ตอนที่ 1554

ของวิเศษเหนือสูงสุด

หยดน้ำตาไหลลงมานองหน้าสวี่ชิง และนางก็ยิ้มออกมา บิดามารดาเมิ่งฮ่าวยืนอยู่ด้านข้าง ด้วยท่าทางตื่นเต้นและภาคภูมิใจเป็นอย่างยิ่ง

นี่คือบุตรชายของพวกท่าน เป็นเมิ่งฮ่าวของพวกท่านจริงๆ!

ขณะที่ผู้ฝึกตนขุนเขาทะเลทั้งปวงเต็มไปด้วยความตื่นเต้น ทะเลที่เก้าซึ่งอยู่ห่างไกลออกไป กำลังต่อสู้กับผู้ยิ่งใหญ่หุ่นเชิด

ทะเลที่เก้าถูกกดดันจนถึงขีดจำกัดในการต่อสู้นี้ และต้องหดตัวเล็กลงไปจนไม่ได้ดูยิ่งใหญ่ไร้ขอบเขตเหมือนก่อนหน้านี้อีกแล้ว

ตอนนี้มันกำลังฉวยโอกาสที่เกิดความปั่นป่วนวุ่นวายขึ้น อันเนื่องมาจากการปรากฎตัวของเมิ่งฮ่าว ใบหน้าของสตรีผู้หนึ่งปรากฏขึ้นมาจากภายในทะเล ขณะที่เริ่มถอยไปทางด้านหลังราวกับว่าต้องการจะหลบหนีจากไป ในตอนนี้เองที่เมิ่งฮ่าวหันหน้าไปมอง ถามขึ้นด้วยเสียงราบเรียบว่า

“ข้าให้เจ้าไปได้แล้ว?”

สายตาที่เมิ่งฮ่าวจ้องมองไปยังทะเลที่เก้าคล้ายกับเป็นแรงระเบิด จนเริ่มสั่นสะท้านไปมา และใบหน้าของสตรีนางนั้นก็เต็มไปด้วยความหวาดกลัว เสียงของเมิ่งฮ่าวคล้ายกับเป็นกฎธรรมชาติแห่งฟ้าดิน ปิดกั้นเส้นทางหลบหนีของนางไว้ในทันที

เวลาเดียวกันนั้น ผู้ฝึกตนขุนเขาทะเลทั้งปวงก็หันหน้ามองไปยังทะเลที่เก้า สายตาพวกมันแวบขึ้นด้วยรังสีสังหาร โดยเฉพาะอย่างยิ่งสำหรับกลุ่มคนที่เคยผ่านสงครามขุนเขาทะเลมาก่อน พวกมันรู้สึกเกลียดชังทะเลที่เก้าจนลึกลงไปถึงกระดูก

เมื่อต้องมาเผชิญหน้ากับสายตาของผู้ฝึกตนมากมายเช่นนั้น ใบหน้าสตรีของทะเลที่เก้าก็แผดร้องคำรามด้วยโทสะออกมา

“เจ้าบังคับข้าให้ทำเช่นนั้น ในตอนนั้นเจ้าเป็นราชันแห่งอาณาจักรขุนเขาทะเล และเจ้าก็สาบานว่าจะกำจัดข้าไป แล้วข้าจะมีทางเลือกอะไรอีก นอกจากต้องทรยศต่ออาณาจักรขุนเขาทะเลเท่านั้น?”

“เป็นเพราะเจ้า! ทั้งหมดนั้นเป็นเพราะเจ้า! เจ้าต้องการกวาดล้างคนของข้า เจ้าต้องการกำจัดข้าออกไป ข้าจึงต้องต่อสู้ ข้าต้องต่อต้าน การทรยศของข้าคือความผิดของเจ้าทั้งสิ้น!”

