№ 250 ดอกไม้สีเลือดเบ่งบาน!

พอคำพูดนี้เอ่ยออกไป ผู้คนรอบๆ ก็สูดหายใจ แอบคิดว่า ‘หนุ่มน้อยนี่ ช่างอวดดีนัก!’

ผู้นำตระกูลหลิ่วได้ยินคำพูดนี้ก็สีหน้าหมองลง คล้ายจะถูกป่วนประสาท กลิ่นอายเยือกเย็นทั่วร่างปะทุออกมา มือที่ถือกระบี่ใบหลิวไว้มีกลิ่นอายพลังวิญญาณพรั่งพรู บนคมกระบี่มีกระแสลมส่งเสียงคำราม พลังกระบี่อันรุนแรงเป็นเช่นใบมีดน้ำแข็งเล็กๆ ทำให้พวกคนที่อยู่ใกล้กับเขาต่างอดไม่ได้ที่จะถอยห่างไปสองสามก้าว

“ข้าจะลองดู ว่าเด็กน้อยอย่างเจ้าจะบ้าบิ่นสักเพียงใดกัน…”

เขายังไม่ทันพูดจบ ก็ชะงักลงเสียดื้อๆ ราวกับถูกคนบีบคอไว้ คำด้านหลังไม่อาจเปล่งออกมาได้อีก เห็นเพียงสีหน้ามืดมนดุร้ายเสียจนทำให้คนหวาดผวา ดวงตาที่แฝงด้วยไฟโทสะถลึงมองนิ่งที่เด็กหนุ่มผู้สมควรตายที่ลงมืออย่างกะทันหัน!

เพราะการลงมือทันทีทันใด และความเร็วที่ไวเสียจนเขาคาดไม่ถึง เมื่อรอเขาตอบโต้กลับมา เห็นเพียงมีดสั้นที่ประกายเย็นเยียบจี้อยู่ใกล้ๆ ลำคอ ในช่วงเวลานั้น ไม่นึกเลยว่าหัวใจเขาจะเต้นแรง พลันมีความหวาดกลัวและตกตะลึงที่ไม่พึงมีขึ้นมา

มือที่ถือกระบี่ไว้ในเวลานี้ยกขึ้นขวางตามสัญชาตญาณ แต่ทำได้เพียงค่อยๆ สกัดกั้นมีดสั้นที่ฟันมาตรงลำคอ กลับไม่ทันได้ยั้งมีดสั้นคมกริบที่หมุนตวัดมาตรงแขน

“ฟิ้ว!”

หนึ่งการโจมตีที่รุนแรงทั้งว่องไวและโหดร้าย หนึ่งมีดลงไปลึกเสียจนเห็นกระดูก เลือดสดกระเซ็นออกมาในชั่วขณะหนึ่ง สิ่งที่เปล่งออกตามมาคือเสียงสูดลมหายใจอย่างตื่นตระหนกรวมถึงเสียงอุทานของคนตระกูลหลิ่วรอบๆ!

“เฮือก!”

“ผู้นำตระกูล!”

เห็นแขนผู้นำตระกูลพวกเขามีเลือดไหลออกมา ทั้งแขนเสื้อเปื้อนสีแดงอย่างรวดเร็วนัก แขนข้างนั้นลู่ลงเพราะได้รับบาดเจ็บ สั่นเทาอยู่เล็กน้อย เลือดแต่ละหยดตกลงพื้นไปตามแขนที่ห้อยลง กลายเป็นเหมยแดงงดงามเบ่งบานอยู่บนพื้นทีละดอกๆ…

“ข้าบอกแล้วไง รับมือท่าน แค่มีดสั้นเล่มเดียวก็พอ!”

เฟิ่งจิ่วที่ถอยออกหรี่ดวงตาลงครึ่งหนึ่ง มุมปากยกโค้งขึ้นเบาๆ มองผู้นำตระกูลหลิ่วที่แขนลู่ลงเลือดไหลอย่างคล้ายจะอารมณ์ดี

ในขณะที่ผู้คนต่างเสียขวัญเพราะท่าทางและความป่าเถื่อนที่แสดงออกมาอย่างไม่สมเหตุสมผล กลับได้ยินเขาใช้น้ำเสียงไม่แยแสที่มีทำนองระรื่นใจเอ่ยคำพูดที่ทำให้คนกระตุกมุมปากแต่กลับทำให้คนตระกูลหลิ่วโกรธเสียจนกัดฟันกรอดออกมา

“ดอกไม้สีเลือดที่บานอยู่บนพื้นช่างงามตาจริงๆ! ทั้งน่าหลงใหลและกระหายเลือด ผู้นำตระกูลหลิ่ว ท่านเห็นเช่นนั้นหรือไม่เล่า?”

เธอหรี่ตาลงยิ้มมองผู้นำตระกูลหลิ่วที่สีหน้าบึ้งบูดเสียจนน้ำจะไหลนองออกมาได้ เห็นสองดวงตาถลึงมองมานิ่งๆ เหมือนเธอทำเรื่องอะไรที่ไม่น่าให้อภัย ยกมุมปากขึ้นยิ้มชอบใจน้อยๆ อย่างอดไม่ได้

“ฆ่าเขาซะ!”

ผู้นำตระกูลหลิ่วกัดฟัน สั่งการอย่างเคร่งขรึม

ผู้อาวุโสสามคนข้างๆ ขานรับ ขณะกำลังจะลงมือ ก็ได้ยินเสียงที่ทุ้มต่ำและทรงอำนาจลอยมา

“เดี๋ยวก่อน!”

จู่ๆ มีคนส่งเสียงห้ามปราม ผู้คนโดยรอบล้วนตื่นตกใจ มองไปตามที่มาของเสียงด้วยความแปลกใจ พอมองแล้ว ทุกคนต่างพากันเรียกด้วยความเคารพ

“ท่านเจ้าเมือง”

คนรอบๆ ล้วนเปิดทางให้ ต่างประหลาดใจที่ท่านเจ้าเมืองก็อยู่ที่นี่ด้วย ซ้ำยังมีอีกหลายสายตาที่จับจ้องบนร่างบุรุษชุดแดงข้างกายท่านเจ้าเมือง

คนไม่น้อยในสนามล้วนเป็นลูกหลานวงศ์ตระกูลในเมืองกับพวกผู้ฝึกตนที่รอบรู้ข่าวสาร ก่อนหน้านี้ได้ยินว่าภูตหมอมาเยือนเมืองลิ่วเต้าและท่านเจ้าเมืองก็กำลังรับรองแขกด้วยตัวเอง ตอนนี้เห็นบุรุษชุดแดงสวมหน้ากากผู้นี้ จึงพากันคาดเดา ว่าคนผู้นี้อาจจะเป็นภูตหมอ?

เมื่อความคิดนี้ผุดขึ้น แต่ละสายตาจึงจับจ้องบนร่างบุรุษชุดแดงอย่างมีการหยั่งเชิงและพินิจพิเคราะห์

………………………………….