บทที่ 972 กุมสถานการณ์
ในตอนที่กลิ่นอายโหดเหี้ยมน่าหวั่นเกรงจากสัตว์อสูรปรากฏอยู่ที่นอกกำแพงเมืองเหล็กกล้าขององค์ชายเจ็ด
ย่อมไม่ใช่แค่ฝั่งองค์ชายเจ็ดเท่านั้นที่ตกใจ สมาชิกของเมืองความลับสวรรค์ที่เหลือทั้งสามแห่ง กลุ่มความร่วมมือของสามองค์ชายนอกเมืองความลับสวรรค์ด้านตะวันตก และผู้ชมการต่อสู้ทั้งหมดที่อยู่ในราชวงศ์ต้าเฉียน ก็ล้วนตื่นตะลึงเพราะภาพตรงหน้า
“นี่ ทำไมถึงมีสัตว์อสูรมากมายถึงเพียงนี้?”
องค์ชายห้ายืนอึ้งมองดูจากที่ไกล
เขารู้สึกเสียดายเป็นอย่างมาก ในตอนนั้นน่าจะให้องค์ชายสองไปเชิญองค์ชายเก้ามา
ด้วยฝูงสัตว์อสูรเช่นนี้ การจะทำลายกำแพงเมืองขององค์ชายแปดก็เป็นเรื่องที่แสนจะง่ายดาย อีกทั้งความสามารถที่แท้จริงของกลุ่มองค์ชายเก้าก็ไม่อ่อนแอ เผชิญหน้ากับคนชุดดำและเซียนวิญญาณทมิฬ แล้วไม่มีใครตาย
“ดูท่าจ้าวเฟิงคงจะรู้สึกจริงๆ ว่าโจมตีพวกเราไม่มีอะไรสนุก!”
องค์ชายแปดที่อยู่ข้างลั่วจุนนิ่งอึ้งไปชั่วขณะ ก่อนจะหัวเราะพูดขึ้น
เขารู้สึกเสียใจภายหลังนักที่ในตอนแรกไม่ได้สนิทสนมกับจ้าวเฟิง และตอนนี้เขายิ่งรู้สึกว่าโชคดีที่ไม่ได้เป็นศัตรูกับอีกฝ่าย ด้วยพลังที่แท้จริงของกลุ่มองค์ชายเก้าในตอนนี้ ไม่เพียงแต่องค์ชายเจ็ดเท่านั้นที่เกิดความหวาดกลัวในใจ แม้กระทั่งกลุ่มองค์ชายสิบสามและองค์ชายสี่ ก็ต่างหวาดหวั่นกันทั้งนั้น
“เขาเป็นนักฝึกสัตว์จริงๆ รึ?”
ใบหน้าของเซวียนหยวนเหวินเคร่งขรึม
นักฝึกสัตว์ที่น่ากลัวเช่นนี้ ต่อให้สามารถกุมพลังของอาวุธเทพชั้นรองได้สามสี่ส่วน เซวียนหยวนเหวินก็ไม่อยากต่อสู้กับจ้าวเฟิงที่อยู่ในสภาพนี้
“จ้าวเฟิงผู้นี้นี่!”
เซียนมารทมิฬแห่งวังเก้านิรยมีสีหน้าเคร่งเครียด
ยามนี้เขารู้สึกสงสัยขึ้นเล็กน้อยว่าตอนที่สู้กับจ้าวเฟิงคราวนั้น จ้าวเฟิงไม่ได้ใช้พลังทั้งหมด อย่างน้อยก็ไม่ได้ใช้สัตว์อสูรสักตัว
วังหลวงราชวงศ์ต้าเฉียน เสียงฮือฮาดังไปทั่ว!
“หรือนี่คือความสามารถฝึกสัตว์ของจ้าวเฟิงงั้นรึ?”
“มีสัตว์อสูรมากมายเช่นนี้เชียว!”
“ต่อไปก็มีอะไรสนุกๆ แล้วสิ ฝั่งองค์ชายเจ็ดมีเซียนถึงสองคนเชียวนา!”