ตอนแรกเมิ่งฮ่าวไม่กล่าวอะไรเพื่อตอบโต้เสียงแผดร้องของทะเลที่เก้า แต่จากนั้นก็ถอนหายใจออกมา

“เจ้าแอบวางแผนมานานแล้ว ทำไมต้องโยนความผิดมาให้ข้า? ถึงแม้ว่าจะไม่มีคำสาบานจากข้า เจ้าก็ต้องกลายเป็นผู้ทรยศอยู่ดี” จากระดับพื้นฐานฝึกตนและประสบการณ์ของเมิ่งฮ่าวในตอนนี้ ทำให้เข้าใจได้อย่างชัดเจนมานานแล้วถึงการกระทำของทะเลที่เก้า

ทะลที่เก้าลังเลอยู่ชั่วขณะ จากนั้นก็ร้องไห้ออกมาด้วยความขมขื่น “ข้าไม่ผิด ข้าแค่คิดถึงอนาคตของตัวเองเท่านั้น ข้าไม่ต้องการเป็นส่วนหนึ่งของอาณาจักรขุนเขาทะเลไปตลอดกาล!” ทันใดนั้นน้ำทะเลก็พลุ่งพล่านปั่นป่วนขึ้นมา และใบหน้าของสตรีก็จางหายไปขณะที่หลบหนีจากไป

แต่ก็เห็นได้ชัดว่านางไม่สามารถจะหลบหนีไปได้ อันที่จริงนางไม่ได้ตั้งใจจะหลบหนีจากไปจริงๆ แต่ต้องการตายไป ในตอนนี้นางไม่อาจจะเปลี่ยนแปลงสิ่งที่กำลังเกิดขึ้นนี้ได้แม้แต่น้อย

“หลังจากที่เจ้าตายไป ทุกสรรพสิ่งก็จะกลายเป็นอดีตไป เถ้าคืนสู่เถ้า ธุลีกลับคืนสู่ธุลี…”

“เจ้าไม่ต้องการอาณาจักรขุนเขาทะเล และอาณาจักรขุนเขาทะเลในอนาคตก็ไม่ต้องการเจ้า…” เมิ่งฮ่าวยกมือขวาขึ้น ทำท่าคว้าจับตรงไปยังทะเลที่เก้าอย่างดุร้าย ราวกับว่ามีหัตถ์ยักษ์ที่มองไม่เห็น คว้าจับไปที่ใบหน้าของสตรีนางนั้น ป้องกันไม่ให้นางหลบหนีจากไป ไม่ว่าจะตะเกียกตะกายดิ้นรนอย่างไรก็ตาม ไม่ว่าน้ำทะเลจะพลุ่งพล่านปั่นป่วนเช่นไร จากนั้นก็สะบัดมือออกไป ส่งทะเลที่เก้าให้ลอยเข้าไปในเปลวไฟที่ด้านบน

ผู้ฝึกตนอาณาจักรขุนเขาทะเลเฝ้ามองไป ขณะที่ใบหน้านั้นซึ่งเป็นตัวแทนของทะเลที่เก้าถูกโยนเข้าไปในทะเลแห่งเปลวไฟ และเริ่มลุกไหม้ขึ้นมา เสียงแผดร้องดังก้องขึ้น ขณะที่ใบหน้านั้นเริ่มหดเล็กลงไปเรื่อยๆ ในที่สุดก็เหลือแต่เพียงวิญญาณของทะเลที่เก้าเท่านั้น!

วิญญาณดวงนั้นลุกไหม้อยู่ในเปลวไฟ ไม่อาจจะตายไปได้ตลอดกาล

เมิ่งฮ่าวชิ้นิ้วออกไป ทำให้วิญญาณทั้งหมดของกลุ่มคนนอกคอกที่ถูกสังหารไปตั้งแต่สวรรค์ชั้นแรกจนถึงชั้นที่สิบลอยขึ้นมา

พวกมันร้องตะโกนขอความเมตตา และสีหน้าก็เต็มไปด้วยความหวาดกลัว แต่เมิ่งฮ่าวก็แค่โบกสะบัดชายแขนเสื้อออกไป ส่งวิญญาณที่ถูกรวบรวมมานับไม่ถ้วน ให้กลายเป็นลำแสงลอยขึ้นไปในทะเลแห่งเปลวไฟ

ขณะที่วิญญาณเหล่านั้นผ่านเข้าไปในเปลวไฟ พวกมันก็เริ่มลุกไหม้อยู่ในท่ามกลางวิญญาณคนนอกคอกอื่นๆ อีกนับไม่ถ้วน

ภาพที่เห็นนี้ทำให้ผู้ฝึกตนขุนเขาทะเลเริ่มสั่นสะท้านขึ้นมา ไม่ใช่รู้สึกหวาดกลัว แต่มาจากความจริงที่ว่าความแค้นของพวกมันในที่สุดก็ได้รับการชำระล้างแล้ว

“ซือจุน (อาจารย์) ท่านเห็นแล้วหรือไม่? ศิษย์แก้แค้นให้กับท่านแล้ว!”

