บทที่ 698 ข้าไม่ต้องการเจ้า 6
ตี้ฝูอีกำมือแน่น นี่ไม่ใช่กระบี่ธรรมดา แต่เป็นกระบี่ต้องสาป!
ผู้ที่โดนกระบี่นี้แม้ว่าจะถูกแทงเพียงเล็กน้อยทั้งร่างก็จะปวดร้าวอย่างไม่อาจต้านทานได้ ทำให้คนสูญเสียกำลังในการต่อสู้อย่างสิ้นเชิง กระบี่นี้ไม่นับว่ามีพิษ ทว่าร้ายแรงกว่าพิษเสียอีก มีผลในการดูดกลืนพลังวิญญาณ สามารถดึงพลังวิญญาณบนร่างคนไปอย่างรวดเร็ว…
ดังนั้น จะต้องดึงออกแล้วทำการรักษาให้ทันเวลา
อวิ๋นชิงหลัวยอมสละกระบี่นี้ออกมาเพื่อจัดการสหายร่วมสำนัก ดูเหมือนเจตนาแอบแฝงของนางจะ มิได้ง่ายดายปานนั้น…
หากเป็นผู้อื่นที่โดนกระบี้นี้ ตี้ฝูอีไม่จำเป็นต้องใคร่ครวญเลย แค่ดึงกระบี่ออกมาตรงๆ ก็พอ อย่างมากก็เกี่ยวเลือดเนื้อและอวัยวะภายในออกมานิดหน่อย ขอเพียงคนไม่ตาย เขาก็มีวิธีรักษาคนให้รอด
แต่ตอนนี้ ตอนนี้เขาทำไม่ลงอยู่บ้าง โดยเฉพาะเมื่อเห็นนางเจ็บปวดจนเหงื่อไหลโชกก็ยิ่งทำไม่ลง…
นอกเสียจากจะใช้วิธีนั้น…
แต่วิธีนั้นยากเกินไปสำหรับเขาในยามนี้ ค่าตอบแทนที่ต้องจ่ายก็มากมายเกินไป เป็นครั้งแรกที่ฝ่ามือและปลายจมูกของเขามีเหงื่อผุดพราย
กู้ซีจิ่วรู้สึกว่าเรี่ยวแรงในร่างตนคล้ายจะไหลออกไปที่กระบี่ ค่อนข้างวิงเวียนศีรษะอยู่บ้าง อ้อมกอดของเขาอบอุ่นมาก เพียงแต่เธอไม่อยากให้เขากอด!
จึงฝืนความเจ็บปวดไว้แล้วมองเขา “ท่าน…ท่านไม่เข้าใจการผ่าตัด ท่านให้เจ้าสำนักหลงเข้ามาเถอะ เขาเชี่ยวชาญด้านนี้…เขา
สามารถ…เขาช่วยดึงกระบี่ออกให้ข้าได้…”
เธอเองก็เป็นหมอ ย่อมทราบดีว่าจุดไหนสำคัญ ตอนเข้าไปช่วยจิ้งจอกน้อยในยามนั้นก็พยายามหลีกเลี่ยงจุดสำคัญแล้ว ถึงแม้เธอจะกล้าสู้ แต่ก็ไม่ได้คิดจะนำชีวิตตัวเองมาล้อเล่นจริงๆ…
กระบี่เล่มนั้นทะลุปอดของเธอ ทำให้ปอดมีแผลเล็กน้อย ตอนนี้ เธอรู้สึกว่าหายใจหอบจนไม่กล้าสูดหายใจแล้ว เพื่อเลี่ยงไม่ให้คมกระบี่นั้นเสียดสีปอดอีกในระหว่างที่หายใจ หนำซํ้าความเจ็บปวดยังทำให้คนต้องการสูดลมหายใจอย่างยิ่ง เธอทำได้เพียงพยายามควบคุมไว้สุดชีวิต
