№ 188 อมตะชั่วนิรันดร์

อีกด้านหนึ่ง เฟิ่งจิ่วมองฮุยหลางสีหน้าหมดสภาพยืนอยู่ตรงประตู เลิกคิ้วขึ้นอย่างอดไม่ได้ สองแขนกอดอกเชิดคางขึ้นถาม “มาหาข้ามีอะไรรึ?”

“ข้ามารักษาโรค” เขาฝืนกลั้นแรงกระตุ้นที่อยากจะฆ่าคนไว้ แล้วพยายามพูดด้วยน้ำเสียงสงบนิ่ง

แต่ว่า น้ำเสียงแข็งกระด้าง รวมถึงจิตมุ่งร้ายนั้น ยังคงเผยถึงความรู้สึกที่แท้จริงที่สุดในใจเขา

“แม้ข้าเป็นภูตหมอ ก็ไม่ใช่ว่าจะรักษาโรคของใครๆ ได้หมดหรอกนะ” เธอเอ่ยอย่างสบายๆ บนใบหน้ายิ้มเยาะยียวน “ยิ่งไปกว่านั้น เจ้าร้ายกาจนักไม่ใช่รึ? ไหนเลยต้องให้ข้ามารักษาโรคให้ด้วย!”

ฮุยหลางขบเขี้ยวเคี้ยวฟัน จ้องมองหนุ่มน้อยแสนกวนประสาทตรงหน้า กล่าวว่า “หากไม่ใช่เพราะเจ้า ข้าจะกลายเป็นเช่นนี้ได้อย่างไรเล่า!”

“เฮ้! หยุดก่อนๆ!”

เธอชำเลืองมองเขา บอกว่า “เจ้าอย่าพูดมั่วซั่วนะ! เจ้าอยากเป็นชายขายน้ำเอง ยังมาโทษว่าเป็นความผิดข้าอีก? ช่างไร้เหตุผลเสียจริง”

ขณะพูด มุมปากก็ยกขึ้นเล็กน้อย พินิจมองเขาหัวจรดเท้า ยิ้มชั่วร้าย “ที่จริงข้าว่าตอนนี้เจ้าก็สบายดีนี่! ถึงอย่างไรเจ้าก็ชอบแบบนี้ ตอนนี้แข็งขึ้นไม่ได้ งั้นเป็นเบี้ยงล่างไปอย่างเชื่องๆ ซะก็สิ้นเรื่อง? ยังต้องพยายามอะไรหรือรักษาอะไรอีกเล่า!”

“เจ้า!”

ฮุยหลางถูกคำกล่าวออกนอกหน้านั้นพูดเสียจนอับอายอย่างมาก กลับไม่รู้ว่าจะทำเช่นไรกับเขาดี ทำได้เพียงกัดฟัน เอ่ยถามว่า “ต้องทำยังไงกันแน่เจ้าถึงจะช่วยข้า!”

เห็นฮุยหลางตาแดงด้วยความร้อนรน สีหน้าเธอชั่วร้าย บอกว่า “ผู้ชายน่ะ ไม่ต้องแข็งได้เสมอหรอก อ่อนโยนบ้างถึงจะแข็งแรง เจ้าไม่รู้รึ?”

เห็นเขากลั้นใจเสียจนหน้าแดงก่ำ เธอก็ลูบๆ คาง สีหน้าฉุกคิด “ข้ารู้แล้วน่า! ไม่มีปัญหา! โรคเจ้าให้ข้าจัดการเอง ข้ารับรองว่าเจ้าจะพอใจ แต่ว่า เราต้องพูดถึงค่าตอบแทนการรักษาก่อนไม่ใช่รึ?”

เห็นเขาไม่ดึงดัน ฮุยหลางก็แอบโล่งอก ถามว่า “เจ้าต้องการอะไร?”

“ข้าได้ยินหลินเหล่าบอกว่า มีครั้งหนึ่งเจ้าได้รับไข่มุกชั้นเลิศเม็ดใหญ่เท่าไข่ไก่มาสองเม็ดใช่หรือไม่?”

“นั่นเป็นของที่นายท่านมอบให้ข้านะ!” เขาเบิกดวงตาขึ้นมา นั่นเป็นสมบัติของเขา!

ฟังเช่นนี้ เธอก็เลิกคิ้วขึ้น “พูดถึงเพียงนี้ เจ้ายังคิดจะเป็นอมตะชั่วนิรันดร์อยู่อีกรึ?”

พอคำพูดนี้เปล่งออกมา ฮุยหลางก็ท้อแท้ทันใด ถลึงมองหนุ่มน้อยผู้น่ารังเกียจตรงหน้าอย่างร้ายกาจ ก่อนจะหยิบไข่มุกชั้นเลิศขนาดเท่าไข่ไก่สองเม็ดออกจากแหวนมิติบนนิ้วมือมายื่นให้เขา

“รับไปสิ!”

ชั่งน้ำหนักไข่มุกชั้นเลิศทั้งสองเม็ดในมือ เธอก็หรี่สองตาลงยิ้ม หันตัวเดินไปด้านใน พลางบอกว่า “เข้ามาสิ! ถอดเสื้อแล้วไปนั่งบนเก้าอี้ซะ”

ฮุยหลางกลับไม่เอะอะโวยวาย หลังเข้าไปก็ถอดเสื้อนอกออก จากนั้นค่อยนั่งลงบนเก้าอี้

“จิ๊ๆ มองไม่เห็นออก รูปร่างไม่เลวเลย” สายตาเธอมองผ่านกล้ามเนื้อที่แบ่งสรรอย่างชัดเจนบนเรือนร่าง มาถึงด้านหลังเขา แล้วหยิบเข็มเงินทิ่มลงจุดชีพจรตรงเอวไปสองสามเข็ม

“หายแล้วล่ะ”

“นี่ นี่ข้าหายแล้วรึ?” เขางุนงงนิดหน่อย เพิ่งโดนทิ่มไปสองทีก็หายแล้วรึ?

“ทำไม? ไม่เชื่อรึ?”

เธอเหลือบมองเขาแวบหนึ่ง ฉีกปากแย้มยิ้ม “แหะๆ ไม่ต้องร้อนใจ เจ้ากลับไปเถอะ! ตื่นมาพรุ่งนี้เช้ารับประกันว่าเจ้าจะเห็นผลลัพธ์เอง”

ฮุยหลางเวลานี้ มองไม่เห็นรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ชั่วร้ายบนใบหน้าเธอ มิเช่นนั้น คงไม่เชื่อคำพูดเธอง่ายดายเช่นนี้

ขณะที่ฮุยหลางสวมเสื้อกลับและผูกผ้าคาดเอวอย่างเชื่อครึ่งไม่เชื่อครึ่ง จู่ๆ เงาร่างหนึ่งก็เดินเข้ามา แววตาดุเดือดน่าสะพรึงนั้นจับจ้องมาบนร่างราวกับน้ำแข็งเย็นเฉียบ ทำให้ตัวเขาเหมือนถูกปักหลัก ไม่กล้าขยับสักเสี้ยววิ แม้แต่เสียงยังมีความสั่นไหวตื่นตระหนกเพราะแรงกดดันน่าหวาดกลัวอันเย็นเยียบของอีกฝ่าย

“นาย นายท่าน?”

……………………………