№ 514 คนบางคนที่โกรธเคือง

ตั้งแต่รู้ตัวตนเฟิ่งจิ่วจากหัวหน้าเคอแห่งแคว้นเหินเวหา ทั้งยังคุ้นเคยกับเธอ เขาย่อมรู้แน่ว่าเธอกลั่นยาเซียนและปรุงยาเป็น ดูจากสีหน้าท่าทางเขา เป็นไปได้มากว่าถ้าไม่ขอยาอายุวัฒนะก็ขอยาอื่น ทำเป็นไม่เห็นไปเสียจะดีกว่า

เห็นเฟิ่งจิ่วเดินออกไป เมินเฉยต่อท่าทางเขาที่อยากพูดแต่หยุดไว้ หัวหน้าเคอยิ้มเจื่อนในฉับพลัน นิสัยใจคอภูตหมอผู้นี้เป็นดั่งที่น้องชายร่วมตระกูลเขาพูดไว้จริงๆ ทั้งพิลึกและประหลาด แต่เฉลียวฉลาดไม่มีใครเทียบ

ชัดเจนว่ารู้ความคิดตน กลับไม่พูดให้ชัดเจนและไม่เปิดโปง เดินไปทันทีโดยทำเป็นไม่เห็น เรื่องเช่นนี้เดาว่าคงมีเพียงเขาที่ทำได้

เขาทอดถอนใจเบาๆ อยู่ในใจ ตามหลังไปส่งพวกเขากลับ เดิมอยากจะเอ่ยปาก แต่คิดว่าเจอกันครั้งแรกก็ขอยาอายุวัฒนะเลยเหมือนจะไม่ค่อยดีเท่าไร ยามนี้รู้ว่าอีกฝ่ายพักที่ไหน ดังนั้นต้องฝืนใจอดทนไว้ คิดว่าพรุ่งนี้เช้าค่อยไปเยี่ยมที่โรงเตี๊ยมพรห้าประการเอา

คนตลาดมืดนึกไม่ถึงว่าจะเห็นหัวหน้าออกมาส่งเด็กหนุ่มชุดแดงด้วยตัวเอง แต่ละคนต่างหันมองพวกเขาอย่างอดไม่ได้ พร้อมแอบคาดเดาตัวตนของหนุ่มน้อยชุดแดงคนนั้น

ตอนนี้เอง เฟิ่งจิ่วที่มาถึงนอกประตูใหญ่ตลาดมืดก็หยุดฝีเท้าลง บอกกับหัวหน้าเคอที่มาส่งว่า “หัวหน้าเคอเรียกข้าว่าคุณชายจิ่วก็ได้ ส่วนตัวตนรวมถึงเบาะแสข้า ข้าไม่ต้องการให้ใครรับรู้”

ได้ยินเช่นนี้หัวหน้าเคอก็รีบร้อนขานรับ “ขอรับ คุณชายจิ่วโปรดวางใจ ข้ารู้ว่าต้องทำอย่างไร”

เฟิ่งจิ่วพยักหน้า เห็นท้องฟ้าด้านนอกมืดลงแล้ว จึงนึกถึงชายหนุ่มที่ถูกเธอลืมไว้ในโรงเตี๊ยม ใจก็รู้สึกผิดทันควัน รีบเร่งพาเหลิ่งซวงกับเหลิ่งหวากลับไป

หัวหน้าเคอเห็นร่างเขาหายไปบนถนนใหญ่แล้วถึงจะหันตัวกลับ แอบคิดว่าต้องทำเช่นไรถึงจะขอยาอายุวัฒนะจากภูตหมอมาได้? เขาหยุดอยู่ระดับกำเนิดวิญญาณมานานนัก ขาดแค่ยาอายุวัฒนะที่สามารถช่วยเขาบรรลุ ซ้ำเขายังเคยได้ยินว่าภูตหมอเชี่ยวชาญเกี่ยวกับของจำพวกยาอายุวัฒนะด้วย

เพียงแต่ จะขอยาอายุวัฒนะเกรงว่าคงไม่ง่าย! นิสัยเขาประหลาดพิลึก อย่างเช่นเรื่องในวันนี้ หากภูตหมอเผยตัวตนตั้งแต่แรกคงไม่เกิดเรื่องภายหลัง แต่ดันมองอยู่เช่นนั้นและปล่อยให้เรื่องบานปลาย เป็นเช่นนี้ ผู้ฝึกตนแซ่สวี่ที่สับเปลี่ยนป้ายประจำตลาดมืดไปต้องลำบากเสียแล้ว

ไม่ต้องให้ฝ่ายนั้นลงมือสั่งสอนเอง พวกเขาตลาดมืดก็ต้องจัดการให้ วิธีการและอุบายเช่นนี้ทำให้เขาที่พบภูตหมอเป็นครั้งแรกเข้าใจ ที่น้องชายร่วมตระกูลเขาบอกว่าภูตหมอนิสัยแปลกๆ นั้นหมายความเช่นไร…

เวลานี้ ภายในโรงเตี๊ยม ไอหนาวทั่วร่างเจ้าตำหนักยมราชมากพอจะทำให้อุณหภูมิในห้องเปลี่ยนจากฤดูร้อนกลายเป็นฤดูหนาว

ยามมองนายท่านที่นั่งอยู่ข้างโต๊ะไม่รู้ว่าดื่มน้ำชาไปมากเท่าไหร่แล้ว ฮุยหลางไม่กล้าเอ่ยปากและไม่กล้าผ่อนคลายแม้แต่น้อยจริงๆ ทำได้เพียงยืนตัวเกร็งอยู่ข้างๆ อย่างไม่สะดุดตานัก

ทำไมต้องคอยอยู่ตรงนี้หรือ? ไม่มีเหตุผลอื่นใด เพราะทุกชั่วขณะนายท่านจะให้เขาลองออกไปดูว่าภูตหมอกลับมาหรือยัง ตั้งแต่ภูตหมอออกไปเดินเล่น เขาเดินออกไปดูประตูห้องข้างๆ กี่รอบแล้วก็ไม่รู้

ขณะกำลังคิดอยู่ จู่ๆ ก็เห็นนายท่านที่ดื่มน้ำชาอีกแก้ววางแก้วชาลงอย่างแรง จากนั้นลุกยืนขึ้นมาทันที เขาตกใจจนหัวใจสั่นสะท้าน รีบถามว่า “นะ นายท่าน เป็นอะไรขอรับ?”

หลิงโม่หานหันไปชำเลืองมองเขา สาวก้าวเดินออกประตูห้องไปยังชั้นหนึ่งโดยไม่พูดไม่จา และมานั่งลงข้างโต๊ะที่ใกล้ประตูใหญ่ที่สุด

ฮุยหลางตามออกมา เห็นอิ่งอีที่เฝ้าอยู่นอกประตูห้องก็กดเสียงเบาถาม “อิ่งอี เจ้าว่าต้องออกไปตามหาภูตหมอเสียหน่อยหรือไม่?”