บทที่ 294 เปิดเผยตัวออกมาฆ่าข้าได้เลย! (ต้น)
……
เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นต่อหน้าต่อตากระทันหันเกินไป จนทุกคนที่ไม่ทันตั้งตัวต่างอยู่ในอาการตกตะลึง……
……
หวาดกลัว! โดยเฉพาะบรรดาเหล่าทหารพากันหวาดผวา แววตาของทหารบางคนฉายความตระหนกชั่วครู่ ด้วยไม่มีใครรู้เห็นว่าพวกเพื่อนทหารที่ล้มตายเหล่านี้ตายเพราะสาเหตุใด!……
..
แม้แต่หลิงฮั่นและคนอื่นๆ ต่างสีหน้าเคร่งเครียด สถานการณ์ตอนนี้ช่างน่ากลัวยิ่งนัก ขุนศึกเต๋าแห่งดินแดนอันธกาล!
เยี่ยฉวนหันไปหาลู่ป้านจวง ซึ่งหญิงสาวนิ่งเงียบชั่วขณะก่อนจะส่ายหน้า “รอให้เช้าก่อนดีกว่า ตอนนี้ค่ำมืดแล้วพวกมันฝึกฝนวิชาพรางตัวในที่มืด ยากแก่การค้นหาร่องรอย”
เวลาเช้า! เยี่ยฉวนย่นหัวคิ้ว! ถ้าต้องคอยกว่าจะถึงรุ่งสาง ไม่พ้นค่ำนี้ทหารแคว้นเจียงคงตายเรียบไม่มีเหลือ ขณะนั้น เสียงร้องระงมดังขึ้นตรงโน้นตรงนั้นทั่วบริเวณทั้งค่ายทหาร เมื่อได้ยินเช่นนั้นเจียงจิ่วสีหน้าเริ่มแปรเปลี่ยนดุดัน
เยี่ยฉวนหยุดนิ่งเงียบ ด้วยมีกระดาษแผ่นเล็กลอยละลิ่วลงมาจากช่องทางขึ้นชั้นที่สองของหอคอยแห่งเรือนจำ บนกระดาษปรากฏรูปดวงตาคู่หนึ่ง
ดวงตาคน! เยี่ยฉวนสะดุ้งเฮือก ฉับพลันนั้นเขาเริ่มรู้สึกตัว! ทักษะดวงตากระบี่! ตนเองเป็นผู้มีทักษะดวงตากระบี่!
เมื่อนึกขึ้นมาได้เช่นนั้นพลันความว้าวุ่นในใจเริ่มสงบลง ทันใดนั้น เขาสามารถรับรู้ได้ถึงสภาวะรอบตัว และตอนนั้น เองเยี่ยฉวนสะบัดหันศีรษะไปด้านหนึ่งพร้อมกับกระพือเปลือกตาเปิดขึ้นทันควัน
แฉ่! แฉ่! ลำแสงกระบี่สองลำแสงสว่างวาบพุ่งออกจากดวงตาทั้งสอง บริเวณที่ว่างถัดไปไม่กี่จั้งจากทหารนายหนึ่งบังเกิดระเบิดเสียงดังสนั่น พลันนั้นร่างเงาปีศาจคลุมเครือกระเด็นออกไปทันที
ขณะเดียวกันกระบี่บินเล่มหนึ่งตวัดผ่านลานโล่งไปอย่างเร็ว ฉับ! ทันทีที่สิ้นเสียง โลหิตแดงฉานสาดกระจายปรากฏให้เห็นร่องรอยที่บนพื้นที่ว่าง พร้อมกับมีร่างคนในชุดคลุมดำเผยตัวออกสู่สายตาของทุกคู่
เยี่ยฉวนสะบัดมือข้างขวา ขณะนั้นกระบี่หลิงซิ่วทะยานย้อนกลับมาและหยุดลงตรงเบื้องหน้า พลันความสงบเงียบกลับคืนสู่บริเวณนั้นอีกครา ทหารหลายคนท่าทางตื่นตัวระแวดระวังจนแทบกลั้นลมหายใจ เหงื่อกาฬผุดเต็มหน้าผาก! ในบางครั้งความตายมิใช่เรื่องน่าสะพรึงกลัว หากเวลาที่รอความตายซึ่งกำลังจะมาถึงต่างหากน่ากลัวยิ่งกว่า
