ตอนที่ 1037 เข้าสู่วงแหวนบูรพาอีกครั้ง

เห็นท่าทางบรรพบุรุษหุ่นเชิดเพลิง ซูหมิงจึงยิ้มเฝื่อนในใจพลางแสร้งทำสีหน้าเย็นชา และแค่นเสียงหึ

พอได้ยินเสียงขึ้นจมูกและเห็นสีหน้าเย็นชาของซูหมิงแล้ว บรรพบุรุษหุ่นเชิดเพลิงถึงได้รู้สึกว่าปกติ ขณะกำลังจะกล่าวอะไรบางอย่าง ซูหมิงก็ยกมือขวาชี้บรรพบุรุษ หุ่นเชิดเพลิง

บรรพบุรุษหุ่นเชิดเพลิงสั่นไปทั้งตัว ร่างกายเริ่มมีเหงื่อซึมออกมาจำนวนมาก เหงื่อนี้เป็นสีดำ เมื่อถูกบีบออกมาจากในตัวก็รวมเข้าด้วยกันอย่างรวดเร็ว กลายเป็นไข่มุกน้ำแผ่กลิ่นเน่าเหม็นขนาดเท่ากำปั้น เมื่อมันหายไปตรงหน้าบรรพบุรุษ หุ่นเชิดเพลิงแล้ว ความรู้สึกผ่อนคลายอย่างยิ่งทั่วร่างพลันเกิดขึ้นในใจเขา

“คลายผนึกให้แล้ว หุ่นเชิดเพลิง จากนี้อย่าไปเตาหลอมลำดับห้าอีก หากมีวาสนา ภายภาคหน้าเจ้ากับข้าคงได้เจอกัน ขอตัวก่อน” ซูหมิงมองบรรพบุรุษหุ่นเชิดเพลิงแวบหนึ่ง ขณะกำลังจะหมุนตัวกลับเขาพลันหยุดชะงัก หันไปมองพร้อมถามอีกประโยคหนึ่ง

“จูโหย่วไฉอยู่ที่ใด”

“ภูเขามองสามี” บรรพบุรุษหุ่นเชิดเพลิงรีบตอบ ความตื่นตัวยามเห็นซูหมิงในแวบแรกหายไปแล้ว ความหวาดกลัวเมื่อร้อยปีก่อนรวมถึงภาพจำเด่นชัดลอยขึ้นมาในความคิดอีกครั้ง

ซูหมิงพยักหน้า สายตามองบรรพบุรุษหุ่นเชิดเพลิง มองท่าทางระวังตัวของอีกฝ่าย มุมปากยกยิ้มทีละน้อย เพียงแต่เขาไม่รู้ รอยยิ้มนี้ในสายตาบรรพบุรุษหุ่นเชิดเพลิงทำให้ใจอีกฝ่ายเต้นระรัว จิตใจพลันหวาดกลัวขึ้นมา

‘เกิดอะไรขึ้น เจ้าคนนี้…สังหารคนโดยไม่กะพริบตา จิตใจเหี้ยมโหด เป็นพวก เจ้าแผนการ…ไม่อยากเชื่อว่าจะยิ้ม ไม่ถูกต้อง ไม่ถูกต้องอย่างมาก!’ บรรพบุรุษ หุ่นเชิดเพลิงระวังตัวมากกว่าเดิม เขาถอยไปอีกหลายก้าวโดยไม่รู้ตัว

“ข้าจะกลับโลกแท้จริงดาราสัจธรรม เจ้า…ตามมากันด้วยเถอะ” ซูหมิงกล่าวราบเรียบ เขาหมุนตัวกลับไม่สนใจว่าบรรพบุรุษหุ่นเชิดเพลิงจะว้าวุ่นใจหรือไม่ แต่เดินไปทางผืนฟ้าดวงดาว

กระเรียนขนร่วงข้างๆ กระแอมทีหนึ่ง สายตาเหลือบมองบรรพบุรุษหุ่นเชิดเพลิงอย่างมีความหมายลึกซึ้ง

“เรื่องนี้สำคัญมาก หุ่นเชิดเพลิงเจ้าต้องคิดให้รอบคอบ หึๆ…” สุดท้ายกระเรียนขนร่วงยังข่มขู่ไปทีหนึ่ง มันรู้สึกว่าตนทำท่าทางแบบนี้ เรียกได้ว่าเป็นช่วงที่สง่างามที่สุดในชีวิต ตอนที่ข่มขวัญยังไม่ลืมทำเสียงหึๆ ด้วย

บรรพบุรุษหุ่นเชิดเพลิงสับสนทันที เขามองซูหมิงเดินไกลออกไป และยังได้ยินเสียงข่มขวัญจากกระเรียนขนร่วง ก่อนหันไปมองดาวหุ่นเชิดเพลิงข้างหลัง ในใจเกิดความลังเล

