บทที่ 736 ช่วยข้าขึ้นฝั่งหน่อยได้หรือไม่?

“ซีจิ่ว เจ้ามาช่วยข้าโดยเฉพาะหรือ?” นํ้าเสียงตี้ฝูอีนุ่มนวลลง นัยน์ตาคู่นั้นคล้ายฉายแววอ่อนโยน

“ข้าบอกแล้วไงว่าผ่านทางมา! ผ่านทาง!” กู้ซีจิ่วเหลืออด เธอแค่ผ่านทางมาจริงๆ บังเอิญอยู่ที่นี่แล้วนึกถึงเขาขึ้นมาก็เท่านั้น ผลสุดท้ายไม่นึกเลยว่าปล่อยไก่ตัวเบ้อเริ่มเช่นนี้…

เธอมองร่างกายตนเปียกปอนเหมือนเป็ดเล่นนํ้าไม่มีผิด กลางค่ำกลางคืนเธอไม่หลับไม่นอน อยู่ดีไม่ว่าดีผ่านทางมาที่นี่ ผลของการมีคุณธรรมคือ ทำให้ตนกลายเป็นเช่นนี้

กู้ซีจิ่วสำนึกเสียใจนัก เพียงแต่เธอยังมีปัญหาอีกข้อที่อยากถาม “ท่านไม่รู้เลยหรือว่าผู้ใดช่วยท่าน?”

เช่นนั้นที่เขาทั้งกอดทั้งจูบไปก่อนหน้านี้ เพราะคิดว่าเธอเป็นคนอื่นหรือเปล่า?

ตี้ฝูอีมองดูเธอ นํ้าเสียงราบเรียบ “คนอื่นเข้าใกล้ข้าไม่ได้”

กู้ซีจิ่วเลิกคิ้ว “หะ?”

เขาจะหลอกผีหรือไง?!

ก่อนหน้านี้เขาเมาจนกลายเป็นคนดีเช่นนั้น ต่อให้เป็นเพียงพอนเหลืองตัวหนึ่งที่มาก็สามารถลากเขาออกไปได้ จะเป็นไปได้อย่างไรที่ผู้อื่นจะเข้าใกล้ไม่ได้?

เช่นนั้นเมื่อกี้เธอจะเข้าใกล้เขาอย่างง่ายดายถึงเพียงนั้นได้อย่างไร?

ไม่รู้สึกว่ารอบกายเขามีอะไรกีดขวางอยู่เลย

ตี้ฝูอีถอนหายใจเฮือกหนึ่ง หาได้ยากนักที่เขาจะเมา แต่ต่อให้เขาเมามายรอบกายก็ยังมีเขตแดนคุ้มกันอยู่ เมื่อมีคนรุกเข้ามาใกล้เขาในระยะหนึ่งฉื่อ จะถูกพลังวิญญาณที่คุ้มกายเขาดีดสะท้อนกลับไปทันที หากคนผู้นั้นโจมตีด้วยเจตนาร้าย จะสะท้อนกลับไปร้ายแรงยิ่งกว่า หากว่าเขาไม่มีความสามารถเช่นนี้ ในโลกที่วุ่นวายคาดคะเนไม่ได้เช่นนี้ไม่รู้ว่าจะตกตายไปไม่รู้กี่หนแล้ว!

จะมีชีวิตมาถึงตอนนี้ได้หรือ?

ทว่าร่างกายของเขาไม่ป้องกันจากนาง ยินยอมให้นางเข้าใกล้ ยอมให้นางดึง ให้นางกอด…

ร่างกายของเขาจดจำผู้คนได้ ในสัญชาตญาณจดจำได้เพียงนาง และมีความรู้สึกเพียงกับนางเท่านั้น คนที่ปรารถนาจะใกล้ชิดก็มีเพียงนางเช่นกัน เขาไม่สนใจสตรีนางอื่นเลย…

กู้ซีจิ่วย่อมไม่ทราบเรื่องพวกนี้ ดังนั้นปฏิกิริยาแรกของเธอก็คือเขาหลอกลวงเธออีกแล้ว…

แต่คำโป้ปดเช่นนี้จะเปิดโปงหรือไม่ก็ไม่มีความหมายอะไร เป็นแค่การปะทะฝีปากก็เท่านั้น ดังนั้นเธอจึงหัวเราะเหอะๆ คราหนึ่ง ขณะที่กำลังจะหันหลังว่ายกลับฝั่ง เขาที่ด้านหลังกลับไอออกมาอีกสองครา “เจ้าจะไปไหน?”

