№ 280 ลงมือในยามที่ควร!

“เจ้าคอยดูเด็กไว้ ข้าจะลองออกไปดู” เธอบอกกับเหลิ่งซวง แล้วสาวเท้าเดินออกไป

พอเปิดประตูออก สิ่งที่เห็นคือภูตผีพวกนั้นล้มลงกรีดร้องอยู่บนพื้น กระแสลมที่ส่องแสงแต่ละสายสะบัดมาจากกลางอากาศ หวดลงบนร่างเหล่าภูตผีจนเกิดเสียงลมดังรุนแรง

เมื่อเห็นภูตผีที่ล้มอยู่บนพื้นพวกนั้นร่างกายจางลงมากเสียจนจะจางหายไปได้ทุกเมื่อ แววตาเธอสั่นไหวเล็กน้อย เงยหน้าเหลือบมองนักพรตที่ถือแส้จามรโบกสะบัดคนนั้น นิ้วมือขยับ คีบเข็มเงินเล่มหนึ่งไว้ระหว่างสองนิ้ว ก่อนจะส่งไปยังคนกลางเวหา

“ฟิ้ว!”

เข็มเงินถูกแส้จามรของนักพรตกวาดตกไป เขาจึงหยุดการหวดแส้ใส่ภูตผีพวกนั้นลง แต่ชำเลืองมาทางเฟิ่งจิ่วด้วยสายตาดุดัน ตะคอกเสียงเข้มว่า “เด็กคนนี้ เจ้าเป็นใครกัน? คบหากับพวกผี สมควรตายจริงๆ!”

ขณะพูดแส้จามรก็สะบัด กระแสลมสายหนึ่งโจมตีไปทางเฟิ่งจิ่ว

“ฟิ้ว!”

ไอสังหารมุ่งเข้ามา เฟิ่งจิ่ววูบไหวตัวหลบออกไปอย่างไม่รีบไม่ร้อน กวาดมองนักพรตคนนั้น บอกว่า “ใต้เท้าลงมือก็ใช้ท่าสังหารเลย หรือคิดจะให้ข้ากลายเป็นผีป่าไปด้วย?”

“ฮ่าๆๆๆ! เจ้าหนู สวรรค์มีทางเจ้ากลับไม่เดิน นรกไร้ประตูยังบุกเข้ามา! จะฆ่าเจ้าแล้วยังไง?” นักพรตหัวเราะลั่น ในเสียงมีความหยิ่งผยองและโหดเหี้ยม แต่กลับไร้ซึ่งหัวใจเมตตาอย่างผู้ทรงธรรม

“คุณชายรีบไปเร็ว นักพรตคนนี้มีวรยุทธ์ระดับสร้างรากฐานขั้นสูงสุด คุณชายอย่าไปสู้ตัวต่อตัวกับเขา รีบพาลูกชายข้าหนีไปเถอะ!” บุรุษที่ลุกขึ้นยืนอย่างโอนเอนตะโกนบอกเฟิ่งจิ่ว คิดว่าพวกตนขวางนักพรตคนนี้ไว้ จะแลกกับโอกาสรอดชีวิตของลูกชายกับเด็กหนุ่มได้

เฟิ่งจิ่วเหลือบมองพวกเขา ไม่บอกว่าจะทำตามคำพูด แต่เงยหน้าขึ้นชายตามองนักพรตคนนั้นน้อยๆ มุมปากยกรอยยิ้มบางๆ ขึ้นมา “บนเส้นทางนี้มีคนไม่น้อยอยากสังหารข้า แต่สุดท้ายล้วนถูกข้าสังหารเสียหมด”

ในน้ำเสียงเฉื่อยชาของเธอมีความเฉยเมยบางส่วน ก็แค่ผู้ฝึกตนระดับสร้างรากฐานขั้นสูงสุด ไม่อยู่ในสายตาเธอเลยจริงๆ

“หากหนีไปเสียตอนนี้ ข้าจะเหลือชีวิตเจ้าไว้สักคนก็ได้” เธอพูดพลางมองนักพรตที่กลางอากาศ สีหน้าท่าทีจริงจัง ไม่เหมือนกำลังล้อเล่น

ทว่า คนตรงนั้นกลับไม่คิดว่าคำพูดเธอเป็นจริงสักนิด เห็นว่าเด็กคนนี้ไม่ใช่แม้แต่ผู้ฝึกตนขั้นสร้างรากฐาน เช่นนั้นจะสังหารนักพรตได้อย่างไร?

นักพรตคนนั้นก็กำลังคิดแบบนี้เช่นกัน ด้วยเหตุนี้หลังจากฟังคำพูดนางจึงยิ้มเย้ยหยัน “อย่างเจ้าก็คิดจะฆ่าข้า? เกรงว่าเจ้าจะไม่…”

เขายังพูดไม่ทันจบ ก็เห็นเด็กหนุ่มชุดแดงที่เดิมยังอยู่บนพื้นทะยานขึ้นมาทันที กระบี่ยาวที่มีประกายเย็นเยือกปรากฏขึ้นในมือ เห็นเพียงชุดแดงแวบมาเบื้องหน้า เวลาต่อมาก็เจ็บตรงหน้าอก ร่างกายแข็งทื่อไปหมด เขามองฝ่ายตรงข้ามรวมถึงกระบี่ในมือนั้นอย่างตกใจและเหลือเชื่อ

“กระ กระบี่คมพยับ! เจ้า เจ้า…”

“ผัวะ!”

เฟิ่งจิ่วถีบออกไป และดึงกระบี่ยาวออกมาในขณะเดียวกัน มองนักพรตคนนั้นที่ร่วงลงไปบนพื้นพลางแค่นเสียงหยัน “ให้เจ้าไปก็ไม่ไป นี่แหละคือจุดจบ”

หนึ่งกระบี่แทงตรงหัวใจพอดี นักพรตคนนั้นสิ้นลมไปโดยไม่อาจทำแม้แต่จะสูดลมหายใจ จนกระทั่งตายยังไม่รู้ว่าเด็กหนุ่มชุดแดงคนนี้เป็นใคร ทำไมถึงถือกระบี่คมพยับได้? ยิ่งไม่มีทางเข้าใจว่าทำไมผู้ฝึกตนระดับสร้างรากฐานขั้นสูงสุดผู้สง่าผ่าเผยอย่างตนถึงถูกเด็กหนุ่มที่ยังไม่ถึงระดับเดียวกันสังหาร?

และยิ่งไม่อาจรับได้ที่หนุ่มน้อยผู้นี้ลงมือโดยไม่บอกกล่าว ทำให้เขาตายไปอย่างแค้นใจเช่นนี้…

ภูตผีพวกนั้นมองภาพนี้ด้วยความตกตะลึงและเสียขวัญ นัยน์ตาเต็มไปความเหลือเชื่อ อย่างไรพวกเขาก็นึกไม่ถึงว่าเหตุการณ์จะกลับตาลปัตรในพริบตา…

…………………………