บทที่ 1123 ชิงเต๋า

‘แม้ว่าข้าทุ่มเทกับม้วนภาพนี้เต็มกำลัง แต่เพียงคลายออกเสี้ยวหนึ่ง รัศมีครอบคลุมแค่พันลี้…’

ในพื้นที่ต้องห้ามตระกูลหลี่ หลี่เมิ่งถู่หรี่ตา สะบัดมือคราหนึ่ง ภาพวาดบนมือลอยมาเหนือศีรษะทันที

ไม่ได้คลายออก แต่แสงนุ่มนวลแผ่ซ่านสาดส่องตัวหลี่เมิ่งถู่ เสริมพลังให้กับเขา

ม้วนภาพยังไม่คลายก็ส่งผลอัศจรรย์ ทำให้ผู้ครอบครองจิตปลอดโปร่ง มีส่วนช่วยต่อการหยั่งรู้ไม่น้อย ดังนั้นเขาเลยพกติดตัว

ขณะเดียวกันคือครั้งนี้เขาเตรียมทุ่มสุดตัว ถือเป็นไพ่ตายที่เตรียมไว้

ร่วมกับหอคอย 9,000 ของตระกูลหลี่ ชั่วพริบตาก็ทำให้สติปัญญาเขาเพิ่มขึ้น

‘เดิมเตรียมไว้ใช้ภายหลัง แต่ตอนนี้… ได้เพียงใช้ล่วงหน้า!’

หลี่เมิ่งถู่สูดหายใจลึก เขาทราบดีว่ามรดกที่อาจารย์เตรียมให้ตนโดยเฉพาะนี้ต่างจาก 3 อาณาเขตอื่นอยู่บ้าง

มรดกนี้เหนือธรรมดา มีคุณสมบัติหนึ่งเดียว มีคนเดียวที่ยึดครองได้!

หากการหยั่งรู้กระจายไป ต่างฝ่ายต่างไม่อาจครอบครองอย่างแท้จริง

‘ไม่ว่าคนผู้นี้เป็นใคร การกระทำเช่นนี้คือการช่วงชิงเต๋า’

‘แม้ว่าเมื่อก่อนไม่มีความแค้นต่อกัน แต่ตอนนี้… ไม่อาจอยู่ใต้ฟ้าเดียวกัน!’

เมื่อนึกถึงตรงนี้ นัยน์ตาหลี่เมิ่งถู่วาววาบ คล้ายมีอักขระโบราณมากมายส่องประกาย ยามมองบุปผามรดกบนเวิ้งฟ้า ความรู้แจ้งพลันบังเกิดในใจ

กลีบดอกที่ 4 ตรงหว่างคิ้วสมบูรณ์ชั่วพริบตา ควบรวมกลีบดอกที่ 5 อย่างรวดเร็ว

เขาต้องช่วงชิงให้มากกว่า ยึดครองความได้เปรียบ จากนั้นค่อยออกจากที่นี่ ตามหาผู้ชิงเต๋ากับตนคนนั้น

นำมรดกของตนกลับมา!

ส่วนวิธีนำกลับมามีเพียงหนึ่งเดียว

สังหาร!

หลี่เมิ่งถู่นึกถึงตรงนี้แล้วไม่คิดมากอีก ทั้งกายใจดื่มด่ำกับการหยั่งรู้ อาศัยหอคอย 9,000 รวมถึงม้วนภาพปริศนาตกทอดจากตระกูล เสริมการหยั่งรู้ของตนให้รุดหน้า

ไม่นานกลีบดอกที่ 5 ตรงหว่างคิ้วเขาพลันปรากฏ!

