ตอนที่ 787 จิงหนานจื่อสิ้นชีพ
“นี่มันเป็นไปไม่ได้!” จิงหนานจื่อหน้าเปลี่ยนสีอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน เขารีบร้อนถอยร่นขณะหรี่ตาลง ดูหวาดกลัวและเหลือเชื่อ ภาพเหตุการณ์นี้เหนือกว่าคำอธิบายเกี่ยวกับผนึกจำนวนมากในแดนรกร้างต้นกำเนิดจิตที่ผู้รักษาการณ์อย่างเขาได้รู้ ในข้อมูลที่ได้รับมา ผนึกแดนรกร้างต้นกำเนิดจิตไม่มีทางถูกเปิดง่ายขนาดนี้ได้ เพียงคนนอกสัมผัสก็จะถูกประหารโดยทันที ต่อให้เป็นผู้ผนึกอยากจะเปิดเองก็ต้องจ่ายมหาศาล และต่อให้ทำลายผนึกจริงๆ ก็จะอ่อนแรงอย่างยิ่ง กระทั่งผู้ฝึกฌานระดับดินคนหนึ่งยังสู้ไม่ไหว
นี่ก็คือความเหี้ยมโหดของแดนรกร้างต้นกำเนิดจิตที่กระทำต่อยอดผู้ฝึกฌานเผ่าประหลาด และเป็นสาเหตุที่จิงหนานจื่อกล้ามาเพียงลำพัง ส่วนการเปลี่ยนแปลงของดาวทมิฬเกิดในยุคโบราณซึ่งเกินกว่าอายุของจิงหนานจื่อ เป็นเพียงเหตุไม่คาดคิดเท่านั้น
แต่ภาพตรงหน้าโค่นล้มความรู้ความเข้าใจของเขา โดยเฉพาะยามนี้ที่เห็นกระเรียนขนร่วงยื่นขายื่นแขนออกมา ดูแล้วคล้ายกับมนุษย์นก อีกทั้งยังมีสีหน้าลำพองใจอย่างยิ่ง ในมือถือกระบี่สั้นไว้ ทำให้เขามีสีหน้าราวกับเห็นผีร้ายน่าสะพรึงกลัวที่สุดในโลกโดยไม่รู้ตัว
“ภาพมายา นี่คืออภินิหารภาพมายา เป็นวิชามายาที่คนแซ่ซูใช้ไปเมื่อครู่นี้!”
จิงหนานจื่อถอยไป นัยน์ตาพลันเปล่งแสงหม่น เขาไม่เชื่อว่าอีกฝ่ายจะทำลายผนึกง่ายแบบนี้จริงๆ หากเป็นเช่นนั้นจริงละก็ เขารู้ดีว่าสำหรับทั้งแดนรกร้างต้นกำเนิดจิตแล้ว มันคือหายนะที่น่ากลัวและหนักหนาเพียงใด
เขายอมเชื่อว่ามันเป็นวิชามายาเสียยังดีกว่า!
‘หากไม่ใช่ภาพมายา ยอดผู้ฝึกฌานเผ่าประหลาดก็เพิ่งคลายผนึกออก อีกทั้งยังเป็นผนึกแรกในสามผนึก เขาจะต้องอ่อนแรงมากแน่ กลิ่นอายพลังแก่กล้าในตอนนี้เป็นเพียงส่วนหนึ่งที่ตกตะกอนมาแต่โบราณ แต่พลังจริงๆ ตอนนี้ไม่มีทางสังหารข้าได้!’ จิงหนานจื่อเป็นผู้รักษาการณ์ได้ อยู่ในแดนรกร้างต้นกำเนิดจิตมาหลายปี จากคนเล็กจ้อยฝึกถึงระดับพลังนี้ได้ สติปัญญาย่อมไม่ธรรมดา ยามนี้นัยน์ตาเขาแวววาวและไม่ถอยหลังอีก
‘จริงปลอม แกร่งหรืออ่อน ลองดูก็รู้!’
‘หากจริง ข้าหนีไม่รอด หากแกร่ง ข้าต้องตายแน่!’