เขาไม่เป็นห่วงชาวเผ่า ด้วยอภินิหารวิชาของชาวเผ่าหุ่นเชิดเพลิง ต่อให้ไม่มีเขา ทะเลดาราต้นกำเนิดจิตก็ไม่เกิดเรื่องใหญ่ขึ้น แต่หากติดตามซูหมิงไป ไม่แน่อาจเป็นโชควาสนาครั้งใหญ่

โดยเฉพาะเมื่อนึกถึงการกระทำต่างๆ ของซูหมิงจากการติดตามเมื่อร้อยปีก่อน บรรพบุรุษหุ่นเชิดเพลิงได้ความมั่นใจมาทันที เขาจึงกัดฟัน สีหน้าเด็ดขาด

‘ติดตามคนเจ้าแผนการแบบนี้ อย่างน้อยก็ไม่เสียเปรียบคนอื่นข้างนอกนั่น…’ บรรพบุรุษหุ่นเชิดเพลิงหันกลับไปทันที ก่อนตะโกนเสียงดังไปทางดาวหุ่นเชิดเพลิง

บนดาวพลันโกลาหลวุ่นวาย ชาวเผ่าหุ่นเชิดเพลิงนับไม่ถ้วนต่างบินออกมา มองบรรพบุรุษของพวกมันอยู่กลางฟ้ากระจ่างดาว นัยน์ตาฉายแววไม่อยากแยกจาก แต่ก็ยังคุกเข่าคารวะพร้อมกัน

บรรพบุรุษหุ่นเชิดเพลิงตะโกนอีกหลายครั้ง เห็นได้ชัดว่าเป็นการมอบหมายงานก่อนจากไป จากนั้นหมุนตัวกลับภายใต้สายตาอาวรณ์ของชาวเผ่า แล้วกลายเป็น เปลวเพลิงสีม่วงกลุ่มหนึ่งพุ่งไปทางซูหมิง

…………….

ภูเขามองสามี ภูเขานี้คงอยู่ชั่วนิรันดร์กลางฟ้ากระจ่างดาว ตลอดปีมีเสียงพึมพำดังจากยอดเขากังวานไปโดยรอบ ตามตำนานอันงดงามของภูเขานี้ เสียงพึมพำดังกล่าวมักจะทำให้ผู้มาเยือนเกิดความอยากรู้อยากเห็น

ยามนี้ตรงกลางภูเขา บนหินใหญ่ที่นูนออกมาก้อนหนึ่ง ซูหมิงยืนอยู่ตรงนั้น ข้างกายเป็นกระเรียนขนร่วงกับหุ่นเชิดเพลิง ตรงหน้าเขาเป็นถ้ำมืดมิดแห่งหนึ่ง

“ผู้อาวุโสฉาง ผู้เยาว์มาขอพบ” ซูหมิงประสานมือคารวะถ้ำภูเขาพร้อมกล่าวอย่างสงบ

ภายในถ้ำภูเขาเงียบสงบ ผ่านไปพักใหญ่ ช่วงที่มีเสียงอึกทึกดังมาจากในถ้ำ ร่างที่ อ้วนใหญ่ยิ่งและอัปลักษณ์น่ากลัวก็เดินออกมาจากในถ้ำอย่างช้าๆ เผยต่อสายตา ซูหมิง

จูโหย่วไฉ!

สองตาเขาแดงก่ำ พอเดินออกมาแล้วยังจ้องซูหมิง นัยน์ตาฉายแววดิ้นรนและบ้าคลั่ง ผ่านไปพักหนึ่งสีหน้าถึงสงบลง เขานั่งลงข้างๆ เงยหน้ามองซูหมิงด้วยสีหน้าซับซ้อน

“เจ้ากลับมาแล้ว” เขากล่าวเรียบๆ

ซูหมิงพยักหน้า

“ทะเลลำดับห้าตอนนั้น ต้องขอบคุณที่ผู้อาวุโสช่วยเหลือ เรื่องของภรรยาผู้อาวุโส…” ซูหมิงพูดถึงตรงนี้ก็เงียบไปครู่หนึ่ง

จูโหย่วไฉมีสีหน้าเช่นปกติ สายตามองใบหน้าซูหมิง รอคอยคำพูดต่อไป

“เมื่อข้ามีพลังมากพอที่จะเปิดยมโลกของตัวเอง ข้าจะคืนชีพให้นางได้” ซูหมิงกล่าวเนิบช้า เขาเข้าใจเผ่ายมโลกไม่มาก แต่ก็รู้คร่าวๆ ว่าชาวเผ่ายมโลกมีพรสวรรค์อยู่ชนิดหนึ่งคือสามารถคืนชีพให้คนตาย แต่การคืนชีพจำเป็นต้องเปิดยมโลกของตัวเองก่อน