แต่บนฟ้าทั้ง 12 กลีบดอกที่มีแต่เดิม ตอนนี้เหลือเพียง 4 กลีบ

ทว่าพริบตาต่อมากลับ…น้อยลง 1 กลีบ เหลือแค่ 3 กลีบ

กลีบหนึ่งที่หายไปปรากฏตรงหว่างคิ้วสวี่ชิงที่นั่งสมาธิอยู่บนผาจอมมรรค

ตรงหว่างคิ้ว 4 กลีบดอกหมุนวน วิถีพืชพรรณเอ่อล้นในใจสวี่ชิง ความเข้าใจเรื่องพิษในบุปผามรดกเด่นชัดต่อเนื่องตามการวิเคราะห์ประเด็นของเขา

เขายก 2 มือขึ้นตามสัญชาตญาณ ทำมุทราเบื้องหน้า โอสถสมุนไพรราวภาพมายามากมายถูกเขาวิวัฒน์ออกมา โอบล้อมเข้าหากัน บ้างหลอมรวม บ้างแยกจาก

เวลาล่วงเลยไปเช่นนี้อีกครั้ง

ผ่านไป 1 ก้านธูป

ตรงหว่างคิ้วสวี่ชิงมีกลีบดอกที่ 5 ปรากฏ

ขณะเดียวกันทิศตะวันออกที่ห่างไป หลี่เมิ่งถู่บนหอคอยตรงพื้นที่ต้องห้ามตระกูลหลี่ กลีบดอกที่ 6 กลางหว่างคิ้วเขาก่อตัวเป็นรูปร่างเช่นกัน

บนเวิ้งฟ้าตอนนี้ บุปผามรดกพร่ามัวอย่างสมบูรณ์ ในความรางเลือนเห็นว่าเหลือเพียงกลีบดอกเดียว!

พริบตานั้นไหมสีแดง 2 สายแผ่ออกมาจากกลีบดอกที่เหลือบนฟ้า สายหนึ่งทิ้งตัวลงตรงผาจอมมรรค อีกสายหนึ่งทิ้งตัวลงตรงพื้นที่ต้องห้ามตระกูลหลี่

ระหว่างขอบเขตไร้สิ้นสุด สวี่ชิงกับหลี่เมิ่งถู่ช่วงชิงได้พร้อมกัน

ความเร็วของ 2 ฝ่ายว่องไวนัก ตอนนี้ต่างอาศัยวิธีการของตนหยั่งรู้และซึมซับ กลีบดอกเพียงหนึ่งเดียวนั่นค่อยซ่านสลายอย่างรวดเร็ว

ผ่านไปครึ่งก้านธูป เสียงอัสนีดังกระหึ่มทั่วแดนดาราตะวันตก

บุปผามรดกบนฟ้าหายไปโดยสิ้นเชิง

เมื่อเลือนหายสีดำสนิทบนม่านนภาค่อยจางลง แสงเหนือแดงชาดที่ถูกบดบังเริ่มปรากฏอีกครั้ง

ภาพนี้สะท้อนเข้าสายตาผู้ครองป้ายคนอื่นในแดนตะวันตก พวกเขาทราบว่าการชิงมรดก… สิ้นสุดแล้ว

“ช่วงรับมรดกนี้ไม่ให้โอกาสคนอื่นหยั่งรู้โดยสิ้นเชิง คิดว่ามีเพียงหลี่เมิ่งถู่นั่นที่มีสิทธิ์”

“เรื่องนี้ทุกคนทราบแน่ชัด ไยต้องกล่าวมากความ เดิมมรดกนี้เตรียมให้เขา 3 ทิศอื่นก็เช่นกัน แค่ปิดบังบ้างเท่านั้น”

“นี่ก็คือระดับชั้น พวกเราทำอะไรไม่ได้”

“เฮ้อ พูดไม่ได้ๆ”

เสียงวิจารณ์ซับซ้อนดังเป็นระลอกตรงแดนตะวันตก หอคอย 9,000 ตรงพื้นที่ต้องห้ามตระกูลหลี่ ตอนนี้แสงแผ่ซ่านมืดสลัวทีละน้อย สุดท้ายเมื่อแสงซ่านสลาย ม้วนภาพค่อยตกลงมา หลี่เมิ่งถู่พลันหยัดร่างขึ้น

หว่างคิ้วเขามีกลีบดอก 6 กลีบครึ่ง!

