№ 544 ผู้อาวุโสกิตติมศักดิ์

ได้ยินดังนี้ ในใจทั้งสองคนต่างเป็นสุข หลังจากมองหน้ากันก็หัวเราะขึ้นมา “ดีๆๆ! เช่นนั้นพวกเราก็ตกลงกันตามนี้”

หัวหน้าสมาคมล้วงเอาป้ายหยกแทนตัวผู้อาวุโสกิตติมศักดิ์ออกมาทันที “ข้าเอามากระทั่งป้ายหยกผู้อาวุโสกิตติมศักดิ์ พอดีเลย พวกเราจัดการเรื่องนี้เรียบร้อยแล้ว ค่อยมาฉลองกันเสียหน่อย”

เฟิ่งจิ่วได้ฟังแล้วหลุดยิ้มอย่างกลั้นไม่อยู่ กลัวว่าเธอจะหนีหรือไร?

พวกเขาจัดการขั้นตอนทั้งหมดเรียบร้อย เหล้าอาหารต่างยกมาครบ เพราะตำแหน่งผู้อาวุโสกิตติมศักดิ์ความสัมพันธ์ของทั้งสามคนจึงเกิดการเปลี่ยนแปลงที่ละเอียดอ่อนขึ้น อืม ว่าตามความจริงก็แค่มีความเกี่ยวโยงกันเช่นนั้น ในเมื่อยืนในเส้นทางเดียวกันแล้ว เป็นปกติที่จะแตกต่างจากก่อนหน้านี้

กินอาหารกันจนเกือบถึงเที่ยง ตอนพวกเขาเดินออกจากเหลาสุรา อวี๋เหล่าบอกจะส่งเฟิ่งจิ่วกลับแต่ก็ถูกปฏิเสธ

“ไม่ต้องหรอก อยู่ใกล้ๆ ข้างหน้านี้เอง พวกท่านกลับไปเถอะ ไม่ต้องไปส่ง” เฟิ่งจิ่วยิ้มๆ พลางบอกกับทั้งสอง

“เช่นนั้นก็ดี อีกหน่อยคงมีโอกาสพบกันอีกแน่นอน” สองคนพูดจบถึงจะประสานมือบอกลา มุ่งหน้าไปยังสมาคมอย่างเต็มไปด้วยความสุข

รอจนพวกเขาเดินไปไกล เฟิ่งจิ่วโยนๆ ป้ายหยกในมือ เอ่ยอย่างยิ้มแย้มว่า “สิ่งที่ควรเป็นของเจ้าก็จะเป็นของเจ้า หนีไม่พ้นหรอก”

เหลิ่งซวงกับเหลิ่งหวาที่ยืนอยู่ด้านหลังนางมองหน้ากัน ต่างเผยรอยยิ้มออกมา สำหรับพวกเขาแค่นายท่านมีความสุขก็พอแล้ว

เฟิ่งจิ่วเห็นถนนใหญ่มีคนสัญจรไปมาคึกครื้น แววตาวูบไหวเล็กน้อย ภาพเมื่อคืนเหมือนไม่เคยมีอยู่ ซ้ำยังกลับคืนเป็นปกติ มีฝีมือและวิธีจัดการเช่นนี้ เห็นทีภูมิหลังหลิงโม่หานจะไม่ธรรมดาจริงๆ

เป็นตระกูลชั้นสูงจากแคว้นระดับสาม? หรือเป็นเชื้อพระวงศ์? เดาว่าตัวตนเขาคงสูงส่งห่างไกลกว่านี้อีก!

ครั้นมาถึงโรงเตี๊ยมกลับไม่เห็นหลิงโม่หานอย่างเกินคาด มีเพียงฮุยหลางเฝ้าอยู่ในโรงเตี๊ยมรอพวกเขา แม้แต่อิ่งอ็ยังไม่เห็น

“นายท่านเจ้าล่ะ? ออกไปแล้วหรือ?” เธอแปลกใจอยู่บ้าง นึกไม่ถึงว่าเจ้าหมอนั่นจะออกไปข้างนอก

“นายท่านออกไปทำธุระนิดหน่อย อาจจะกลับมาเย็นๆ บอกว่าคุณชายจิ่วไม่ต้องรอ ควรกินก็กิน ควรดื่มก็ดื่ม” ฮุยหลางฉีกยิ้มกว้าง พลางส่งต่อคำพูดของนายท่านตัวเอง

“หึ ใครจะรอกัน” เธอเดินไปชั้นบน มาถึงชั้นบนแล้วถึงกวักมือเรียกฮุยหลาง

ฮุยหลางประหลาดใจ แต่ยังคงเดินตามเข้าห้องไป “คุณชายจิ่ว มีเรื่องอะไรหรือ?”

“เจ้าดูสิ” เธอโยนๆ ป้ายหยกอย่างเริงร่า แย้มยิ้มเจ้าเล่ห์ “ตำแหน่งผู้อาวุโสกิตติมศักดิ์มาส่งถึงที่ หนำซ้ำผลประโยชน์ยิ่งมากขึ้น กำไรชัดๆ เลยใช่ไหม?”

“แหะๆ นายท่านข้ารู้แต่แรกแล้ว เขาบอกว่าคุณชายจิ่วจะไม่กลับมามือเปล่าแน่นอน”

ได้ยินเช่นนี้ เธอเบื่อหน่ายทันที “นายเจ้าเป็นเทพ แค่หยักนิ้วทำนายก็รู้เรื่องแล้ว เดิมทีข้าคิดจะรอเขากลับมาและทำให้ประหลาดใจเสียหน่อย!” เธอพลางโบกๆ มือ “เจ้าออกไปเถอะ ข้าจะฝึกบำเพ็ญสักพัก อย่าให้ใครรบกวนข้า”

“ขอรับ” ตอนนี้ฮุยหลางเชื่อฟังและทำตามคำพูดนาง เพราะนายท่านมีคำสั่งมา นางจะเป็นผู้หญิงของเขาและเป็นนายหญิงพวกเขา จึงย่อมไม่เคารพไม่ได้เป็นธรรมดา

รอหลังจากปิดประตูห้องลง เฟิ่งจิ่วชำเลืองมองอสูรกลืนเมฆาที่นอนอยู่ตรงมุมห้องปีก ก่อนจะแวบร่างเข้าห้วงมิติ

คอยถึงตอนเย็น หลิงโม่หานกลับมาแล้ว หลังจากรู้เรื่องที่นางกลายเป็นผู้อาวุโสกิตติมศักดิ์ก็เพียงยิ้มๆ เรื่องนี้แน่นอนอยู่แล้ว สมาคมนักปรุงยาคงไม่ปล่อยโอกาสรั้งตัวดีๆ เช่นนี้ไป

ตอนกลางคืน เฟิ่งจิ่วปิดประตูหน้าต่างไว้เสียเนิ่นๆ เพื่อป้องกันเขา หลิงโม่หานจึงทำได้เพียงกลับไปนอนห้องข้างๆ

ผ่านไปสองวัน หัวหน้าตลาดมืดมาเยี่ยมอีกครั้ง พร้อมมีข้อมูลเรื่องซู่ซีมาด้วย…

……………………..