№ 508 ต่างกันหรือ?

เมื่อมาถึงนอกห้องโถงใหญ่และสาวก้าวเดินเข้าไปด้านใน สายตาพวกเขาหยุดลงบนร่างหนุ่มน้อยชุดแดงผู้นั้น เห็นหนุ่มน้อยงดงามโดดเด่นเช่นนี้ แววตาพวกเขาฉายแววเล็กน้อย แล้วเดินเข้าไปอย่างเงียบๆ

หนุ่มน้อยที่นั่งอยู่ฝั่งซ้ายห้องโถง ชุดสีแดงแพรวพราวเปิดเผยชัดเจนดุจเปลวไฟ รูปโฉมหล่อเหลาประณีตเห็นได้ยากยิ่ง กลิ่นอายบนร่างเขามีเพียงกลิ่นอายพลังเร้นลับ หนำซ้ำยังเป็นกลิ่นอายระดับยอดปรมาจารย์นักรบ อายุน้อยเท่านี้มีวรยุทธ์ระดับยอดปรมาจารย์ มองออกได้ว่าเป็นเด็กหนุ่มมีชาติตระกูล และมีพรสวรรค์อยู่บ้าง

มองเด็กหนุ่มคนนั้นอีกครั้ง กลับไม่นั่งตัวตรงมีระเบียบเหมือนลูกชายตระกูลสูงศักดิ์ทั่วไป แต่สองเข่าซ้อนกันสองขายกขึ้นนั่งไขว่ห้าง ในความเกียจคร้านมีความซุกซนรักอิสระ และปล่อยตัวตามใจบางส่วน

นั่งในห้องโถงใหญ่ หนุ่มน้อยไม่มีความประหม่ากระวนกระวายสักนิด ตรงกันข้ามบนร่างเขามีกลิ่นอายหนาวเหน็บชั่วร้ายกระจายอยู่ เป็นกลิ่นอายชั่วร้ายที่ไม่ค่อยเข้าคู่กับรูปโฉมที่ดูเหมือนหล่อเหลาและไร้พิษสง ทำให้สามคนที่เข้ามาเก็บความคิดก่อนหน้าไป

ส่วนชายหญิงคู่นั้นที่ยืนอยู่ด้านหลังเขาก็ถูกพวกเขามองข้ามไปทันที เพราะกำลังนั้นไม่มากพอให้เชยชมเท่าไหร่จริงๆ

“เหอะๆ ทำให้แขกผู้เกียรติต้องรอนานแล้ว” ผู้ดูแลเก็บความคิดไว้ บนหน้าเผยรอยยิ้มอบอุ่นออกมา และเข้าไปประสานมือคาราวะโดยไม่สนใจว่าอีกฝ่ายเป็นเพียงเด็กหนุ่มอายุสิบห้าสิบหก

“ข้าแซ่หวง เป็นผู้ดูแลตลาดมืดที่นี่ ไม่ทราบว่าแขกผู้มีเกียรตินามว่าอะไรหรือขอรับ?”

ตั้งแต่เขาเข้ามาเฟิ่งจิ่วก็รู้สึกถึงสายตาที่พวกเขาพินิจมอง และไม่ไปสนใจ ยามนี้หลังจากจิบน้ำชาถึงจะเงยหน้ามองไปทางพวกเขา

แววตามองผ่านสองคนด้านหลังผู้ดูแลหวง และจับจ้องบนร่างผู้ดูแลหวงทันที กวาดมองคร่าวๆ ก็มองออกว่าเขาเป็นผู้ฝึกตนระดับหลอมแก่นพลัง ใช่แล้ว ยิ่งเป็นตลาดมืดในแคว้นระดับสูง กำลังผู้ดูแลยิ่งสูงตาม เธอจึงไม่แปลกใจที่เขามีระดับพลังเช่นนี้

ส่วนสองคนด้านหลังนั้นเป็นผู้ฝึกตนระดับหลอมแก่นพลังเช่นกัน วรยุทธ์ล้วนอยู่ขั้นกลาง แต่สายตาคนหนึ่งในนั้นที่มองมา ทำไมเธอถึงไม่ชอบใจเท่าไหร่?

“ไม่ทราบว่าผู้ดูแลหวงจะมารับแขก? หรือมาพบข้า?” เธอหลุบตาลง มือหนึ่งถือถ้วยชาอีกมือใช้ฝาเกลี่ยน้ำชาเบาๆ พลางเอ่ยถามอย่างไม่สนใจใยดี

ได้ยินคำพูดนี้แววตาผู้ดูแลหวงก็ฉายแววเล็กน้อย ถึงจะเอ่ยยิ้มๆ ว่า “เหอะๆ ขอแนะนำให้แขกผู้มีเกียรติรู้จัก สองท่านนี้คือผู้รับใช้ตลาดมืดแคว้นมหาสันติ อันที่จริงครั้งนี้เข้ามาเพื่อปรึกษาเรื่องบางอย่างกับข้า พอดีได้ยินว่ามีคนถือป้ายประจำตลาดมืดมา ตอนแรกสงสัยจึงเข้ามาด้วยกัน หวังว่าท่านจะไม่ถือสา”

“โอ้? ที่แท้ก็เป็นคนของตลาดมืด” เธอถึงจะหยักหน้า วางถ้วยชาลงลุกยืนขึ้น สายตาหยุดลงบนร่างสองคนนั้น บอกว่า “ข้ามีธุระจะคุยกับผู้ดูแลเหิงเสียหน่อย สองท่านควรจะกลับไปก่อนใช่หรือไม่?”

“อันที่จริงข้าก็มีเรื่องจะคุยกับคุณชายพอดี ขอรบกวนเวลาคุณชายสักเดี๋ยวเถอะ” ชายวัยกลางคนพูดจบ สายตาก็จับจ้องบนร่างเฟิ่งจิ่วและไม่คิดจะกลับไป

ได้ยินเช่นนี้เฟิ่งจิ่วก็เลิกคิ้วขึ้น มองชายวัยกลางคนที่ใช้สายตาพินิจมองตั้งแต่เข้ามาเมื่อครู่ทำให้เธอไม่ชอบใจยิ่งนัก สะบัดเสื้อคลุมกลับไปนั่งบนเก้าอี้อีกรอบ เอนพิงพนักเก้าอี้พลางเอ่ยถามอย่างมีความสนใจบางส่วน “จะคุยกับข้าเรื่องอะไร? ลองว่ามาซิ”

“ไม่ทราบว่าป้ายประจำตลาดมืดนี้เป็นของคุณชาย? หรือพ่อท่าน?” ชายวัยกลางคนเอ่ยปากทันควัน

กล่าวไปเช่นนี้ เฟิ่งจิ่วดวงตาฉายแวว รอยยิ้มตรงริมฝีปากยิ่งลึกขึ้น “แล้วมันต่างกันหรือ?”