ตอนที่ 7
บุรุษผู้นี้ช่าง…
เจินเจินคิดในใจขณะสอดส่ายสายตาไปเจอบุรุษหนุ่มรูปงามผู้หนึ่งที่กำลังเดินและจู่ๆก็หยุดเดินก่อนเอามือไขว้หลังแล้วยืนอยู่กับที่อย่างสง่างามเปี่ยมเสน่ห์เหลือร้าย
อืม…
รู้สึกคุ้นๆ
อกผายไหล่ผึ่ง ริมฝีปากได้รูปสีแดงสด ดวงตาคมเข้มดำสนิทคล้ายสีหมึกไร้ซึ่งแววทอประกายใดๆ ใบหน้าหล่อเหลารูปงามแต่มักเคร่งขรึมขึงขังคล้ายผู้ที่สละแล้วซึ่งกิเลส
หืม!
เดี๋ยวนะ!
เดี๋ยว!
ทำไม?
ทำไมนางต้องมาเจอะเจอและพึงใจกับบุรุษผู้นี้อยู่ร่ำไปกันล่ะนี่
หือ….
เมื่อคิดได้ดังนั้นหญิงสาวจึงรีบหมุนตัวเดินไปอีกทางอย่างแช่มช้อยสวยงามพร้อมข่มใจของตนมิให้เดินเข้าไปหาหลี่เซียวเหยาบุรุษผู้เปี่ยมเสน่ห์เย้ายวนนางเป็นที่สุด
หลี่เซียวเหยาที่อุตส่าห์หยุดเดินเพื่อรอ เมื่อมองเห็นสตรีนางหนึ่งกำลังเดินหมุนตัวคล้ายจะบินได้นางนั้นกำลังเดินมาทางตน
เขาถึงกับคิ้วกระตุกอย่างไม่รู้สาเหตุเมื่อเห็นนางเดินเปลี่ยนทิศไปอีกทางอย่างกระทันหัน
นึกว่าเขาอยากเจอนักหรือไร!?
ชายหนุ่มคิดในใจอย่างขัดเคืองขณะมองตามสตรีนางนั้นกลับตัวเดินไปอีกทางโดยไม่สนใจเขาเหมือนดังเช่นคราก่อน…
และภาพของสองชายหนุ่มหญิงสาวที่คล้ายกับไม่ใส่ใจไม่สนใจกันและกันอย่างนั้นก็อยู่ในสายตาของเซียงอวี๋ผู้ที่ชอบแอบติดตามหลี่เซียวเหยาอยู่ตลอดเวลา
อา…
สองคนนั้นมิได้นำพาสิ่งใดต่อกันแล้ว
ช่างดียิ่ง
ดีจริงๆ
นางจะได้ไม่ต้องคิดแผนการใดๆให้ปวดหัว
หึหึหึ!
เซียงอวี๋คิดในใจอย่างสบายอารมณ์อยู่ตรงมุมมืดมุมหนึ่งระหว่างทางเดินของตำหนักใน…