№ 284 ตามรอยไป!

“เหมือนจะเป็นแม่นางชุดดำคนหนึ่ง หน้าตางดงามยิ่ง น่าเสียดายที่มาพบพี่น้องคู่นั้น”

“ไปๆๆ รีบไปดูหน่อยเร็ว ในเมืองเราไม่มีใครกล้าต่อกรกับพวกเขาหรอก ข้าเดาว่าคงเป็นคนต่างถิ่น”

ได้ยินคำพูดนั้น ดวงตาเฟิ่งจิ่วเป็นประกายบางๆ มองยังทิศทางที่ฝูงชนวิ่งไปมุงดูเรื่องสนุก ชะงักเล็กน้อย และถามว่า “หยางหยาง กินเสร็จรึยัง?”

“ท้องอิ่มแล้ว แต่ยังกินไม่หมดเลย ทำยังไงดีขอรับ?” เด็กน้อยเสียดายไม่กล้าทิ้งขว้าง ยังตักน้ำแกงกินอยู่ มองเกี๊ยวสองสามชิ้นที่เหลืออยู่ในชาม สีหน้ายากจะตัดใจ

เห็นเช่นนี้ เฟิ่งจิ่วหัวเราะเบาๆ ลูบศีรษะเขาพลางบอกว่า “อิ่มก็ไม่ต้องกินแล้ว อย่ากินต่อเลย ประเดี๋ยวยังมีขนมอบอีกนะ!”

เธอยิ้มพลางจ่ายเงิน มือหนึ่งจูงหยางหยางอีกมือจูงเหล่าไป๋เดินไปยังฝูงชนพวกนั้น

“นายท่านสนใจสตรีคนนั้น? ให้ข้าน้อยเชิญนางมาไหมขอรับ?”

ชายวัยกลางคนบนเหลาสุราเห็นสายตานายท่านไล่ตามสาวน้อยชุดขาวคนนั้นไปตลอด จึงเอ่ยปากถามไถ่

ชายหนุ่มที่ยืนเอามือไพล่หลังได้ยินคำพูดนี้แล้วหันไปเหลือบมองเขา พูดว่า “เจ้าคิดว่าข้าจะเชิญนางมาได้รึ?”

ได้ยินเช่นนี้ ชายวัยกลางคนอึ้งไป ถามอย่างไม่เข้าใจ “นายท่านพูดเช่นนี้หมายความว่า?” ทำไมจะเชิญแค่สตรีนางหนึ่งมาไม่ได้? ยิ่งไปกว่านั้นด้วยฐานะของนายท่าน เขาจะให้นางมาหาแท้จริงแล้วช่างง่ายดายนัก

ชายหนุ่มไม่พูดไม่จา แต่เมื่อเห็นร่างสีขาวนั้นเดินไปทางฝูงชน ก็หมุนตัวก้าวลงจากเหลาสุราคิดจะลองตามไปดู

ชายวัยกลางคนเห็นเช่นนี้จึงรีบร้อนตามไป

กลางพื้นที่ว่างที่ถูกผู้คนห้อมล้อม ชายร่างผอมบางคนหนึ่งถูกหญิงร่างอ้วนทับไว้ด้านล่างอยู่เนิ่นนานไม่อาจลุกขึ้นมา เพราะน้ำหนักหญิงอ้วนกดอยู่บนร่าง ทำให้ใบหน้าเขาแดงก่ำ แค่หอบหายใจยังรู้สึกลำบาก

“รีบ รีบลุกขึ้นเร็ว!”

ชายคนนั้นพยายามผลักหญิงอ้วนบนร่างให้ลุกขึ้น แต่ไม่ขยับเลยสักนิด

“ฮือ…พี่…ข้าเจ็บหน้าอก นางถีบหน้าอกข้า เจ็บมาก…เจ็บเสียจนข้าลุกยืนไม่ไหว”

หญิงอ้วนนอนกางแขนขาแหงนหน้าขึ้นฟ้าหลังคว่ำลง เพราะด้านล่างมีพี่ชายเป็นเสื่อเนื้อมนุษย์

ตอนล้มลงมาเลยไม่รู้สึกเจ็บ แต่หน้าอกถูกถีบจึงเจ็บเสียจนหายใจเหนื่อยหอบ ไม่มีเรี่ยวแรงแม้แต่จะยืนขึ้นมา

เหลิ่งซวงในชุดสีดำรัดรูปกวาดมองสองคนนั้นด้วยสีหน้าน่ากลัว ยามจูงม้าเตรียมจะออกไป ก็เห็นนายท่านกำลังจูงเหล่าไป๋กับหยางหยางยืนอยู่ท่ามกลางฝูงชน จึงรีบเดินเข้าไปหาทันที

“นายท่าน ข้าซื้อของมาเรียบร้อยแล้วเจ้าค่ะ”

เฟิ่งจิ่วชำเลืองมองสองคนนั้นบนพื้น พยักหน้าให้

“งั้นก็ไปเถอะ!”

เธออุ้มหยางหยางขึ้นบนหลังเหล่าไป๋ ส่วนตนก็พลิกตัวขึ้นไป สองขากระทุ้งท้องเหล่าไป๋ มันแผดเสียงเบาๆ แล้วเดินไปด้านหน้า

เหลิ่งซวงเขย่งปลายเท้าพลิกตัวขึ้นม้า ตามหลังนายท่านไป

เห็นสตรีสองนางขี่ม้าจากไปเช่นนี้ ผู้คนโดยรอบมึนงงขึ้นมาทันใด

เพียงคิดว่าสองคนนี้ใจกล้าไม่น้อยเลยจริงๆ ซ้อมสองพี่น้องตระกูลฝูในถิ่นพวกเขาจนเป็นเช่นนี้แล้วจากไปทันที

ชายหนุ่มคนนั้นที่มองอยู่กลางฝูงชนเห็นเช่นนี้แล้ว ในดวงตาเผยประกายปรารถนาหญิงงาม

การเดินทางมายังแคว้นเล็กระดับเก้าอย่างแคว้นแสงสุริยัน ไม่นึกว่าจะได้พบเจอสตรีที่งดงามทั้งบุคลิกและรูปลักษณ์เช่นนี้

เห็นร่างสีขาวนั้นค่อยๆ ไกลออกไป เขาเรียกพลังไล่ตามร่างเงาด้านหน้าไปอย่างไม่มีหยุดพัก

ชายวัยกลางคนด้านหลังเห็นเช่นนั้นก็ตะลึงเล็กน้อย นัยน์ตาฉายแววครุ่นคิดวาบผ่าน ตามไปพลางขมวดคิ้วน้อยๆ

……………………………