บทที่ 818 บางทีสายธารก็คงมีรักเช่นกัน
แม้แต่ถาม เขายังไม่กล้าถามเลย หากเขาต้องจ่ายค่าตอบแทนมหาศาลเช่นนั้นเขาจะยินยอมหรือ?
ความรักที่เขามีต่อกู้ซีจิ่วลํ้าลึกถึงเพียงนั้นจริงๆ น่ะหรือ?
บางทีความรู้สึกที่หลงซือเย่มีต่อสาวน้อยผู้นั้นอาจไม่ลํ้าลึกดั่งที่เขาจินตนาการไว้กระมัง?
อย่างน้อยก็ไม่ลํ้าลึกเท่าตัวเขาตี้ฝูอี!
หากว่าสาวน้อยผู้นั้้นมีความรู้สึกต่อหลงซือเย่จริงๆ หากแยกจากกันแล้ว พวกเขาทั้งสองจะเศร้าหมองตรอมใจ เช่นนั้นเขาสามารถใคร่ครวญเรื่องการรามือจากคู่รักคู่นี้โดยสมบูรณ์ได้
แน่นอนว่าเขาย่อมเป็นทุกข์ แต่เพื่ออนาคตอันงดงามของนาง เขาก็ทำได้เพียงพยายามอย่างสุดความสามารถ ต่อให้กระอักโลหิตก็ต้องกลํ้ากลืนไว้ ขอเพียงนางมีความสุขจริงๆ ก็พอแล้ว
แต่ยามนี้เห็นได้ชัดว่ามิใช่ ความรู้สึกที่กู้ซีจิ่วมีต่อหลงซือเย่คล้ายว่าเป็นความเคยชินอย่างหนึ่ง หรือไม่ก็เป็นเกราะป้องกันสำหรับหลบเลี่ยงตัวเขาตี้ฝูอี นางชมชอบหลงซือเย่จริงๆ แต่คล้ายจะเป็นความชื่นชอบและพึ่งพาอาศัยแบบพี่ชายมากกว่า ดูเหมือนไม่ได้ตกหลุมรักเขาจริงๆ…
ส่วนหลงซือเย่…เขารักกู้ซีจิ่วจริงๆ แต่ความรักของเขาเกรงว่าจะไม่มั่นคงมากขนาดนั้น หากสายลมโหมกระหนํ่าต้นหญ้าย่อมสั่นไหว เขาจะทิ้งนางหรือไม่ก็บอกได้ยากนัก…
ในเมื่อเป็นเช่นนี้ เขาจะรามือไปทำไมเล่า?!
ไม่ว่าอย่างไรเขาก็ต้องคว้าเอาไว้ถึงจะไม่ผิดต่อตัวเอง!
ยามนี้เป็นฤดูใบไม้ร่วง ใบเฟิงสีแดงดั่งเปลวเพลิงร่วงหล่นลงบนผิวนํ้าเป็นครั้งคราว สายธารพัดพาใบไม้ลอยไปไกล
“บุปผาร่วงโรยด้วยมีใจ สายธารหลั่งไหลกลับไร้รัก…” ตี้ฝูอีพึมพำสองวลีนี้ออกมา สายตาเหม่อมองใบเฟิงนั้น
สายธารไร้รักจริงหรือ? บางทีสายธารก็คงมีรักเช่นกัน เพียงแต่มันไม่รู้ตัวเท่านั้น
เขายืนเหม่ออยู่ตรงนั้น ใบเฟิงปลิดปลิวรอบกายเขาดั่งภาพวาด เขายกมือขึ้นเงียบๆ ดีดปลายนิ้วคราหนึ่ง ยิงลงสู่นํ้า สายนํ้าสั่นไหวก่อเกิดระลอกคลื่น สายนํ้าที่อ่อนโยนพัดพามันไหลไปเบื้องหน้าต่อ…
“นายท่าน ดึกมากแล้ว ท่านกลับไปพักผ่อนสักหน่อยดีไหมขอรับ?” มู่เฟิงที่ไม่รู้ว่าโผล่มาจากไหน ยืนอยู่ข้างกายเขา
ตี้ฝูอีพลันเอ่ยถาม “จัดแจงทุกอย่างเรียบร้อยหรือยัง?”
“นายท่านโปรดวางใจ! จะไม่เกิดความผิดพลาดเด็ดขาดขอรับ!” มู่เฟิงรับประกัน
ตี้ฝูอีพยักหน้านิดๆ “ผู้ใดจับตาดูอวิ๋นชิงหลัว?”
“เป็นหลิงซีขอรับนายท่าน วิชาหุ่นเชิดของหลิงซีลํ้าเลิศกว่าอวิ๋นชิงหลัว การจับตามองอวิ๋นชิงหลัวของนาง ไม่เกิดข้อผิดพลาดขอรับ”
ตี้ฝูอียิ้มบางๆ “ยอดเยี่ยม! ข้าค่อนข้างปรารถนาให้วันพรุ่งนี้มาถึงโดยเร็ว”
ดวงตามู่เฟิงส่องประกายวาววับ “ข้าน้อยก็ปรารถนาเช่นกันขอรับ! ปากถุงเปิดอ้าไว้แล้ว แค่รอให้เหยื่อมุดเข้ามาเท่านั้น!”
….
ยามที่ตี้ฝูอีกลับไปถึงที่พักของตนก็พบว่ากู้ซีจิ่วไม่อยู่ด้านในแล้ว บนเตียงที่อยู่ตรงข้ามกันก็ไม่มีนางแล้ว เขาทำให้นางขวัญเสียหรือ?
ด้วยเหตุนี้นางจึงไม่กล้ากลับมาสินะ?
ยามนี้ยังเตร็ดเตร่อยู่ด้านนอกหรือเปล่านะ?
ดูเหมือนเขาจะทำเกินเหตุไปหน่อย…
แต่ด้วยสภาพเช่นนั้นของนางหากไม่ใช้ยาแรงกับนาง นางก็คงไม่มอบโอกาสใดๆ ให้เขา…
เขาย่างก้าวออกมา ลองสัมผัสดูครู่หนึ่ง แล้วหันหลังก้าวไปทางศาลากลางนํ้า
กู้ซีจิ่วงีบอยู่ในศาลาหลังนี้จริงๆ ภายในศาลาค่อนข้างหนาวเย็น แต่ด้วยสภาพร่างกายของนางในยามนี้ ความหนาวเย็นนี้ย่อมไม่นับว่าเป็นอันใดเลย
ในศาลามีม้านั่งยาว มีตั่งคนงาม เป็นสถานที่ที่เหมาะให้คนพักผ่อนนัก ยามนี้นางนอนอยู่บนตั่งคนงาม ตัวตั่งค่อนข้างกว้างเพียงพอให้ใช้มันเป็นเตียงพักผ่อนได้
หลังจากถูกตี้ฝูอีสอบสวนและบังคับจูบ กู้ซีจิ่วก็รู้สึกว่าการนอนร่วมห้องกับเขาต่อไปไม่ค่อยปลอดภัย และค่อนข้างอึดอัดใจ ดังนั้นหลังจากกลับมาเธอครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งก็ออกมาจากห้องพักนั้น เธอทราบดีว่ายามนี้อยู่ในสถานการณ์พิเศษ เป็นคืนก่อนศึกใหญ่ เธอไปจากที่นี่ไม่ได้ เลี่ยงมิให้ผู้อื่นสงสัยขึ้นมาจนล้มเหลวในก้าวสุดท้าย ดังนั้นเธอจึงมานอนที่ศาลากลางนํ้าหลังนี้