№ 540 สวยหรือไม่?

หลิงโม่หานเห็นนางสวมแค่ชุดซับใน ตรงคอเสื้อยังหลวมโพรก แววตาจึงอดวูบไหวเล็กน้อยไม่ได้ “เจ้าบอกไม่ใช่หรือว่าไม่มีข้าอยู่ข้างกายแล้วนอนไม่หลับ?”

เขามานั่งลงข้างโต๊ะ สายตากวาดมองและหยุดลงตรงเนินอกนั้นโดยไม่รู้ตัว “ดังนั้นข้าจึงเข้ามา”

เห็นดวงตาเขามองคอเสื้อเธอตลอด เฟิ่งจิ่วก้มหน้ามอง เธอเพิ่งอาบน้ำเสร็จไม่ได้รัดหน้าอก เสื้อซับในหลวมเล็กน้อย ตรงคอเสื้อจึงเห็นเนินอกวับๆ แวมๆ อันที่จริงก็เห็นเพียงผิวขาวราวหิมะ ซ้ำยังมองไม่เห็นอย่างอื่นจริงๆ

แต่ดวงตาของชายคนนั้น ตั้งแต่เข้ามาสักพักหนึ่งก็มองตรงคอเสื้อเธอถึงสองรอบแล้ว หรือว่าผู้ชายเป็นเช่นนี้กันหมด? เห็นภาพเนินอกงดงามก็จะลอบมองโดยไม่รู้ตัว?

“สวยหรือไม่?” มุมปากเธอโค้งขึ้นเล็กน้อย เอ่ยถามอย่างยิ้มแย้ม

“อะแฮ่ม” หลิงโม่หานกระแอมไอ ละสายตาออกไปอย่างขัดเขิน มีความกระอักกระอ่วนที่แอบมองแล้วถูกจับได้คาตา

“เช่นนี้เล่า?” เธอดึงๆ เสื้อซับในตัวหลวม เผยให้เห็นหัวไหล่กลมมนขาวเนียนเกลี้ยงเกลา ไม่ทันไรก็ขยิบตาให้เขาอีก

หลิงโม่หานที่เดิมทีละสายตาไปอย่างเก้อกระดาก ยามนี้มองไปทางนางอีกตามสัญชาตญาณ สายตาหยุดลงบนหัวไหล่น่าเย้ายวน แววตาลึกซึ้งและมีความเร่าร้อน ถามด้วยเสียงแหบพร่าว่า “นี่เจ้ากำลังยั่วยวนข้ารึ?”

“หึ! ไม่ได้เรื่อง”

เฟิ่งจิ่วหลุดหัวเราะพลางชำเลืองมองเขาอย่างขบขัน ดึงชุดซับในให้เรียบร้อย “คุมตัวเองได้แค่นี้ยังกล้าวิ่งมาห้องข้ากลางค่ำกลางคืนอีก?”

เขาสงบจิตสงบใจลงเมื่อได้ยิน ชายตามองนาง “ตั้งแต่พบเจ้าข้าก็ควบคุมตัวเองไม่ได้ ดังนั้นเจ้าอย่าพยายามยั่วยวนข้าจะดีที่สุด มิเช่นนั้นเกิดเรื่องอะไรขึ้นมาจะโทษข้าไม่ได้”

“จัดการคนพวกนั้นแล้วหรือ?” นางมองเขาพลางรินน้ำให้

หลิงโม่หานรับน้ำไปจิบเพื่อระงับไฟในใจ “อืม จัดการหมดแล้ว” ท่าทางเขาสงบนิ่งนัก น้ำเสียงกระทั่งว่าไม่เห็นด้วยอย่างยิ่ง ชัดเจนว่าเรื่องเช่นนี้ไม่ได้เกิดขึ้นครั้งแรก และคุ้นเคยจนกลายเป็นเรื่องปกตินานแล้ว

“คืนนี้เป็นวันที่สิบห้า เหมือนจะชอบเลือกลงมือคืนที่สิบห้า” มือหนึ่งของเธอเท้าแก้ม มองเขาพลางถาม “ยาท่านยังเหลืออีกเท่าไร กินแล้วคงไม่มีปฏิกิริยาอะไรกระมัง?”

“แม้เป็นยาทิพย์ธาตุไฟที่ล้ำค่าก็ยังระงับไอเหมันต์พันปีในร่างข้าไม่ได้ เจ้าคงใช้เลือดหงส์ไฟในตำนานสินะ!” ชัดเจนว่าเป็นคำถาม แต่ความหมายในคำพูดกลับมั่นใจยิ่งนัก

“อืม ฉลาดมาก” เธอแย้มยิ้ม แววตาพลันเปลี่ยน น้ำเสียงมีความภูมิใจเล็กน้อย “เพราะอย่างนั้น เรื่องที่ข้าขโมยโสมพันปีและยังมีเรื่องที่โกงเงินท่าน เทียบแล้วถือว่ามากพอกัน ต้องรู้ไว้ว่ายาของข้าขอไม่ได้ง่ายๆ”

ได้ยินคำพูดนี้ หลิงโม่หานหลุดยิ้มโดยพลัน บอกว่า “ทีหลังเจ้าต้องการสิ่งใดก็เอ่ยปากบอกข้าตรงๆ เถอะ”

“บอกแล้วท่านจะให้หรือ?” เธอขบคิดในใจ ถามพลางหยีตายิ้ม

“ใช่ ของของข้าจะเป็นของเจ้าทั้งหมด” กล่าวจบ เขามองนางอย่างลึกซึ้ง “แม้แต่ข้าก็ยังเป็นของเจ้า”

“เหอะๆ ไม่ต้องหรอกท่าน!”

เธอยิ้มอย่างกระดาก แม้หื่นกามแต่ก็ไม่มีความกล้าจะกระโจนหาเขา แค่นึกภาพว่าเขาถูกเธอกดไว้บนร่าง เอ่อ ภาพเช่นนั้นงดงามยิ่ง ไม่มีทางจินตนาการได้…

หลังจากดื่มน้ำ หลิงโม่หานวางแก้วในมือลง แววตาลึกล้ำหยุดลงบนร่างนางแล้วลุกยืนขึ้นทันใด ยื่นมือออกไปอุ้มร่างนางขึ้นมา เฟิ่งจิ่วตกใจจนร้องเบาๆ “ท่านทำอะไร? ดึกดื่นมืดค่ำ รีบวางข้าลง”

……………..