ตอนที่ 1581
เจ้าจะทำลายได้อย่างไร?
หลัวเทียนสร้างบางสิ่งขึ้นมาจากความว่างเปล่า ใช้ความสามารถของผู้อยู่เหนือสูงสุดคนแรกจากท้องฟ้าที่เต็มไปด้วยหมู่ดาวแห่งความว่างเปล่าไร้ขอบเขต สร้างสิ่งที่มันเคยเห็นมาก่อน ให้เป็นรูปเป็นร่างขึ้นมา
นั่นก็คือ…การเปลี่ยนแปลงของปีศาจ!
พร้อมกับเปลวไฟปีศาจที่แวบขึ้นมาในแววตาของร่างจำแลงหลัวเทียน ร่างกายมันก็เปลี่ยนไปในทันที กลายเป็นเงาร่างที่เต็มไปด้วยปราณแห่งปีศาจ ปรากฏขึ้นมาอยู่ตรงหน้าเมิ่งฮ่าวอย่างฉับพลัน ถึงแม้ว่าจะมองไม่เห็นรูปร่างหน้าตาได้อย่างชัดเจน แต่กลิ่นอายอันน่ากลัวที่กระจายออกมาจากร่างนั้นก็ปกคลุมไปทั่วทั้งบริเวณนั้น
ราวกับว่ามันไม่ได้เป็นหลัวเทียนอีกต่อไป แต่กลายเป็นชางหมางเหลาจู่ (ปรมาจารย์ไร้สิ้นสุด) แทน
ม่านตาเมิ่งฮ่าวหรี่เล็กลง หลัวเทียนในรูปแบบนี้มีความแข็งแกร่งมากขึ้นกว่าเดิม แรงกดดันที่กระจายคุกคามออกมาก็มีความเข้มข้นมากขึ้น แต่เมิ่งฮ่าวก็ไม่ลังเลที่จะโจมตีออกไปก่อน ขยับร่าง
หายตัวไป เมื่อปรากฏขึ้นอีกครั้งก็ไปอยู่ที่เบื้องหน้าภาพของปีศาจตนนั้น ยกมือขวาขึ้นมาและจากนั้นก็ทำท่าสับลงไป
ปีศาจส่งเสียงหัวเราะอย่างน่ากลัวออกมา ร่างกายบิดเบี้ยวไปมาในทันที และเริ่มหมุนวนไปรอบๆ ร่างเมิ่งฮ่าว ปราณปีศาจปะทุออกไป ในชั่วพริบตาคนทั้งสองก็ปะทะกันไปมานับพันครั้ง
ท้องฟ้าที่เต็มไปด้วยหมู่ดาวสั่นสะท้าน ขณะที่คนทั้งสองต่อสู้กันด้วยความรวดเร็วจนแทบจะมองไม่เห็น อย่างน่าแปลกใจยิ่งเมื่อเมิ่งฮ่าวโจมตีลงไปยังปีศาจตนนั้น การโจมตีทั้งหมดก็พุ่งผ่านมันไป ราวกับว่าไร้ประสิทธิภาพโดยสิ้นเชิง แต่วิชาเวทของปีศาจทั้งหมดต่างก็ไม่มีผลกระทบกับเมิ่งฮ่าวด้วยเช่นกัน
ด้วยเต๋าของเมิ่งฮ่าวในฐานะที่เป็นแก่นแท้ ทำให้มีผลกระทบต่อกฎธรรมชาติ ทำให้เมิ่งฮ่าวแข็งแกร่งราวขุนเขา
ตอนแรกก็ดูเหมือนว่าต่างฝ่ายต่างก็ไม่อาจจะทำอะไรได้มากนัก แต่จากนั้นดวงตาของปีศาจก็แวบประกายขึ้น ขณะที่ขยับมือร่ายเวทอย่างรวดเร็ว จากนั้นก็เริ่มพูดออกมาด้วยเสียงแปลกๆ เป็นคำพูดอันน่ากลัวที่ไม่น่าจะดังออกมาจากปากของสิ่งมีชีวิตใดๆ
ทันใดนั้นท้องฟ้าที่เต็มไปด้วยหมู่ดาวในบริเวณนั้น ก็เริ่มเต็มไปด้วยเงาร่างของภูตผีมากขึ้น ในชั่วพริบตาก็มีเป็นจำนวนมากจนเกินกว่าจะนับได้ ได้ยินเสียงกล่าวขึ้นมาว่า “ภูตผีนับล้าน สามารถกลืนกินร่างกายและวิญญาณ!”
