บทที่ 338
หากข้าตาย จวนแม่ทัพเราก็จบสิ้นแล้ว!
กู้เทียนเฉาคิดจะหนีหลายครั้ง แต่ถูกกู้ซีจิ่วต้อนกลับมาได้ทุกครั้ง
เมื่อเห็นนัยน์ตามืดมิดเปี่ยมไอสังหารที่สะกดข่มคนได้คู่นั้น กู้เทียนเฉาแทบจะฉี่ราดแล้ว!
“กู้ซีจิ่ว ข้าเป็นผู้สืบทอดเพียงคนเดียวของจวนแม่ทัพ หากข้าตาย จวนแม่ทัพเราก็จบสิ้นแล้ว!” กู้เทียนเฉาตะโกนเสียงดังอย่างไม่คิดชีวิต
เสียงตะโกนเลื่อนลอย เขาถูกกู้ซีจิ่วซัดฝ่ามือเข้าใส่ กระแสฝ่ามือของเธอดุจช้างสาร ทำให้กู้เทียนเฉารู้สึกเหมือนถูกค้อนขนาดใหญ่ทุบเอา ร่างกายลอยละลิ่วออกไป ชนกำแพงจนเกิดเสียงดังตึง ก่อนจะร่วงลงสู่พื้น โลหิตพ่นกระจาย…
กู้ซีจิ่วยังไม่รามือ ก้าวเข้าไป ซัดฝ่ามือใส่อีกครั้ง คิดจะจัดการเขาให้ถึงที่สุด!
ทว่ามีเงาร่าง 2 เงาพุ่งเข้ามาจากสองทิศทาง “หยุดมือ!” / “ลูกจิ่ว หยุดมือ!”
ทั้งสองล้วนสำแดงกระบวนท่าออกมา ผู้หนึ่งปล่อยลำแสงสีทอง ออกมาปะทะกับกระแสฝ่ามือสีเขียวสลัวของกู้ซีจิ่ว ส่วนอีกคนซัดลำแสงสีแดงใส่ชายโครงด้านซ้ายของกู้ซีจิ่ว!
ผู้ที่ปล่อยลำแสงสีทองคือกู้เซี่ยเทียน เขาฝึกฝนมาจนถึงวันนี้ พลังวิญญาณบรรลุขั้นหกไปแล้ว จึงร้ายกาจอย่างยิ่ง!
กระบวนท่าที่เขาสำแดงออกมาย่อมทรงพลังแตกต่างกับกู้เทียนเฉามาก อีกทั้งเขารีบร้อนช่วยชีวิตบุตรชาย ดังนั้นลำแสงสีทองที่สกัดกั้นกู้ซีจิ่วจึงทรงอานุภาพไม่น้อย ไม่เพียงขวางกั้นพลังฝ่ามือ ทั้งหมดของกู้ซีจิ่วเอาไว้ ยังสะท้อนกลับไปอีกด้วย!
ส่วนลำแสงสีแดงมาจากบุรุษอาภรณ์เขียวผู้หนึ่ง เห็นได้ชัดว่าวรยุทธ์ของคนผู้นี้สูงส่งยิ่ง ลำแสงสีแดงเจิดจ้าพร่าตา พอๆ กับตะวันดวงเล็ก หากกู้ซีจิ่วถูกฝ่ามือนี้ซัดเข้าจริงๆ ถ้าไม่ตายก็ต้องพิการ!
แทบจะในขณะเดียวกัน บนกำแพงพลันปรากฎร่างคนผู้หนึ่ง คนผู้นั้นถึงขั้นไม่ทันได้เอ่ยปากก็ซัดฝ่ามือออกไปโดยพลัน ขวางกั้นลำแสงสีแดงของชายชุดเขียวไว้…
ถึงแม้ทั้งสามนี้จะปรากฎตัวขึ้นและลงมือไม่พร้อมกัน แต่ก็ห่างกันไม่ถึงครึ่งชั่วพริบตา ทุกคนล้วนลงมือโดยไม่ต้องหยุดคิดเลย
ได้ยินเพียงเสียง ‘ปัง!’ ‘ตึง!’ ‘ขวับ!’ ‘ตูม!’
