บทที่ 889 เต้นรูดเสา

ขอเพียงเธอปฏิบัติตามวิธที่เขาสอนอย่างถูกต้อง จากนั้นเมื่อกระตุ้นศักยภาพสูงสุดของพลังวิญญาณออกมาก็เหาะขึ้นไปได้จริงๆ

ยามที่เธออาศัยพละกำลังของตนจนเหาะขึ้นมาถึงปลายหน้าผาแห่งนี้ได้เป็นครั้งแรก เธอรู้สึกปลอดโปร่ง ผ่อนคลาย อากาศหลังฝนตกบริสุทธิ์สดชื่นปานได้อาบนํ้า ทำให้เธอรู้สึกปรอดโปร่งไปทั่วทั้งปอด

“ดีใจไหม?” ตี้ฝูอียื่นมือมาเช็ดเหงื่อบนหน้าผากให้นาง “ทำได้ดีมาก!”

เขายังนึกว่าอย่างไรเสียนางคงจะล้มเหลวสักแปดครั้งสิบครั้ง นึกไม่ถึงว่านางล้มเหลวเพียงสองครั้งก็เหาะขึ้นมาได้แล้ว

“ดีใจสิ” กู้ซีจิ่วแทบอยากหมุนตัวเป็นวง

เธอสุขุมเยือกเย็นมาโดยตลอด ตามสถานการณ์ปกติ ดีใจแค่ไหนก็ไม่เคยฉีกยิ้มกว้างเลย ยามอยู่ต่อหน้าผู้อื่นจะสงบเยือกเย็นเสมอ มีเพียงกลับ ไปถึงเรือนตนเท่านั้นเธอถึงจะกระโดดโลดเต้นด้วยความดีใจเหมือนเด็กน้อยคนหนึ่ง แต่ตอนนี้เธอดีใจจนอยากหมุนตัวไปรอบๆ แล้ว

ดูเหมือนตี้ฝูอีจะไม่ได้โกหกเธอเลยสักนิดจริงๆ ขอเพียงเธอปฏิบัติตามวิธีที่ถูกต้อง ก็สามารถเหาะขึ้นหน้าผาแห่งนั้นได้ไม่ถึงกับต้องอับอายขายหน้า

ถ้าจะโทษก็ต้องโทษที่เธอโดดเรียน ต้องโทษที่เธออดนอนทั้งคืน…

ตี้ฝูอีมองดวงที่หยีโค้งของนาง ยิ้มออกมาเช่นกัน “ดีใจจนอยากกระโดดโลดเต้นเลยใช่หรือไม่?”

“อื้อ” กู้ซีจิ่วปรารถนาจะกระโดดโลดเต้นจริงๆ

ตี้ฝูอีโบกแขนเสื้อพรึ่บ เสาเหล็กสูงตระหง่านเล่มหนึ่งโผล่ขึ้นมาจากความว่างเปล่า เขาเสนอแนะอย่างจริงจัง “มิสู้ลองเต้นรูดเสาดูสักรอบ?”

กู้ซีจิ่วตะลึงงัน

ตี้ฝูอีค่อยๆ ตะล่อม “เจ้าบอกไว้มิใช่หรือว่าเจ้าเต้นรำประเภทนี้ได้ยอดเยี่ยมนัก หนก่อนยังคิดจะใช้ร่างข้าเต้นอยู่เลยนี่? ข้าอยากรู้มาตลอดว่าที่แท้มันเป็นการเต้นอย่างไร ยามนี้มิสู้ลองเต้นดูสักรอบ”

กู้ซีจิ่วไม่อยากเต้น เธอกลัวว่าพอเธอเต้นจบสัญชาตญาณดิบของเขาจะโผล่ออกมา เธอกระแอมคราหนึ่ง “ยามนี้มืดค่ำแล้ว ไม่เหมาะจะเต้นรำเช่นนั้น ข้ายังต้องเหาะขึ้นหน้าผาอีกเก้ารอบนะ ต้องรักษากำลังไว้ ข้าไปเหาะขึ้นมาอีกรอบก่อนนะ”

