№ 220 ใบหน้าคืนสภาพ!

ในป่าฝึกวิชา เจ้าอ้วนพาเฟิ่งจิ่วมาถึงแหล่งน้ำ อันที่จริงเป็นเพียงลำธารเล็กๆ ที่อุดมสมบูรณ์อยู่ท่ามกลางพุ่มไม้ใหญ่

“เสี่ยวจิ่ว เป็นที่นี่แหละ พวกเราอาบน้ำตรงนี้ได้ตามสบายแล้วค่อยเปลี่ยนเสื้อผ้าก็พอ” เจ้าอ้วนพูดจบ ก็เริ่มถอดเสื้อผ้าดูแลตัวเอง

เห็นเช่นนี้ เฟิ่งจิ่วหลับตาไม่มอง บอกว่า “งั้นเจ้าอาบตรงนี้เถอะ! ข้าจะไปต้นน้ำ” กล่าวจบก็เดินไปทางต้นน้ำ

เจ้าอ้วนได้ยินแล้วอึ้งไปนิด “เจ้าจะไปต้นน้ำ? เช่นนั้นข้าก็ต้องอาบน้ำที่เจ้าอาบไม่ใช่หรือ?”

“ข้าไม่อาบหรอก แค่ล้างหน้าเปลี่ยนเสื้อผ้า” เฟิ่งจิ่วเอ่ยพลางหันหน้าไปกวาดมองเขา บอกว่า “ไม่ต้องตามมานะ”

“เอ่อ…ได้เลย!”

แม้จะสงสัยแต่ก็ไม่ตามไปอีก กลับไปอาบน้ำตรงริมธารด้วยความรวดเร็ว อย่างไรเสียสถานที่เช่นนี้ก็ไม่ปลอดภัยนัก

เฟิ่งจิ่วสัมผัสดูกลิ่นอายรอบๆ หลังจากเห็นว่าไม่มีใครอื่น ถึงจะถอดชุดแดงที่ชุ่มเลือดเปลี่ยนสวมชุดแห้งใหม่ จากนั้นมายังข้างลำธารเล็กวักน้ำขึ้นล้างหน้า ทำความสะอาดยาทาบนใบหน้า เผยให้เห็นรูปโฉมดั้งเดิม

อาศัยกระจกน้ำที่ใสเสียจนเห็นก้นบึ้ง เธอเห็นใบหน้างามล้ำที่สะท้อนอยู่ในน้ำ ผิวขาวเนียนเปล่งปลั่งมีประกายน่าหลงใหล รอยแผลเป็นพวกนั้นที่เดิมทีอยู่บนใบหน้าหายไปอย่างไร้ร่องรอยทั้งหมด สิ่งที่ปรากฏคือใบหน้างดงามที่สมบูรณ์แบบเสียจนทำให้คนแทบขาดใจ

คนในกระจกน้ำยกยิ้มขึ้นบางๆ รอยยิ้มมีความชั่วร้ายสามส่วนกับความซุกซนอีกเจ็ดส่วน เมื่อเสริมด้วยแววตาสงบนิ่งคู่นั้น ทำให้ตัวเธอดูแล้วมีกลิ่นอายสูงศักดิ์ที่แตกต่างจากทุกคน

ตอนแรกแม้ซูรั่วอวิ๋นจะใช้ใบหน้าเฟิ่งชิงเกอ ทว่าสุดท้ายนางก็ไม่ใช่เฟิ่งชิงเกอ ต่อให้ใบหน้าเหมือนกัน ลักษณะท่าทางกับนิสัยก็ไม่เหมือน

ทว่าเฟิ่งจิ่วแตกต่างออกไป ใบหน้านี้เธอมองแล้วไม่รู้สึกถึงความไม่เข้ากันเลยสักนิด เพราะชาติภพก่อน นี่เป็นใบหน้าแต่เดิม เป็นรูปลักษณ์ที่คุ้นเคยเสียจนไม่อาจคุ้นเคยได้อีก

เธอเปลี่ยนมาสวมชุดสีแดงตัวที่แห้ง ล้างหน้า ร่างกายรู้สึกมีชีวิตชีวาเหมือนใหม่ แม้แต่อารมณ์ยังเบิกบานตามไปด้วย

เฟิ่งจิ่วหยิบกระเป๋าเก็บน้ำออกจากห้วงมิติมาเติมน้ำเสียหน่อย ได้ยินเสียงเจ้าอ้วนลอยมาจากด้านหลัง

“เสี่ยวจิ่ว เจ้าเรียบร้อยหรือยัง?”

“เรียบร้อยแล้ว”

เธอขานรับ เก็บกระเป๋าน้ำเข้าห้วงมิติ ลุกยืนขึ้นแล้วหมุนตัวไปมองเจ้าอ้วน “ไปกันเถอะ!”

หลังจากเจ้าอ้วนเห็นเฟิ่งจิ่วตอนนี้ กลับเบิกตากว้างอย่างอดไม่ได้ สีหน้าตกตะลึง “เจ้า เจ้าคือเสี่ยวจิ่วรึ?” ทำไมพอเปลี่ยนเสื้อผ้า ล้างหน้าล้างตา ก็เหมือนเปลี่ยนเป็นอีกคนเลยเล่า?

“ตกตะลึงในความงามของข้าใช่หรือไม่? ฮ่าๆๆ!” เฟิ่งจิ่วหัวเราะร่า มองเขาพลางกล่าวหยอกล้อ “ข้าหล่อเหลางดงามเพียงนี้ เจ้าไม่ต้องอิจฉาหรอก อิจฉาไปก็ไม่ได้อะไร”

ได้ยินคำพูดนี้ เจ้าอ้วนกลับถอนหายใจเบาๆ พลางตบหน้าอก “ข้าตกใจแทบตาย นึกว่าเจ้าเป็นผู้หญิงเสียอีกน่ะ!”

เฟิ่งจิ่วยิ้มร่า ลูบหน้าอย่างหลงตัวเองเล็กน้อย เอ่ยว่า “อืม หลายคนที่เห็นใบหน้าข้าต่างก็พูดกันเช่นนี้”

ว่าจบเธอก็มองเจ้าอ้วน ครุ่นคิดสักพักหนึ่งก่อนถามว่า “ค่าประสบการณ์ข้าครบแล้ว บีบป้ายหยกให้แตกก็ออกไปได้ แล้วเจ้าล่ะ? คิดจะทำยังไง?”

“เจ้า เจ้าจะออกไปจากที่นี่แล้วหรือ?”

“อืม ข้ายังมีธุระอีก อยู่ที่นี่นานนักไม่ได้” เธอพยักหน้าบอก

ได้ฟังเช่นนี้ เจ้าอ้วนคิดสักพัก บอกด้วยสีหน้าจริงจังว่า

“งั้นเจ้าออกไปก่อนเถอะ! ค่าประสบการณ์ข้ายังไม่ครบ แม้ด้านในนี้อันตราย แต่ข้าจะหลบไปตลอดไม่ได้ ไม่เช่นนั้นจะกลายเป็นอุปสรรคบนหนทางการบำเพ็ญเซียนของข้าแน่นอน ข้าต้องเอาชนะมันที่นี่ รอเก็บค่าประสบการณ์ครบค่อยออกไป”

………………………………….