ส่วนรายละเอียด เขาไม่ค่อยเข้าใจนัก ชื่อหั่วโหวก็รู้ไม่มากเช่นกัน แต่เขาเชื่อว่าเมื่อขั้นพลังตนสูงขึ้นเรื่อยๆ สักวันหนึ่งเขาจะเข้าใจพลังพรสวรรค์นี้ของเผ่าตน

“แต่ก่อนหน้านี้ หากผู้อาวุโสเชื่อข้า ข้าจะเปิดเตาหลอมลำดับห้า ให้วิญญาณภรรยา ผู้อาวุโสหลอมรวมเข้าไปข้างในก่อนเพื่อได้รับการบำรุงจากเตาหลอม เท่านี้ก็จะมั่นใจได้ว่าวิญญาณจะไม่สลายไปในช่วงเวลานี้อย่างแน่นอน” ซูหมิงคารวะจูโหย่วไฉด้วย สีหน้าจริงใจ

จูโหย่วไฉเงียบ ผ่านไปพักใหญ่ถึงยืนขึ้นเงยหน้ามองยอดเขา

“เจ้าเคยได้ยินตำนานของภูเขานี้หรือไม่?” ผ่านไปพักหนึ่งจูโหย่วไฉถึงถามขึ้นเรียบๆ

“ได้ยินมาบ้าง” ซูหมิงพยักหน้า

“สตรีคนนั้นรอสามีนางกลับมาที่ภูเขานี้ เวลาผ่านไป นางก็ยังคงรอจนกระทั่งร่างกลายเป็นหินก้อนหนึ่ง กลิ่นอายความคิดถึงกลายเป็น….ภูเขาลูกนี้

ในเตาหลอมลำดับห้าในอดีต เดิมทีข้าคิดว่าข้าตายไปแล้ว ข้าเองก็แน่วแน่จะตามหาความตาย…แต่เมื่อข้าตายไปแล้วกลับตื่นขึ้นมาอีกครั้ง ข้ามาอยู่ที่นี่ อยู่ในร่างข้าตอนนี้

ข้าไม่รู้คำตอบของทุกอย่าง แต่ก็รู้สึกได้ว่าในร่างกายนี้ของข้ายังมีอีกคนหนึ่ง คนคนนี้…อยู่คู่กับข้า เขามีนามว่าจูโหย่วไฉ” เขามองยอดเขาพลางเอ่ยเสียงดังก้อง

“อยากไปดูยอดเขาหน่อยหรือไม่ ไปดูสตรีที่กลายเป็นหินคนนั้น” จูโหย่วไฉขยับ วูบไหว กลายเป็นสายรุ้งยาวพุ่งขึ้นยอดเขา

ทางด้านกระเรียนขนร่วง ตอนที่มันมาถึงภูเขานี้ มันมีสีหน้าซึมเศร้าเล็กน้อยอย่างชัดเจน ตอนนี้มองถ้ำด้วยความสับสน และตามหลังซูหมิงไปเงียบๆ มุ่งหน้าสู่ยอดเขา

ยอดเขาแห่งนี้ไม่ใช่สิ่งที่คนธรรมดาจะขึ้นไปได้ แต่จูโหย่วไฉกับซูหมิงต่างออกไป พวกเขาใช้เวลาไม่นานนักก็มาถึงยอดเขา

ที่นี่ ซูหมิงเห็นมนุษย์หินบนยอดเขาคนหนึ่ง

มองจากภายนอกน่าจะเป็นสตรี นางยืนบนยอดเขา มองทอดไกล ไม่รู้ว่ามองอะไรอยู่

จูโหย่วไฉเพ่งมองรูปปั้นนั้น นัยน์ตาฉายแววซับซ้อน บางทีเขาอาจไม่ได้เป็นอย่างที่พูดไว้ ไม่เข้าใจว่าเหตุใดเมื่อตนตายไปแล้วถึงตื่นมาอยู่ที่นี่

บางทีเขาอาจเข้าใจเหตุผล เพียงแค่เขาไม่อยากพูดถึง มันคือความลับของเขา

ด้านหลังซูหมิง กระเรียนขนร่วงตัวสั่น นัยน์ตาเผยความเศร้าหมอง มันมองรูปปั้น มองไปมองมาก็เหมือนอยู่ในโลกนิจนิรันดร์ มันในท่าทางแบบนี้พบเห็นไม่ได้ใน เวลาปกติ

“เหตุใดข้าถึงรู้สึกเศร้าแบบนี้ เหมือนร่างกายกำลังจะหายไป…” กระเรียนขนร่วงพูดพึมพำ ตอนนี้ในหัวลอยขึ้นมาเป็นภาพหลายภาพ