“เตีย เหนียง ไหเอ๋อร์ล้างแค้นให้กับพวกท่านแล้ว!”

“ตี้คงจื่อ วันที่เจ้าตายไปนั้น ข้าสัญญาว่าจะมีชีวิตอยู่ต่อไป เพื่อล้างแค้นให้กับเจ้า ในที่สุดข้าก็ทำได้แล้ว!”

“หวังว่าท่านปรมาจารย์และคนในสำนักทั้งหมดจะได้พบกับความสงบสุข…” เสียงร้องไห้นับไม่ถ้วนได้ยินออกมาจากผู้ฝึกตนที่เคยต่อสู้ในสงครามขุนเขาทะเล คนทั้งหมดต่างก็มีความหลังของตนเอง สหายและครอบครัวถูกสังหารไป ในที่สุดความแค้นของพวกมันก็ได้รับการชำระล้าง และร้องไห้ออกมา จมอยู่ในความคิดจากเมื่อในอดีต จนเสียงร้องไห้เหล่านั้นดังก้องออกไปในความว่างเปล่า

เจ้าอ้วนสะอื้นราวกับว่าสามารถจะมองเห็นภรรยาและบุตรหลานของตนเองทั้งหมดจากในอดีต มายืนห้อมล้อมอยู่รอบๆ ตัว หวังโหย่วฉายมีสีหน้าขมขื่น ขณะที่คิดย้อนกลับไปยังชีวิตในสำนักที่ตนเองเคยเป็นส่วนหนึ่งนั้น

ตี้จ้างหัวเราะด้วยความขมขื่น และร้องไห้ออกมาด้วยเช่นกัน หลี่หลิงเอ๋อร์พึมพำนามของไห่เมิ่งออกมา

จื่อเซียงสั่นสะท้าน เมื่อคิดไปถึงระดับพื้นฐานฝึกตนของตัวเองตลอดช่วงสงครามในครั้งนั้น ช่างเป็นเรื่องมหัศจรรย์นักที่นางมีชีวิตรอดมาได้ ทำให้สามารถจะบอกเล่าเรื่องราวต่างๆ ได้อย่างมากมายจากชีวิตจริงของตัวเอง

คนทั้งหมดที่อายุมากแล้วต่างก็ร้องไห้ออกมา

ดวงตาเมิ่งฮ่าวสาดประกายขึ้นด้วยแสงแห่งความเสียใจ ขณะที่คิดย้อนกลับไปยังเรื่องราวเมื่อในอดีต รวมทั้งเหตุการณ์อันน่าขมขื่นอย่างที่ยากจะลืมเลือนได้ ผลักดันให้เขาเปลี่ยนจากผู้ฝึกตนที่อ่อนหัดจนแข็งแกร่งเติบใหญ่ขึ้นอย่างรวดเร็ว

หลังจากที่ผ่านไปครึ่งค่อนวัน ก็มีบางสิ่งบางอย่างเกิดขึ้น ยากที่จะบอกได้ว่าใครเป็นคนพูดขึ้นมาก่อน แต่ผู้ฝึกตนอาณาจักรขุนเขาทะเลเริ่มปาดเช็ดน้ำตา และจากนั้นก็คุกเข่าลงไป

“ขอบคุณมาก จักรพรรดิอสูร!”

พวกมันเริ่มคุกเข่าโขกศีรษะลงไปทีละคน จนกระทั่งผู้ฝึกตนอาณาจักรขุนเขาทะเลทั้งหมดต่างก็ร้องตะโกนขึ้นมาว่า

“ขอบคุณมาก จักรพรรดิอสูร!!”

“ขอบคุณมาก จักรพรรดิอสูร!!!”

เมิ่งฮ่าวสูดลมหายใจเข้าลึกๆ และมองไปรอบๆ ยังคนทั้งหมด ความจริงแล้วเขาสามารถจะกวาดล้างสามสิบสามสวรรค์ออกไปด้วยตัวเองได้อย่างง่ายดาย แต่ก็ไม่ยอมกระทำเช่นนั้น กลับเปิดโอกาสพวกมันได้ล้างแค้นกันทุกคน

นี่ไม่ใช่ความแค้นของเขาเพียงลำพัง แต่เป็นของผู้ฝึกตนอาณาจักรขุนเขาทะเลทั้งปวง!

