№ 192 อยู่เฝ้าค้างคืน!
เฟิ่งจิ่วยังไม่ทันเห็นชัดว่าด้านในเกิดเรื่องอะไรขึ้นกันแน่ ก็เห็นสายลมโบกพัดโจมตีมาเสียดื้อๆ ผลักตัวเธอออกไป
ไม่ต้องพูดถึงที่เธอตะลึงงัน แม้แต่อิ่งอีที่ช่วยเขาจัดการบาดแผลและหลินเหล่าที่รีบปรี่มายังชะงัก
“นาย นายท่าน?”
“ให้นางออกไปซะ!” นายท่านเหยียนพูดเสียงเข้ม
อิ่งอีเห็นท่าทาง ถึงจะรีบร้อนเดินออกมา บอกกับเฟิ่งจิ่วที่อึ้งๆ อยู่ว่า “เจ้าออกไปก่อนเถอะ”
เฟิ่งจิ่วหันไปสำรวจเล็กน้อย กำลังจะมองเข้าไปด้านใน เพื่อลองดูว่าสถานการณ์เป็นเช่นไร ก็ได้ยินเสียงเขาดังมาอีกครั้ง
“อิ่งอี โยนนางออกไปซะ!”
เห็นเช่นนี้ เฟิ่งจิ่งจึงหนีออกไปทันที พลางกระซิบกระซาบด้วยความไม่พอใจ “ไม่ใช่ว่าข้าอยากมาเสียหน่อย ตะโกนอะไรของเขา? ช่างเข้าใจยากจริงๆ!”
หลินเหล่าเร่งรีบเดินไปด้านใน พลางถามว่า “นายท่านบาดเจ็บตรงไหนรึขอรับ?”
“หลังต้นขาถูกงูพิษกัด ข้าช่วยนายท่านจัดการบาดแผล รีดพิษออกมา และให้นายท่านทานยาล้างพิษแล้ว คงไม่มีอะไรร้ายแรง แต่ตรงแขนถูกฟัน เดาว่าสองสามวันนี้คงขยับมากนักไม่ได้”
อิ่งอีพูดจบ ก็มองไปที่นายท่านเหยียน เอ่ยว่า “นายท่าน บาดแผลยังไม่ได้ทายานะขอรับ”
ฟังเช่นนี้ นายท่านเหยียนถึงจะเปิดผ้าห่มออก เผยให้เห็นบาดแผลตรงหลังต้นขาใกล้ๆ บั้นท้าย
เพราะโดนงูพิษกัด อิ่งอีจึงกรีดรูปกากบาทเล็กๆ ไว้ตรงแผล แล้วให้เขาเกร็งกำลังรีดพิษออก เมื่อครู่กำลังจะทายา ก็เห็นพวกเขาพรวดเข้ามา
แต่ว่า เป็นผู้ชายด้วยกันทั้งนั้น ทำไมนายท่านถึงไล่ภูตหมอออกไปเล่า?
ในใจนึกสงสัย กลับไม่กล้าเอ่ยถาม เขาถอยมาข้างๆ ให้หลินเหล่ารับช่วงต่อ หลังจากทายาก็พันบาดแผล ถึงจะนำกางเกงมาสวม ผูกผ้าคาดเอว แล้วค่อยจัดการบาดแผลตรงแขน
นอกเรือน เฟิ่งจิ่วนั่งมองดาวอยู่ในสวนอย่างเบื่อหน่าย ไม่รู้ว่าตอนนี้เหลิ่งซวงจะเป็นยังไงบ้าง? ไม่มีเบาะแสเธอ กลัวว่าจะกังวลใจแทบตายเลยกระมัง?
นึกถึงตรงนี้ เธอคิดว่าตัวเองจวนใกล้เวลาที่ควรจะแอบหนีออกไป
แต่ว่า มาที่นี่ตั้งหลายวัน ตลอดมากลับยังไม่รู้ชัดแจ้งว่านายท่านเหยียนผู้นี้เป็นใครกันแน่?
บัวเพลิงแก่นสวรรค์ที่เขาไปขโมยยังหุบเขาพิษเป็นยาทิพย์จิตวิญญาณล้ำค่าที่จะขาดไม่ได้ในการรักษาพิษเหมันต์พันปี พิษเหมันต์พันปี? นายแห่งตำหนักยมราช? ยังมีท่านอาหนวดเฟิ้มนั่นอีก ระหว่างสามคนนี้ จะมีอะไรเกี่ยวข้องกันรึเปล่านะ?
ขณะกำลังครุ่นคิด ก็ได้ยินเสียงหลินเหล่าดังขึ้นมาข้างหู
“ภูตน้อย เจ้ายังอยู่นี่อีกรึ? รีบกลับไปนอนเถอะ! นายท่านไม่เป็นอะไรแล้ว” เขากล่าวอย่างขอโทษนิดหน่อย เดิมนึกว่าบาดแผลร้ายแรงมาก ดังนั้นตอนที่กำลังมาถึงได้ลากเขามาด้วยกัน นึกไม่ถึงว่าเขาจะถูกนายท่านไล่ออกมา
“หลินเหล่า บัวเพลิงแก่นสวรรค์คือยาทิพย์ที่จำเป็นสำหรับพิษเหมันต์พันปี นายท่านเหยียนพยายามถึงเพียงนั้นเพื่อไปขโมยมันจากหุบเขาพิษ คนที่ถูกพิษเหมันต์พันปี เป็นอะไรกับนายท่านเหยียนกันแน่?”
“เรื่องนี้… เหอะๆ อีกหน่อยเจ้าจะรู้เอง”
หลินเหล่าหัวเราะเหอะๆ บอกว่า “ค่ำคืนดึกดื่น เจ้าไม่กลับไปนอน ข้ายังต้องกลับไปนอนอีกสักพัก ข้าแก่แล้ว เทียบไม่ได้กับหนุ่มๆ อย่างพวกเจ้าหรอกนะ” พูดจบ ก็โบกบ่ายมือ ก่อนจะเดินออกไป
เห็นเช่นนี้ เฟิ่งจิ่วก็ลุกขึ้นยืน เตรียมจะกลับเรือนไปนอนสักหน่อย ใครจะรู้ ว่าเสียงอิ่งอีจะลอยมาจากด้านหลัง
“ภูตหมอ นายท่านให้เจ้าอยู่เฝ้าค้างคืน”
ได้ยินคำพูดนี้ เธอจึงหันกลับไปอย่างตกใจ “เฝ้าค้างคืน? เพื่ออะไรกัน?”
อิ่งอีมองเขาแวบหนึ่ง บอกว่า “คำสั่งนายท่าน ไหนเลยต้องมีเหตุผลมากมายเพียงนั้น? แขนขานายท่านใช้การไม่สะดวก เขาให้เจ้าทำอะไรก็ทำไปเถอะ”
เห็นอิ่งอีทิ้งคำพูดไว้ก็เดินไป เฟิ่งจิ่วจึงเบิกดวงตา
………………………………