ภาพเหล่านั้นเลือนราง คล้ายกับว่าในนั้นมีสตรีคนหนึ่งขี่หลังมัน นางมีรูปลักษณ์เหมือนกับรูปปั้น กำลังมองฟ้ากระจ่างดาวไกลๆ

ส่วนมันทำได้เพียงหันหลังให้ แอบมองนาง ขณะปิดซ่อนอารมณ์ของตนไม่ยอมเผยออกมา

จนกระทั่งวันหนึ่ง สตรีคนนั้นมองฟ้ายามน้ำตารินไหล มันได้ยินเสียงตัวเองพึมพำว่า

“มหาโลกสามรกร้างแล้วอย่างไร วิญญาณสูญสลายแล้วอย่างไร…ข้าจะช่วยเจ้าตามหาเขา!” เสียงนี้ดังก้องในความคิดกระเรียนขนร่วง ฟังไปฟังมา มันก็รับรู้ได้ถึงความขมขื่นในน้ำเสียง

กระเรียนขนร่วงตาพร่ามัว ภาพต่างๆ ในความคิดแตกออกกลายเป็นเศษ ม้วนตลบจนทำให้มันเสียใจและเศร้า

“หรือก็คือ ก่อนหน้าที่เจ้าจะมีพลังมากพอเปิดยมโลกของตัวเอง ข้าต้องปกป้องอยู่ข้างกายเจ้าตลอด” ผ่านไปพักใหญ่จูโหย่วไฉละสายตากลับจากมนุษย์หิน หันหน้าไปมองซูหมิง

ซูหมิงเงียบไปครู่หนึ่ง ก่อนสบตาจูโหย่วไฉ

“เข้าใจแบบนั้นก็ได้”

“ไม่ต้องให้เตาหลอมลำดับห้าบำรุง เพียงขั้นพลังข้าก็ทำให้วิญญาณนางไม่มีวันสูญสลายแล้ว” จูโหย่วไฉหลับตาลง เมื่อลืมตาขึ้นอีกครั้ง เขามีสีหน้าเหนื่อยล้า

“เช่นนั้น หากเจ้าไม่ทำตามสัญญา ไม่คืนชีพให้นาง ข้าจะทำให้เจ้าได้รู้สึกถึง…ความเจ็บปวดแบบเดียวกัน” จูโหย่วไฉเอ่ยอย่างเรียบนิ่ง เขายกเท้าขึ้นเดินหน้า หนึ่งก้าว เหยียบไปกลางฟ้ากระจ่างดาว

“เรื่องที่แซ่ซูรับปากกับคนอื่นเอาไว้ หากไม่ตาย ข้าจะไม่มีวันคืนคำ” ซูหมิงพูดเน้นละคำ ขณะกำลังจะเดินไกลออกไป เขาพลันสังเกตเห็นอะไรบางอย่าง จึงหันไปมองกระเรียนขนร่วง แล้วค่อยเดินไปยังฟ้ากระจ่างดาวไกลๆ คล้ายกับมีความคิดบางอย่าง

กลางผืนฟ้า ซูหมิงอยู่ข้างหน้า กระเรียนขนร่วงอยู่ข้างๆ มันหันไปมองภูเขานั้นเป็นบางครั้ง ด้านหลังยังเป็นจูโหย่วไฉกับบรรพบุรุษหุ่นเชิดเพลิง สีหน้าแปลกๆ ของกระเรียนขนร่วงก็ดึงดูดความสนใจของจูโหย่วไฉเช่นกัน แต่เขาไม่พูดอะไรมาก เพียงดูเหมือนขบคิดบางอย่าง

กลุ่มคนห้อเหยียดออกจากรอบนอกของทะเลดาราต้นกำเนิดจิต ข้ามผ่านดาวทมิฬ เข้าสู่เขตดาราวงแหวนบูรพา

“แดนประหลาดวงแหวนบูรพา…” ช่วงที่เข้าไปในเขตวงแหวนบูรพา นัยน์ตาซูหมิงเป็นประกายวาววับ ก่อนจะออกจากแดนรกร้างแห่งนี้ จุดสุดท้ายที่เขาจะมาคือ แดนประหลาดวงแหวนบูรพา

ตอนนี้ คงถึงเวลาที่ร่างแยกเอ้อชางของเขาจะกินวิญญาณเอ้อชางตัวอื่นแล้ว

หากทำสำเร็จขั้นพลังเขาจะพุ่งพรวดอย่างก้าวกระโดด เช่นนี้ตอนที่เขากลับ โลกแท้จริงดาราสัจธรรม เขา…จึงจะสร้างมหันตภัยครั้งใหญ่ให้กับโลกดาราสัจธรรมได้