ดวงตาของปีศาจเปล่งประกายขึ้นด้วยแสงแปลกๆ และคำพูดเหล่านั้นก็ดูเหมือนว่าจะสั่นสะท้านไปมา เต็มไปด้วยความอาฆาตอย่างน่ากลัว จากนั้นภูตผีนับไม่ถ้วนก็กรีดร้องเป็นเสียงแหลมเล็ก พร้อมกับพุ่งตรงมายังทิศทางของเมิ่งฮ่าว
ดวงตาเมิ่งฮ่าวเบิกกว้างขึ้น รู้สึกได้ถึงวิกฤตอันร้ายแรงที่เริ่มมีความเข้มข้นมากขึ้น รีบพุ่งถอยไปทางด้านหลัง ปลดปล่อยพลังการฝึกตนออกมา ใช้มือขวาขยับร่ายเวท และชี้นิ้วตรงไปที่เบื้องหน้า
“เวทผนึกอสูรรุ่นสาม!”
มันคือ…เวทปัจจุบันอดีต!
เวทนี้สามารถจะเปลี่ยนแปลงห้วงกาลเวลา ทำให้ยุคสมัยนับไม่ถ้วนผ่านไปในชั่วพริบตา ในช่วงเวลาแค่หนึ่งอึดใจ ท้องฟ้าก็เริ่มเก่าแก่โบราณ และพื้นดินก็กลายเป็นห้วงบรรพกาล ขณะที่ผลกระทบของเวทนี้พุ่งกระจายออกไป ท้องฟ้าที่เต็มไปด้วยหมู่ดาวก็แห้งเหี่ยวลงไป ก่อนที่เหล่าภูตผีจะทันได้เข้ามาใกล้เมิ่งฮ่าว พวกมันก็จางหายไปจนหมดสิ้น
ยกเว้นผู้อยู่เหนือสูงสุดแล้ว สิ่งมีชีวิตทั้งปวงต่างก็ไม่อาจจะขัดขวางการทำลายล้างของกาลเวลาที่เลื่อนผ่านไปได้ แน่นอนว่าปีศาจอยู่ในระดับเหนือสูงสุด แต่สำหรับภูตผีทั้งปวงที่ถูกเรียกมา พวกมันไม่มีคุณสมบัติที่จะทำได้เช่นนั้น
ขณะที่เหล่าภูตผีกลายเป็นเถ้าธุลีและกลุ่มควัน หลัวเทียนในรูปแบบของปีศาจก็มองมาด้วยดวงตาที่สาดประกายขึ้น ผลลัพธ์เช่นนี้เป็นสิ่งที่มันคาดไว้แล้วว่าจะเกิดขึ้นมาก่อน และความจริงแล้วถ้า
สังเกตดูให้ละเอียดมากขึ้น ก็จะเห็นว่ามันกำลังยิ้มอยู่
เมื่อรอยยิ้มนั้นปรากฏขึ้น มันก็เริ่มพูดขึ้นมาด้วยเสียงที่แปลกๆ
“ภูตผีนับล้านกลบฝังวิญญาณ เพื่อกลายเป็นเงาของข้า กลายเป็นศูนย์รวมของสิ่งทั้งหมดที่คงอยู่!”
“ทัณฑ์ศูนย์รวมเงา!”