เหล่ายอดฝีมือทั้งหลายในที่นั้น ส่วนมากร้องอุทานตกตะลึง มีเพียงในตำหนักขององค์ชายเก้าที่ฮึกเหิมดีใจ
ยอดฝีมือที่เคยสงสัยในตัวจ้าวเฟิง ยามนี้ละอายใจยิ่งนัก
“ไม่คิดเลยว่าความสามารถในการฝึกสัตว์ของจ้าวเฟิงจะแข็งแกร่งถึงเพียงนี้!”
“ฮ่าๆ กองกำลังองค์ชายเก้า ในตอนแรกออมพลังที่แท้จริงเอาไว้ต่างหาก!”
“ข้าว่าองค์ชายเก้ามีความหวังอยู่บ้าง!”
ผู้อาวุโสจากสำนักคนหนึ่งแววตาเป็นประกาย
หนานเฟิงอ๋องก็ยิ้มน้อยๆ พลางพยักหน้า เขาเลือกยืนอยู่ฝั่งองค์ชายเก้า ในระดับหนึ่งแล้วก็เพื่อตอบแทนน้ำใจจ้าวเฟิง ไม่เคยคิดเลยว่าองค์ชายเก้าจะสามารถชิงตำแหน่งรัชทายาทมาได้หรือไม่
แต่ยามนี้เขาคิดว่าองค์ชายเก้ามีโอกาสแน่นอน
ไม่แน่ว่าสุดท้ายแล้ว เขาตามจ้าวเฟิงไปอาจได้ประโยชน์ก็เป็นได้
….
เผชิญหน้ากับสัตว์อสูรจำนวนมากมายของกลุ่มองค์ชายเก้า
ในที่สุดกลุ่มองค์ชายเจ็ดก็เข้าใจแล้วว่า กลุ่มขององค์ชายเก้าที่พวกเขาดูถูกมาโดยตลอดจะเป็นศึกที่ยากลำบาก
“จางอี้ พยายามตรึงกำลังฝูงสัตว์อสูรของจ้าวเฟิงเอาไว้!”
บัณฑิตหน้าหยกรีบบัญชาการศึก
“ได้!” จางอี้อดกลั้นจนหน้าแดง ตอนนี้เขาไม่สนความสามารถควบคุมสัตว์หรือฝึกสัตว์ของเด็กรุ่นหลังอย่างจ้าวเฟิงแล้ว เขาต้องการแค่ชนะ ปกป้องเมืองนี้ได้ก็พอแล้ว
ฟู่! ครั้งนี้ สมาชิกทั้งหมดในกลุ่มองค์ชายเจ็ดเตรียมพร้อมรบ!
“ระวัง พวกเขามาแล้ว!”
ตาเฒ่าอิงคำรามเสียงต่ำ
ถึงแม้สัตว์อสูรของจ้าวเฟิงจะมีเยอะ แต่ฝั่งพวกเขาไม่มีกำลังรบชั้นยอดหากกลุ่มองค์ชายเจ็ดเลือกป้องกันเมือง ข้อดีของพวกเขาก็อาจจะเยอะหน่อย แต่บัณฑิตหน้าหยกมองสถานการณ์ได้อย่างชัดเจน จึงเลือกที่จะบุกโจมตี
“ปกป้องจ้าวเฟิงให้ดี!”
ตาเฒ่าอิงคิดๆ แล้วก็ยังคงพูดออกไปเช่นนี้
ตามหลักแล้ว ในการต่อสู้นี้จะต้องปกป้องนักฝึกสัตว์เป็นสิ่งแรก แต่ว่านักฝึกสัตว์ในกองกำลังของเขากลับแข็งแกร่งที่สุด!
“สืออวี่เหลย เจ้าดูสองคนจากหอกระบี่ฟ้าเอาไว้!”
