№ 769 นอแรดวิญญาณ

เฟิ่งจิ่วพยักหน้า ถามไถ่ถึงอาการและบาดแผลของพวกเขาสามคน

“ได้รับความกรุณาจากคุณชายเฟิ่ง พลังของพวกเราต่างยกระดับขึ้น บาดแผลก็หายดีเช่นกัน เสี่ยวหลิวออกไปทำภารกิจไม่อยู่ด้วย หากเขารู้ว่าท่านมา ไม่รู้จะตื่นเต้นจนเป็นเช่นไร” หัวหน้าตลาดมืดยิ้มพูด

ผู้อาวุโสกงด้านข้างก็พูดคุยทักทายเฟิ่งจิ่วด้วยรอยยิ้มเต็มใบหน้า มีเพียงผู้อาวุโสหลี่อีกด้านที่อยากพูดแทรกยังทำไม่ได้ จึงนั่งอึดอัดอยู่ตรงนั้น

“ได้ เช่นนั้นตอนเย็นข้าค่อยเข้ามาอีกแล้วกัน!” เฟิ่งจิ่วลุกขึ้นบอกลา วางแผนจะเข้าไปเดินเล่นในเมือง

“ดี พวกเราจะไปส่งคุณชายเฟิ่งเอง” หัวหน้าตลาดมืดกับผู้อาวุโสกงเอ่ยขึ้น แล้วออกไปส่งภูตหมอพร้อมๆ กัน

เฟิ่งจิ่วเดินเล่นในเมืองรอบหนึ่ง ซื้อของมาไม่น้อย ขณะคิดจะไปรอที่ตลาดมืด ก็เห็นว่าตรงหน้าไม่ไกลมีร้านค้าขายสมบัติ จึงเดินเข้าไปดู

“คุณชาย ไม่ทราบว่าต้องการสั่งอะไรขอรับ?” เจ้าของร้านถามยิ้มๆ ดวงตามองผ่านชุดสีฟ้าครามบนร่างเฟิ่งจิ่ว แล้วสายตาก็หยุดลงบนขนนกตรงเอว

ครั้นสังเกตเห็นสายตาของเจ้าของร้าน เฟิ่งจิ่วยังไม่สนใจ หลังจากเดินวนรอบหนึ่ง สายตาก็หยุดมองของอย่างหนึ่งในตู้หน้าร้าน จึงเคาะๆ ตู้พลางเอ่ยว่า “เอาเจ้านี่ออกมาที”

เจ้าของร้านมองของในตู้หน้าร้าน เข้าไปบอกว่า “ขอรับ คุณชายโปรดรอสักครู่” เขาเอ่ยพลางเข้าไปด้านในและหยิบของในตู้ออกมา คว้าผ้าผืนหนึ่งมาวางรองไว้ด้านล่าง “นี่เป็นนอแรดวิญญาณขอรับ เหลือชิ้นหนึ่งพอดี คุณชายลองดู”

เฟิ่งจิ่วรับมาดู ก่อนจะพยักหน้า “ข้าซื้อ”

ได้ยินเช่นนั้น เจ้าของร้านก็ยิ้มตาหยี “ในหอเรามีของหลายอย่าง โดยเฉพาะชั้นสองจะวางของล้ำค่าจำพวกของวิเศษไว้ หากคุณชายสนใจไปดูเสียหน่อยก็ได้ขอรับ”

เธอได้ยินแล้วจึงพยักหน้า สาวก้าวเดินขึ้นไปชั้นสอง เมื่อมาถึงชั้นสองค่อยเห็นชุดคลุมสีขาวตัวหนึ่งที่แผ่กางไว้ ยามที่เห็นชุดคลุมสีขาว จู่ๆ ก็นึกถึงชุดไหมสวรรค์ของโม่เฉินที่เธอซักจนขาด

คิดๆ แล้วก็ชี้ยังชุดคลุมสีขาวตัวนั้น เอ่ยว่า “ข้าต้องการเจ้านั่น”

“คุณชายตาดีจริงๆ ตัวนี้เป็นชุดไหมสวรรค์ ให้ความอบอุ่นในหน้าหนาวทำให้เย็นขึ้นในหน้าร้อน เบาบางดุจขนนก ในหอเรามีแค่ตัวนี้ตัวเดียว” เจ้าของร้านกล่าว แล้วสั่งคนหยิบชุดคลุมตัวนั้นลงมา จากนั้นถือไปข้างล่างและพับเก็บอย่างดี

เมื่อเดินวนรอบหนึ่งยังไม่เห็นของอะไรที่เข้าตาอีก เฟิ่งจิ่วจึงให้เจ้าของร้านคิดเงิน คิดเงินเสร็จยังส่งพวกของจุกจิกเล็กน้อยให้เฟิ่งจิ่วเป็นของแถม หวังว่าครั้งหน้าเขาจะมาอีก

ทว่าเมื่อมาถึงชั้นล่าง ก็เห็นสองชายหนึ่งหญิงยืนล้อมเสี่ยวเอ้อร์คุยกันอยู่ตรงนั้น เสี่ยวเอ้อร์เห็นเจ้าของร้านลงมาก็รีบเข้าไปหา “เจ้าของร้าน แม่นางท่านนี้บอกว่าก่อนหน้านี้นางถูกใจชุดไหมสวรรค์ ไม่ยอมให้ข้าเก็บไปขอรับ”

เจ้าของร้านได้ฟังก็มองสามคนนั้น จำสองคนด้านหลังไม่ได้ แต่จำหญิงคนนั้นได้ จึงยิ้มเอ่ย “ที่แท้เป็นคุณหนูตระกูลเหอ”

“เจ้าของร้าน ก่อนหน้านี้ข้าถูกใจชุดไหมสวรรค์ตัวนั้น แค่มีเงินติดตัวไม่พอจึงกลับไปหยิบมา ครู่เดียวท่านก็ขายให้คนอื่นได้อย่างไร?” ผู้หญิงคนนั้นจ้องเจ้าของร้านอย่างขุ่นเคือง

“แหะๆ คุณหนูเหออย่าเพิ่งโมโหไป คุณหนูเหอไม่ได้สั่งให้ข้าเก็บไว้ หนำซ้ำยังไม่จ่ายเงินมัดจำ ข้าย่อมไม่รู้ว่าคุณหนูเหอต้องการ แล้วคุณชายท่านนี้ก็ถูกใจเข้าพอดี”

“เช่นนั้นเขาจ่ายเงินหรือยัง?”

“จ่ายแล้วขอรับ” เจ้าของร้านยิ้มตอบ เดินเข้าไปห่อชุดคลุมให้เรียบร้อยด้วยตนเอง แล้วยื่นให้เฟิ่งจิ่วพร้อมๆ กับนอแรดชิ้นนั้น

เฟิ่งจิ่วยิ้มๆ ให้ ขณะจะรับมาเก็บกลับถูกผู้หญิงคนนั้นกดมือไว้

เธอมองมือผู้หญิงที่กดบนหลังมือตน ก่อนเผยรอยยิ้มออกมา “แม่นางท่านนี้ ชายหญิงไม่ควรใกล้ชิดกันนะ”

…………………