№ 175 ไม่ได้เรื่อง!
เสื้อคลุมสีแดงสะบัดขึ้น ทุกคนเห็นเพียงเงาสีแดงแวบผ่าน เงาร่างหนึ่งร้องอุทานล้มลงล่างเวที
“อ๊ะ!”
นักปรุงยาท่านหนึ่งล้มไปบนพื้นอย่างน่าอับอาย ถูกก้อนหินปลายแหลมครูดเสียจนบาดเจ็บ และเพราะลงพื้นผิดท่า พอล้มลงก็ยืนขึ้นมาไม่ไหว
ส่วนบนเวทีนั้น คุณชายผู้อ่อนวัยในชุดสีแดงยืนอยู่ทั้งชุดคลุมพลิ้วขึ้นเบาๆ หน้ากากที่มีดอกลำโพงผลิบานสะท้อนแสงวาววับจับตาอยู่ท่ามกลางแสงอาทิตย์ ผู้คนเห็นเพียงริมฝีปากอมรอยยิ้มที่เหมือนยิ้มแต่ไม่ยิ้ม ทั่วร่างมีกลิ่นอายชั่วร้ายเย็นเยียบกระจายอยู่ สายตาเหลือบมองเหยียดนักปรุงยาวัยกลางคนที่ทรุดนั่งอยู่ล่างเวทีอย่างเสียหน้า
หลิงโม่หานที่นั่งอยู่บนเวทีเห็นภาพนี้เข้า ดวงตาดำอันลึกล้ำที่เป็นประกายจ้องมองเงาร่างอันร้ายกาจเยือกเย็น ก็เห็นว่าร่างนั้นหันตัวมาทันใด ก่อนจะสบกับดวงตาเขาที่แฝงด้วยความดุร้ายโดยไม่ทันระวัง
ในช่วงเวลานั้นเอง ประกายในดวงตาเขาสลายไป นั่งอยู่เงียบๆ ใบหน้าแข็งทื่อ ท่าทางมั่นคง
เฟิ่งจิ่วมองเขาอย่างแปลกใจ คิดว่าท่านอาผู้นี้ช่างเป็นคนที่เก็บซ่อนตัวได้ลึกล้ำยิ่งนัก แม้เคยพบปะกันหลายครั้ง แต่คล้ายว่าทุกครั้งจะได้พบเห็นเขาแตกต่างกันไป ตัวตนแท้จริงจะเป็นคนเช่นไรกันแน่นะ?
ผู้คนบนเวทีแค่มองนักปรุงยาท่านนั้นที่ล้มลงไปแวบหนึ่ง ก็มายืนบนเวทีกันเรียบร้อยอย่างไม่สนใจ ชายวัยกลางคนแอบผลักคุณชายชุดแดง มีคนเห็นไม่น้อยเลย ด้วยเหตุนี้ เขาจึงโดนถีบลงไป และไม่มีอะไรน่าตื่นตกใจ
ส่วนผู้นำตระกูลของนักปรุงยาวัยกลางคนผู้นั้นก็ใบหน้าหมองลง โบกมือเป็นสัญญาณ “ส่งคนลงเขาไปซะ!”
แววตาดำมืดจ้องมองเงาร่างสีแดง เพราะรู้ว่าอีกฝ่ายเป็นคนของตลาดมืด พวกเขาจึงไม่กล้าตามอีกฝ่ายไปอย่างโจ่งแจ้งได้
ชายวัยกลางคนบนเวทีข้างกองสมุนไพรส่งใบสั่งยาแผ่นหนึ่งให้ทุกคน ก่อนจะพูดด้วยน้ำเสียงทุ้มว่า “เก็บสมุนไพรในรายการมา สิบคนแรกสุดที่เก็บครบเดินออกมาเข้ารอบต่อไป คนอื่นๆ ตกรอบ เริ่มได้!”
สิ้นสุดน้ำเสียง พวกนักปรุงยาบนเวทีก็เก็บยาตามรายการในมือ พลางกอบโกยยาบนโต๊ะ เมื่ออาจารย์สำนักศึกษาหมอกดาราเก็บยาเดินออกมาเรียบร้อย สายตาเหลือบมองไปข้างกายอย่างอดไม่ได้ กวาดมองคุณชายชุดแดงที่ในมือถือตะกร้ายา ขมวดคิ้วเบาๆ
เฟิ่งจิ่วหันหน้าไปเล็กน้อย ผุดรอยยิ้มส่งให้อีกฝ่าย เวลาไม่นาน หลังจากชนะสิบคน ที่เหลือตกรอบ ไม่ทันไรก็เข้าสู่การทดสอบรอบสุดท้าย ต้องปรุงยาบนเวที ระดับยิ่งสูงประเภทยิ่งหายากถึงจะชนะ
เห็นสมุนไพรหลายสิบชนิดที่จัดวางไว้บนโต๊ะ เฟิ่งจิ่วก็ลงมือปรุงยา วิธีการปรุงของเธอไม่เหมือนใคร ต่อให้คนอื่นเห็น ก็เรียนไปไม่ได้
เพราะมันคล้ายกับการทดลองสมัยใหม่ ผ่านการจัดการและสกัดไปแต่ละขั้นตอน สุดท้ายถึงจะปรุงได้เป็นรูปเป็นร่าง หลังจากเธอปรุงน้ำยาสีเขียวขวดหนึ่งออกมา ก็เดินมายังเบื้องหน้าผู้ตัดสินของสมาคมนักปรุงยาทั้งแปดท่าน แล้วนำยาวางไว้ตรงหน้า
“เชิญตรวจสอบได้”
“นี่คือยารึ? สีสันสวยงามนัก” หนึ่งในนั้นผู้ตัดสินหญิงอายุราวสามสิบกว่ามองน้ำยาครึ่งขวดโปร่งใสนั้นอย่างตกตะลึง และเหลือเชื่อนิดหน่อย
“พี่สาวผู้สวยสง่างาม นี่คือยาแน่นอน ด้วยความสัตย์จริงไม่มีเท็จ”
เฟิ่งจิ่วขยิบตาให้นาง รอยยิ้มชั่วร้ายและดวงตาสดใสพร้อมรอยยิ้มทำให้นักปรุงยาหญิงอายุสามสิบกว่าสีหน้าแดงน้อยๆ ความอึดอัดใจเผยอยู่บนใบหน้า
เห็นภาพเช่นนี้ หลิงโม่หานก็ขมวดคิ้ว แอบคิดว่า ‘เด็กคนนี้ ไม่ได้เรื่องเลยจริงๆ!’
……………………………