ตาเฒ่าอิงมอบหมายหน้าที่ให้กับสืออวี่เหลย
สืออวี่เหลยเชี่ยวชาญการป้องกันชั้นวัตถุ สามารถต้านทานการโจมตีศาสตร์กระบี่ที่ทรงพลังจากหอกระบี่ฟ้าได้ดี
ส่วนตาเฒ่าอิงกับซูชิงหลิงก็จับตามองเซียนวิญญาณทมิฬเอาไว้
“ได้!”
สืออวี่เหลยจับตามองเซียนจิงเฟิงและหลู่เทียนจื่อทันที
เเน่นอนว่าเขาไม่ใช่คู่มือของคนทั้งสอง แต่สืออวี่เหลยเพียงแค่ปกป้องการโจมตีจากจอมกระบี่ทั้งสองให้สุดกำลังก็เพียงพอแล้ว
ฟุ่บ ฟิ้ว! สมาชิกในกลุ่มองค์ชายเจ็ด นอกจากองค์ชายเจ็ดและจางอี้แล้ว หกคนที่เหลือทั้งหมดก็พุ่งทะยานออกไป มองเพียงปราดเดียว เป้าหมายก็คือจ้าวเฟิง
“ไม่ผิดคาด!” สีหน้าตาเฒ่าอิงเคร่งขรึม
เมื่อกลุ่มองค์ชายเจ็ดต้องเผชิญหน้ากับฝูงสัตว์อสูรมหาศาลเช่นนี้ เป้าหมายแรกยังไงก็คือจ้าวเฟิง
“จ้าวเฟิง เจ้าระวังตัวด้วย!”
ตาเฒ่าอิงร้องเตือน เพราะจ้าวเฟิงในยามนี้ยังไม่อยู่ในสภาพที่สมบูรณ์
“ไม่เป็นไร!” จ้าวเฟิงไม่กังวลแม้แต่น้อย โคจร ‘วิชาหมื่นห้วงคิดเซียน’
ครืน ฟู่! สัตว์อสูรรอบกายทั้งหมดบุกทะยานออกไปพร้อมกัน มุ่งกดดันไปยังกำแพงเมืององค์ชายเจ็ดอย่างมืดฟ้ามัวดิน เหลือเพียงแค่วานรทองสะท้านฟ้าเจ็ดตัวที่ยังอยู่ที่เดิม
“อะไร? เจ้าเด็กนี่จะให้สัตว์อสูรทุ่มพลังทั้งหมดโจมตีรึ?”
เซียนวิญญาณทมิฬตะลึงไปเล็กน้อย
ตามหลักแล้ว พวกเขาทั้งหมดแกล้งทำเป็นโจมตีจ้าวเฟิง อย่างน้อยๆ จ้าวเฟิงจะต้องเหลือสัตว์อสูรส่วนใหญ่เอาไว้ป้องกัน คิดไม่ถึงว่าเขาจะเหลือเอาไว้เพียงวานรทองสะท้านฟ้าเจ็ดตัวเท่านั้น
เหตุการณ์เช่นนี้ แตกต่างกับการวิเคราะห์ของบัณฑิตหน้าหยกเป็นอย่างมาก
“ป้องกันเอาไว้ ปรมาจารย์จางอี้!”
องค์ชายเจ็ดเห็นสัตว์อสูรบุกเข้ามามากมายมหาศาล หัวใจพลันหล่นวูบ
“ได้!”
จางอี้ทุ่มพลังทั้งหมดกระตุ้นพลังวิญญาณ ควบคุมสัตว์อสูรให้ปิดกั้นอยู่หน้าประตูเมือง
“รนหาที่ตายนัก กับอีแค่วานรทองสะท้านฟ้าเจ็ดตัว จะต้านทานการโจมตีจากพวกเราได้งั้นรึ?”
