№ 805 โฉมงามแสนสวย

พวกเขาเดินตามวิญญาณผู้ฝึกตนดวงนั้นไปด้านใน ระหว่างทางยังพบเห็นดวงวิญญาณพวกนั้นลอยล่องอยู่ไม่น้อย อาจเพราะมีวิญญาณผู้ฝึกตนดวงนั้นนำทาง วิญญาณพวกนั้นจึงไม่กล้าเข้าใกล้ ดวงตาแต่ละคู่กลับยังมองพวกเขาสามคน

พวกเขาเดินไปตลอดทาง สองฝั่งที่เดิมทีมืดสนิทไร้โคมไฟก็มีดวงไฟวิญญาณสีเขียวอ่อนแต่ละดวงส่องแสง ทำให้ถนนเส้นเล็กที่คดเคี้ยวนั้นสว่างไสว ท่ามกลางหมอกเหมือนเห็นได้ว่าตรงหน้ามีเรือนหลังหนึ่งอยู่รางๆ

เรือนหลังนั้นดูคล้ายว่าอยู่ตรงหน้า แต่เดินไประยะหนึ่งยังดึงเข้าใกล้ไม่ได้

สายตาเซี่ยงหวาที่ตามหลังเฟิ่งจิ่วมองผ่านบนร่างวิญญาณที่ลอยล่องนั้น ใบหน้าที่คุ้นเคยทำให้หัวใจสั่นสะท้าน มองไปอีกครั้งบนร่างแต่ละคนนั้นเหลือเพียงชุดขาว เส้นผมปล่อยสยาย บางคนชุดขาวบนร่างเปื้อนเลือด ลอยล่องไปกลางอากาศราวกับไม่รู้ว่าจะไปที่ใด

เขาสังเกตว่าวิญญาณในนี้เหมือนจะไปจากภูเขานี้ไม่ได้ ทำได้เพียงล่องลอยบนภูเขานี้

วิญญาณผู้ฝึกตนตรงหน้าหยุดฝีเท้าลง ผลักเปิดประตูใหญ่จวนนั้น แล้วน้ำเสียงแหบแห้งไร้คลื่นก็เปล่งออกจากปากวิญญาณผู้ฝึกตน “นายท่านข้าเตรียมงานเลี้ยงต้อนรับไว้ให้พวกท่านแล้ว เชิญขอรับ”

เฟิ่งจิ่วเงยหน้ามองไป เห็นด้านบนเรือนนี้เขียนอักษรไว้เพียงว่า จวนหอมหมื่นลี้

เธอคิดว่าน่าจะเป็นจวนผีสิงมากกว่ากระมัง!

ทางเข้ามีสิงโตหินสองตัว ซ้ายขวาประตูใหญ่ยังแขวนโคมแดงสองอันที่สั่นไหวเบาๆ กลางสายลมราตรี ประตูใหญ่ไม้แดงเปิดออก แสงไฟด้านในสลัวๆ แสงสว่างไม่มากกลับยังเห็นได้

สาวก้าวเดินเข้าไป สิ่งที่เห็นไม่ใช่วิญญาณอีกต่อไป แต่เป็นวิญญาณผู้ฝึกตน วิญญาณผู้ฝึกตนแต่ละดวงเป็นดั่งทหารอารักขาเฝ้าจวนนี้ไว้ มีทั้งชายหญิง ผู้หญิงเป็นเช่นสาวใช้ปกติในตระกูล ในมือยกสิ่งของเดินไปเดินมา ดูแล้วยุ่งมากๆ

ภายใต้การนำทางของวิญญาณผู้ฝึกตนนั้น พวกเขาเดินไปด้านหลัง กระทั่งมาถึงกลางป่าไผ่ ที่นั้นจัดแต่งงานเลี้ยงไว้แล้ว ดวงไฟวิญญาณภายในป่าเป็นของตกแต่ง ลอยล่องไปราวกับหิ่งห้อยตัวใหญ่

โต๊ะยาวที่เรียงเป็นแถวตรงงานเลี้ยง ไป๋เสี่ยวหมดสตินอนฟุบบนเก้าอี้ ส่วนบนตำแหน่งอาวุโสนั้นเป็นหญิงสาวสวยหยาดเยิ้มที่สวมชุดแดงทรงเสน่ห์

เสื้อผ้าน้อยชิ้นไม่อาจปกปิดเรือนร่างอวบอิ่มชั้นดี ผ้าบนร่างยังปิดหน้าอกและห่อหุ้มสะโพกไว้อย่างวับๆ แวมๆ ตรงอื่นแม้มีผ้าไหมบางปกปิดยังแทบจะเปลือยเปล่า

ขายาวที่ไขว่ห้างกันนั้นวางอยู่บนเก้าอี้อีกตัว ทั้งขาวเนียนและเรียวยาว ร่างกายพิงไปบนเก้าอี้อย่างเกียจคร้านเช่นนั้น นิ้วมือที่ทาน้ำยาสีดำม้วนเกี่ยวเส้นผมที่ลู่ลงตรงแก้มเล่นเบาๆ

หญิงสาวงามเลิศราวกับแม่มด ใบหน้าแต่งด้วยสีดำเขียนคิ้วตาที่ผู้หญิงใช้ค่อนข้างน้อย แต่งหน้าเช่นนี้ทำให้นางดูงดงามมีเสน่ห์ อายุประมาณยี่สิบห้า รูปร่างอิ่มเอิบเต็มวัยอย่างยิ่ง ผิวนางขาวมาก โดยเฉพาะภายใต้ชุดแนบเนื้อจากผ้าไหมแดงยิ่งไร้ตำหนิดุจหยกขาว ทั่วร่างยังมีกลิ่นอายอันตรายน่าดึงดูด

นี่เป็นโฉมงามแสนสวย เป็นโฉมงามแสนสวยที่รวมทั้งความยั่วยวน น่าดึงดูด มีเสน่ห์และสวยหยาดเยิ้มไว้ในคนเดียว เป็นโฉมงามแสนสวยที่อันตราย หนำซ้ำเป็นโฉมงามแสนสวยที่ทำให้เธอเห็นยังชื่นชมและนับถืออย่างอดไม่ได้

แม้รู้สถานการณ์ตอนนี้ ทั้งสองแทบจะเป็นศัตรูกันอยู่ แต่ไม่พูดไม่ได้ว่าทันทีที่เห็นหญิงสาวคนนี้ เธอก็เกลียดไม่ลง

เพราะสวยเกินไป งามเสียจนเจริญตาสบายใจ และทำให้จิตใจเบิกบาน

เธอเผยรอยยิ้มออกมาในทันที ถามว่า “พี่สาวท่านนี้นามว่าอะไร?”

………………