‘ในเมื่อเป็นเช่นนั้นข้าจะไม่หนี ต้องลองดูว่าจริงหรือปลอม แกร่งหรืออ่อน’
จิงหนานจื่อร้องคำราม เสื้อเกราะทั่วร่างเปล่งแสงสีแดงฉาน เมื่อกำทวนยาวเอาไว้แล้วก็ไม่ถอยอีก แต่ชี้นิ้วไปยังโครงกระดูกชื่อหั่วโหวโดยพลัน
ต่อให้เป็นซูหมิงจิตใจก็ยังหนักอึ้งในยามนี้ ถึงจิงหนานจื่อจะคลุ้มคลั่ง แต่ความเด็ดขาดกลับพบเห็นได้ยาก เรื่องเดียวกันนี้ หากเป็นพวกเถียนหลินกับหลงลี่ประสบเอง จะต้องเกิดอาการอีกแบบหนึ่ง ทว่าจิงหนานจื่อกลับลังเลอยู่ชั่วครู่แล้วเลือกหันกลับมา
แทบเป็นช่วงที่จิงหนานจื่อหมุนตัวกลับ ประกายแสงหม่นในดวงตาโครงกระดูกชื่อหั่วโหวมีความเย้ยเยาะวูบผ่าน วินาทีนั้นซูหมิงหรี่ตาลง เขาเห็นชัดว่าบนนิ้วมือขวาของชื่อหั่วโหว ตอนกดนิ้วไปเหมือนกับกลายเป็นน้ำวนไร้รูป น้ำวนนี้สามารถดูดแสงสว่างรอบตัว ดูดสายตาของคน ดูดทุกสรรพสิ่งในโลก ราวกับว่านิ้วนี้ไม่มีพลังใดๆ ทว่ามีพลังแห่งกฎซึ่งสามารถเปลี่ยนสรรพสิ่งให้กลายเป็นดีแฝงอยู่ ทำให้การชี้นิ้วง่ายๆ กลายเป็นเจตนารมณ์ของฟ้าดิน
ทันทีที่เกิดความรู้สึกถึงน้ำวนไร้รูป ซูหมิงพลันได้ยินเสียงอ่อนแรงทว่าน่าเกรงขามจากชื่อหั่วโหว
“พันธมิตรเผ่าศักดิ์สิทธิ์ยมโลก ดูจากวิญญาณเจ้าแล้วน่าจะเป็นรุ่นเยาว์ของเผ่า…ดูดัชนีนี้ของข้าให้ดี นี่คือวิชาลับสุดยอดของเผ่าหมีซื่อ ความหมกมุ่น!”
“วิชานี้ไม่แฝงด้วยกฎใด แต่ใช้พลังเลือดเนื้อร่างกายที่บริสุทธิ์สร้างเป็นหลุมดำ หลังข้าสูบกินกลิ่นอายพลังกับสรรพสิ่งรอบๆ แล้ว….ก็จะทำลายหลุมดำนี้ ตอนที่มันพังลงจะระเบิดพลังของยอดวิชานี้ออกมา
เผ่าศักดิ์สิทธิ์ยมโลกมีร่างแยกอยู่มากมาย ในเมื่อเจ้าเลือกวิชาของเผ่าหมีซื่อมาขัดเกลาร่างแยก เช่นนั้นข้าก็จะให้เจ้าดูพลังแท้จริงของเผ่าหมีซื่อ จงดูให้ดี!”
ขณะชื่อหั่วโหวกล่าวอยู่นี้ ซูหมิงรู้สึกว่ามีแรงปะทะพุ่งเข้าใส่ร่างกายตนจากรอบๆ ขณะเดียวกันวิญญาณของตนในยามนี้ยังออกจากร่างกายแล้วขยายออกไปข้างนอกอย่างเร็วไว พริบตาเดียวเขาก็รู้สึกว่าวิญญาณครอบคลุมทุกจุดของแดนผนึกที่ใกล้จะพังทลายลง
เหมือนกับว่าตรงหน้าเขาปรากฏเงาสะท้อนชัดเจน เขาเห็นทุกมุมของแดนผนึก เห็นบริเวณที่มีเศษหินร่วงหล่นและพังลง ทั้งยังเห็นว่าภายในแดนผนึกแห่งนี้มีร่างหนึ่งกำลังห้อวิ่ง ร่างนี้แผ่กระจายจิตสัมผัสเข้มข้น นั่นคือร่างแยกจากจิตของจิงหนานจื่อ
ในขณะเดียวกันยังเห็นหลงลี่ถูกร่างนั้นไล่ล่าอยู่ด้วย
หลงลี่ผู้หลังค่อมเล็กน้อยหน้าซีดขาว กำลังหนีอย่างสุดชีวิต อีกทั้งมาถึงตรงขอบแดนผนึกเรียบร้อยแล้ว ห่างจากทางออกอีกไม่ไกล