6 กลีบสมบูรณ์ ส่วนอีกครึ่งที่เกินมาคือกลีบที่ 7 ซึ่งไม่ทันก่อตัว

ตอนนี้คล้ายรับมาเพียง 5 ส่วน

เขายืนตรงนั้น ยกมือสัมผัสหว่างคิ้วตัวเอง

ไอเยียบเย็นระเบิดออกมาจากตัวเขา ปกคลุมทั่วทิศ ทำให้ฟ้าดินรอบด้านกลายเป็นผลึกน้ำแข็ง

ผลึกหิมะสีดำมากมายพร่างพราวกลางอากาศ

“ข้าอยากเห็นนักว่าเจ้า… เป็นใครกันแน่!”

นัยน์ตาหลี่เมิ่งถู่เผยจิตสังหารเด่นชัด ในฐานะดาวเพียงหนึ่งแห่งแดนตะวันตก เขามั่นใจว่าคนรุ่นเดียวกันไม่มีใครเป็นคู่ต่อสู้ของตน

ต่อให้เจอพลังต่อสู้ของเจ้าเหนือหัวช่วงปลาย ถ้าใช้สมบัติตกทอดของตระกูล เขาย่อมผนึกและสังหารอีกฝ่ายได้

เมื่อนึกถึงตรงนี้ ร่างหลี่เมิ่งถู่วูบไหว ท้องฟ้าแตกเป็นเสี่ยง คล้ายกำลังพังทลาย เงาร่างเขาเผยอานุภาพชวนประหวั่น แผ่พลังยิ่งใหญ่ ก่อเกิดลมหนาว มุ่งหน้าไปทางผาจอมมรรคทันที

ไม่ต้องใช้ค่ายกลเคลื่อนย้าย

แม้ว่าระยะห่างจากที่นี่ถึงผาจอมมรรคไกลยิ่ง แต่เขาคือดาว ทั้งเป็นศิษย์เซียนชั้นล่าง สมบัติติดตัวมากนัก

ในนั้นมีสิ่งที่ทำให้เขาไม่ต้องไปถึงค่ายกลเคลื่อนย้ายโบราณ แต่อาศัยพลังส่งข้ามในขอบเขตกว้างได้

เมื่อเขาพุ่งตรงไปผาจอมมรรค บนผาจอมมรรค สวี่ชิงพลันลืมตา

บนหน้าผากเขามีกลีบดอก 5 กลีบครึ่ง ตอนนี้กำลังหมุนวน

ความกระจ่างแจ้งเกิดขึ้นในใจ สิ่งที่ตามมายังมีความรู้สึกถึงวิกฤติเป็นตายเด่นชัด

ความรู้สึกถึงวิกฤตินี้ทำให้สวี่ชิงทอดถอนใจ

เรื่องนี้อยู่ในการคาดเดาของเขา

ยามหยั่งรู้แล้วเห็นว่าบุปผามรดกบนฟ้ามีเส้นไหมสายหนึ่งทอดยาวไปทางตะวันออก เขาก็ทราบว่าการแข่งขันครานี้ หลังจากจบกระบวนการหยั่งรู้ 8-9 ส่วนย่อมเกิดการเข่นฆ่าสังหาร

ส่วนฐานะของอีกฝ่าย เขาพอคาดเดาได้ถึง 8-9 ส่วน

‘ทั่วแดนตะวันตกมีเส้นไหมเพียง 2 เส้น บ่งบอกว่าผู้บรรลุมีเพียง 2 คน’

‘เห็นชัดว่าคนอื่นไม่อาจหยั่งรู้ ไม่เห็นบุปผาบนม่านนภา นี่สื่อว่า… การหยั่งรู้ต้องมีเงื่อนไขเฉพาะ’

‘เงื่อนไขนี้คนอื่นไม่มี แม้ไม่รู้ว่าทำไมข้าถึงมีสิทธิ์ แต่สำหรับคนผู้นั้น ตัวตนข้าต้องเป็นเรื่องเหนือความคาดหมายแน่’

‘ยึดตามสิ่งเหล่านี้ ฐานะคนผู้นี้… เห็นชัดว่าเขาคือ…’

‘ดาวเพียงหนึ่งเดียวแห่งแดนตะวันตก 1 ใน 8 มหาดารารุ่นนี้ของวงแหวนที่ 5 หลี่เมิ่งถู่!’