เมื่อเสียงประหลาดหลากหลายเสียงและเศษฝุ่นฟุ้งกระจายผ่านพ้นไป ทุกคนก็ทยอยกันลุกขึ้นมา
ในบรรดาคนเหล่านั้น เห็นได้ชัดว่าวรยุทธ์ของบุรุษชุดเขียวสูงส่งที่สุด
ฝ่ามือที่คนบนกำแพงส่งออกมาถูกเขาซัดจนสลายไป!
เพียงแต่โชคดีที่ยังพอสกัดเอาไว้ได้ ขจัดกระแสพลังส่วนใหญ่ได้ เหลือเพียงปลายลำแสงสีแดงที่ซัดถูกชายโครงซ้ายของกู้ซีจิ่ว…
กู้ซีจิ่วถูกลำแสงสีทองของกู้เซี่ยเทียนสะท้อนกลับ ถูกปลายลำแสงสีแดงของบุรุษชุดเขียวซัดใส่ ร่างกายถอยกรูดไปหลายก้าว ชนกับกำแพงที่อยู่ด้านหลัง วิงเวียนจนเห็นดวงดาวล่องลอยอยู่เบื้องหน้า…
คนหี่อยู่บนกำแพงผู้นั้นก็ถูกลำแสงสีแดงกระเทือน สีหน้าซีดขาว แต่กลับกระโจนไปขวางอยู่ด้านหน้าของกู้ซีจิ่วโดยไม่คำนึงถึงความเป็นความตายเลย ตะโกนอย่างเฉียบขาด “พวกเจ้ากล้าลงมือโจมตีศิษย์เทพศักดิ์สิทธิ์ ช่างใจกล้าเหลือเกิน!”
น้ำเสียงเยือกเย็นดึงดูด เป็นเสียงขององค์รัชทายาทหรงเจียหลัว!
กู้ซีจิ่วกลืนโลหิตที่กระอักออกมาลงคอ ค่อยๆ หยัดกายขึ้นมองทั้งสองคนที่อยู่ด้านตรงข้ามอย่างเย็นชา แล้วยิ้มออกมา “แม่ทัพกู้…ยอดเยี่ยมนัก!”
หลังจากกู้เซี่ยเทียนสำแดงกระบวนท่าเมื่อครู่ออกไปก็รู้สึกเสียใจแล้ว แต่ก็เก็บกระบวนท่ากลับมาไม่ได้แล้ว บัดนี้พอเห็นใบหน้าซีดขาวของกู้ซีจิ่ว ความละอายใจก็สะท้อนขึ้นมาในทรวง ก้าวออกไป น้ำเสียงสั่นเครือ “ลูกจิ่ว จะ…เจ้าไม่เป็นไรใช่ไหม? พ่อ…พ่อแค่อยากขัดขวางเจ้าเท่านั้น ไม่ได้คิดจะทำร้ายเจ้า…”
ส่วนกู้เทียนเฉาที่ถูกซัดติดกำแพงจนหวิดจะกลายเป็นภาพฝาผนังอยู่ด้านนั้น พอเห็นบุรุษชุดเขียวสายตาพลันเปล่งประกาย “อาจารย์!”
บุรุษชุดเขียวคือเตาชิงหยางศิษย์ผู้สืบทอดของเชียนเยวี่ยหร่านเจ้าสำนักเก้าดารา และเป็นอาจารย์ของกู้เทียนเฉา ทั้งยังเป็นผู้อาวุโสของสำนักเก้าดารา มีชื่อเสียงเลื่องลือในแผ่นดินนี้
พลังวิญญาณฝึกฝนจนบรรลุขั้นแปดแล้ว เป็นระดับที่หาได้ยากยิ่ง
เมื่อกู้เทียนเฉาเห็นเขาก็ราวกับเห็นดาวช่วยชีวิต! ฝ่ามือที่กู้ซีจิ่ว ซัดใส่เขาเแทบจะทำลายอวัยวะภายใน ยามนี้มีโลหิตซึมที่มุมปาก มองแล้วค่อนข้างน่ากลัว