แต่เมิ่งฮ่าวก็ตระหนักดีว่านี่เป็นแค่ส่วนหนึ่งของความแค้นพวกมันเท่านั้น ยังคงต้องจัดการกับอาณาจักรเทพและอาณาจักรมารอีกต่อไป ถึงตอนนี้เขาแทบจะมั่นใจโดยสิ้นเชิงว่า การคาดเดาของตนเองเป็นความจริง และมั่นใจด้วยเช่นกันว่าเจตจำนงแห่งหลัวเทียนเป็นผู้กระตุ้นให้สองดินแดนกว้างใหญ่นั้นมาโจมตีพวกตน

“ในอดีตที่ผ่านมา ข้าให้คำสัญญาไว้สองข้อ…” เมิ่งฮ่าวกล่าวขึ้นด้วยเสียงแผ่วเบา มองไปรอบๆ ยังกลุ่มฝูงชน ผู้ฝึกตนอาณาจักรขุนเขาทะเลต่างก็มองขึ้นมา ดวงตาสาดประกายขึ้นด้วยความหลงใหล

“หนึ่งในนั้นก็คือ ข้าจะกลับมา”

“อีกหนึ่งก็คือ…ข้าจะกลับไปยังสถานที่ที่อาณาจักรขุนเขาทะเลถูกทำลายไป และสร้างมันขึ้นมาใหม่!” เมื่อคำพูดเหล่านี้หลุดออกมาจากปาก ผู้ฝึกตนขุนเขาทะเลก็เริ่มสั่นสะท้านอยู่ภายในใจ โดยเฉพาะอย่างยิ่งเหล่าผู้ชราทั้งหลาย สำหรับกลุ่มคนที่ถือกำเนิดขึ้นมาเมื่อเร็วๆ นี้ พวกมันก็เต็มไปด้วยความมุ่งหวังด้วยเช่นกัน เนื่องจากเคยได้ยินเรื่องราวของเก้าขุนเขาและเก้าทะเลแห่งอาณาจักรขุนเขาทะเลมานับไม่ถ้วนแล้ว!

สถานที่แห่งนั้นคือบ้านของบรรพบุรุษพวกมันด้วยเช่นกัน

เมิ่งฮ่าวยื่นมือออกไป และทำท่าคว้าจับ ความว่างเปล่าสั่นสะท้าน และเสียงกระหึ่มก็ดังก้องออกมา

ขณะที่กระแสน้ำวนขนาดใหญ่ปรากฏขึ้น โดยมีมือของเมิ่งฮ่าวเป็นจุดศูนย์กลาง ในชั่วพริบตากระแสน้ำวนนั้นก็แผ่กระจายออกไปทั่วทั้งท้องฟ้าที่เต็มไปด้วยหมู่ดาว

“ขุนเขาทะเลที่ถูกทำลายไป ในนามของข้า, เมิ่งฮ่าว ขอให้พวกเจ้า…กลับคืนมา!” ขณะที่เสียงของเขาดังก้องออกไป กฎธรรมชาติก็เกิดการเปลี่ยนแปลงขึ้น ละอองฝุ่นขนาดเล็กนับไม่ถ้วน รวมทั้งเศษซากปรักหักพังในบริเวณนั้นเริ่มพลุ่งพล่านปั่นป่วนขึ้นมาอย่างน่าตกใจยิ่ง

ก้อนศิลาขนาดใหญ่ซึ่งลอยอยู่ในท้องฟ้าที่เต็มไปด้วยหมู่ดาวมานานนับพันปีเริ่มสั่นไหวไปมา และจากนั้นก็สาดประกายขึ้นด้วยแสงอันเจิดจ้า!