พลางหันหลัง หมายจะกระโจนลงไป

“หากเจ้าเต้นได้ดี ข้าจะลดโทษนั้นให้กึ่งหนึ่ง” ตี้ฝูอียื่นมือยุดเธอไว้

กู้ซีจิ่วเลิกคิ้วขึ้น “บทลงโทษขอท่านไม่เคยลดหย่อนผ่อนผันมิใช่หรือ?”

“อืม หากเจ้าเต้นรำได้ดี ข้าจะเมตตาให้เป็นกรณีพิเศษ”

ชิ หลอกต้มเธอนี่นา!

อย่างไรถึงเรียกว่าเต้นได้ดีเล่า?

หากว่าเธอเต้นเสร็จแล้ว เขาบอกว่าไม่ดี เธอมิเต้นอย่างเสียเปล่าหรอกหรือ?

เธอไม่หลงกลหรอก!

“การเต้นรำประเภทนั้นต้องมีเสื้อผ้าเฉพาะ ซํ้ายังต้อง มีดนตรีที่

กระตุ้นอารมณ์ได้จริงๆ ด้วย…” กู้ซีจิ่วเริ่มหาเหตุผลมาบ่ายเบี่ยง

ยิ่งเธอพูดเช่นนี้ ตี้ฝูอีก็อยากรู้อยากเห็นมากยิ่งขึ้น “เจ้าต้องการเสื้อผ้าแบบไหน? ไม่แน่ที่ข้าอาจจะมีเตรียมไว้ ส่วนดนตรีกระตุ้นอารมณ์อะไรนั่น…ข้าสามารถใช้พิณบรรเลงให้เจ้าได้”

จะเป็นไปได้ยังไงที่เขาจะเตรียมสิ่งนี้ไว้?

กู้ซีจิ่วบอกเสื้อผ้าที่ต้องใช้ในการเต้นนั้นออกมาก่อน ต้องเป็นเสื้อแขนกุดตัวเล็กรัดรูปกับกางเกงขาสั้นแนบเนื้อ ถ้ามีกระโปรงหญ้าถักตัวเล็กๆ ด้วยจะดีที่สุด…

ตี้ฝูอีฟังได้ครู่หนึ่ง ก็มองดูเธอสักพักแล้วเอ่ยถาม “เสื้อผ้าเช่นนั้น…ใส่ได้ด้วยหรือ?”

กู้ซีจิ่วถอนหายใจอย่างโล่งอก เธอก็รู้ว่าเขาไม่มี ดังนั้นจึงหลอกล่อเขาว่า “การเต้นรำนี้ต้องสวมเสื้อผ้าเช่นนั้นถึงจะได้ผล มิฉะนั้นจะไม่มีความหมายอะไร ตอนนี้ไม่มีชุดแบบนั้น ดังนั้นยังไม่อาจเต้นไปก่อน…”

พูดยังไม่จบเธอก็ชะงักไป ตี้ฝูอีหยิบเสื้อผ้าชุดหนึ่งออกมาจากมิติเก็บของของเขา เสื้อผ้าชุดนั้นมีความยืดหยุ่นสูงยิ่งนัก เมื่อหยิบออกมาภายใต้แสงจันทร์ดูเปล่งประกายราวกับเกล็ดปลาก็มิปาน เขาชูสองนิ้วทำท่าตัดฉับๆ มองเธอด้วยสายตาสดใส “อยากตัดเป็นแบบไหน?”

จากนั้นก็ยื่นกระดาษกับพู่กันชุดหนึ่งให้เธอ “มาสิ วาดแบบออกมาหน่อย”

กู้ซีจิ่วพูดไม่ออก เธอรู้สึกหลอนราวกับยกหินมาทับเท้าตัวเอง