ตอนที่ 17

ขอแต่งงาน

เนื่องจากว่าเจินเจินนั้นนับได้ว่าเป็นผู้นำระดับสูงคนหนึ่งของฝ่ายอิทธิพลมืด

นางเป็นบุคคลสำคัญที่ฮองเฮาหงเหม่ยหลงทรงไว้วางใจให้ทำเรื่องสำคัญๆรองลงมาจากหลิวฉวนหยู่ร์สหายคู่ใจของฮองเฮา

และงานที่ได้รับมอบหมายในครั้งนี้นั้นมันยิ่งสำคัญเพราะว่ามันเกี่ยวพันถึงชีวิตและความปลอดภัยสูงสุดของโอรสองค์เดียวของฮองเฮา นามว่า หลี่หงจินหยาง

เนื่องจากว่าแคว้นต้าหลี่นั้นมีศัตรูตัวฉกาจคือแคว้นต้าไห่ที่เคยเป็นปรปักษ์กันมาตั้งแต่ตีแคว้นเว่ยจนราบคาบแล้วยึดเอามาครองครองก่อนจะสถาปนาเป็นแคว้นต้าหลี่

และข่าวกรองที่ได้รับมานั้นมีใจความมาว่าแคว้นต้าไห่ที่มีพวกของแคว้นเว่ยนั้นกำลังซุ่มสร้างขุมกำลังเอาไว้มากมายสำหรับพาพรรคพวกมาถล่มแคว้นต้าหลี่แห่งนี้

ดังนั้นฮ่องเต้หลี่ซื่อหมินจึงได้มอบหมายภารกิจลับให้โอรสหนึ่งเดียวคือองค์ชายหลี่หงจินหยางเข้าไปแทรกซึมจัดการอย่างเงียบเชียบ

และฮ่องเฮาหงเหม่ยหลงนั้นก็ได้แอบสั่งการกับเจินเจินให้นำกำลังของตนเข้าไปคุมสถานการณ์อีกชั้นหนึ่ง

“ว่าอย่างไร…” เสียงแหบพร่าทว่ามีเสน่ห์ของหลี่เซียวเหยายังคงเอ่ยอย่างกระเส่าอยู่ตรงหน้าของเจินเจินที่บัดนี้กำลังนั่งคร่อมอยู่บนตักของชายหนุ่มอยู่ในอ่างอาบน้ำ

สายตาร้ายกาจผสมกับริมฝีปากแดงสดที่กำลังคลี่ยิ้มอย่างหมายมาดจนหญิงสาวต้องลืมตาขึ้นเหม่อมองใบหน้าของชายหนุ่มยามนี้ในระยะประชิด ลมหายใจกรุ่นร้อนยังคงเป่ารดใบหน้ากันและกัน

“นี่คือคำตอบ…” เจินเจินเอ่ยเพียงเบาๆก่อนก้มหน้าลงจูบหลี่เซียวเหยาอย่างดูดดื่ม นุ่มนวล ก่อนจะค่อยๆถอนริมฝีปากออกอย่างอ้อยอิ่ง

นั่นจึงทำให้หลี่เซียวเหยาคลี่ยิ้มออกมาได้กว้างยิ่งขึ้นก่อนจะโน้มใบหน้าของหญิงสาวให้เข้ามาและเริ่มบรรเลงเพลงรักอันแสนรัญจวนให้นางอย่างถึงใจ

“อือ…ท่าน” เจินเจินครางเสียงกระเส่าอยู่บนตักแข็งแกร่งของหลี่เซียวเหยาที่กำลังจับสะโพกของนางให้ขยับตามแรงโน้มถ่วงของเขา

“เจ้าชอบหรือไม่…” หลี่เซียวเหยาถามเสียงแหบเบาลมหายใจร้อนระอุเป่ารดใบหน้างามอย่างหยั่งเชิง

“อ่ะ…อือ” เจินเจินหน้าแดงหูแดงนัยน์ตาหยาดเยิ้มกัดริมฝีปากน้อยๆก่อนตอบกลับไปอย่างยากเย็น “อืม…”

 

“เช่นนั้น…” ชายหนุ่มกัดฟันถามออกไปขณะบังคับจังหวะของร่างงามในอ่างอาบน้ำให้อยู่ในการควบคุมของเขาอย่างใจเย็น “เจ้าควรทำ…อย่างไร”

“อือ…แต่ง…แต่งงาน” หญิงสาวพยายามตอบคำขณะแหงนหน้าขึ้นอย่างเสียวสยิว นิ้วเรียวงามจิกกดอยู่ตรงไหล่ล่ำสันของชายหนุ่ม