ความเจ็บนั้นทำให้เธออยากร้องไห้ และทำให้อยากคลั่ง แต่เธอไม่อยากคลั่งต่อหน้าเขา ยิ่งไปกว่านั้นคือไม่อยากร้องไห้ต่อหน้าเขา นํ้าตาสตรีจะหลั่งให้ผู้ที่ห่วงหามองเท่านั้น แต่คนที่อยู่เบื้องหน้านี้กลับไม่ใช่…
ขณะที่อยู่ในอ้อมกอดเขาเส้นประสาททุกเส้นของเธอล้วนตึงเครียด ความตึงเครียดนี้ผนวกกับความเจ็บปวดนั้นทำให้เหงื่อเธอซึมออกมามากกว่าเดิม
“ให้ข้าเข้าไป! ตี้ฝูอี เจ้าให้ข้าเข้าไปตรวจนางเถอะ!” หลงซือเย่ที่ทุบประตูอยู่ด้านนอกเสียงดังกว่าเดิม
“ท่าน…ท่านให้เขาเข้ามานะ…” กู้ซีจิ่วสูดหายใจตื้นๆ แล้วเอ่ยออกมา พยายามทำให้ตัวเองสงบเยือกเย็น นัยน์ตางดงามคู่นั้นฉายแววสงสัยระคนเดือดดาล “ทูตสวรรค์ฝ่ายซ้าย ท่าน…มิใช่ว่าท่านอยากให้ข้าตายเพื่อ…เพื่อล้างแค้นใหอวิ๋นชิงหลัวกระมัง?”
ข้อนี้เป็นไปได้ที่สุด!
ก่อนหน้านี้ตอนอยู่ที่สนามกีฬาเขาพูดจาหนุนหลังอวิ๋นชิงหลัวอยู่ตลอด ไม่ว่าอวิ๋นชิงหลัวจะยื่นข้อเรียกร้องอะไรเขาล้วนเปลี่ยนลู่ทางเพื่อตอบรับ เสมอ
เมื่อกี้ถึงแม้อวิ๋นชิงหลัวจะแทงเธอ แต่เธอก็ถือโอกาสซัดอวิ๋นชิงหลัวไปหนึ่งฝ่ามือเหมือนกัน ต่อให้ซัดไม่โดนหัวใจของอวิ๋นชิงหลัว แต่ก็ทำให้ซี่โครงนางหักไปหลายซี่ อาการบาดเจ็บของอวิ๋นชิงหลัวน่าจะสาหัสมากเป็นแน่…
ตี้ฝูอีหลุบตามองนาง มองตรงเข้าไปในดวงตาของนาง นางแสร้งทำเป็นสงบนิ่ง ทว่าในดวงตาคู่นั้นของนางกลับเต็มไปด้วยความระแวดระวังขัดขืน นางถึงขั้นหวาดกลัวเขาอยู่บ้างจริงๆ…
ในใจคล้ายถูกบางอย่างทิ่มแทง เสียดแทงหัวใจ ความเจ็บปวดสายหนึ่งเริ่มแผ่ลามมาจากขั้วหัวใจ
วงแขนเขาโอบล้อมนางไว้ เห็นได้ชัดว่าเป็นท่าทางที่ชวนให้คนรู้สึกวางใจ แต่ท่าทีของนางกลับเหมือนปลาที่ถูกคนกดไว้บนเขียง และเขาคือคน เชือดสัตว์
เขาอยากรักษานางและต้องการให้เหมาะสมกับนาง แต่ยามนี้หัวใจนางกลับอยู่ในสภาวะต่อต้านขัดขืนถึงเพียงนี้ แน่นอนว่าไม่เหมาะแล้ว…
“เจ้าคิดว่าที่ข้าช่วยเจ้ากลับมา เพราะต้องการให้เจ้าตายหรือ? ถ้าข้าอยากให้เจ้าตายจะทำให้ยุ่งยากเช่นนี้หรือ?” เขาลองอธิบาย
เหตุผลกับนาง
เรื่องที่เขาแค่ยกมือก็สามารถทำได้ต้องทำให้ซับซ้อนเช่นนี้ด้วยหรือ?