ตอนที่ 36 ชนชั้นสูงในเรือนสามัญชน

หอเลิศรสเกิดเรื่องใดขึ้น ในใจนายกองร้อยเถียนรู้นานแล้ว เพียงแต่ไม่ได้เอ่ยออกมาก็เท่านั้น ในเมื่อเป็นกองพันอื่น นอกจากผู้บัญชาการ รองผู้บัญชาการ ผู้ช่วยผู้บัญชาการและคนในหน่วยสำนักองครักษ์เสื้อแพรเท่านั้น ที่เหลือแต่ละกองพันก็ล้วนมีความเป็นเอกเทศของตนเองสูง ระหว่างกองพันต่างก็แบ่งแยกกันอย่างชัดเจน

เรื่องนี้หวังทงก็รู้ แต่คิดไม่ถึงว่า ตอนได้ยินอีกฝ่ายให้ความกระจ่าง ก็รู้สึกเคืองๆ อยู่บ้าง หากไม่ได้จริงๆ ก็ใช้แค่ 11 คนนี้ก็แล้วกัน

นายกองร้อยเถียนทางนั้นก็เอาแต่สังเกตสีหน้าของหวังทง เมื่อเห็นสีหน้าหมองลง ก็คิดว่าไม่คงพอใจอยู่ ทำให้ลังเลอยู่ครู่หนึ่ง ก็กัดฟันกล่าวว่า

“น้องหวังอย่าได้เป็นกังวล พี่จะไปหานายกองพัน เรื่องนี้จะลองดู ได้หรือไม่ค่อยว่ากัน…”

“เช่นนั้นก็รบกวนพี่เถียนแล้ว!”

หวังทงรู้สึกตกตะลึง คิดไม่ถึงว่าเรื่องนี้จะทำเช่นนี้ได้ เถียนหรงหาวกล่าววาจาตามมารยาทอีกสองสามประโยคก็ลุกจากไป ความสนิทสนมกลมเกลียวของทั้งสองคนราวกับพี่น้องกันจริงๆ

พอเดินออกมาข้างนอกก็มองไปยังขันทีและทหารองครักษ์ในวัง นายกองร้อยเถียนยกมือปาดเหงื่อบนหน้าผากออก แม้ไม่รู้ว่าหวังทงผู้นี้ได้พบโชคใหญ่อันใด แต่นายกองพันโจวหลินปิ่งกำชับสั่งการลงมา เจ้านายน้อยผู้นี้อยากจะทำอะไรก็ต้องหาทางทำให้เขาพอใจให้ได้

คิดถึงตนเองที่รับเงินจำนวนมากขนาดนั้นของหวังทงอย่างวางใจแล้ว เถียนหรงหาวก็รู้สึกถึงภัยอันตราย ขณะเดียวกันก็รู้สึกแปลกใจ ในเมื่อมีผู้มากบารมีหนุนหลัง ทำไมต้องทำเรื่องให้ใหญ่โต แม้แต่เจ้านายเก่าของบิดาตนยังออกหน้าให้ แล้วทำไมถึงให้แค่ตำแหน่งนายกองธงใหญ่

หลายปีก่อนมีเรื่องเช่นนี้ จากพลทหารก้าวเดียวสู่รองผู้บัญชาการ ก็มีมาบ้าง…

วันนี้เจ้าเด็กอ้วนและผู้ติดตามของเขาไม่ได้มา ในร้านไม่เพียงแต่ลูกค้าที่เงียบจนผิดปกติ อีกทั้งบรรดาพ่อครัวคนงานก็ไม่กล้าส่งเสียง

สถานการณ์วันนี้และเรื่องราวที่เกิดขึ้นล้วนกระทบจิตใจทุกคนในร้าน ทุกคนต้องการเวลาบรรเทาความอัดอั้นในใจ

ที่มีท่าทีปกติอยู่บ้างก็คงเป็นนางหม่า ตอนที่งานต่างๆ ในหอเลิศรสจัดการจนใกล้จะเรียบร้อยและจวนจะปิดร้าน นางหม่าก็มาหาหวังทงกล่าวว่า

“เถ้าแก่ เมื่อวานลูกชายที่ไม่ได้เรื่องของข้ากลับมาจากนอกเมือง เจ้านายที่ให้เลี้ยงม้านอกเมืองผู้นั้นนิสัยโหดร้าย หากคนงานมีอะไรไม่ได้ดังใจก็จะตีด้วยแส้ ข้ามีลูกชายคนนี้คนเดียว เถ้าแก่โปรดเมตตา ให้ลูกข้ามาทำงานที่ร้านได้หรือไม่ หากเถ้าแก่เห็นชอบ ลดส่วนค่าแรงของข้าลงหน่อยก็ได้”

