№ 198 หนึ่งมังกรสองหงส์งาม!
นายท่านเหยียนกวาดตามอง เอ่ยเสียงทุ้ม “ให้เจ้าไปก็ไปเสีย จะพูดจาไร้สาระมากเพียงนั้นไปไย?”
“ขอรับๆๆ ข้าน้อยจะไปสั่งการเดี๋ยวนี้เลย” อิ่งอีขานรับอย่างประหลาดใจ ก่อนจะเร่งรีบออกไป
สวรรค์ช่างมีตา ในที่สุดนายท่านก็สนใจผู้หญิงแล้ว! สองวันนี้เขากังวลใจแทบตาย กลัวว่านายท่านจะชอบผู้ชายด้วยกันจริงๆ
ฮุยหลางที่อยู่หอสายลมหนาวหลายวันกำลังกลับมา เมื่อเห็นอิ่งอีฉีกยิ้มระรื่น ก็แปลกใจนิดหน่อย ขวางเขาไว้แล้วถามว่า “เกิดอะไรขึ้น? เรื่องอะไรถึงดีใจเพียงนั้น?”
“เอ๊? เจ้ากลับมาแล้วรึ? หอสายลมหนาวอยู่สบายดีหรือไม่เล่า?” อิ่งอียิ้มถามอย่างหยอกล้อ
พอได้ยินเขาพูดถึงเรื่องนี้ สีหน้าฮุยหลางก็มืดลง “อย่ามาพูดถึงหอสายลมหนาวกับข้านะ” พูดจบ ชำเลืองมองเขาแวบหนึ่ง ถามว่า “เจ้ายังไม่บอกข้าเลย เรื่องอะไรทำให้เจ้าดีใจเช่นนี้กัน?”
“แหะๆ ข้าจะบอกเจ้า นายท่านให้ข้าไปจัดเตรียมหญิงงามสองคนจากหอนารีวิไลส่งเข้ามาคืนนี้” เขาโน้มตัวไปข้างหน้าพลางพูดยิ้มๆ สีหน้าดีอกดีใจ
“ผู้ ผู้หญิงรึ?” ฮุยหลางมองเขาอย่างตกตะลึง “นายท่านให้เจ้าจัดเตรียมผู้หญิงสองคนเข้าไปปรนนิบัติ? ข้าไม่ได้ฟังผิดใช่หรือไม่?”
“จริงๆ นะ ข้าว่านายท่านจะได้เปิดหูเปิดตาแล้วล่ะ”
ฮุยหลางสีหน้าไม่เชื่อ ถามว่า “หลายวันนี้ที่ข้าไม่อยู่ มีเรื่องอะไรพิเศษเกิดขึ้นรึ? นายท่าน ได้แรงกระตุ้นอะไรมา…ใช่หรือไม่?”
ต้องรู้ไว้ ปกตินายท่านพวกเขาแค่ผู้หญิงเข้าใกล้ยังรับไม่ได้เลย จะให้อิ่งอีจัดเตรียมผู้หญิงสองคนเข้าไปได้เช่นไร? หรือว่าโรคเกลียดผู้หญิงของเขาดีขึ้นแล้ว?
“เรื่องนี้กลับไปค่อยว่ากัน ข้าต้องไปสั่งการทางหอนารีวิไลนั่นเสียก่อน” เขาตบๆ บ่าฮุยหลาง ก้าวยาวเดินไปยังหอนารีวิไล
ในสายตาเขา การเลือกหญิงงามสองคนมาปรนนิบัตินายท่านคืนนี้ถือเป็นเรื่องใหญ่ จะสะเพร่าไม่ได้
ตอนกลางคืน หลังเฟิ่งจิ่วทานข้าวก็ออกมาเดินเล่นย่อยอาหาร เมื่อมาถึงบริเวณศาลา เห็นอิ่งอีพาผู้หญิงหน้าตาสะสวยรูปร่างชวนมองสองคนเดินมาทางภูเขาจำลอง ด้วยความอยากรู้อยากเห็นชั่วขณะ จึงตะโกนไป
“อิ่งอี”
อิ่งอีได้ยินเสียงก็มองไป เห็นเด็กหนุ่มที่สวมชุดแดง จึงฉีกยิ้มขึ้นมาอย่างอดไม่ได้ “ที่แท้ก็เป็นภูตหมอ! ช่างบังเอิญนัก”
เฟิ่งจิ่วเดินเข้าไป สายตามองๆ บนร่างหญิงสาวงามเลิศทั้งสองด้านหลังเขา ถามว่า “ไยจึงมีสองสาวงามเพริศพริ้งเช่นนี้อยู่ด้วยเล่า? คงไม่ใช่สาวงามในหอนารีวิไลกระมัง?”
ตามที่เธอรู้ ในตำหนักยมราชมีแค่หอนารีวิไลที่มีสาวงาม สถานที่อื่นๆ ต่อให้เป็นที่พำนักเรือนหลักนายท่านเหยียน ล้วนมีแต่เงาพวกทหารอารักขาคอยปรนนิบัติ น้อยนักที่จะเห็นหญิงสาวเช่นนี้เดินไปมา
“แหะๆ ช่างสมเป็นภูตหมอจริงๆ แค่เดาก็ถูกแล้ว”
อิ่งอีเหมือนจงใจพูดให้ชัดเจน หลังมองหญิงสาวรูปโฉมงดงามทั้งสองนางด้านหลังแวบหนึ่ง ก็พูดกับเฟิ่งจิ่วว่า “พวกนางสองคนเป็นสาวงามหอนารีวิไลที่มาใหม่ นายท่านสั่งให้ข้าพาเข้าไปปรนนิบัติ”
“ปรน ปรนนิบัติรึ?”
เฟิ่งจิ่วเบิกตาโตด้วยความตื่นตะลึง กล่าวด้วยสีหน้าแปลกใจ “ทีเดียวสองคนเลย? นายท่านเจ้าจะกินหมดรึ?”
ได้ยินคำพูดนี้ อิ่งอีก็ไม่ชอบใจ สีหน้าหมองลง “กินหมดไม่หมดอะไร? นายท่านข้าร่างกายแข็งแรงกำยำ หรือเจ้าคิดว่าเขาเป็นชายที่งามเพียงรูปแต่ไร้น้ำยารึ?”
ได้ยินเช่นนี้ มุมปากเฟิ่งจิ่วก็กระตุกสักพัก พูดไม่ออกชั่วขณะ
“ข้าไม่รบกวนการเดินเล่นของภูตหมอแล้ว” อิ่งอีกล่าวจบ ก็พาคนไปยังเรือนหลัก
เห็นเช่นนี้ ดวงตาเฟิ่งจิ่วเป็นประกายน้อยๆ มุมปากยกขึ้นยิ้มชั่วร้ายออกมา ก่อนจะตามไปทันที
หนึ่งมังกรเล่นกับสองหงส์งาม เธอจะไม่ไปชมเสียหน่อยได้อย่างไรเล่า?
……………………………