№ 852 สำลักน้ำ

“เจ้าเด็กบ้า กำลังทำอะไรกันแน่?”

เฟิ่งจิ่วสาวก้าวยาวเข้ามา เห็นบนพื้นมีน้ำสาดกระเด็น ภายในอ่างใหญ่สูงเท่าครึ่งคนมีเสียงไอค่อกแค่กเหมือนสำลักน้ำ จึงเร่งฝีเท้าเข้าไปทันที เห็นเจ้าตัวเล็กล้มอยู่ด้านในทั้งหัวจมลงไปและกำลังสำลักน้ำอาบ ก็ตกใจรีบดึงเขาขึ้นมา

“แค่กๆๆ!”

เขาไอทันที ใบหน้าแดงก่ำ แต่ไม่ทันให้เขาค่อยยังชั่วขึ้น บั้นท้ายก็โดนเธอตบเสียแล้ว

“เพียะๆๆ!”

“เจ้าเด็กบ้า! ตัวสูงไม่ถึงอ่างยังไม่เรียกคนมาช่วยอาบ หากจมน้ำในอ่างตายดูซิว่าเจ้าจะขายหน้าหรือไม่!”

เฟิ่งจิ่วโมโห หนีบเขาไว้ใต้วงแขนและตบลงบนก้นเปลือยเปล่าอย่างแรงโดยไม่สนใจอะไรทั้งนั้น

สวรรค์รู้ว่าเมื่อเธอเข้ามาเห็นหัวเขาจมอยู่ในน้ำก็ตื่นตระหนกจนหัวใจแทบจะไม่เต้น ความสูงของอ่างนั้นมากพอจะทำให้เด็กอายุสามสี่ขวบคนหนึ่งจมน้ำตายได้ โดยเฉพาะแค่มุดหัวลงไปก็ถึงแก่ชีวิตแล้ว

เจ้าตำหนักยมราชส่งเด็กมาให้เธอดูแล หากเกิดเหตุไม่คาดฝันขึ้นที่นี่จริงๆ ถึงเวลานั้นเธอจะบอกเขาอย่างไร? บอกว่าเธอดูแลไม่ได้ อาบน้ำไม่ระวังจนจมน้ำตาย?

ฝ่ามือตบลงบั้นท้ายเขาเสียงดังสามครั้งรวด ไม่ให้โอกาสเขาตอบโต้หรือห้ามปราม ตีเสียจนเขางุนงงไปหมด

“เจ้าทำอะไรน่ะ!” เขาที่ได้สติกลับมาดิ้นรนอย่างอับอายระคนโกรธ ผู้หญิงคนนี้! ช่างหาญกล้าจริงๆ!

“ทำอะไรรึ ไม่เห็นหรือว่าข้ากำลังสั่งสอนเจ้า?”

เฟิ่งจิ่วอุ้มเขาเดินไปที่เตียงในห้องทันที หลังโยนเขาลงบนเตียงมือหนึ่งก็เท้าเอวพลางเบิกตาจ้องเขาอย่างเดือดดาล “เจ้าเด็กบ้า! รู้หรือไม่ว่าอะไรคืออันตราย? เมื่อครู่เจ้ากำลังทำอะไร? หา? อะไร? อย่าบอกข้าเชียวว่าเจ้าหิวน้ำเลยคิดจะดื่มน้ำอาบ!”

เฟิ่งจิ่วไม่เอ่ยถึงยังดี แต่พอบอกว่าเขาดื่มน้ำอาบตนเอง ใบหน้าเขาก็เหยเกทันใด และยังมีความรู้สึกคลื่นเหียนอยากอาเจียนรางๆ

หากนางไม่ตะโกนอยู่ด้านนอก ไหนเลยเขาจะตื่นจนลื่นล้ม? ยังมีหน้ามาว่าเขาที่นี่ นึกไม่ถึงว่าจะตีก้นเขาอีก ผู้หญิงคนนี้! ทำให้เขาเกิดความคิดชั่ววูบอยากจะบีบคอนางให้ตายจริงๆ

“ยังจะจ้องอีก กล้าจ้องข้าหรือ เจ้าลองจ้องอีกสิ!” เฟิ่งจิ่วดึงๆ แขนเสื้อ ดวงตาที่มีแววขู่จ้องมองเขา ความหมายชัดเจนมากว่า ‘จ้องอีกสิ จ้องอีกข้าก็ตีอีก!’

ได้ยินคำพูดนี้แล้วมองท่าทางของนางอีกที เขาโกรธจนหัวเราะ แต่ไม่ได้ถลึงมองนางอีก ถึงอย่างไรเขาก็ยังไม่สวมเสื้อผ้าเลย! ร่างเล็กล่อนจ้อนเช่นนี้เถียงนางไปเช่นไรก็เสียเปรียบ

ขณะมองเขาที่ห่อตัวด้วยผ้าห่ม เฟิ่งจิ่วสงบใจลง ถึงจะระงับโทสะในใจและความตกใจที่ผุดขึ้นมากะทันหันได้ บอกเขาว่า “สวมเสื้อผ้าเองเถอะ ข้าจะรอไปเจ้าข้างนอก!” กล่าวจบก็หมุนตัวเดินออกไป

เห็นนางออกไปแล้ว เด็กน้อยบนเตียงถึงค่อยถอนหายใจออกมาเบาๆ รู้สึกแต่ว่าเขาที่สูญเสียวรยุทธ์ร่างกายหดเล็กลง เถียงนางไปมักจะลำบาก หากเปลี่ยนเป็นเมื่อก่อนนางจะกล้าจ้องมองร่างเปลือยเปล่าของเขาเช่นนี้หรือ?

เอาเถอะ! ตอนนี้ร่างเล็กๆ นี่ก็ไม่มีอะไรน่ามองจริงๆ เพราะไม่มีอะไรน่ามอง ถึงไม่มีแม้แต่ความมั่นใจที่จะเปิดเผยให้เห็น ช่างน่าอายนัก ไม่อาจพบหน้าใครได้จริงๆ

หลังใจเย็นลงและสงบสติอารมณ์ได้ เขาหยิบเสื้อผ้าชุดหนึ่งมาสวม จัดการอะไรเรียบร้อยถึงจะเดินออกไป

เฟิ่งจิ่วที่นั่งรอในลานบ้านจ้องมองเด็กน้อยใบหน้าหยิ่งยโสบึ้งตึงที่เดินออกมา พลางแค่นเสียงอย่างอดไม่ได้ ไม่ให้โอกาสเขาตอบกลับก็เอ่ยทันทีว่า “จากนี้ไปข้าจะช่วยเจ้าอาบน้ำ!”

“ไม่ได้!” เขาเบิกตาโต ปฏิเสธทันควัน

…………………..