สวี่ชิงหยัดร่างขึ้น ในสมองปรากฏสิ่งที่เห็นจากข้อมูลบนแผนที่ บันทึกเกี่ยวกับหลี่เมิ่งถู่คนนั้น

‘หลี่เมิ่งถู่ มีชาติกำเนิดจากตระกูลหลี่ ภายหลังกราบเป็นศิษย์สำนักเซียนมรรคา อาจารย์คือเซียนตรวจตราระดับล่างแห่งสำนักเซียนมรรคา’

‘ด้วยการเด่นผงาดของเขาทำให้ตระกูลที่เดิมอ่อนกำลังเปลี่ยนเป็นแข็งแกร่ง ทั้งตระกูลนี้ยังมีความพิเศษอย่างหนึ่ง ทายาทสายตรงทั้งหมดต้องมีคำว่าถู่ภายในชื่อ’

‘ส่วนพลังบำเพ็ญ แม้ว่าเป็นระดับเจ้าเหนือหัวช่วงต้น แต่กลับครองอำนาจ 4 อย่าง พลังต่อสู้ร่วมกับวิชาเวทประหลาดตกทอดจากตระกูล รวมถึงการบ่มเพาะจากอาจารย์ ทำให้มีผลงานการต่อสู้ว่าเคยสังหารเจ้าเหนือหัวช่วงกลาง’

สวี่ชิงหรี่ตา ข้อมูลพวกนี้ไม่ใช่สิ่งใหม่ ได้แค่นำมาเป็นการอ้างอิง ไม่อาจเชื่อได้ทั้งหมด

คิดว่าสถานการณ์จริงคงหนักกว่าข้อมูลที่บันทึกไว้

สวี่ชิงเงียบไป หลังจากทอดมองห่างไกล นัยน์ตาเขาฉายแววเด็ดเดี่ยว

ในเมื่อเขารับมรดกนี้แล้ว แน่นอนว่าไม่อาจละทิ้งเพียงเพราะอันตราย

การต่อสู้มหามรรค เมื่อยอมแพ้เท่ากับยอมถอย

ยอมถอยก้าวหนึ่งส่งผลให้ถอยหลังทีละก้าว

สวี่ชิงจึงสูดหายใจลึก ร่างไหววูบพุ่งห่างไปชั่วพริบตา

เขาไม่เลือกรออยู่ที่นี่

อีกฝ่ายเป็นถึงดาว ไพ่ตายมีมากแน่ ทั้งด้านพลังต่อสู้ย่อมโดดเด่น

เผชิญหน้ากับคู่ต่อสู้เช่นนี้ ต่อให้ตั้งรับที่นี่ก็ส่งผลไม่มาก

‘หากข้าเลื่อนระดับถึงขั้น 8 ได้…’

สวี่ชิงหรี่ตา ห้อตะบึงบนฟ้าเต็มกำลัง มุ่งหน้าไปค่ายกลเคลื่อนย้ายโบราณซึ่งใกล้ที่สุด

สถานที่ที่เขาจะไปคือธารโลหิตเทพเจ้า

‘ที่นั่นคือสมรภูมิที่ดีที่สุด!’

