บทที่ 327

การประลอง 4

เสียงตื่นเต้นดีใจแว่วออกมาจากกระท่อมนํ้าแข็ง “เม็ดยาระดับสี่สามเม็ด! ศิษย์พี่ ท่านหลอมเม็ดยาระดับสี่ได้สามเม็ด!” เป็นเสียงของถานเซี่ยวเกอ นางตื่นเต้นจนเสียงแทบหลง

สามารถหลอมเม็ดยาระดับสี่ได้สามเม็ดในหนึ่งเตาสำหรับปรมาจารย์โอสถระดับสี่แล้วนับว่าเป็นปาฏิหาริย์! กล่าวได้ว่ายอดเยี่ยมไม่ธรรมดา

เล่อเจียจวินแย้มยิ้ม ดวงตาพราวระยับ นางกวาดตามองคนแปดคนมาชุมนุมกันภายในกระท่อม นักล่ารางวัลห้าคนวิ่งเข้ามาสี่คน สายตาของทุกคนล้วนมองมาที่นาง นางกลายเป็นจุดสนใจของทุกคนไปแล้ว

นางรู้สึกสำพองใจมากกว่าเดิม รอบนี้ชนะแน่นอน!

เล่อเจียจวินยิ้มพลางมองกู้ซีจิ่ว ราวกับมองเรื่องตลก “แม่นางจ้งเซิง เจ้าแพ้แล้ว!”

กู้ซีจิ่วถอนหายใจเบาๆ “หลอมเม็ดยาระดับสี่ได้สามเม็ดในหนึ่งเตา ไม่ง่ายเลยจริงๆ ดูท่าเตานี้ของข้าจะต้องหลอมเม็ดยาระดับสี่ได้สี่เม็ดถึงจะชนะเจ้าได้…” เธอมองเตาหลอมโอสถของตัวเอง ใช้นิ้วเคาะด้านบนเบาๆ “เจ้าต้องพยายามหน่อยล่ะ!”

เล่อเจียจวินหัวเราะ อดจะพูดจาจิกกัดไม่ได้ “หากเตาหลอมโอสถพยายามแล้วแต่คนหลอมไม่เอาไหน ก็ไม่มีทางทำได้อยู่ดี”

“นี่ก็ใช่” กู้ซีจิ่วพยักหน้า “หากคนหลอมมีความสามารถ ต่อให้เป็นเตาหลอมธรรมดาก็สามารถหลอมเม็ดยาดีๆ ออกมาได้ เจ้าว่าใช่หรือไม่?”

“แน่นอนสิ!” เล่อเจียจวินปรารกนาให้อีกฝ่ายกล่าวประโยคนี้อย่างยิ่ง

กู้ซีจิ่วยิ้ม “เช่นนั้นก็มาดูผลลัพธ์กันเถิด!” แล้วจึงยกมือเปิดฝาเตาหลอมโอสถออก

ถึงแม้จะทราบกันดีว่าไม่มีทางเกิดปาฏิหาริย์ขึ้น แต่ทุกคนก็ก้มศีรษะมองเข้าไปในเตาหลอมโอสถใบนั้นจากนั้น…ทุกคนก็ตัวแข็งทื่อ!

เล่อเจียจวินไม่ได้มอง เพราะนางรู้สึกว่าไม่จำเป็นต้องมองก็ทราบผลลัพธ์อยู่แล้ว ด้วยระดับของกู้ซีจิ่ว รอบนี้หลอมเม็ดยาระดับสามได้สักสองเม็ดก็นับว่ายอดเยี่ยมมากแล้ว!

บัดนี้พอเห็นว่าสีหน้าของทุกคนผิดปกติ จึงอดไปได้ที่จะยิ้ม “เป็นอะไรกัน? คงมิใช่ว่าเตานี้ของนางเป็นเม็ดยาไร้ค่าทั้งสิ้นกระมัง?”