เซียนจิงเฟิงจากหอกระบี่ฟ้ามีสีหน้าเกรี้ยวกราด กระบี่หยกขาวยาวในมือพลันยกขึ้นสะบัดทันที เงากระบี่อันน่าพรั่นพรึงเป็นชุดพร้อมจิตกระบี่มหาศาลพุ่งทะลุชั้นเมฆ
ฟู่! กระบี่ของเซียนจิงเฟิงฟาดฟันลงมา เงาและจิตกระบี่นับไม่ถ้วนพลันหลอมรวมเป็นหนึ่ง กลายเป็นกระบี่สวรรค์สีขาวมายาเล่มหนึ่ง จิตกระบี่แหลมคมราวกับสามารถแทงทะลุทุกสิ่งได้
“ข้าเอง!” สืออวี่เหลยยกโล่ยักษ์สีเหลืองหม่นตรงมายังเบื้องหน้าของจ้าวเฟิง
ลายหัวมังกรสลักบนโล่ยักษ์พลันส่องประกาย เสียงมังกรคำรามดังแว่วออกมา
เม็ดทรายสีเหลืองประกายทองนับไม่ถ้วนไหลออกจากปากของหัวมังกร ค่อยๆกลายเป็นกำแพงทรายสีเหลืองขึ้นป้องกัน
“เจ้าต้านทานเอาไว้ไม่ได้หรอก!”
เซียนจิงเฟิงแค่นเสียงเย็นเหยียดหยาม
ครืน ฉัวะ! กระบี่สีขาวมายาทำลายกำแพงป้องกันทรายลง
ตูม! แต่ทันใดนั้น พลังกายน่าพรั่นพรึงก็เข้าทำลายพลังที่หลงเหลือบนกระบี่สวรรค์จนย่อยยับ
ฟู่! เห็นแค่เพียงคนยักษ์โลหะประกายสีทองฟ้าระยิบระยับพุ่งเข้ามา
พลังกายอันแข็งแกร่งทำให้อีกห้าคนที่เหลือหยุดชะงักทันใด!
“อะไร? นี่คือจ้าวเฟิง?” สีหน้าของเซียนจิงเฟิงตื่นตะลึง!
หลู่เทียนจื่อคนรุ่นเยาว์จากหอกระบี่ฟ้าอุทานเบาๆ
“ช่างน่าขันนัก เป็นนักฝึกสัตว์แต่คิดจะออกศึกเองงั้นรึ!”
เซียนจิงเฟิงตะโกนเสียงดัง สะบัดประกายกระบี่สวรรค์อันน่าพรั่นพรึงฟาดฟันไปที่จ้าวเฟิงอีกครั้ง
กลุ่มองค์ชายเจ็ดอีกห้าคนที่เหลือก็รีบบุกเข้ามาทันที แกล้งทำเป็นโจมตีจ้าวเฟิง รอโอกาสดีเตรียมพร้อมโจมตีองค์ชายเก้า
ฟุ่บ! สืออวี่เหลยเข้าป้องกันอีกครั้ง ใช้คุณสมบัติป้องกันพิเศษเฉพาะของมรดกอาวุธศักดิ์สิทธิ์ ต้านทานอานุภาพส่วนใหญ่จากประกายกระบี่ของเซียนจิงเฟิงไว้
โฮ่ว โฮก! ฉับพลันทันใด วานรทองสะท้านฟ้าทั้งเจ็ดตัวคำรามก้อง กระโดดออกพร้อมๆ กันจากข้างกายจ้าวเฟิง โถมไปยังผู้แข็งแกร่งกลุ่มองค์ชายเจ็ดทั้งห้าที่บุกมา
“พวกท่านตรึงเซียนจิงเฟิงเอาไว้ให้ได้!” จ้าวเฟิงส่งกระแสจิตไปยังทุกคน
เซียนทั้งสองฝั่งองค์ชายเจ็ด ดูแล้วน่าจะแข็งแกร่งกว่าเซียนจิงเฟิงอยู่หน่อย
แต่ฝั่งองค์ชายเก้า ซูชิงหลิงที่เชี่ยวชาญด้านวิญญาณระดับพลังต่ำเกินไป ไม่อาจต้านทานเซียนวิญญาณทมิฬได้
แต่สายเลือดของสืออวี่เหลย รวมกับฝีมือของทุกคนและมรดกอาวุธศักดิ์สิทธิ์ป้องกัน สามารถตรึงการโจมตีจากเซียนจิงเฟิงได้
“ได้!” องค์ชายเก้าและคนที่เหลือไม่สงสัยคำพูดของจ้าวเฟิงแม้แต่นิด ลงมือกันพร้อมเพรียง ต้านทานเซียนจิงเฟิงเอาไว้!