นางหม่าอายุไม่ถึง 50 แต่ทำงานหนักหลายปีทำให้นางดูแล้วแก่ชรากว่าคนปกติทั่วไป นางเป็นหญิงที่ซื่อสัตย์ อันที่จริงก็นับได้ว่านางเป็นเถ้าแก่คนที่สามของหอเลิศรสนี้แล้ว แต่ยังคงไม่พูดมากอะไรนอกจากตั้งใจทำแต่งานเท่านั้น

หวังทงได้ยินคำขอของนางหม่า ก็อดที่จะยิ้มไม่ได้และกล่าวขึ้น

“ท่านน้า ท่านกล่าวกับข้าเช่นนี้มิใช่เห็นข้าเป็นคนอื่นหรือ พี่หม่าอยากมาทำงานที่ร้าน ท่านก็ตัดสินใจเองได้ ยังต้องคุยลดค่าแรงอะไรกันอีก จะทำก็มาเถอะ ทุกอย่างคุยกันได้”

หวังทงรับปากตอบกลับมา นางหม่าก็ขอบคุณเป็นการใหญ่ หญิงผู้นี้ใช้ชีวิตระมัดระวังมาตลอดชีวิต ชาวบ้านทั่วไปก็เป็นเช่นนี้

เดิมทีคิดว่าคงไม่มีอะไรแล้ว หวังทงก็คิดของที่ต้องซื้ออีกสองสามอย่าง กำลังจะให้จางซื่อเฉียงไปซื้อ นางหม่าก็เอ่ยปากตะกุกตะกักขึ้นว่า

“เถ้าแก่ ท่านก็ทราบว่าลูกชายข้าค่อนข้างมุทะลุก่อเรื่อง เกรงว่าจะสร้างความลำบากให้…”

หวังทงยิ้มพลางปลอบใจไปสองสามประโยค นางหม่าก็กลับบ้านตนเองไป ตอนออกจากร้านหวังทงถึงนึกได้ว่า ตอนแรกนั้นบุตรชายนางหม่าดูเหมือนจะมีเรื่องทะเลาะวิวาทกับคนในตลาดมากมาย ถึงได้ให้ไปหางานทำนอกเมือง ค่อนข้างที่จะชอบก่อเรื่องจริงๆ แต่นี่ก็ไม่นับว่าเป็นเรื่องใหญ่อันใด อย่างไรก็คงสั่งสอนให้ดีได้

หลังฟ้ามืดลง หวังทงก็ย้ายทองกลับไปที่ห้อง และวางมันไว้ที่เดิม เทดินปืนที่บรรจุในกระบอกออกมา ตอนนั่งอยู่บนเตียงรู้สึกว่าตนเองนั้นเหนื่อยล้ามากกว่าปกติ

ข้างนอกเงียบสงัดอย่างยิ่ง มีเสียงประทัดดังขึ้นบ้าง เรื่องที่เกิดในวันนี้มากเกินไป หวังทงตอนนี้ก็ยังอึดอัดไม่หาย แต่เขารู้ว่านับจากวันนี้ ชีวิตจะไม่เหมือนเดิมอีกต่อไป

ชีวิตนี้ คงไม่อาจสงบเป็นแน่แล้ว…

กลับมาที่ห้องที่ตกแต่งอย่างง่ายๆ สตรีที่สวมชุดสามัญธรรมดานั่งอยู่บนเก้าอี้ ขุนนางนอกราชการร่างอ้วนที่ติดตามเจ้าเด็กอ้วนผู้นั้นกำลังยืนทุบไหล่อยู่ข้างๆ เคราแพะบนใบหน้าเขาหายไปแล้ว

“…เจ้าพวกนั้นรู้จักแต่ทำเรื่องน่าขัน อายุน้อยเช่นนั้นกลับบอกว่าจะเลื่อนให้ดำรงตำแหน่งรองผู้บัญชาการ นั่นมิใช่เป็นการทำร้ายเด็กน้อยผู้นั้นหรอกหรือ…”

ได้ยินสตรีผู้นั้นกล่าวเสียงเรียบ ขุนนางนอกราชการร่างอ้วนก็ก้มตัวยิ่งต่ำลง ขออภัยโทษก่อนจะกล่าวตามมาว่า

“…ยังดีที่ห้ามไว้ทัน แต่ก็ยังคงให้ดำรงตำแหน่งนายกองธงใหญ่…”