“แต่ง..กับใคร” ชายหนุ่มยังคงคาดคั้นขณะเพิ่มจังหวะของกิจกรรมเพื่อทรมานคนตอบ

“กับ…อา…กับท่าน…อื้อ…” เจินเจินรีบตอบกลับไปก่อนจะกัดริมฝีปากได้รูปของตนเองไว้แน่นด้วยความรู้สึกซาบซ่านสุดจะทน

“จริงรึ?” เขาถามขณะจับนางโยกจนตัวโยน

“อา…จริง…แท้…อือ…อื้อ…” นางส่งเสียงครางตอบอย่างยากเย็นเมื่อร่างนุ่มนิ่มของตนอยู่ในการควบคุมของชายหนุ่มทั้งหมด

หลี่เซียวเหยาถึงกับครางเสียงต่ำอยู่ในลำคอเช่นกันเมื่อคาขอแต่งงานของเขาสัมฤทธิ์ผล

“จริงแน่…”

“อา… ท่าน…อ๊า…”

สองหนุ่มสาวยังคงขอแต่งงานกันอยู่ในอ่างอาบน้ำอุ่นจนน้ำกระฉอกออกนอกอ่างจนเกือบจะหมดแทบไม่เหลือน้ำให้อาบแต่อย่างใด

เวลาผ่านไปจากค่ำคืนของรัตติกาลจนถึงรุ่งเช้าของอีกวัน

หลี่เซียวเหยาที่แต่งกายเสร็จเรียบร้อยดีแล้วยังคงนั่งกอดอกด้วยใบหน้าเรียบนิ่งท่าทางเย็นชาแววตาคมดาที่ยังคงแฝงความขัดเคืองอยู่บนเตียงนอน

เขาเพียงทอดสายตาดำดิ่งของตนมองไปยังสตรีที่เขาเพิ่งจะขอนางแต่งงานไปเมื่อวาน

นางกำลังแต่งตัวอยู่หน้าโต๊ะคันฉ่องอย่างใจเย็น

“คำตอบของเจ้ามิใช่คำตอบที่ข้าต้องการทั้งหมดเจินเจิน” หลี่เซียวเหยาเอ่ยขึ้นอย่างหงุดหงิดอยู่ไม่จาง

“ข้ามิได้ต้องการเพียงร่วมรักกับเจ้า ที่ข้าต้องการเพียงมีเจ้าอยู่กับข้า”

เจินเจินที่แต่งกายด้วยชุดสวยงามดีแล้วเพียงหันหน้ามามองทางชายหนุ่มอย่างอารมณ์ดีก่อนจะคลี่ยิ้มสดใสส่งให้เขา ขณะเอ่ยด้วยน้ำเสียงหวานนุ่มเชิงกระเซ้า “ก็ท่านถามว่าจะแต่งงานหรือไม่”

หญิงสาวยังคงไว้ด้วยท่าทางขี้เล่นมิได้สนใจสายตาดุดันสีหน้ามืดครึ้มของชายหนุ่มที่นั่งอยู่ตรงเตียงนอนแต่อย่างใด

นางเพียงหมุนตัวแล้วกระโดดจนตัวลอยขึ้นมานั่งบนตักของเขาพลางเอ่ยต่อ “ข้าก็ตอบแล้วว่าแต่งอย่างไรเล่า ขอหอมแก้มก่อนทีนึง”

ชายหนุ่มมิได้กล่าวต่อสิ่งใด เขายังคงไว้ซึ่งสีหน้าบอกบุญไม่รับ ริมฝีปากเม้มเข้าหากันเป็นเส้นตรงอย่างขัดใจกับสตรีบนตักของเขา

“ขอหอมอีกทีนึง” เจินเจินยังคงหอมแก้มซ้ายขวาของเขาอย่างหน้าชื่นตาบานไม่สะทกสะท้านใดๆกับอาการขัดเคืองแววตาพิฆาตอารมณ์ร้อนกรุ่นของเขา

หลี่เซียวเหยาเพียงนั่งนิ่งๆด้วยใบหน้าขึงตึงอย่างเก็บข่มอารมณ์พลุ่งพล่าน

เจินเจินของเขารับปากจะแต่งงาน

แต่…

แต่นางต้องการหมั้นหมายเอาไว้ก่อน

แล้วค่อยแต่งงานกันหลังจากไปทำศึกสงครามกับแคว้นต้าให่

หมั้นหมายบ้าบออันใดกัน

กินกันอย่างเมามันเยี่ยงนี้แล้ว

จะมามัวหมั้นเพื่อประโยชน์อันใด

ฮึ่ม!

สตรีนางนี้

นาง…

นาง…

เขาจะทำอย่างไรกับนางดี???