ทว่าทันใดนั้น ซูหมิงที่เป็นดั่งผู้ชมก็เห็นว่ายามนิ้วมือชื่อหั่วโหวปรากฏหลุมดำไร้รูป ร่างแยกจิงหนานจื่อที่ไล่ล่าหลงลี่อยู่พลันตัวสั่นแล้วบิดเบี้ยวอย่างน่าประหลาดราวกับถูกดูด พริบตาเดียวก็สลายหายไป
สิ่งที่หายไปพร้อมกันยังมีผนังหินซึ่งกำลังพังทลายรอบๆ ผนังหินเหล่านี้ถูกสูบกลิ่นอายพลังบางอย่างไป จากนั้นก็กลายเป็นเศษฝุ่นทั้งหมด
หลงลี่ที่อยู่ไกลออกไปเบิกตากว้าง ร้องเสียงเล็กแหลม ซูหมิงเห็นกับตาว่าร่างกายและเลือดเนื้อขยับยึกยือ พริบตาเดียวก็สลายหายไป อันดับแรกเป็นเลือดเนื้อ ต่อมาเป็นกระดูก สุดท้ายคือจิตแรก ผู้ฝึกฌานระดับเจ้าปกครองโลกตอนต้นสลายหายไปในพริบตา
ถุงเก็บวัตถุเขายังสลายไปด้วย ของส่วนตัวร่วงกระจายออกมาจำนวนมาก
ซูหมิงหายใจกระชั้น กล่าวมาเหมือนยาว ทว่าความจริงหลังจากชื่อหั่วโหวยกมือขวาชี้ไปข้างหน้าก็เกิดเหตุการณ์นี้ขึ้นทันที
ซูหมิงเห็นชัดว่าตอนที่ชื่อหั่วโหวชี้นิ้วไป มวลอากาศตรงปลายนิ้วปริแยกกออก นั่นคือหลุมดำ มันกลืนกินสรรพสิ่งรอบตัว ทำลายหลงลี่ ทำลายร่างแยกจิงหนานจื่อ อีกทั้งยังเปลี่ยนคนกับวัตถุที่สลายทั้งหมดให้เป็นพลังงานที่สูบกินได้แล้วสูบเข้ามาทั้งหมด
“เดิมทีข้าไม่มีพลัง ข้าเพียงหาจุดอ่อนที่มีอยู่ทุกที่ในความว่างเปล่า แล้วตีตรามัน…ด้วยเหตุนี้จึงมีการสูบและกลืนกิน หลังจากนั้นข้าจะบดขยี้มันอีกครั้ง จึงเกิดการทำลายและระเบิด” ตอนที่เสียงชื่อหั่วโหวกังก้อง ซูหมิงเห็นว่าหลุมดำตรงปลายนิ้วถูกนิ้วทะลวงผ่าน การทำเช่นนี้เหมือนช้าลงไม่รู้กี่เท่าในสายตาเขา เขาจึงเห็นขั้นตอนทุกอย่างแบบชัดเจน
ก็เหมือนกับหนามแหลมอันหนึ่งแทงบนถุงที่อัดน้ำไว้จนแน่น ครั้นถุงน้ำแตก ทุกอย่าง….ก็ระเบิดออกมา
ตูม!
ทันทีที่ระเบิดก็เป็นจังหวะเดียวกับที่จิงหนานจื่อหันกลับมาพอดี เพียงแต่สิ่งที่รอเขาอยู่ไม่ใช่เรื่องเท็จอย่างที่คิด และก็ไม่ใช่เรื่องจริงอย่างที่คาดเดา ไม่ใช่ความแกร่งจริงๆ และไม่ใช่ความอ่อนแอที่เข้าใจด้วย
นี่คือความเป็นตาย คือโชคชะตาที่หนีไม่พ้น
เกิดเสียงเคร้งทีหนึ่ง ทวนยาวในมือจิงหนานจื่อร่วงลงพื้น เขายื่นก้มหน้าเหม่อมองอยู่ตรงนั้น ขณะเดียวกับที่มองซูหมิง ซูหมิงก็เห็นว่าตรงระหว่างคิ้วจิงหนานจื่อมีโพรงโลหิตเพิ่มมา โลหิตกำลังพุ่งฉีด
เสื้อเกราะตรงหน้าอกแตกหัก ปกปิดโพรงโลหิตอีกโพรงตรงนั้นไม่มิด ภายในโพรงโลหิตมีโลหิตไหลทะลักออกมา นี่คือพลังชีวิตสุดท้ายของจิงหนานจื่อ
“เจ้าเข้าใจรึยัง?” ช่วงที่ชื่อหั่วโหวเอ่ยอีกครั้ง ตรงจมูกใต้ระหว่างคิ้วจิงหนานจื่อเกิดโพรงโลหิตอีกโพรง ในเวลาเดียวกันตรงลำคอก็ปรากฏโพรงโลหิตตามมา และไล่ลงมาเรื่อยๆ ระหว่างหน้าอกกับระหว่างคิ้ว รวมมีโพรงโลหิตทั้งหมดเก้าจุด!