ขณะที่คำพูดหลุดออกมาจากปากมัน ร่างกายก็เริ่มบิดเบี้ยวและหดเล็กลงไป กลายเป็นเงาร่างที่ไม่มีผลกระทบต่อเวทแห่งกาลเวลาของเมิ่งฮ่าวแม้แต่น้อย พุ่งตรงไปยังเมิ่งฮ่าวด้วยเงาร่างอันเลือนราง
เถ้าธุลีและกลุ่มควันของเหล่าภูตผีที่ลอยไปมาทั้งหมดจากเมื่อครู่นี้ ทันใดนั้นก็ดูเหมือนว่าจะกลายเป็นอาหารสำหรับเงาร่างนี้ ขณะที่มันเข้ามาใกล้ ระดับพลังก็สูงขึ้นไปอย่างเห็นได้ชัด ปีศาจไม่จำเป็นต้องเข้าไปใกล้เมิ่งฮ่าวเพื่อทำร้ายเขา ดูเหมือนว่าเงาร่างนั้นจะหลอมรวมเข้ากับความว่างเปล่า ทำให้ทุกสิ่งทุกอย่างที่อยู่รอบๆ ตัวเมิ่งฮ่าวกลายเป็นความมืดมิดไป
จากนั้นเสียงของหลัวเทียนก็เริ่มดังก้องออกไปทั่วทุกทิศทาง “เมิ่งฮ่าว ตอนนี้ข้าจะทำลายเวทผนึกอสูรของเจ้า ที่ถูกเรียกว่าเวทรุ่นสาม!”
เงาร่างนับไม่ถ้วนหมุนวนไปมารอบๆ ตัวเมิ่งฮ่าวด้วยความรวดเร็วสูงสุด กระจายเป็นความหนาวเย็นอันน่าตกใจออกมา ดวงตาเมิ่งฮ่าวแวบประกายเย็นเยียบราวน้ำแข็ง ขณะที่ขยับมือร่ายเวท แต่เวทปัจจุบันอดีตก็ไม่อาจจะทำอะไรได้
เถ้าธุลีและกลุ่มควันของเหล่าภูตผีที่ลอยไปมาทั้งหมดจากเมื่อครู่นี้ ทันใดนั้นก็ดูเหมือนว่าจะกลายเป็นอาหารสำหรับเงาร่างนี้ ขณะที่มันเข้ามาใกล้ ระดับพลังก็สูงขึ้นไปอย่างเห็นได้ชัด ปีศาจไม่จำเป็นต้องเข้าไปใกล้เมิ่งฮ่าวเพื่อทำร้ายเขา ดูเหมือนว่าเงาร่างนั้นจะหลอมรวมเข้ากับความว่างเปล่า ทำให้ทุกสิ่งทุกอย่างที่อยู่รอบๆ ตัวเมิ่งฮ่าวกลายเป็นความมืดมิดไป
จากนั้นเสียงของหลัวเทียนก็เริ่มดังก้องออกไปทั่วทุกทิศทาง “เมิ่งฮ่าว ตอนนี้ข้าจะทำลายเวทผนึกอสูรของเจ้า ที่ถูกเรียกว่าเวทรุ่นสาม!”
เงาร่างนับไม่ถ้วนหมุนวนไปมารอบๆ ตัวเมิ่งฮ่าวด้วยความรวดเร็วสูงสุด กระจายเป็นความหนาวเย็นอันน่าตกใจออกมา ดวงตาเมิ่งฮ่าวแวบประกายเย็นเยียบราวน้ำแข็ง ขณะที่ขยับมือร่ายเวท แต่เวทปัจจุบันอดีตก็ไม่อาจจะทำอะไรได้
“ยอดเยี่ยม ปีศาจ…” เมิ่งฮ่าวพึมพำ นี่คือช่วงเวลาวิกฤต แต่สีหน้าก็ยังคงสงบนิ่ง แทนที่จะพยายามใช้เวทรุ่นสามต่อไป เขากลับหัวเราะเป็นเสียงเย็นชา ปล่อยให้เงาร่างเหล่านั้นพุ่งเข้ามาในร่าง
ในที่สุดพวกมันก็หลอมรวมเข้ามาในร่างเขาโดยสิ้นเชิง กลายเป็นส่วนหนึ่งของตนเอง
หลัวเทียนในรูปแบบปีศาจนี้ อาจจะไม่สามารถสังหารเมิ่งฮ่าวได้ แต่ความจริงแล้วมันไม่ได้ตั้งใจที่จะทำเช่นนั้น มันต้องการจะค้นหาจุดอ่อนภายในเวทผนึกของเมิ่งฮ่าว และจากนั้นก็ใช้จุดอ่อนนั้นทำให้เวทผนึกได้รับผลกระทบหรือแม้แต่จะพังทลายลงไป!
