บทที่ 918 คู่สวรรค์สรรสร้าง 3
เธอรับรู้ว่าร่างกายเขาที่ร้อนระอุขึ้นเรื่อยๆ ผ่านเสื้อคลุมตัวหลวมของเขา…
เนื่องจากจิตใจกู้ซีจิ่วมุ่งหมายแต่จะทำให้เขาหน้าร้อนผ่าวใจเต้นแรงขึ้นมา ดังนั้นจึงไม่ได้ใคร่ครวญถึงเรื่องอื่นชั่วคราว เอาจริงเอาจังเสมือนที่กระทำเรื่องราวต่างๆ เมื่อเธอรู้สึกพอสมควรแล้วจึงเงยหน้าขึ้นมานิดๆ ใช้พวงแก้มของตนถูไถใบหน้าเขา รู้สึกปรีดาเมื่อพบว่าใบหน้าเขาร้อนกว่าตน…
เธอเชิดหน้าขึ้นดั่งผู้มีชัย “ท่านหน้าร้อนผ่านใจเต้นแรงแล้ว…”
ทว่าวินาทีที่มองเห็นแววตาเขาก็หยุดชะงักลง!
แววตาเขาราบเรียบดั่งมหาสมุทรยามราตรี ทว่าด้านในกลับมีคลื่นใต้นํ้าที่โหมเชี่ยว “เด็กน้อย ตาข้าแล้ว!”
สองแขนพลันออกแรงกดร่างเธอลงให้แนบชิดสนิทแน่นกับเขา…
ด้วยเหตุนี้ ทั้งร่างกู้ซีจิ่วจึงถูกยึดไว้ในอ้อมอกเขา อุณหภูมิในร่างเขาสูงมาก โอบล้อมเธออย่างสมบูรณ์จากนั้นเขาก็พลิกตัวอีกครั้ง กู้ซีจิ่วพลิกหมุนรอบหนึ่ง ตัวคนถูกเขากดไว้ใต้ร่าง…
เลยเถิดไปใหญ่แล้ว!
หน้ากู้ซีจิ่วร้อนวาบ คิดดิ้นรนตามสัญชาตญาณ ทว่าริมฝีปากเขากลับทาบทับลงมาแล้ว ริมฝีปากเขาไม่ได้ทาบลงบนปากเธอ แต่ทาบลงบนติ่งหูเธอก่อน เหมือนตอนที่เธอจุมพิตเขาก่อนหน้านี้ อมติ่งหูเธอไว้แล้วแทะเล็มเบาๆ…
นั่นคือจุดอ่อนไหวของเธอ สมองกู้ซีจิ่วเกิดเสียงดังตูม ขาวโพลนไปครู่หนึ่ง จุดที่แนบชิดกับริมฝีปากเขาไวต่อสัมผัสอย่างน่าประหลาด รู้สึกร้อนวูบวาบราวกับมีกระแสไฟฟ้าวิ่งผ่านร่าง…
“ไม่…” เธอคิดจะผลักเขาออก แต่เสียงที่เปล่งออกมากลับคล้ายเสียงคราง เธอกัดริมฝีปากไว้ทันที หน้าร้อนลวกเหมือนไข่ต้มสุก
ริมฝีปากยังคงไล่ต่ำลงไปอีก จุมพิตพวงแก้มเธอ ปลายคาง ลำคอ กระดูกไหปลาร้า…
จุมพิตนั้นแผ่วเบาดุจผีเสื้อแบบเดียวกับเธอเมื่อครู่นี้ ราวกับห่อหุ้มพายุไว้ แต่ก็ดูอ่อนโยนสง่างามดั่งตัวเขา ทว่าเนื้อในกลับแข็งกร้าวหยิ่งผยอง ไล่ต้อนเธอให้ปราชัย ไปทีละขั้นๆ ไม่อาจครุ่นคิดหาหนทางต่อไปได้…
อุณหภูมิรอบข้างพุ่งสูงขึ้นอย่างรวดเร็ว ในสมองกู้ซีจิ่วสับสนวุ่นวาย ทว่าสัมผัสถึงลมหายใจของเขาได้ชัดเจน ตัวเขาร้อนระอุ ลมหายใจเขาสับสนวุ่นวายเหมือนเธอ
สถานที่แห่งนี้คือวังบาดาลที่เขาสร้าง ไม่มีคนอื่นอยู่ มีเพียงเขาและเธอ
จันทร์บนฟากฟ้าทั้งใหญ่ทั้งกลม ดวงดาราส่องสกาว เมฆขาวพลิ้วลอยบนนภา ดั่งม่านไหมที่เริงรำบนฟากฟ้า
บุปผาผลิบานรอบกายคนทั้งสอง กลิ่นหอมรวยรินล่องลอยไปตามสายลม…
คืนเดือนเพ็ญเช่นนี้ ในวังบาดาลแห่งนี้ เขาและเธอสามารถทำตามความปรารถนาที่แท้จริงได้ ไม่ต้องเกรงว่าจะถูกผู้ใดพบเห็นและซุบซิบนินทา…
เธอชอบเขา ไม่ทราบว่านำหัวใจไปผูกไว้บนร่างเขาตั้งแต่ตอนไหน ไม่เข้าใจตัวเองมาโดยตลอด และอาจเป็นเพราะเนื้อในไม่อาจแบกรับความเสี่ยงได้จึงไม่กล้าให้ตัวเองเข้าใจ เมื่อเธอรู้ตัวอีกทีเธอก็ไม่อาจหักใจจากเขาได้แล้ว เริ่มถลำลึกลงไปแล้ว ไม่อาจถอนเท้าออกได้อีก…
แนบชิดกับเขาหนึ่งวัน ก็ยิ่งถลำลึกลงไปอีกหนึ่งก้าว เธอเคยเกลียดความรู้สึกถลำลึกเช่นนี้ยิ่งนัก เนื่องจากความรู้สึกนี้ควบคุมไม่ได้ ทำให้เธอค่อนข้างกลัว ดังนั้นเธอจึงเคยหลีกหนี เคยทำให้ตัวเองปล่อยมือ แต่เธอปล่อยไม่ได้ ยิ่งหลีกลี้ก็ยิ่งถลำลึก ยิ่งหลีกลี้ก็ยิ่งคะนึงหาเขา…
จวบจนวันนี้ จวบจนยามนี้ เธอย่อมทราบดีว่าถ้าปล่อยตัวปล่อยไปในยามนี้จะเกิดอะไรขึ้น
เธอถึงขั้นสัมผัสถึงการเปลี่ยนแปลงที่ชัดเจนของร่างกายเขาได้ สัมผัสถึงความแข็งขึงและร้อนผ่าวอย่างแท้จริงของเขา จิตใจเธอก็รุ่มร้อนยิ่งนัก ว่างเปล่ายิ่งนักเช่นกัน เลือดลมในร่างพลุ่งพล่านคลุ่มคลั่ง ด้วยความปรารถนา ปรารถนาจะเป็นหนึ่งเดียวกับเขา…
ในสมองเธอว่างเปล่า สติปัญญาที่เคยคิดคำนวณอย่างปราดเปรื่องหยุดยั้งอย่างสิ้นเชิง เหลือเพียงสัญชาตญาณที่แผดเผากาย…