№ 786 เข็มทองขยับชีพจร

เซี่ยงหวามองน้ำยาสีดำเขียวขวดนั้น แววตาสั่นไหวเล็กน้อย กลับยังคงไม่พูดอะไร ก่อนจะหยิบมาดื่มรวดเดียว

“ไปนอนบนเตียงเล็กข้างในบ้านต้นไม้” เฟิ่งจิ่วสั่งโดยไม่แม้แต่จะเงยหน้า พลางเก็บพวกสมุนไพรพร้อมหยิบเตายาใบเล็กจากห้วงมิติยื่นให้ไป๋เสี่ยว “เอานี่ไปต้ม ใช้น้ำสองชามต้มเหลือครึ่งชาม”

“อ้อ” ไป๋เสี่ยวขานรับ แล้วรีบร้อนไปต้มยา

เซี่ยงหวาขึ้นไปบ้านต้นไม้ ไม่นานนักก็รู้สึกมึนหัวนิดหน่อย จึงค้ำเตียงพลางนอนลงไป สักพักถึงจะหมดสติ

ตรงโต๊ะใต้ต้นไม้ เฟิ่งจิ่วเริ่มปรุงยาฟื้นฟู โชคดีที่สมุนไพรในห้วงมิติเติมไว้อย่างเพียงพอยิ่ง สมุนไพรที่ต้องใช้ฟื้นฟูมีอยู่แทบทั้งหมด แต่ยาฟื้นฟูแก่นพลังกลับไม่ได้ปรุงกลั่นง่ายดายเพียงนั้น นี่เป็นการทดลองครั้งแรก

เมื่อเวลาผ่านไป เซี่ยงหวาบนบ้านต้นไม้ยังคงหลับสนิท เฟิ่งจิ่วปรุงยาอยู่ทางนั้น ส่วนไป๋เสี่ยวก็ต้มยาเรียบร้อยและเทออกมา

“ยาต้มเรียบร้อยแล้ว จะให้เขาดื่มหรือไม่?”

“ยกเข้ามาเลย ข้าจะเติมอะไรเสียหน่อย” เธอให้สัญญาณเขายกยาที่ต้มเสร็จเข้ามา

ไป๋เสี่ยวยกยาเดินเข้าไป เห็นเฟิ่งจิ่วไม่รู้หยิบผงยาอะไรผสมลงไปในนั้น แล้วยาที่เดิมทีสีดำสนิทก็เหมือนจะมีประกายสีเขียวเป็นจุดๆ ปรากฏ แปลกประหลาดยิ่งนัก

“เขาสลบไป เจ้ากรอกให้เขาไปทีละนิดๆ อย่าให้เสียของ” เธอยื่นชามให้เขา พร้อมทั้งกล่าวเตือน

“ได้ ข้ารู้แล้ว”

ไป๋เสี่ยวยกยาเข้าไป แล้วใช้ช้อนกรอกลงไปให้เขาทีละนิดจริงๆ ป้อนยาชามหนึ่งครึ่งชั่วยามถึงจะดื่มหมด หลังจากนั้นต่อมาก็อดไม่ได้ที่จะถามว่า “เฟิ่งจิ่ว ทำไมไม่ให้เขาตื่นมาดื่มเอง?”

“ก่อนหน้านี้ให้เขาดื่มยา ร่างกายอยู่ในสภาวะหลับใหล ยาที่ดื่มลงไปตอนนี้จะตรงไปยังจุดตันเถียนเพื่อฟื้นฟูแก่นพลังโดยตรง มีเพียงยาเช่นนี้ถึงจะไม่ไหลหายไป และได้ผลฟื้นฟูอย่างดียิ่ง”

เขาได้ยินเช่นนี้ ก็พยักหน้าอย่างเข้าใจบ้างไม่เข้าใจบ้าง เช่นนี้ถึงจะไม่ถามอะไรอีก

“ช่วยข้าจัดการยาทางนี้ด้วย เช่นนี้ บดไว้รอใช้”

“ได้” ไป๋เสี่ยวมาเป็นผู้ช่วยข้างๆ สองคนต่างคนต่างยุ่งอยู่กับงานของตนเอง เมื่อเวลาผ่านไป คนนอกเขตอาคมก็รอเสียจนหงุดหงิดแล้ว

“พี่ใหญ่ เราจะปล่อยพวกเขาไปเช่นนี้หรือ?” ชายฉกรรจ์คนหนึ่งเอ่ยถาม

“พี่ใหญ่ ท่านจะตามพวกเขาไปหรือไม่?”

“พี่ใหญ่ หรือพวกเราจะเข้าไปฆ่า และกำจัดพวกเขาทั้งสามคน?”

ตู้ฝานกวาดมองพวกเขาอย่างเย็นชา “เฝ้าไว้ให้เป็นระเบียบ! อย่าเป็นตัวถ่วงข้า” สายตาเขามองผ่านทุกคนอย่างมีกลิ่นอายกระหายเลือด “ใครกล้าคิดอะไรไม่ดี อย่ามาโทษว่าข้าคิดกำจัดเขาก่อน!”

ทุกคนได้ยินคำพูดนี้ แม้ในใจไม่พอใจกลับไม่กล้าพูดเรื่องนั้นอีก พวกเขาบางคนจับกลุ่มสามถึงห้าคนนั่งล้อมวงด้วยกัน บางคนบอกจะออกไปล่าสัตว์กลับมาเสียหน่อย บางคนก็นั่งพิงพักผ่อนใต้ต้นไม้

แต่ละคนต่างกำลังรอ พวกเขาอยากรู้ว่าหนุ่มน้อยชุดแดงคนนั้นจะรักษาแก่นพลังที่เสียหายได้จริงๆ หรือเปล่า?

ตู้ฝานจ้องมองพวกเขา หลังเห็นแต่ละคนนั่งเป็นระเบียบ ถึงจะหรี่ตาลงครึ่งหนึ่งและนั่งพิงใต้ต้นไม้ ห้วงความคิดก็กำลังหมุนกลับอย่างรวดเร็ว

เวลาพ้นผ่าน ท้องฟ้ายามราตรีตกกลายเป็นเมื่อวาน ภายในป่ามีเสียงสัตว์ร้ายคำรามลอยมาแว่วๆ ท่ามกลางท้องฟ้ากลางคืนที่มืดสนิทนี้นำมาซึ่งกลิ่นอายอันตรายแสนสะพรึง…

ยามนี้ ภายในบ้านต้นไม้ หลังจากให้เซี่ยงหวาที่หมดสติดื่มยาที่ปรุงผสมเรียบร้อย เฟิ่งจิ่วก็ใช้เข็มทองขยับจุดชีพจรให้เขา…

……………………