เสียงของเยี่ยฉวนพูดพอให้ได้ยิน “พวกมันไปหมดแล้ว” เมื่อได้ยินเช่นนั้นพวกทหารต่างพากันผ่อนลมหายใจอย่างโล่งอก ขณะที่ทั้งเยี่ยฉวน เจียงจิ่ว รวมทั้งคนอื่นยังคงสีหน้าเคร่งเครียด
ชายหนุ่มเอียงหน้าไปทางลู่ป้านจวง “ระวังตัว” จากนั้นจึงพูดกับเจียงจิ่ว “เข้าไปคุยกันในค่าย” สตรีพยักหน้าก่อนเดินนำหน้กลับเข้าค่ายพัก เจียงจิ่วทรุดนั่งลงขณะเอ่ยขึ้นว่า “ถ้าเหตุการณ์ยังเป็นอย่างนี้ พวกทหารจะเสียขวัญกันหมด” เยี่ยฉวนพยักหน้า “จริงด้วย ข้ากำลังคิดหาทางแก้ไขอยู่”
หญิงสาวหันมามองหน้าคนพูด ขณะที่เยี่ยฉวนกล่าวสืบไป “เรื่องมือสังหารไม่ควรหน้าที่ของท่านและทหาร ปล่อยให้ข้าจัดการกับมันเอง สิ่งแรกที่ท่านต้องทำคือเรียกขวัญและกำลังใจของทหารกลับคืนกับท่านต้องระมัดระวังตัวด้วย เวลานี้เหล่ามือสังหารจ้องจะเล่นงานท่านด้วยอีกคนแล้ว”
หากสิ้นเจียงจิ่ว ย่อมเปรียบเสมือนแคว้นเจียงโดนหมัดน็อคจนล้มคว่ำเอาได้ เจียงจิ่วพยักหน้า “ข้าจะระมัดระวัง แต่เป้าหมายอับดับแรกของมันคือเจ้ากับคนพวกนั้น ดังนั้น เจ้าเองก็ต้องระวังตัวให้ดีเหมือนกัน”
ชายหนุ่มตอบรับ “ข้ารู้ดี ยังไงจะลองหาทางเจรจากับพวกมัน ส่วนท่านควรรีบรายงานสถานการณ์ให้วังหลวงทราบและถ้าให้ดีขอให้ฮ่องเต้ส่งกำลังมาช่วยด่วน” กล่าวจบคนพูดหันหลังกลับออกจากค่ายพักไป
เยี่ยฉวนกลับถึงที่พักของตนเอง เขาลงนั่งขัดสมาธิและรีบเข้าสู่หอคอยแห่งเรือนจำอย่างรวดเร็ว ในตอนนั้น กระดาษชิ้นหนึ่งปลิวลงมาตกที่เบื้องหน้า บนกระดาษปรากฏรูปรอยอุ้งเท้า
เยี่ยฉวนงงงัน “……” สีหน้าบ่งบอกว่าพูดไม่ออกบอกไม่ถูก จนแล้วจนรอดเขาก็ไม่สามารถเข้าใจความหมายของยอดยุทธ์ที่อยู่บนชั้นสองผู้นั้นสักที รูปรอยอุ้งเท้า……ใครจะไปเข้าใจ? พลันมีกระดาษลอยลงมาตกที่เบื้องหน้าอีกชิ้น
ปรากฏรูปรอยอยู่บนกระดาษอีกรอย คราวนี้มิใช่รอยเท้าแมวเช่นเดิมทว่าเป็นฝ่ามือของมนุษย์ เยี่ยฉวนบิดยกมุมปากเล็กน้อย “อาจารย์ ท่านพูดไม่ได้หรือ?”
ตู้ม! พลันบังเกิดแรงสั่นไหวอันมีต้นตอจากบนชั้นสอง และด้วยกระแสความแรง มันจึงผลักร่างของเยี่ยฉวนปลิวกระเด็นไปทันที
ปัง! ร่างของเขาหล่นกระแทกกับพื้นเต็มที่ ความรู้สึกร้าวระบมไปทั่วประหนึ่งถูกจับฉีกแยกร่างก็ปาน จนต้องแอบซบศีรษะลงกับพื้น ส่งเสียงครวญครางเงียบๆ ในใจ นี่มันกลั่นแกล้งกันชัดๆ!
พลันมีกระดาษอีกแผ่นละลิ่วปลิวลงมา ครานี้บนกระดาษมีรูปปากคนกับปากของอะไรบางอย่าง……กึ่งกลางระหว่างปากทั้งสองมีรูป “→” และต่อจากปากของอะไรบางอย่างมีสัญลักษณ์ “?”