หยดน้ำที่ลอยไปมาเริ่มขยับตัวเคลื่อนไหว ราวกับว่าพวกมันมีความคิดของตนเอง และกำลังตื่นขึ้นมา แสงเจิดจ้าเริ่มสาดประกายออกไป

ผลกระทบเหล่านั้นเริ่มกระจายไปทั่วทั้งท้องฟ้าที่เต็มไปด้วยหมู่ดาวอย่างไร้ขอบเขต ก้อนศิลา เศษหินดินทราย หยดน้ำ ฝุ่นละอองนับไม่ถ้วน ไม่ว่าพวกมันจะอยู่ที่แห่งใด หรือมีรูปร่างอย่างไร ต่างก็เริ่มลอยตรงมายังเมิ่งฮ่าวทั้งหมด!

เหล่านี้คือเศษชิ้นส่วนที่ถูกทำลายไปของอาณาจักรขุนเขาทะเล เศษชิ้นส่วนเหล่านี้กำลังลอยผ่านความว่างเปล่า ผ่านท้องฟ้าที่เต็มไปด้วยหมู่ดาว ผ่านห้วงกาลเวลาของมันเอง

เสียงกระหึ่มขนาดใหญ่ดังก้องขึ้น ขณะที่เศษหินดินทรายนับไม่ถ้วน กลายเป็นลำแสงอันเจิดจ้า และเริ่มก่อตัวเป็นรูปเป็นร่างขึ้นมาอยู่ภายในกระแสน้ำวน

“ขุนเขาทะเลแรก!” เมิ่งฮ่าวกล่าวขึ้น ดวงตาสาดประกายด้วยแสงแปลกๆ ยกมือทั้งสองข้างขึ้นไปในอากาศ และดูเหมือนว่าความจริงทั้งหมดจะเริ่มสั่นสะท้าน

สิ่งมีชีวิตทั้งปวงที่คงอยู่ในท้องฟ้าซึ่งเต็มไปด้วยหมู่ดาวแห่งความว่างเปล่าไร้ขอบเขต จะสามารถได้ยินคำพูดที่เมิ่งฮ่าวกล่าวออกมานี้

“ในนามของข้า, เมิ่งฮ่าว ด้วยเวทผนึกรุ่นแรก เวทเริ่มต้นสิ้นสุด จงกลายเป็นขุนเขาทะเลแรก นับจากนี้ไป…เจ้าคือขุนเขาทะเลเริ่มต้นสิ้นสุด รับผิดชอบการเปลี่ยนแปลงของฤดูกาลในอาณาจักรขุนเขาทะเล!”

“ผู้ฝึกตนภายในขุนเขาทะเลแห่งนี้ สามารถจะฝึกฝนเวทเริ่มต้นสิ้นสุดของข้าได้ และจะได้รับความรู้แจ้งแห่งแก่นแท้เริ่มต้นสิ้นสุดด้วยเช่นกัน นับจากนี้ไปเวทนี้จะถูกเรียกว่าเวทผนึกแรกแห่งขุนเขาทะเล!”

ในทันทีที่พูดจบ พลังเหนือสูงสุดก็ผลักดันให้เวทรุ่นแรกกลายเป็นขุนเขาทะเลแรก กลายเป็นรากฐานของมันไป

เวทผนึกกลายเป็นโครงกระดูก และขุนเขาทะเลก็กลายเป็นเลือดเนื้อ!

แทบจะทันใดนั้น รูปร่างของทะเลแรกและขุนเขาแรกก็เริ่มปรากฏขึ้นมา!

ผู้ฝึกตนที่เดิมทีมาจากขุนเขาทะเลแรก ต่างก็ร้องไห้ออกมาด้วยความตื่นเต้น เมื่อมองเห็นทะเลและภูเขาเป็นรูปเป็นร่างขึ้นมา ก็เริ่มสั่นสะท้านเฝ้ามองไปยังบ้านของพวกมัน

เสียงกระหึ่มดังก้องขึ้น ขณะที่ขุนเขาแรกก่อตัวเป็นขั้นตอนสุดท้ายขึ้นมาเสร็จสิ้นสมบูรณ์ พร้อมกับดวงดาวทั้งหมดของมัน!

เมิ่งฮ่าวไม่เพียงแต่จะเรียกร้องให้อาณาจักรขุนเขาทะเลเดิมกลับคืนมาเท่านั้น แต่ยังได้กลั่นสกัดมันอีกด้วย ทำให้กลายเป็น…อาณาจักรขุนเขาทะเลแห่งใหม่!

มันคือ…ของวิเศษเหนือสูงสุด!