มีแต่ต้องกระทำเช่นนี้เท่านั้น ถึงจะมีโอกาสกำจัดเมิ่งฮ่าวไปในการต่อสู้ครั้งสุดท้ายของคนทั้งสอง ความจริงก็คือว่าสิ่งที่หลัวเทียนหวาดกลัวมากที่สุดก็คือ สิ่งที่ทำให้เมิ่งฮ่าวอยู่ในจุดเหนือสูงสุดได้…เวทผนึกอสูรนั่นเอง!
“เจ้าจะทำลายเวทผนึกอสูรของข้าได้อย่างไร?” เมิ่งฮ่าวแค่นเสียงเย็นชา ถึงแม้ว่าบุคคลภายนอกไม่อาจจะบอกได้ แต่เขาก็รู้ว่าพลังแห่งปัจจุบันและอดีตไม่ธรรมดาอย่างแท้จริง
ถ้ามันไม่อาจจะต่อต้านอยู่ตรงด้านนอกร่างกายได้ ถ้าเช่นนั้นการใช้อยู่ภายในร่างกายตนเอง โดยมีพลังจากพื้นฐานเต๋าคอยเกื้อหนุน จะมีความแข็งแกร่งมากแค่ไหน? การปล่อยให้เงาปีศาจผ่านเข้ามาในร่างกายเช่นนี้ ปีศาจภายในร่างเมิ่งฮ่าวจะทำลายเวทผนึก หรือว่าเวทผนึกจะทำลายปีศาจกันแน่?
เสียงกระหึ่มดังก้องขึ้นขณะที่เมิ่งฮ่าวยกมือขวาขึ้นมา แตะนิ้วชี้ไปบนหน้าผาก ทันใดนั้นพลังแห่งกาลเวลาของปัจจุบันอดีต ก็ปะทุออกมาอยู่ภายในร่าง
พลังอันไร้ขอบเขตแห่งกาลเวลาไหลเวียนไปทั่วร่างเมิ่งฮ่าว ดูเหมือนว่าจะอ่อนโยน แต่ก็ทรงพลังเหมือนมหาสมุทร พร้อมกับกาลเวลาที่เพียงพอ ก็สามารถจะกัดกร่อนได้แม้แต่โขดหินที่มีขนาดใหญ่มากที่สุด
การระเบิดขึ้นของเวลาเกิดอยู่ภายในร่างเมิ่งฮ่าว และเมื่อเกิดขึ้นเช่นนั้น เหล่าภูตผีที่อยู่ด้านในก็เริ่มบ้าคลั่งขึ้นมา พวกมันเริ่มอ่อนแอลงไป จนกระทั่งเมิ่งฮ่าวโบกสะบัดชายแขนเสื้อออกไป แค่หนึ่งอึดใจเท่านั้นก็ทำให้ช่วงเวลาหนึ่งร้อยล้านปีเลื่อนผ่านไป
สิบอึดใจต่อมา เหล่าภูตผีทั้งหมดที่อยู่ภายในร่างก็ถูกทำลายไปทั้งหมดโดยกาลเวลาที่ผ่านไป
เมิ่งฮ่าวยื่นมือออกไป และเวทผนึกปัจจุบันอดีตก็หมุนวนอยู่ภายในฝ่ามือ เต็มไปด้วยเงาร่างนับไม่ถ้วน กลายเป็นลูกทรงกลมที่เปล่งแสงระยิบระยับ ในที่สุดเขาก็กำมือเป็นหมัดจนแน่น และเสียงแตกร้าวก็ได้ยินมาขณะที่ลูกทรงกลมนั้นแตกกระจายไป
ตรงจุดที่ห่างออกไปไม่ไกลมากนักในท้องฟ้าที่เต็มไปด้วยหมู่ดาว ร่างจำแลงหลัวเทียนกระอักโลหิตออกมา และภายในสีหน้าอันดุร้ายของมันก็สามารถจะมองเห็นความตื่นตระหนกอยู่ในนั้น
“น่าจะจบลงได้แล้ว” เมิ่งฮ่าวกล่าว ดวงตาสาดประกายขึ้นด้วยความต้องการสังหาร กลิ่นอายอัน
น่ากลัวกลายเป็นใบมีดที่กรีดเฉือนตรงไปยังหลัวเทียน!