“…อายุน้อย ข้างกายล้วนเป็นผู้ใหญ่ อย่างไรก็ควรมีคนอายุใกล้เคียง นิสัยนิ่งๆ คอยเป็นเพื่อน หวังทงนั่นก็เป็นลูกกำพร้า นิสัยซื่อตรง เหมาะสมเป็นอย่างมาก อายุเช่นนี้วันหน้าก็คงไม่สายที่จะ…”

ขุนนางนอกราชการร่างอ้วนผู้นั้นพยักหน้าตอบรับ หยุดไปครู่หนึ่ง ก็เอ่ยปากขึ้นว่า

“…วันนี้เฝิงกงกงกับท่านจางได้ไปที่หอเลิศรสมาแล้ว เฝิงกงกงกล่าวว่าหวังทงผู้นั้นเป็นผู้มีความสามารถ ท่านจางกล่าวว่าหวังทงนับว่าใช้การได้ เรื่องนี้บ่าวมิได้กล่าวอันใดออกไป”

ใบหน้าสตรีผู้นั้นยังคงสงบนิ่ง หันไปโบกมือให้กับสาวใช้ที่ยืนรับใช้อยู่ด้านข้างสองคน รอจนพวกนางออกจากห้องไป จึงได้เอ่ยเสียงนิ่งเรียบว่า

“ไม่ต้องโทษตนเอง เรื่องนอกเรื่องใน มีอะไรปิดบังเขาสองคนได้บ้าง ข้าเองก็อยากจะให้ตำแหน่งกับญาติข้าบางคนบ้าง หากแค่คุยกันส่วนตัวไม่กี่ประโยค วันต่อมาก็มีคนเข้ายื่นฎีกาแล้ว…”

ขณะพูดคุยกันนั้น สาวใช้ข้างนอกก็รายงานเสียงเบาว่า

“หลินกงกงจากตำหนักอ๋องลู่ขอเข้าเฝ้าเพคะ”

สีหน้าสตรีผู้นั้นเผยรอยยิ้ม พูดเบาๆ กับตนเองว่า

“เจ้าเด็กนั่นไม่รู้ว่ามีอะไรขัดใจ ไม่มาเอง แต่กลับใช้คนสนิทมา”

ขุนนางนอกราชการร่างอ้วนก้มหน้าลง เรื่องไม่เกี่ยวข้องอันใดกับตน สตรีผู้นั้นหันมากล่าวกับเขาว่า

“จางเฉิง เจ้ากลับไปคอยรับใช้เถอะ ทุกวันตอนบ่ายติดตามฮ่องเต้ออกไปเดินข้างนอก จำไว้ว่าต้องสวมเสื้อผ้าให้มากหน่อย อากาศหนาวเช่นนี้อย่าให้เป็นหวัด”

“เช่นนั้น ข้าน้อยทูลลา”

ขุนนางนอกราชการรูปร่างอ้วนที่ถูกเรียกว่าจางเฉิง หรือจะพูดให้ถูกต้องก็คือ ขันทีรูปร่างอ้วนคุกเข่าน้อมคำนับ ทิ้งมือลงข้างกายถอยออกไป พอออกจากห้องมาก็ชนเข้ากับขันทีรูปร่างผอมคนหนึ่งพอดี

ต่างจากความอ้วนของจางเฉิง ขันทีร่างผอมผู้นี้เหมือนกับบัณฑิตสอนหนังสือ สองตามีประกาย ท่าทางสงบนิ่งเป็นอย่างมาก พอเห็นจางเฉิง ขันทีผู้นี้ก็รีบคารวะ กล่าวอย่างนอบน้อมว่า

“จางกงกง จะไปเข้าเฝ้าฮ่องเต้หรือ?”

จางเฉิงพยักหน้ายิ้มบางๆ กล่าวว่า

“ใช่ หลินกงกง วันหน้าค่อยมาดื่มชาเสวนากัน”

สองฝ่ายทักทายกันอย่างสุภาพอ่อนน้อม จากนั้นก็สวนกันผ่านไป จางเฉิงยืดตัวตรงก้าวเท้ายาวจากไป หลินกงกงมองตามหลังจางเฉิงไปครู่หนึ่ง เพียงชั่วขณะหนึ่ง รอยยิ้มบนใบหน้าของเขาพลันจางหายไป

ยามนี้ก็มีนางกำนัลผู้หนึ่งออกมาทักทายขึ้นว่า

“หลินกงกง ไทเฮาโปรดให้ท่านเข้าเฝ้า”

สีหน้าของหลินกงกงรีบเปลี่ยนเป็นรอยยิ้มนอบน้อมและเจียมตน ยื่นทองก้อนหนึ่งให้กับนางกำนัล จากนั้นรีบก้าวเดินเข้าไปกล่าวว่า

“ทูลไทเฮา อ๋องลู่…”