ด้านองค์ชายเจ็ด เซียนวิญญาณทมิฬ เจียงฮ่าว และหลู่เทียนจื่อ เมื่อเห็นสภาพนี้ก็ตะลึงงัน!
“นี่มันหมายความว่าอะไรกัน?”
บัณฑิตหน้าหยกเผยสีหน้าตกตะลึง
ฝั่งองค์ชายเก้า ทุกคนนอกจากจ้าวเฟิงล้วนไปล้อมเซียนจิงเฟิงแต่เมินพวกเขา
ท่ามกลางสถานการณ์แบบนี้ พวกเขาควรโจมตีองค์ชายเก้าทันที หรือจัดการจ้าวเฟิงที่ไม่มีใครคุ้มกันเลย?
บัณฑิตหน้าหยกเข้าสู่ห้วงภวังค์
โฮ่ว โฮก! ยามนี้ วานรทองสะท้านฟ้าทั้งเจ็ดก็บุกมา
“ไสหัวไป!”
หลู่เทียนจื่อตะโกนก้อง ฟาดฟันประกายดาบเย็นเยียบน่าเกรงขามนับไม่ถ้วนออกไป
“หอกมารเหมันต์!”
หอกสีขาวในมือเจียงฮ่าวโจมตีออกไปอย่างรวดเร็ว เห็นเพียงเงาสีขาวมากมาย พร้อมด้วยประกายคมเย็นเยือก ฟาดฟันไปยังวานรทองสะท้านฟ้าทั้งเจ็ด แต่วานรทองสะท้านฟ้าร่างกายใหญ่โต อีกทั้งมีการป้องกันที่น่าตกใจ พวกมันบุกจู่โจมอย่างทรงพลัง หมัดทั้งสองกวัดแกว่งเข้าโจมตี
“เซียนวิญญาณทมิฬ ฆ่าจ้าวเฟิงซะ!”
บัณฑิตหน้าหยกตัดสินใจเด็ดขาดอย่างรวดเร็ว
หลู่เทียนจื่อและเจียงฮ่าวรับผิดชอบตรึงกำลังวานรทองสะท้านฟ้าทั้งเจ็ดเอาไว้
ดังนั้นจึงเหลือเพียงบัณฑิตหน้าหยก เซียนวิญญาณทมิฬ และปฐมเซียนอีกคนหนึ่ง
ถึงแม้สภาพการสู้รบตรงหน้า มองอย่างไรก็คือกับดัก แต่เขาก็ไม่เชื่อว่า พวกเขาสามคนจะจัดการนักฝึกสัตว์คนเดียวไม่ได้!
“เหอะๆ พวกเจ้าจะไม่กลับไปป้องกันเมืองหรือ?”
จู่ๆ จ้าวเฟิงก็หัวเราะขึ้น
“เจ้ารีบกลับไปช่วยปรมาจารย์จางอี้เร็ว!”
