บทที่ 322

คนไม่รักษาสัจจะย่อมไม่มีผู้ใดนับถือ

หลงซื่อจื่อเพิ่งจะโผล่มาถูกราชากิ่งก่าหิมะพบเข้า มันโกรธจนคลุ้มคลั่ง บัดนี้ในที่สุดก็หาที่ระบายอารมณ์ได้แล้ว จึงคำรามเสียงดังสนั่น กระโจนเข้าหาหลงซื่อจื่อ!

ยามเจ้าสิ่งนี้พุ่งโจมตีพลันเกิดสายลมพัดกรรโชก แม้ยังกระโจนไปไม่ถึงเบื้องหน้าหลงซื่อจื่อ ทว่าสายลมกรรโชกนั้นพัดกระหน่ำจนแหบจะฉีกทึ้งเสื้อผ้าคนได้!

“ไม่ต้องสนใจข้า! หนีใป!” กู้ซีจิ่วตะโกนพลางชูมือขึ้น เปลวไฟสายหนึ่งพุ่งวาบออกมาจากปลายนิ้วเธอ เผาบั้นห้ายของราชากิ้งก่าหิมะ!

รากฐานพลังวิญญาณธาตุไฟของเธออ่อนแอ ยังไม่บรรลุขั้นที่สอง ไฟนี้เสมือนสะเก็ดไฟเล็กๆ บนบั้นห้ายของราชากิ้งก่าหิมะ สร้างความเจ็บปวดให้มันไม่ได้สักเสี้ยว แต่ดึงดูดความอาฆาตแค้นได้สำเร็จ ดังนั้นราชากิ้งก่าหิมะจึงหันไปไล่กวดกู้ซีจิ่วอีกครั้ง!

หลงซื่อจื่อที่ตะลึงงันอยู่ถูกซานซิงกระตุกแขนเสื้อ “ซื่อจื่อ แม่นางผู้นี้น่าจะไม่เป็นอะไร พวกเราหนีก่อนเถอะขอรับ!”

………………………

ณ ภูเขาน้ำแข็งแห่งหนึ่ง

สถานที่แห่งนี้ห่างจากจุดเก็บเกี่ยวดอกอสูรเหมันต์ประมาณ 20-30 ลี้ ไม่ได้ยินเสียงคำรามของราชากิ้งก่าหิมะตัวนั้นแล้ว เห็นได้ชัดเจนว่ามันไม่ได้ไล่ตามมา

หลงซื่อจื่อและคนในกลุ่มหยุดพักเท้าที่นี่

ตามความคิดของพวกเล่อเจียจวินสองคน ควรจะวิ่งไปอีกสัก 30-40 ลี้ให้พันจากอันตรายอย่างสิ้นเชิงแล้วค่อยพักผ่อน แต่หลงซื่อจื่อไม่เห็นด้วย ยืนกรานจะอยู่ที่นี่

ในกลุ่มนี้เขาคือหัวหน้า คนเหล่านี้ย่อมเชื่อฟังเขา

ซานซิงเงี่ยหูฟังความเคลื่อนไหวครู่หนึ่ง คงจะรู้สึกว่าที่นี่ก็ปลอดภัยพอสมควรแล้ว จึงหาจุดอับลมในละแวกนี้เพื่อพักผ่อน

เห็นได้ช้ดว่าหลงซื่อจื่อยังไม่ค่อยวางใจ เขาไม่นั่งด้วยซ้ำ และมองไปยังทิศทางที่จากมาอยู่บ่อยครั้ง

เล่อเจียจวินรู้ลึกโมโหอยู่ในใจ ทว่าไม่กล้าแสดงโทสะ ทำได้เพียงเปลี่ยนหัวข้อสนทนา “ซื่อจื่อ สมุนไพรนี้ต้องหลอมกลั่นทันที มิสู้ท่านหยิบออกมาให้พวกเราหล่อนกลั่นที่นี่เถิด” นางหยิบเตาหลอมโอสถออกมาขณะที่กล่าว

