№ 572 กลับราชวงศ์เฟิ่งหวง

เมื่อได้ยิน เฟิ่งจิ่วนิ่งไปพักหนึ่ง บอกด้วยรอยยิ้มว่า “เห็นท่านปู่มีคนรู้ใจดีๆ อย่างท่านน้าซู่ซีอยู่ด้วย ข้าดีใจกับท่านมาก รอหลังจากท่านปู่กับท่านน้าซู่ซีแต่งงานกัน ข้าคงไม่ต้องอยู่ราชวงศ์เฟิ่งหวงไปตลอดแล้ว”

“ไม่อยู่ที่นั่น? เช่นนั้นเจ้าจะไปไหน” ท่านปู่ตกใจ รีบถามไป

เธอแย้มยิ้ม “ข้าจะไปฝึกบำเพ็ญที่สำนักศึกษาเจ้าค่ะ! อืม ถึงเวลานั้นจะไปสำนักศึกษาหกดาราก่อน พี่สีหลิ่นก็จะไปด้วย”

พอได้ยินว่าจะไปสำนักศึกษา ผู้เฒ่าเฟิ่งถึงจะโล่งอกได้ “ไปสำนักศึกษาก็ดี ที่นั่นมีอาจารย์คอยดูแล ข้าก็วางใจได้”

หลานปู่สองคนคุยกันอยู่ตรงนี้ จนกระทั่งช่วงเย็นหลินป๋อเหิงเตรียมงานเลี้ยงต้อนรับพวกเขา เฟิ่งจิ่วกับเซวียนหยวนโม่เจ๋อถึงจะเข้ามาพร้อมกัน พวกเขาอยู่เมืองซานเจียงไม่นาน หลังจากเที่ยวเล่นสองสามวันก็เตรียมตัวจากไป

หลินป๋อเหิง ซู่ซี และหลินเฉิงจื้อมาส่งพวกเขาถึงนอกเมือง เมื่อเห็นเรือเหาะลำหรูหรา ดวงตาทั้งสามคนต่างฉายแววแปลกใจ นึกไม่ถึงว่าเฟิ่งจิ่วจะมีเรือเหาะลำหรูหราเช่นนี้ ต้องรู้ไว้ว่าเรือเหาะที่หรูหราเช่นนี้ แม้แต่ลำของตระกูลพวกเขายังเทียบไม่ได้ด้วยซ้ำ

เรือเหาะเช่นนี้ลำพังแค่มีเงินยังซื้อไม่ได้เลย นี่อาจจะไม่ใช่ของเฟิ่งจิ่ว แต่เป็นของชายชุดคลุมดำผู้นั้น

“พี่ใหญ่ ซู่ซี เฉิงจื้อ พวกเจ้ากลับไปเถอะ! ไม่ต้องไปส่งแล้ว” ผู้เฒ่าเฟิ่งเอ่ย สายตาหยุดลงบนร่างซู่ซีพร้อมบอกว่า “ซู่ซี ข้าจะไม่ทำให้เจ้าต้องรอนาน”

ซู่ซีเผยรอยยิ้มอ่อนโยน พยักหน้ากล่าว “เดินทางระมัดระวัง ข้าจะรอท่านกลับมา”

“ท่านอาเฟิ่ง ทุกท่าน เดินทางดูแลตัวเองกันด้วย” หลินเฉิงจื้อยิ้มพลางประสานมือคารวะ

“เหอะๆ ดูเจ้าสิ ข้าบอกเสียดิบดีว่าจะส่งเจ้ากลับไป ตอนนี้กลับบอกว่าไม่ต้องไปส่งแล้ว” หลินป๋อเหิงส่ายหน้า “ในเมื่อมีแม่หนูเฟิ่งกับคุณชายหลิงเดินทางไปด้วย ซานหยวน ข้าไม่ไปส่งแล้ว พวกเราจะรอจดหมายเจ้าอยู่ที่นี่”

“ขอรับ”

ผู้เฒ่าเฟิ่งพยักหน้า มองซู่ซีแวบหนึ่ง แล้วบอกกับพ่อลูกตระกูลหลินว่า “ขอพี่ใหญ่กับเฉิงจื้อดูแลซู่ซีให้มากๆ รอข้ากลับมาจะขอบคุณพวกท่านแน่นอน”

“ท่านอาเฟิ่งวางใจเถอะ! พวกเราจะดูแลท่านน้าเป็นอย่างดี” หลินเฉิงจื้อกล่าว

ส่วนซู่ซีแค่ยิ้มเล็กน้อย ใบหน้ามีความสุขใจที่ไม่อาจปิดบัง ในใจกลับอาลัยอาวรณ์อยู่รางๆ หากไม่ใช่เพราะทำไม่ได้ก็อยากตามเขาไปราชวงศ์เฟิ่งหวงด้วยจริงๆ

“ไปเถอะๆ! หากเจ้ายังจู้จี้ต่อไปฟ้าคงใกล้มืด” หลินป๋อเหิงยิ้มหยอกล้อ ทำท่าสื่อให้พวกเขารีบขึ้นเรือเหาะ

“ท่านปู่หลิน ท่านอาหลิน ท่านน้าซู่ซี พวกเราจะพบกันอีกในไม่ช้า” เฟิ่งจิ่วเอ่ย มองพวกเขาคราหนึ่งแล้วถึงจะหันกายขึ้นเรือเหาะไป

ผู้เฒ่าเฟิ่งแม้ไม่อยากจากไป แต่ยามนี้ก็เดินขึ้นเรือเหาะเช่นกัน รอจนเรือเหาะบินขึ้นถึงจะโบกมือให้พวกเขา และทำท่าทางให้พวกเขากลับไป

มองเห็นเรือเหาะลอยไกลออกไป หายไปกลางอากาศ หลินป๋อเหิงจึงมองน้องสาวข้างกาย “ซู่ซี พวกเรากลับกันเถอะ!”

หลินเฉิงจื้อข้างๆ เผยรอยยิ้มออกมา “จริงด้วยท่านน้า อีกไม่นานท่านอาเฟิ่งจะกลับมารับท่านแน่”

ซู่ซียิ้มๆ พยักหน้าเล็กน้อย ก่อนจะกลับไปพร้อมกับพวกเขา…

ราชวงศ์เฟิ่งหวง

ผู้เฒ่าไม่อยู่ บุตรสาวก็ไม่อยู่ ทำให้เฟิ่งเซียวที่เดิมมีสีหน้าเคร่งขรึมใบหน้าบึ้งตึงมาตลอดตั้งแต่นางจากไป เห็นชัดว่าอารมณ์ไม่ค่อยดีเท่าใด จนกระทั่งวันนี้ได้ยินเสียงระรื่นขององครักษ์ดังมาจากด้านนอก

“นายท่าน ท่านผู้เฒ่ากับคุณหนูใหญ่กลับมาแล้วขอรับ!”

……………………………….