บัณฑิตหน้าหยกหน้าเปลี่ยนสี รีบบัญชาปฐมเซียนคนนั้นทันที
จ้าวเฟิงเหลือไว้เพียงแค่วานรทองสะท้านฟ้าเจ็ดตัวเท่านั้น ส่วนสัตว์อสูรที่เหลือกำลังบุกเมือง เพียงแค่จางอี้และองค์ชายเจ็ดสองคนต้านเอาไว้ไม่อยู่แน่นอน หากเมืองแตก องค์ชายเจ็ดถูกเหล่าสัตว์อสูรล้อม พวกเขาก็จะแพ้ทันที
ดังนั้นองค์ชายเจ็ดและจางอี้สองคนป้องกันเมือง สถานการณ์จึงอันตรายเป็นอย่างยิ่ง
ฟุ่บ! ปฐมเซียนคนนั้นบินมุ่งไปนอกกำแพงเมือง
ฟิ้ว! ในชั่วพริบตา บัณฑิตหน้าหยกและเซียนวิญญาณทมิฬก็เข้าโจมตีจ้าวเฟิง
จ้าวเฟิงมองคนทั้งสองแล้วยิ้มเล็กน้อย
ไหมเมฆาผีเสื้อเซียนที่อยู่ข้างเขาอ้าปากพ่น เห็นแค่เส้นไหมหลากหลายสีส่องประกายระยิบระยับพุ่งไปในอากาศเพียงชั่วพริบตา ครอบคลุมไปทั่วบริเวณนับหลายร้อยจั้ง
เเต่บัณฑิตหน้าหยกและเซียนวิญญาณทมิฬเตรียมการป้องกันไว้นานแล้ว เมื่อเผชิญกับเส้นไหม ไม่หลบหลีกก็ปัดป้อง บุกโจมตีจ้าวเฟิงต่อไป
“แค่ไหมเมฆาผีเสื้อเซียน จะป้องกันพวกเราได้งั้นรึ?”
เซียนวิญญาณทมิฬแค่นเสียงเย็น พลังวิญญาณไหลทะลัก แต่ทันใดนั้น เบื้องหลังของทั้งสองก็ได้ยินเสียงร้องตกใจของเจียงฮ่าวดังมา
“บัดซบ นี่มันคืออะไรกัน?”
ครรลองสายตาของเจียงฮ่าวถูกวานรทองสะท้านฟ้าบดบัง ดังนั้นจึงไม่ได้ป้องกัน และโดนเส้นไหมมากมายพันรัด
อีกด้านหนึ่ง หลู่เทียนจื่อก็ติดกับ ร่างกายถูกเส้นไหมพันรอบ ความคล่องแคล่วลดลง
บัณฑิตหน้าหยกมีสีหน้าเคร่งเครียด เข้าใจขึ้นมาทันใด การโจมตีของไหมเมฆาผีเสื้อเซียนไม่ได้มุ่งหมายมาที่เขาทั้งสองอยู่แล้ว
“เจ้าหนุ่มนี่!”
มองไปยังท่าทางสงบสุขของจ้าวเฟิง บัณฑิตหน้าหยกพลันรู้สึกได้ถึงความประหลาด ราวกับว่าในตอนที่เขาเปลี่ยนการตัดสินใจ เลือกจู่โจมจ้าวเฟิง อำนาจควบคุมของการต่อสู้ครั้งนี้ก็ถูกเด็กหนุ่มนี่กุมเอาไว้
“เซียนวิญญาณทมิฬ รีบสู้รีบจบ!”
บัณฑิตหน้าหยกส่งกระแสจิตไปยังเซียนวิญญาณทมิฬ สีหน้าท่าทางสบายใจของจ้าวเฟิง ทำให้ใจของเขาหงุดหงิดกระวนกระวาย
ทว่าพอเขาพูดประโยคเมื่อสักครู่จบ
ฟู่ ครืน ครืน!
ด้านหลังของจ้าวเฟิงก็มีปีกแสงอัสนีสีชาดปรากฏขึ้น ร่างแปรเปลี่ยนเป็นแสงสายฟ้าสีแดงขาว พุ่งตรงมายังพวกเขาทั้งสอง
“อะไร? เขาจะบุกโจมตีเอง?”
สีหน้าบัณฑิตหน้าหยกตื่นตะลึง
การกระทำของเด็กหนุ่มตรงหน้านี้แปลกประหลาดยิ่งนัก ทำให้ผู้คนมองไม่ออกโดยสิ้นเชิง
“รนหาที่ตาย!”
เซียนวิญญาณทมิฬก็โกรธแล้วเช่นกัน พลังวิญญาณล้นทะลัก กระบี่สั้นสีเทาหม่นในมือวาดออกเป็นลายคลื่นสีดำรางเลือน