№ 21 ขวัญหนีดีฝ่อ!

จนกระทั่งเขาเห็นภาพต่อมา ในที่สุดก็รู้ว่าความไม่สงบในใจนั้นมาจากที่ใด…

เขาเห็นเพียงขอทานน้อยผู้นั้นแยกเท้าข้างหนึ่งออกแล้วงอเข่าลงเล็กน้อย พลังทั้งร่างเหมือนกระจายออกไป สองมือที่เคยแนบอยู่ข้างลำตัวอย่างอ่อนเปลี้ยเพลียแรงค่อยๆ ยกขึ้น ขณะที่หลานชายเขาออกหมัดโจมตี ฝ่ายนั้นก็ดึงขากลับพร้อมหันตัวไปทางซ้ายเพื่อรับหมัดไว้ มืออ่อนนุ่มที่ดูไร้เรี่ยวแรงจับง่ามระหว่างนิ้วหัวแม่มือกับนิ้วชี้ไว้อย่างแม่นยำ

พละกำลังถูกส่งออกไป เฟิ่งจิ่วใช้แรงจากการเก็บเท้าหักล้างพลังของหมัดนั้น แล้วหันตัวหักแขนของเขา ได้ยินเสียงดังกร๊อบ เสียงกรีดร้องดังขึ้นมา

“อ๊าก!”

ชายหนุ่มร้องลั่น ความเจ็บรุนแรงที่แขนทำให้สีหน้าเขาสีซีดเผือด แต่นี่ยังไม่เท่าไหร่ แขนที่ถูกหักเขาไม่มีทางดึงกลับได้ และไม่สามารถถอยออกไปได้ด้วย หลังจากแขนข้างนี้ถูกบิดหัก แขนอีกข้างที่เหวี่ยงออกไปก็กลับถูกดึงไว้ หลบไปได้ยากเช่นกัน

“กร๊อบ!”

“อ๊าก…”

“ท่านพี่!”

“คุณชาย!”

เหล่าองครักษ์และเด็กสาวต่างส่งเสียงร้องตกใจด้วยใบหน้าถอดสี เพราะความหวาดกลัวเสียงจึงสั่นอยู่เล็กน้อย สิ่งที่ทำให้พวกเขายิ่งหวาดผวากว่าเดิมคือหลังจากสองแขนถูกบิด ครั้งนี้สองมือที่ดูเหมือนไม่มีพลังทำลายอะไรกลับคว้าลำคอเขาไว้

“ไม่ อย่านะ…” เวลานี้ ในที่สุดชายหนุ่มก็เผยสีหน้าตื่นตระหนก กลิ่นอายแห่งความตายห้อมล้อมเขาไว้ ทำให้ทั้งร่างเขาสั่นเทิ้มขึ้นมาอย่างไม่อาจหยุดได้

“อย่า อย่าฆ่า เขา!”

สีหน้าชายวัยกลางคนเปลี่ยนไปอย่างมาก เขาเอ่ยปากห้ามปราม ทว่ายังพูดไม่ทันจบก็ได้ยินเสียงกร๊อบ คอหลานชายหักพับลง โอกาสรอดชีวิตพลันถูกลิดรอน จนกระทั่งตาย ดวงตาเขาก็ยังคงเบิกกว้างอยู่อย่างไม่ยอมแพ้และน่าหวาดกลัว…

“ท่านพี่! ท่านพี่…”

เด็กสาวร่ำไห้เสียงแหลมอย่างโศกเศร้า นางอยากจะพุ่งตัวไป แต่ถูกชายวัยกลางคนฉุดรั้งไว้ไม่ให้ออกไป

“คุณ คุณชาย…”

เหล่าองครักษ์ต่างก็ตกใจกับภาพตรงหน้า พวกเขาไม่กล้าเชื่อว่าคุณชายผู้เป็นถึงบุตรชายคนแรกของตระกูลจะถูกขอทานคนหนึ่งฆ่าตายอย่างไม่คาดคิด หากหัวหน้าตระกูลรู้เข้าจะต้องโกรธกริ้วมากขนาดไหน?

“ฆ่ามันซะ แก้แค้นให้คุณชาย!”

คนหลายสิบคนพุ่งไปด้านหน้าอย่างกระเหี้ยนกระหือรือ กระบี่ในมือตวัดฟาดฟัน พลังกระบี่รุนแรงตามไฟโกรธที่ลุกโหม ราวกับมีเพียงเลือดสดๆ ของเฟิ่งจิ่วที่สามารถคลายความเศร้าโศกและความขุ่นเคืองในใจพวกเขาได้

สาวน้อยทรุดลงนั่งบนพื้นอย่างอ่อนแรง มองพี่ชายที่สิ้นใจล้มอยู่บนพื้นด้วยสายตาตะลึงงัน ไม่อยากเชื่อเลยว่าคนที่ยังมีชีวิตอยู่เมื่อครู่ กลับตายไปแล้วในตอนนี้…

“ท่านอารอง นี่มันไม่จริงใช่หรือไม่? ท่านพี่เก่งกาจขนาดนั้น จะถูกขอทานคนหนึ่งฆ่าตายได้อย่างไร? ท่านอารอง ท่านบอกข้าทีว่าไม่จริง นี่ไม่ใช่เรื่องจริงใช่ไหมเจ้าคะ?”

นางดึงแขนชายวัยกลางคนพลางคร่ำครวญถาม นางไม่อยากเชื่อว่าภาพอันโหดร้ายตรงหน้าเป็นเรื่องจริง

พี่ชายนางคือบุตรชายคนโปรดของตระกูล และเป็นคนที่โดดเด่นที่สุด จะถูกขอทานคนหนึ่งสังหารได้อย่างไร?

ทว่าเวลานี้ ชายวัยกลางคนกลับไม่มีเวลามาเสียใจและโกรธแค้น เพราะเขาเห็นว่าองครักษ์สิบกว่านายที่ล้อมโจมตีขอทานคนนั้นล้มลงไปทีละคน คนฝ่ายพวกเขากำลังลดลง พอมองย้อนกลับไปที่ร่างขอทานคนนั้นกลับไม่มีแม้แต่บาดแผล

“ลุกขึ้นมา! พวกเราต้องรีบไปแล้ว!” เขาพูดอย่างตัดสินใจเด็ดขาด ก่อนจะใช้แขนข้างที่ไม่บาดเจ็บบังคับดึงหลานสาวที่นั่งพับบนพื้นขึ้นมา

“ข้าจะต้องแก้แค้นให้ท่านพี่! ข้าจะฆ่ามัน! ข้าจะฆ่ามัน!” เด็กสาวตะโกนร่ำไห้ พยายามจะดิ้นให้หลุดจากมือของเขาแล้วกระโจนตัวออกไป

“มีสติหน่อย! เจ้าฆ่าเขาไม่ได้หรอก!”

ชายวัยกลางคนตะคอกเสียงดัง “รีบไป! หากไม่ไปก็ไม่ทันกาลแน่แล้ว!” เขาฝืนลากนางไป พอสบกับดวงตาที่เหมือนยิ้มแต่ไม่ยิ้มนั้นคู่นั้นเข้าโดยไม่ตั้งใจ เขารู้สึกเพียงอกสั่นขวัญแขวนเท่านั้น

…………………………………….