เรื่องนี้สำคัญมากจริงๆ และเป็นจุดมุ่งหมายหลักที่เขาเดินหางมาที่นี่ ถึงแม้จิตใจของหลงซื่อจื่อจะกระวนกระวาย แต่ก็หยิบดอกอสูรเหมันต์แปดต้นออกมายื่นให้ “เช่นนั้นเจ้าหลอมไปก่อน”

เล่อเจียจวินชะงักเล็กน้อย “เจียจวินจำได้ว่าซื่อจื่อเด็ดมาทั้งหมด 20 ต้น” สายตาของนางเฉียบคมยิ่ง!แล้วก่อนหน้านี้ความสนใจทั้งหมดของนางอยู่ที่ร่างหลงซื่อจื่อย่อมมองเห็นชัดเจน

“อีก 12 ต้นที่เหลือเป็นของแม่นางผู้นั้น” หลงซื่อจื่อตอบสั้นๆ

คิ้วเรียวของเล่อเจียจวินขมวดมุ่น “เจียจวินจำได้ว่ายามนั้นมีทั้งหมด 30 ต้น ในเมื่อซื่อจื่อแบ่งกับนางสี่ต่อหก เช่นนั้นพวกเราก็ควรจะได้ประมาณ 14 ต้น”

“ต้นอื่นๆ ไม่ได้เก็บ ไม่นับ ตอนนี้คือ 20 ต้นแบ่งแบบสี่ต่อหก”

เล่อเจียจวินพูดโพล่งออกมา “นางไม่ได้ตามมาด้วย และอาจจะไม่ตามมาอีกแล้ว เหตุใดซื่อจื่อต้องจริงจังถึงเพียงนี้?”

ในที่สุดสายตาของหลงซื่อจื่อก็หันเหไปที่ใบหน้าเล่อเจียจวิน นํ้าเสียงกระด้างเย็นชาเล็กน้อย “คนไม่รักษาสัจจะย่อมไม่มีผู้ใดนับถือ! แม่นางเล่ออยากให้ข้ากลายเป็นคนไม่มีสัจจะเช่นนั้นหรือ?”

เล่อเจียจวินตะลึงงัน อ้าปากเหมือนอยากจะพูดอะไร ก็พลันมีเงาสีขาวแวบขึ้นไม่ไกล เสียงหัวเราะเยือกเย็นใสเสนาะดังขึ้นแผ่วๆ “หลงซื่อจื่อช่วงเป็นผู้’ที่รักษาสัจจะโดยแท้!”

ทุกคนรู้สึกเพียงว่าเบื้องหน้าพร่าเลือน แล้วแม่นางที่ห่มคลุมหนังหมีผู้นั้นก็ปรากฏตัวขึ้นต่อหน้าต่อตา

นางถือกล่องใบหนึ่งไว้ ในกล่องมีดอกอสูรเหมันต์สิบกว่าต้น “พวกที่เหลืออยู่ข้าเก็บมาหมดแล้ว โชคดีที่ไม่บุบสลายเลยสักต้น ตอนนี้พวกเรามาแบ่งกันใหม่เถอะ”

สายตาทุกคนที่มองดูกู้ซีจิ่วเหมือนมองดูตัวประหลาดก็มิปาน!

สตรีผู้นี้เก็บเกี่ยวสมุนไพรที่เหลือในระหว่างที่ต่อสู้กับราชากิ้งก่าหิมะไปด้วย! ความสามารถเช่นนี้…

ไม่แปลกใจเลยที่นางกล้าบุกเดี่ยวมายังทุ่งน้ำแข็งลี้ลับแห่งนี้เพียงลำพัง มากความสามารถโดยแท้!

ยิ่งแข็งแกร่งมากเท่าไหร่ก็ยิ่งนับถือผู้ที่แข็งแกร่งมากเท่านั้น นักล่ารางวัลหลายคนที่ปกติแล้วเย่อหยิ่งทะนงตนกลับมองกู้ซีจิ่วด้วยแววตาที่เต็มไปด้วยความเลื่อมใส