ร่างกายเขาถูกทะลวงผ่าน จากข้างหน้าเห็นถึงข้างหลัง
“นี่คือวิธีใช้พลัง บางทีตอนนี้เจ้าอาจยังไม่เข้าใจ แต่เมื่อไรที่เจ้ารู้ว่าเหตุใดตัวเขาถึงเกิดโพรงเก้าจุด เจ้าจะเข้าใจ”
ขณะเสียงชื่อหั่วโหวดังก้อง เขาดึงมือขวากลับมา ร่างยังแช่อยู่ในหินหนืดสีม่วงอมดำ ดวงตาประกายแสงหม่นของโครงกระดูกมองซูหมิง ก่อนจะค่อยๆ เบนสายตาไปมองกระเรียนขนร่วง
ตอนที่มองมัน นัยน์ตาชื่อหั่วโหวฉายแววประหลาดใจ มีลังเล มีตื่นตะลึงและสับสน
ด้านนอกดาวแดงเพลิง กลางฟ้ากระจ่างดาวกว้างใหญ่ ภายในเขตรักษาการณ์ประจำแดนรกร้างต้นกำเนิดจิตของสี่มหาโลกแท้จริง มีดาวแท้จริงพิลึกอยู่ดวงหนึ่ง
กล่าวจริงๆ คือมันไม่ใช่ดาวแท้จริงดวงเดียว แต่มีเก้าสิบแปดดวงด้วยกัน
ลักษณะของมันดูพิลึกอย่างยิ่ง ดูเหมือนกับคำว่า ‘ดวงตา’ (目) มองไปคล้ายขั้นบันไดบิดเบี้ยว ทุกจุดพิลึกนี้คือดาวแท้จริงหนึ่งดวง ดาวเหล่านั้นไม่ได้หยุดนิ่ง แต่เคลื่อนตัวระหว่างกันและกันประหนึ่งแฝงไว้ด้วยกฎบางอย่าง ฉะนั้นตอนที่มองภาพพิลึกจากการรวมดาวเก้าสิบแปดดวงนี้จะเกิดความรู้สึกตื่นตะลึง ราวกับว่าภาพนี้แฝงไว้ด้วยความหมายถึงสุดขีดบางอย่างของฟ้าดิน
ภาพรวมจากดาวแท้จริงเก้าสิบแปดดวงกลางฟ้ากระจ่างดาวบริเวณเขตรักษาการณ์ของสี่มหาโลกแท้จริง ถูกเรียกว่า อิน
คำคำนี้เล่าลือว่านามนี้สี่บรรพบุรุษแท้จริงผู้ยิ่งใหญ่เป็นคนตั้งนามให้ ไม่มีใครรู้ความหมายแฝงของมัน
อินอยู่ในพื้นที่ของสี่มหาโลกแท้จริงในแดนรกร้างต้นกำเนิดจิต มีทั้งหมดสิบเก้าดวง
ยามนี้กลางดาวอินหนึ่งในนั้นพลันเปล่งแสงสว่างขึ้นเอง ส่องสว่างฟ้ากระจ่างดาว ดึงดูดความสนใจของคนที่นี่
ขณะเดียวกันนอกดาวอิน หลังแสงสว่างเปล่งวาบแล้ว ก็เกิดเงาสะท้อนขึ้นเป็นใบหน้านับไม่ถ้วน ใบหน้าเหล่านั้นขยับวูบวาบอย่างเร็วจึงมองเห็นไม่ชัด สิบกว่าลมหายใจต่อมาก็มีใบหน้าหนึ่งแข็งค้าง และไม่เปลี่ยนอีก
ลักษณะของใบหน้านั้นก็คือจิงหนานจื่อ!
“จิงหนานจื่อ ผู้รักษาการณ์ระดับสี่ ผู้ฝึกฌานจากโลกแท้จริงหยินศักดิ์สิทธิ์ เมื่อพันเจ็ดร้อยปีก่อนได้รับสมบัติพิลึกสุสานทองแดง ราวยี่สิบลมหายใจก่อน เสียชีวิตในผนึกดาวแดงเพลิง…..เสียชีวิตโดย…วิชากระหายของเผ่าประหลาดหมีซื่อ”
เสียงเย็นชาไร้ปราณีแว่วมาจากดาวอินอย่างเนิบช้า หลังจากเสียงนั้น ก็เกิดเสียงอื้ออึงดังมาจากเขตรักษาการณ์ของสี่มหาโลกแท้จริง
การตายของผู้รักษาการณ์ไม่เกิดขึ้นมานานแล้ว ทว่านี่ยังไม่ใช่เหตุที่เกิดเสียงดังอื้ออึง จุดสำคัญคือจุดที่เขาเสียชีวิต ตายด้วยอภินิหารอะไรและด้วยน้ำมือเผ่าพันธุ์อะไร!
เผ่าหมีซื่อ เผ่าประหลาด
วิชากระหาย วิชาพรสวรรค์ของเผ่านี้!