№ 462 อย่ามาแตะ!
เวลานี้เอง เจ้าตำหนักยมราชมองเห็นภาพเช่นนี้ สีหน้ากลับหมองคล้ำ กลิ่นอายชั่วร้ายทั่วร่างกระจายออกมาพร้อมกัน ทำให้แม่เล้าที่เดิมอยากจะเข้าใกล้หยุดนิ่งอยู่กับที่ทันที และทำไม่ได้แม้แต่จะยิ้มหัวต่อ!
เขาจ้องเฟิ่งจิ่วข้างกายด้วยสีหน้าถมึงทึง เอ่ยถามขณะกัดฟันกรอดเบาๆ “จุดสำคัญที่เจ้าบอกคือสิ่งนี้หรือ?”
“ฮี่ๆ ไม่ใช่สิ่งนี้ เป็นด้านหลังพวกนั้นต่างหาก”
เธอคล้ายมองไม่เห็นความโกรธของเขา พยักเพยิดสื่อให้เขามองไปทางเหล่าหญิงงามชดช้อยที่กำลังลงมาจากชั้นสอง พลางบอกว่า “ข้าจ่ายเงินราคาสูงเพื่อให้แม่เล้าคัดเลือกพวกนางโลมมาโดยเฉพาะ ท่านลองดูว่ามีที่ถูกตาต้องใจหรือไม่”
เจ้าตำหนักจ้องนางพลางอดกลั้นความคิดชั่ววูบที่อยากจะบีบนางให้ตายไว้ จากนั้นสะบัดแขนเสื้อเดินออกไป
“คุณชาย…”
แม่นางพวกนั้นเร่งฝีเท้าเดินลงมา ตรงเข้าไปล้อมพวกเขาไว้ เหลิ่งหวาเห็นก็ตะโกนทันที มือชี้ไปที่ฮุยหลาง “เขาเป็นคุณชายใหญ่ เขามีเงิน”
ฮุยหลางฟังน้ำเสียงเย้ายวนของแม่เล้าเสียจนขนลุกชัน ขณะลูบๆ แขนอยู่เห็นนายท่านออกไปแล้วจึงจะตามไป ทว่าถูกเหล่านางโลมสิบกว่าคนที่สวมผ้าแพรบางล้อมไว้ เรือนร่างอวบอิ่มเรียบเนียนบีบเข้ามาหาเขา ลมเย็นที่เย้ายวนใจคนโชยมาแตะจมูก เขารู้สึกเพียงว่าหัวสมองระเบิด ความโกรธพุ่งขึ้นมา ใบหน้าพลันแดงก่ำ
“อย่ามาแตะข้า!”
“ไสหัวออกไป!”
“อย่าเข้ามาใกล้!”
“ออกไป!”
เขาโดนหญิงสาวสิบกว่าคนที่มีสัดส่วนงดงามล้อมไว้ บางคนโอบเอวเขาพลางสัมผัสสะเปะสะปะบนร่าง บางคนกอดคอแล้วโน้มเข้ามาใกล้หน้าเขา บ้างก็จับมือเขากดลงบนส่วนที่อ่อนนุ่ม เขาเพียงรู้สึกว่าร่างกายไม่สบายตัวในทันใด…
“ไสหัวไป!”
เสียงตะโกนเกรี้ยวอย่างโกรธเคืองนี้แฝงด้วยแรงกดดันพลังวิญญาณ พอเปล่งเสียงแรงกดดันก็กระเพื่อมออกไปปานลายน้ำ สะบัดเหล่านางโลมที่เกาะตัวและโอบรอบเอวเขาจนกระเด็นในพริบตา ชั่วเวลานั้นเสียงร้องครวญดังขึ้นโกลาหลภายในหอ
“พวกเจ้า พวกเจ้าคิดจะทำลายความบริสุทธิ์ของข้า!”
ฮุยหลางแทบจะร้องโหยหวนขึ้นมาแล้ว เขาที่ไม่เคยเจอสถานการณ์เช่นนี้ใบหน้าแดงฉานไปหมด ถูกหญิงสาวสิบกว่าคนทั้งกอดทั้งรัด ไม่ทันไรยังมีคนจับมือเขาไปกดตรงหน้าอกนุ่มนิ่มของพวกนาง ไร้ยางอายเกินไปแล้ว!
ครั้งนั้นเขาโดนนายท่านลงโทษส่งไปโรงค้าเด็กหนุ่มและถูกเจ้าเด็กเริ่นเสียงบังคับให้เปลี่ยนมาใส่ชุดโปร่งบาง แต่ก็เพียงเพื่อเชยชม ไม่ยอมให้แตะต้อง ไหนเลยจะเหมือนหญิงพวกนี้ แขกมาคนหนึ่งก็ทำเอาตกใจราวกับหมาป่าหิวโหยตะครุบเหยื่อ คนพวกนี้ช่างน่ากลัวเหลือเกิน!
ผู้ฝึกตนระดับหลอมแก่นพลังผู้สง่างามเช่นเขา นึกไม่ถึงว่าจะโดนหญิงในหอนางโลมพวกนี้เอาเปรียบ พอคิดๆ ดูก็มีแม้กระทั่งใจที่อยากจะฆ่าคนแล้ว
ฮุยหลางจ้องเหลิ่งหวาที่ยืนอยู่ข้างๆ อย่างขุ่นเคือง ทั้งหมดเป็นเพราะเขา หากไม่ตะโกนเช่นนั้น ผู้หญิงพวกนี้คงไม่พุ่งมากันหมด
ไม่ทันไร เขามองไปทางเฟิ่งจิ่วอยากระบายอารมณ์ใส่ แต่สุดท้ายกลับบอกเพียงว่า “เจ้าทำร้ายจิตใจนายท่านเกินไปแล้ว เขาจริงจังกับเจ้านะ” กล่าวจบก็หันตัวจากไป
เขาไม่เข้าใจเลย นายท่านยอดเยี่ยมเพียงนั้น ทำไมภูตหมอถึงไม่หวั่นไหว? นายท่านทำตัวออกนอกหน้าถึงเพียงนั้น ลดความถือตัวลงครั้งแล้วครั้งเล่า นางกลับผลักไสเสียทุกครั้งไป
จิตใจของสตรีช่างเหมือนเข็มในมหาสมุทรจริงๆ คาดเดายากและไม่อาจไขว่คว้า สงสารก็แต่นายท่านกับเขาที่โดนเอาเปรียบไปด้วย
เมื่อเห็นพวกเขาออกไป เหลิ่งหวาหยิบเงินออกมาจ่ายค่าทำขวัญ แล้วเดินออกจากหอบุปผาไป เห็นนายท่านมีสีหน้าไม่เหมือนก่อนหน้านี้ที่ไม่แยแสอะไร ใจเขาจึงบีบรัดเล็กน้อย
นายท่านไม่ได้ไม่สนใจเสียหน่อย…
……………………