№ 130 ผีเข้าแล้ว!
เมื่อเฟิ่งเซียวมาถึงเรือนลูกสาว ก็ถูกภาพตรงหน้าทำให้ตื่นตระหนกเสียจนหัวใจแทบเต้นกระโจนออกมา
เพียงเห็นว่า ท่านผู้เฒ่าดึงกระบี่ยาวออกมาจากไหนไม่รู้ สองมือจับกระบี่ใช้กลิ่นอายพลังเร้นลับกำลังตวัดฟันสะเปะสะปะอยู่ในเรือน ส่วนลูกสาวเขาก็ร้องไห้ตกใจหลบอยู่ข้างๆ
“ท่านพ่อ! นี่ท่านทำอะไรน่ะ!”
เขาอุทาน รีบร้อนพุ่งเข้าไปจะยึดกระบี่ในมือเขา เพื่อเลี่ยงไม่ทำให้ใครบาดเจ็บ แต่ใครจะรู้ ท่านผู้เฒ่าเองก็หมุนตัวหลบ ก่อนจะออกแรงผลักเขาออกไป “ไสหัวไป! ข้าจะฆ่านาง! ต้องฆ่านางซะ!”
ใบหน้าเฟิ่งเซียวไร้สีเลือดฝาด พุ่งเข้าไปอีกครั้งกอดอยู่ด้านหลังเขาไว้แน่น “ท่านพ่อ! ท่านมีสติหน่อยเถิด! นั่นชิงเกอ! เป็นหลานสาวท่านนะ!”
“นางไม่ใช่! นางไม่ใช่! นางทำร้ายแม่หนูเฟิ่งของข้า! นางทำร้ายแม่หนูเฟิ่ง! อ๊าก! ปล่อยข้า! ข้าจะฆ่านางซะ!”
สองตาท่านผู้เฒ่าเฟิ่งเต็มไปด้วยเส้นเลือด ตะโกนลั่นทั้งท่าทางบ้าคลั่ง ดิ้นรนขัดขืนอยากจะกระโจนไปด้านหน้า
ไม่มีใครเห็น ว่าเฟิ่งชิงเกอที่หลบอยู่ด้านข้างทั้งน้ำตานองหน้าด้วยความตกใจขวัญหนีเป็นที่สุด สายตาที่มองไปทางท่านผู้เฒ่าเฟิ่งมีทั้งความชั่วร้ายและตื่นเต้น ประกายเหล่านั้นฉายแวบผ่านไป รวดเร็วไม่มีใครทันสักเกต
นางร่ำไห้อย่างเสียขวัญ ตะโกนว่า “ท่านพ่อ ท่านพ่อช่วยลูกด้วยเจ้าค่ะ ท่านปู่จะฆ่าข้า ฮือๆ…”
เฟิ่งเซียวฟังเสียงร้องคร่ำครวญของลูกรักที่ตกใจทำอะไรไม่ถูก แล้วมองท่าทางท่านผู้เฒ่าที่แทบจะสิ้นเสียสติ ทำเช่นไรก็หยุดไว้ไม่อยู่ สุดท้ายจึงไม่สนใจเรื่องเสียมารยาทอะไรอีก ใช้มือเหยียดตรงดั่งมีดเคาะตัดลงไปทำให้เขาสลบ
“เคร้ง!”
ร่างกายท่านผู้เฒ่าเฟิ่งอ่อนยวบลงไป กระบี่ในมือร่วงหล่นลงพื้น ในที่สุดทั่วทั้งเรือนก็เงียบสงัดลงเพราะเขาหมดสติ
“เจ้าไปเชิญหลินเหล่ามาตรวจดูท่านพ่อเสียหน่อย” เฟิ่งเซียวประคองท่านผู้เฒ่าด้วยสีหน้าเคร่งขรึม ก่อนจะออกคำสั่งกับคนรับใช้ด้านนอกเรือน
“ขอรับๆ” คนรับใช้รีบร้อนขานรับ ผู้คนที่อึกทึกครึกโครมต่างปรี่กลับกันไป ถึงจะไปเชิญท่านหมอในจวนอย่างรวดเร็ว
เฟิ่งชิงเกอถึงจะเดินเข้ามา สีหน้ายังคงหวาดกลัว “ท่านพ่อ ท่านปู่เป็นอะไรไปเจ้าคะ?”
“เจ้าบาดเจ็บหรือไม่?” เขามองไป เห็นนางน้ำตานองหน้า จึงปลอบประโลม “ไม่ต้องกลัวนะ มีพ่ออยู่จะไม่มีใครทำร้ายเจ้าได้ เจ้ากลับห้องไปก่อนเถอะ พ่อจะส่งปู่เจ้ากลับเรือนเอง” ขณะที่พูด ก็ประคองท่านผู้เฒ่าที่หมดสติเดินออกไป
“ท่านพ่อ ลูกตามไปดูด้วยนะเจ้าคะ!” นางวิ่งตามมาต้อยๆ เอ่ยว่า “ลูกเป็นห่วงท่านปู่เจ้าค่ะ”
“ได้สิ!” เฟิ่งเซียวพยักหน้า แล้วปล่อยให้นางตามมา
พอวางท่านผู้เฒ่าลงบนเตียงได้ไม่นาน คนรับใช้ก็พาชายชราท่านหนึ่งเดินเข้ามา
“นายท่าน” ชายชราหันไปคำนับให้เฟิ่งเซียว
“หลินเหล่า เจ้ารีบเข้ามาตรวจท่านพ่อข้าเร็ว ลองดูทีว่าเขาไม่สบายตรงไหน” เฟิ่งเซียวกล่าวอย่างร้อนรน ให้สัญญาณเขาเข้ามา
“ขอรับ” หลินเหล่าขานรับ มองไปทางเฟิ่งชิงเกอที่ข้างเตียงแวบหนึ่งด้วยท่าทางสงบเยือกเย็น ถึงจะเดินเข้าไปช่วยตรวจดูอาการท่านผู้เฒ่าที่ข้างเตียง ผ่านไปสักพัก ก็ดึงมือกลับ เอ่ยถาม “นายท่าน ไม่ทราบว่าหลังจากท่านผู้เฒ่ากลับมา มีตรงไหนผิดปกติไปหรือไม่ขอรับ?”
ในดวงตาเฟิ่งเซียวเต็มไปด้วยความกังวลใจ ถอนหายใจ แล้วบอกว่า “หลังจากท่านพ่อเก็บตัวออกมาก็หนีไปข้างนอก ข้านึกว่าเขาออกไปร้านเหล้า นึกไม่ถึงว่าจะเจอกันบนถนน ตอนนั้นเห็นสีหน้าไม่สู้ดีอยู่ตลอด พอกลับมาก็โกรธเป็นฟืนเป็นไฟ ซ้ำยังพูดว่าชิงเกอไม่ใช่หลานสาวเขาอะไรอีก จากนั้นจึงเข้าไปในเรือนชิงเกอ ตอนที่ข้าปรี่มาถึง ก็เห็นเขาถือกระบี่ตวัดฟาดวุ่นวายน่าตกใจเสียจนหัวใจข้าแทบระเบิดออกมาแล้ว”
น้ำเสียงเขาชะงัก ครุ่นคิดเล็กน้อย “หนำซ้ำ ตอนนั้นข้าเห็นท่าทีเขาไม่ชอบมาพากลนิดหน่อย”
………………………………