นางแสร้งยิ้มอย่างใจกว้าง “มนุษย์ล้วนมีช่วงเวลาที่ผิดพลาด ต่อให้หลอมได้เม็ดยาไร้ค่าทั้งเตาก็ไม่เป็นไรหรอก เพียงแต่เสียดายสมุนไพรลํ้าค่าเหล่านี้…”

กล่าวยังไม่ทันจบก็ถูกหลงซื่อจื่อขัดจังหวะ “เม็ดยาระดับห้าหนึ่งเม็ด! เม็ดยาระดับสี่เก้าเม็ด!” นํ้าเสียงเขาสั่นสะท้าน แฝงความประหลาดใจระคนเหลือเชื่อ

ราวกับมีสายฟ้าผ่าลงกลางกบาลเล่อเจียจวิน! นางทึ่มทื่อไปครู่หนึ่ง “ข้าไม่เชื่อ!” แล้วพุ่งเข้าไปตรวจสอบดู

มีโอสถสิบเม็ดนอนสงบนิ่งอยู่ในเตา บนโอสถเม็ดหนึ่งทอแสงรัศมีจางๆ อีกเก้าเม็ดที่เหลือก็กลมเกลี้ยงอิ่มเอิบ สมบูรณ์แบบอย่างยิ่ง เป็นเม็ดยาระดับห้าหนึ่งเม็ดกับเม็ดยาระดับสี่เก้าเม็ดจริงๆ!

เล่อเจียจวินหน้าซีดดุจคนตาย ก้าวถอยหลังไป จ้องกู้ซีจิ่วเขม็ง พลางร้องเสียงแหลม “ข้าไม่เชื่อ! เจ้าต้องเล่นเล่ห์แน่นอน!”

โดยทั่วไปหนึ่งเตาสามารถหลอมเม็ดยาได้สิบเม็ด เป็นเม็ดยาที่ใช้การได้จริงครึ่งหนึ่งก็นับว่าไม่เลวแล้ว ส่วนที่เหลือคือเม็ดยาไร้ค่า

เตาที่ยอดเยี่ยมเป็นพิเศษของเล่อเจียจวินเมื่อครู่ก็หลอมได้เม็ดยาระดับสี่ได้สี่เม็ด เม็ดยาระดับสามได้สามเม็ด อีกสามเม็ดที่เหลือเป็นเม็ดยาไร้ค่า

เตาของกู้ซีจิ่วในยามนี้ก็คือปาฏิหาริย์ในหมู่ปาฏิหาริย์อีกที!

ยิ่งไปกว่านั้นคือเตาหลอมโอสถที่นางใช้ก็เป็นเพียงเตาหลอมธรรมดาๆ เท่านั้น!

เล่อเจียจวินคิดว่าต่อให้เป็นอาจารย์ของนางก็ไม่อาจบรรลุผลลัพธ์เช่นนี้ ในหัวนางเกิดเสียงดังหึ่งๆ แม้แต่ภาพลักษณ์ก็ไม่เหลือแล้ว

มุมปากกู้ซีจิ่วหยักเป็นรอยยิ้มบางๆ “ข้าเล่นเล่ห์อะไร?”

“เม็ดยาพวกนี้มีอยู่ก่อนแล้ว เจ้าแอบสับเปลี่ยนใส่ไว้!”

“พูดเหลวไหล! เห็นกันอยู่ว่าเม็ดยาเหล่านี้เพิ่งจะถูกหลอมออกมา เล่อเจียจวินเจ้าต้องรู้แพ้รู้ชนะบ้าง” หลงซื่อจื่อสีหน้าอึมครึม

กู้ซีจิ่วจัดแจงเตาหลอมโอสถ กล่าวอย่างเฉยชาว่า “ยังเหลืออีกรอบหนึ่ง หากเจ้าไม่เชื่อก็มาดูใกล้ๆ ได้”

เล่อเจียจวินเอ่ยทันที “ได้! เจ้าหลอมก่อนสิ ข้าจะคอยดู!”

ด้วยเหตุนี้ รอบที่สามจึงเริ่มต้นขึ้น