ทั้งหมดมันหมายความว่าอะไรนี่? เยี่ยฉวนแทบอยากจะลงดิ้นตายไปเดี๋ยวนั้น ฉับพลันนั้น ความสั่นสะเทือนจากชั้นสองเริ่มต้นอีกครั้งและรุนแรงขึ้นๆ เยี่ยฉวนไม่รอช้าเขารีบดีดตัวลุกขึ้นยืน “ยะ อย่าเพิ่ง พวกเราค่อยๆ พูดค่อยๆ จากันดีกว่าขอรับ ข้าจะพยายามเข้าใจเดี๋ยวนี้แล้ว……”
พลันเขารีบกระวีกระวาดคลี่กระดาษมือไม้สั่นและเริ่มตีความหมายจากภาพทันที ยิ่งอ่านไปนานๆ สีหน้าเริ่มหม่นมัว! ด้วยเหตุว่าบัดนี้เขาพอจะเข้าใจความนัยจากภาพบนกระดาษเหล่านั้นขึ้นบ้างแล้ว
อะไรบางอย่างบนชั้นสองกำลังถามว่าเหตุไฉนเยี่ยฉวนจึงไม่สื่อสารในภาษาของสิ่งนั้น……พูดง่ายๆ ก็คือบางสิ่งบนนั้นไม่ได้สื่อสารด้วยภาษามนุษย์! หรือไม่ใช่ภาษาที่มีบนโลกในนี้? ชายหนุ่มเกิดความพิศวงสงสัยนัก กระดาษอีกชิ้นตกลงมา แสดงรูปกรงเล็บซ้อนทับฝ่ามือของมนุษย์
ซ้อนกัน! เยี่ยฉวนนิ่วหน้าอย่างใช้ความคิดอยู่พักใหญ่ พลันแรงสะเทือนจากชั้นที่สองเกิดขึ้นอีก ชายหนุ่มหน้าเสียรีบละล่ำละลักพูดเร็วปรื๋อ “ข้าเข้าใจแล้ว ขอรับ”
แรงสั่นที่ชั้นสองหยุดชะงักลง จากนั้นเยี่ยฉวนจึงค่อยเอ่ยอย่างระมัดระวัง “ท่านหมายความว่าจะประสานพวกเราเข้าด้วยกันอย่างนั้นหรือ ขอรับ? หรือว่า จะใช้ร่างของข้าเพื่อนำท่านออกสู่โลกภายนอก?”
ในเวลานั้นมีกระดาษชิ้นหนึ่งลอยลงมา และบนนั้นมีรูป “√” เยี่ยฉวนสะอึก “……”
เข้าสิง! ขณะนั้นเขาครุ่นคิดถึงคำๆ นี้ จากนั้นจึงสั่นศีรษะโดยเร็ว “ข้ายอมไม่ได้ ไม่เด็ดขาด!”
เข้าสิง? แค่คิดก็รู้สึกไม่ค่อยดี! เขาเคยได้ยินมาก่อนว่ามียอดยุทธ์ที่เข้ายึดครองร่างของคนอื่น และสุดท้ายจะฉกฉวยเอาร่างนั้นเป็นของตนเป็นการถาวร ถ้าบางสิ่งบนชั้นสองหมายถึงสิ่งนี้ล่ะก็ ไม่มีทาง!
กระดาษแผ่นหนึ่งลอยลงมา……
การติดต่อสื่อสารของเยี่ยฉวนกับบางสิ่งบนชั้นสองดำเนินไปทำนองนี้ ครึ่งชั่วยามถัดมาเยี่ยฉวนยังนั่งอยู่บนพื้นด้วยความรู้สึกอ่อนล้า
อ่อนล้าเหลือเกิน! ถ้าคนตอบให้คำตอบไม่ถูกใจ ยอดยุทธ์บนนั้นจะตีเอา……กลั่นแกล้งกันดีดีนี่เอง! เยี่ยฉวนได้แต่อดทน แต่อันที่จริงเขาไม่สามารถเอาชนะบางสิ่งนั่นได้อยู่ดี!
จนในที่สุดเขาเหลือบตามองไปทางขึ้นชั้นที่สอง “เอาอย่านี้ดีไหมขอรับ? ตามข้อตกลงก่อนหน้า ข้าให้ท่านออกมาเดือนละสองครั้ง หนึ่งครั้งท่านต้องออกมาด้วยตนเอง และอีกครั้งข้าจะเป็นคนขอร้องท่าน ตกลงไหม?
ความเงียบบังเกิดชั่วขณะ พลันกระดาษลอยลงมา บนนั้นมีสัญลักษณ์ขนาดจิ๋ว “√” เมื่อเห็นสิ่งที่ปรากฏบนกระดาษ เยี่ยฉวนผ่อนลมหายใจเฮือก
ที่จริงเขามิได้อยากทำข้อตกลงอะไรทั้งสิ้น แต่ไม่มีทางเลือกเพราะบางสิ่งที่บนชั้นสองนั้นมิใช่สิ่งดี ถ้าเขาไม่พอใจ เยี่ยฉวนไม่อยากคิดเลยว่าบางสิ่งบนนั้นจะทำอะไรกับเขาบ้าง! ตอนนี้เยี่ยฉวนไร้เรี่ยวแรงจะต้านทานบางสิ่งได้
