№ 527 จะแต่งกับข้าหรือไม่?

ในดวงตาดำลึกล้ำของหลิงโม่หานฉายแววบอกว่า ‘ข้ารู้อยู่แล้ว’ วาบผ่านไป ชัดเจนว่าทำหน้าแข็งกระด้างเย็นชา แต่ริมฝีปากบางที่ปกปิดด้วยเคราหนาเผยรอยยิ้มออกมาอย่างไม่อาจกลั้น รอยยิ้มนั้นค่อยๆ ขยายกว้าง ยกขึ้นอย่างห้ามไม่ไหว เพียงแต่หนวดเครามากเกินไปจึงไม่มีใครมองเห็น

ฮุยหลางกับอิ่งอีตาค้าง คิดว่าตนเองฟังผิดไป

นางพูดว่าอะไรนะ? บอกว่าปฏิเสธไปทันทีหรือ

ทั้งสองเบิกตา ชั่วขณะหนึ่งถึงขนาดพูดอะไรไม่ออก รู้สึกเพียงว่าเหลือเชื่อ น่าเหลือเชื่อเกินไปแล้ว… บนโลกใบนี้ยังมีคนโง่ระดับที่ผลประโยชน์มาถึงมือแต่ไม่ต้องการอีกหรือ? หนำซ้ำนึกไม่ถึงว่าคนโง่คนนี้จะเป็นภูตหมอที่หลักแหลมเจ้าเล่ห์ปานจิ้งจอก?

เฟิ่งจิ่วเอ่ยออกไป เห็นสีหน้าท่าทางแต่ละคนไม่ถูกต้อง จึงพลันเอ่ยถามอย่างอึ้งๆ “ทำไมรึ มีอะไรไม่ถูกต้อง?”

ยามนี้ควรบอกเธอว่า ‘สมกับเป็นภูตหมอจริงๆ ถึงมีความหาญกล้าเช่นนี้’ ไม่ใช่หรือ?

ยามนี้ควรบอกเธอว่า ‘ภูตหมอ ข้านับถือเจ้ายิ่งนัก! มีเพียงเจ้าที่กล้าบอกปัดตำแหน่งผู้อาวุโสกิตติมศักดิ์ของสมาคมนักปรุงยา’ ไม่ใช่หรือไร?

ท่าทางพวกเขาเหมือนว่า… มีตรงไหนไม่ถูกต้อง?

“ภูตหมอ เจ้าบอกปัดไม่ให้เขาซื้อยา หรือบอกปัดตำแหน่งผู้อาวุโสกิตติมศักดิ์กันแน่” ฮุยหลางถามอย่างระแวดระวัง

เฟิ่งจิ่วที่เคร่งเครียดขึ้นมาเพราะพวกเขากะพริบตาปริบๆ สีหน้าไม่เข้าใจเหตุผล กล่าวว่า “ข้าบอกปัดไปทั้งสองอย่างเลย!” กล่าวจบก็เห็นฮุยหลางกลายเป็นหิน แข็งทื่อมองเธออยู่ตรงนั้น จึงมองทางหลิงโม่หานที่ดื่มชาอย่างอดไม่ได้

“ท่านอา? ข้าทำผิดไปหรือ?”

หลิงโม่หานจิบน้ำชา เหลือบมองนางที่ทำหน้าไม่รู้เรื่องรู้ราว ก่อนจะบอก “ผู้อาวุโสกิตติมศักดิ์ของสมาคมนักปรุงยามีที่ให้แค่สี่คน พลังแทนตัวพวกเขาไม่ธรรมดา อีกอย่างผู้อาวุโสกิตติมศักดิ์แค่แขวนชื่อไว้เท่านั้น แต่สามารถสุขสมกับผลประโยชน์ต่างๆ จากสมาคมนักปรุงยารวมถึงที่พักพิงของสมาคมด้วย”

น้ำเสียงเขาชะงัก มองสาวน้อยที่ตาค้างไปบ้างแล้ว ตรงริมฝีปากเผยรอยยิ้มและกล่าวต่อไปว่า

“หนำซ้ำทุกปียังมีของบรรณาการมากมายและยาทิพย์ล้ำค่าอีกหลายร้อย นอกจากนี้ยังเข้าร่วมกิจกรรมใหญ่ๆ ที่สมาคมจัดขึ้นได้โดยอิสระ ยามเข้าออกสาขาต่างๆ ของสมาคมก็จะได้รับการปฏิบัติอย่างมีมารยาทในทุกๆ ด้าน หากเป็นสถานที่ที่มีสาขาของสมาคมผู้อาวุโสกิตติมศักดิ์ยิ่งมีความสะดวกสบายมากมาย”

เขาเล่นถ้วยชาในมือ พูดอีกว่า

“สมาคมนักปรุงยาที่เจ้าไปสอบประเมินนี้เป็นสมาคมทั่วไป ผู้อาวุโสกิตติมศักดิ์มีเพียงหนึ่งตำแหน่ง หมายความว่ายิ่งไม่ธรรมดา” พูดถึงตรงนี้นัยน์ตาเขาฉายแววหยอกล้อ “แต่นึกไม่ถึงว่าเจ้าจะไม่สนใจลาภยศเช่นนี้ ถึงปฏิเสธไปทันที”

“ตาเฒ่าอวี๋คนนี้! ตาเฒ่าอวี๋คนนี้นี่!”

สีหน้าเฟิ่งจิ่วเสียใจและเจ็บใจ

“ตาเฒ่าอวี๋แค่บอกข้าว่ามีผลประโยชน์ ข้านึกว่าเป็นประโยชน์ทั่วไป…ใครจะรู้ว่ามีผลดีมากมายเพียงนี้! จะรั้งคนไว้ยังบอกผลประโยชน์คลุมเครือ นี่ นี่จะโทษข้าไม่ได้นะ!”

แต่ไหนแต่ไรเธอไม่รู้ว่ามีผลดีมากเช่นนี้! หากรู้คงตอบรับไปนานแล้ว

นึกถึงตรงนี้ เธอมาที่ข้างโต๊ะมองหลิงโม่หานด้วยความกระตือรือร้น ถามว่า

“ท่านอา ท่านว่าข้ากลับไปรับตำแหน่งผู้อาวุโสกิตติมศักดิ์คืนมาตอนนี้จะเป็นอย่างไร?”

ทว่าไม่รอเขาเอ่ยปาก สองมือเธอก็ตบลงบนโต๊ะอย่างแรง ตะโกนด้วยใบหน้าสับสน

“แบบนี้ไม่ได้! ความหยิ่งยโสล่ะ ความจองหองของข้าล่ะ? ข้าจะไปตามเอากลับมาถึงที่ได้อย่างไร? อ๊าๆๆ! ต้องโทษตาเฒ่าอวี๋นั่นเลย!”

เห็นเช่นนี้ หลิงโม่หานชำเลืองมองนางอย่างขบขัน แววตาสั่นไหวเล็กน้อย แนะนำว่า

“หากเจ้าตกลงแต่งงานกับข้า ผลประโยชน์ยิ่งมากมายกว่านี้อีก เจ้าจะพิจารณาสักหน่อยหรือไม่?”

……………………………….