‘หากชนะย่อมดียิ่ง หากแพ้ข้ายังมีทางถอย’

เมื่อนึกถึงตรงนี้ สวี่ชิงเร่งความเร็ว เวิ้งฟ้าเกิดคลื่นอบอวล รุ้งสายยาวแหวกผ่าน

หลายวันต่อมา

บนผาจอมมรรค เวิ้งฟ้าพลันสั่นสะเทือน มีมือใหญ่สีดำปรากฏที่นี่ฉับพลัน แสงเหนือถูกบดบัง ทำให้ทั่วทิศมืดสนิท

ผู้บำเพ็ญบนหน้าผาไม่มาก แต่ละคนตกตะลึงในใจ ในมือใหญ่สีดำมีเงาร่างหนึ่งเดินออกมา

ชุดคลุมยาวสีดำ ผมยาวสีดำ สีหน้าเย็นชา รวมถึงกลีบดอก 6 กลีบครึ่งตรงหว่างคิ้ว เป็นหลี่เมิ่งถู่นั่นเอง

เขากวาดสายตามองตรงที่สวี่ชิงนั่งสมาธิก่อนหน้านี้ ก่อนเอ่ยปากราบเรียบ “บัญชาถามลม!”

พูดจบเขาค่อยเอื้อมมือคว้า โดยรอบเกิดคลื่นลมทันที ควบรวมเป็นร่างมายา

“บัญชาถามสวรรค์!”

“ผู้บำเพ็ญที่นี่มีอำนาจใด”

เสียงดังก้อง คลื่นเวิ้งฟ้ารวมตัวเป็นวิญญาณ

“บัญชาถามกฎเกณฑ์!”

“ผู้บำเพ็ญที่นี่ไปทางไหน!”

กฎเกณฑ์มาเยือน ควบรวมเป็นนัยน์ตา

ก่อตัวเป็นสิ่งลึกลับ จ้องมองหลี่เมิ่งถู่

ทำนองเต๋าดังตามมา

“พลังบำเพ็ญระดับเตรียมสู่เทวะ ครอง 9 อำนาจ ปัญจธาตุเป็นรากฐาน เวลาห้วงมิติเคียงซ้ายขวา แฝงนัยลบเลือนกับสิ่งประหลาด พลังต่อสู้เท่าเจ้าเหนือหัว มุ่งไปทางใต้!”

เมื่อเสียงดังขึ้น นัยน์ตาหลี่เมิ่งถู่พลันส่องประกาย

“คนเช่นนี้…”

เขาเงียบไปสักพัก เมื่อมองห่างออกไปอีกครั้ง ตอนนี้จิตสังหารยิ่งเด่นชัด

ร่างไหววูบเล็กน้อย ห้อตะบึงไปทางใต้ ขณะเดียวกันยังระเบิดขอบเขตสัมผัสรู้ของป้ายนครเซียนเต็มกำลัง

ทุกแห่งที่ผ่าน ขอเพียงสังเกตเห็นจุดแสง เขาจะเข้าใกล้ชั่วพริบตา ก่อนตรวจสอบเล็กน้อย

หากมีนัยน์ตาก้มมองทั่วแดนตะวันตกได้ นั่นย่อมเห็นชัดเจนว่าเมื่อหลี่เมิ่งถู่ตามล่า ระยะห่างระหว่างเขากับสวี่ชิงกำลังย่นย่ออย่างรวดเร็ว

นานเข้ายิ่งใกล้ขึ้น!

ขณะเดียวกันสำนักเซียนมรรคาแห่งแดนตะวันตก บนนาเปี่ยมพืชพรรณบุปผา ราชาพิษที่เหมือนชาวนาเฒ่ายังใช้วารีเซียน 9 ชั้นฟ้ารดน้ำหญ้าพิษ 2 กอตรงหน้า

หญ้าพิษ 2 กอนี้มีจิตวิญญาณเข้มข้นกว่าเมื่อก่อน กำลังผสานกันเพื่อรับสารอาหารมากขึ้น

ต่างแผ่หนามพิษออกมาแทงเข้าตัวอีกฝ่าย

ยามทับซ้อนยังกลืนกินกันเอง

ราชาพิษมองภาพนี้ด้วยหน้าเปื้อนยิ้ม

“ใครตายล้วนไม่สำคัญ สุดท้ายผู้รับมรดกจากข้าก็คือผลกรรมของข้า”

(>>>พิสูจน์อักษร By Zank<<<)