№ 760 มีเสน่ห์ไม่มากไปกว่าข้า

เขารู้ว่าตนเองไม่ได้รับการต้อนรับ ต่อให้ไปก็ไม่ได้พบนาง

หลายวันนี้คนที่มีชีวิตชีวาที่สุดเป็นใครไปไม่ได้นอกจากเหล่าไป๋ นักเรียนหญิงที่เข้ามาเยี่ยมพวกนั้นแต่ละคนแทบจะโดนมันเอาเปรียบเสียหมด โดยเฉพาะปากมัน คำพูดที่เอ่ยออกมาหยอกเย้าเสียจนนักเรียนหญิงแต่ละคนต่างจิตใจเบิกบาน แม้รู้ว่ามันมาคลอเคลียในอ้อมแขนพวกนางยังไม่คิดถือสา

ถึงอย่างไรในสายตาทุกคนมันก็เป็นเพียงสัตว์ตัวหนึ่ง ม้าตัวหนึ่ง โดนมันเอาเปรียบนิดหน่อยก็ไม่เป็นอะไร

พักฟื้นผ่านไปสองสามวัน ประกอบกับมียาของตัวเองรักษา บาดแผลบนร่างเฟิ่งจิ่วจึงค่อยๆ ดีขึ้น

วันนี้เธอสวมชุดสีฟ้าของสำนักยาเซียนเดินออกจากอาศรมมา ก็ได้ยินเหล่าไป๋คุยโม้กับพวกนักเรียนหญิงสำนักพลังวิญญาณอย่างไพเราะน่าฟังอยู่ตรงนั้น เห็นภาพเช่นนั้นก็ยิ้มๆ ไม่ได้เดินเข้าไปแต่ยืนมองพิงตรงประตูอาศรม

“ศิษย์พี่เฉิน ข้าว่าท่านสวยกว่าเมื่อวานนิดหน่อยนะ”

“ศิษย์พี่หวัง สีหน้าท่านวันนี้ดีกว่าเมื่อวานอีก ผิวนุ่มเสียจนเหมือนปุยนุ่นเลย”

“ศิษย์พี่หลี่ กายท่านหอมนัก! นี่เป็นกลิ่นหญิงสาวตามธรรมชาติ ช่างหอมจริงๆ”

นักเรียนหญิงพวกนั้นได้ยินคำพูดเหล่าไป๋ แต่ละคนปิดปากหัวเราะเบาๆ “เหล่าไป๋ ทำไมเจ้าถึงบ้ากามเพียงนี้? ปากเจ้านี้แม้แต่คุณชายเจ้าสำราญยังเทียบไม่ได้เลย”

“ใช่ หากเจ้าจะอ้อน นกบนต้นไม้เจ้ายังอ้อนลงมาได้เลย”

“เรียนมาจากนายเจ้าใช่หรือเปล่า? เจ้าดูสิ เยี่ยจิงสาวงามอันดับหนึ่งของสำนักศึกษาเราเดินใกล้เขามาก ภายในสำนักศึกษามีคนตามเกี้ยวนางไม่น้อยแต่นางไม่สนใจ ดันมาถูกใจนายเจ้า”

“ไม่หรอก นี่เป็นพรสวรรค์พิเศษจากฟ้า” เหล่าไป๋ฉีกยิ้มกว้าง “อีกอย่างนายท่านงดงามไม่ธรรมดา หล่อเหลาคมคาย ดอกไม้เห็นยังแย้มบาน ม้าเห็นต้องเข้ามามุง เยี่ยจิงคนงามนั่นตาดีนัก”

ผู้หญิงพวกนั้นได้ยินเช่นนี้ก็ปิดปากหัวเราะ

อสูรกลืนเมฆาที่นอนข้างๆ ชำเลืองมองเหล่าไป๋อย่างรังเกียจก่อนหันหน้าไปอีกด้าน เพราะไม่ชอบให้ใครแตะต้อง คนพวกนั้นอยากจะแตะ มันยังทำให้กลัวจนต้องถอยไป แต่เหล่าไป๋ม้าหื่นนั่นกลับพุ่งหานักเรียนหญิงตรงหน้าไม่หยุดหย่อน น่าขายหน้าจริงๆ

มันหันไปก็เห็นนายท่านยืนพิงอาศรมยิ้มมองมาทางนี้ จึงลุกขึ้นวิ่งไปทางนางทันที

เหล่าไป๋กับพวกนักเรียนหญิงเห็นดังนั้นต่างหันกลับไปมอง เห็นว่าเฟิ่งจิ่วยืนอยู่ตรงนั้น นักเรียนแต่ละคนจึงลุกขึ้นยืนอย่างเขินอาย

“เฟิ่งจิ่ว วันนี้ร่างกายเจ้าดีขึ้นบ้างหรือยัง?”

“ลงจากเตียงมาเดินได้ คงดีขึ้นแล้วกระมัง?”

เฟิ่งจิ่วพยักหน้า ยิ้มเอ่ยว่า “มีสาวงามมาเยี่ยมข้าทุกวัน ข้าจะไม่สบายยังยากเลย!” พูดจบก็ยิ้มเดินมานั่งลงตรงโต๊ะหิน แล้วเลิกคิ้วเบาๆ มองพวกนาง “พวกเรามาคุยเล่นกันหน่อยไหม?”

พวกนางถูกสายตามีรอยยิ้มนั้นจ้องมอง ก็อดรู้สึกเหนียมอายไม่ได้ รีบบอกว่า “ไม่ๆ พวกเราออกมานานมากแล้ว ต้องกลับไปก่อน ครั้งหน้าแล้วกันนะ! ครั้งหน้าค่อยมาดูเจ้าอีก”

“เช่นนั้นก็ดี เหล่าไป๋ ไปส่งศิษย์คนงามทั้งหลายหน่อย” เธอให้สัญญาณไปทางเหล่าไป๋ข้างๆ

“ยกให้ข้าจัดการเถอะขอรับ!” เหล่าไป๋ฉีกยิ้มกว้างก่อนจะเข้าไปใกล้หนึ่งคนในนั้น “ศิษย์พี่เฉิน ให้ข้าเดินไปเป็นเพื่อนท่านดีไหม?”

“ไม่ต้องๆ พวกเราเดินไปกันเองก็ได้” ใบหน้าพวกนางแดงเล็กน้อย รีบร้อนโบกมือพลางเร่งฝีเท้าออกไป

เหล่าไป๋เห็นว่าแม้แต่มันยังไม่ต้องไปส่ง จึงเดินกลับมาข้างกายเฟิ่งจิ่ว กล่าวว่า “นายท่าน เสน่ห์ท่านไม่ได้มากไปกว่าข้าเลย ดูสิ ท่านออกมาก็ทำให้คนตกใจวิ่งหนีไปแล้ว”

…………………