ยามนี้จะไปไหนได้เล่า?

แน่นอนว่าต้องกลับ เรือนไปนอนน่ะสิ!

กู้ซีจิ่วไม่สนใจเขา กำลังจะว่ายจากไป ทว่าถูกยุดแขนเสื้อไว้

“เจ้าคงมิใช่ว่าจะไปหาเขาอีกกระมัง?!”

กู้ซีจิ่วดึงแขนเสื้อตนกลับมา ตอบอย่างไม่เกรงใจ “เกี่ยวอะไรกับท่านด้วย?”

ด้านหลังไม่มีเสียงเคลื่อนไหว

กู้ซีจิ่วว่ายไปครู่หนึ่ง ก็ยังไม่ได้ยินเสียงเคลื่อนไหวจากด้านหลัง ตนรู้สึกสงสัยอยู่บ้าง จึงเหลียวมองแวบหนึ่ง หัวใจพลันเต้นแรงเล็กน้อย

เขากึ่งจมกึ่งลอยอยู่ตรงนั้น ศีรษะตกเล็กน้อย กำลังมองมือของเขาเองอย่างทึ่มทื่อ…

กู้ซีจิ่วก็อดไม่ได้ที่จะมองมือเขาด้วย เมื่อเห็นชัดเจนก็สะดุ้งโหยง!

เส้นเลือดบนมือเขากำลังเต้นตุบๆ ราวกับโลหิตจะกระฉูดออกมาจากหลอดเลือด

นี่มิใช่สถานการณ์แปลกใหม่สำหรับกู้ซีจิ่ว เป็นสัญญาณบ่งบอกว่าธาตุไฟกำลังจะเข้าแทรก!

บางทีอาจเป็นเพราะสังเกตเห็นว่ากู้ซีจิ่วหันกลับมา เขาจึงเงยหน้าขึ้นมองเธอ ริมฝีปากสั่นระริกเล็กน้อย “ซีจิ่ว เจ้า…ช่วยข้าขึ้นฝั่งหน่อยได้หรือไม่?”

ทันทีที่กล่าวจบ ร่างกายเขาก็ทรุดฮวบทันที ดิ่งลงใต้น้ำ

กู้ซีจิ่วตกตะลึง

เธออดไม่ได้ที่จะสบถด่าอยู่ในใจ ว่ายกลับไปอย่างรวดเร็ว ฉวยร่างเขาที่จมลงไปในนํ้าขึ้นมา ลากเขาขึ้นฝั่งอย่างทุลักทุเลอีกครั้ง…

….

กู้ซีจิ่วรู้สึกว่าชาติก่อนตนคงติดค้างเขาเป็นแน่ ดังนั้นจึงต้องมาชดใช้ให้ในวันนี้

หลังจากขึ้นฝั่งมาเขาก็อยู่ในสภาพกึ่งเลอะเลือนกึ่งได้สติ จะนั่งก็นั่งไม่อยู่ แถมบนพื้นก็เย็นเกินไป อันตรายต่อคนที่กำลังจะถูกธาตุไฟเข้าแทรกอย่างเขามาก ดังนั้น เธอจึงให้เขาพิงร่างตนเสียเลย

เดิมทีคิดจะให้เขาพิงแค่หลังเท่านั้น เพียงแต่ไม่ว่าจะพิงอย่างไร เขาก็พิงด้วยตัวเองไม่ได้ กู้ซีจิ่วงเลยได้เพียงให้เขาพิงไหล่ตน ในขณะเดียวกัน ก็ใช้แขนข้างหนึ่งโอบรอบเอวเขาไว้ให้มั่น