Chapter 4

ดึงดันออกจากโรงพยาบาล

“ผมก็อึดอัดนะ แต่ผมทำอะไรไม่ได้ไง คุณแม่ผม คุณยายผม จะเป็นอันตรายถ้าผมไม่ยอมทำตามที่เขาต้องการ” ซึบาสะบอกอย่างอัดอั้นตันใจ อากิโอะเข้าใจความรู้สึกของเขา ซึบาสะคนนี้ก็เป็นแค่คนๆ หนึ่งที่พยายามปกป้องครอบครัวจากคนที่มีอำนาจ ทั้งยังต้องพยายามปกป้องตัวเองไม่ให้ถูก ‘เกย์คิง’ จับกด อืม น่าเห็นใจจริงๆ นั่นแหละ

เขาคิดๆ แล้วก็ทานอาหาร ซึบาสะอยู่ข้างๆ มองเงียบๆ ไม่พูดอะไร เขาได้แต่หวังว่า ‘อากิโอะ เอบะ’ คนนี้ที่ท่านเทพแห่งศาลเจ้าฟูชิมิบอกจะสามารถช่วยให้เขาหลุดพ้นจากยามาโตะได้จริงๆ

หลังทานอาหารเสร็จแล้ว อากิโอะก็เรียกนางพยาบาลให้เข้ามาเก็บจานออกไป นางพยาบาลเก็บจานชามออกไปแล้วนำยาหลังอาหารไปให้ “ยาหลังอาหารค่ะ เป็นยาแก้ปวดกับยาแก้อักเสบค่ะ”

“อืม ขอบคุณครับ” อากิโอะรับยามาแล้วกินทันที นางพยาบาลยื่นแก้วน้ำให้ อากิโอะก็รับมาดื่มอึกๆ แล้วส่งแก้วเปล่าคืนให้ จากนั้นเขาก็ขยับตัวลงจากเตียง เห็นที่แขนยังใส่สายน้ำเกลืออยู่เขาจึงบอกว่า “สายน้ำเกลือนี่ถอดได้แล้วมั้ง ผมรำคาญ”

“เอ่อ…เรื่องนี้ต้องถามคุณหมอก่อนค่ะ” นางพยาบาลบอก อากิโอะบอกน้ำเสียงค่อนข้างเข้มว่า “ถามซะ!”

นางพยาบาลฟังแล้วรู้สึกกลัวๆ เกรงๆ ขึ้นมาอย่างไม่มีปี่มีขลุ่ย เธอรีบยกหูโทรศัพท์โทรบอกหมอทันที จากนั้นเธอก็วางหูแล้วบอกว่า “อีกสักครู่คุณหมอจะมาค่ะ”

“อืม” อากิโอะพยักหน้าแล้วนั่งรอ ไม่ถึง 10 นาทีหมอก็มาถึง หมอรีบโค้งคำนับท่านนายกฯ ทันที “ท่านครับ”

“ถอดสายน้ำเกลือที ผมรำคาญ” อากิโอะสั่งน้ำเสียงเข้มดุ หมอชะงักไป เขามองถุงน้ำเกลือที่เหลืออยู่ครึ่งถุงแล้วบอกว่า “เอ่อ…รอให้หมดก่อนดีไหมครับ?”

“ถอดซะ ถ้าคุณไม่ถอดให้ ผมจะถอดเอง” อากิโอะบอก หมอรีบบอก “ครับๆ ผมถอดให้เดี๋ยวนี้เลยครับ”

หมอขยับไปจัดการถอดสายน้ำเกลือออก พยาบาลก็คอยช่วยอยู่ข้างๆ เมื่อถอดสายน้ำเกลือเสร็จแล้วอากิโอะก็บอกว่า “อาการผมก็ไม่เป็นอะไรมากแล้ว งั้นผมกลับบ้านล่ะ”

“อ่า…อยู่ดูอาการอีกซักวันดีกว่านะครับ” หมอบอก อากิโอะบอก “ผมยังมีงานต้องทำอีกเยอะ แค่หัวแตกแค่นี้ไม่ได้เป็นอะไรนักหนา จัดการซะ ผมจะออกจากโรงพยาบาลตอนนี้เลย”

“อ่า…ครับๆ” หมอไม่กล้าขัดคำสั่ง อากิโอะสั่งอีก “เอาเสื้อมาให้ผมเปลี่ยนเดี๋ยวนี้”

“อ่า…ครับๆ” หมอรับคำสั่ง เขาหันไปมองนางพยาบาล นางพยาบาลรีบเดินออกไปบอกบอดี้การ์ดให้เอาเสื้อผ้าของท่านนายกฯ มาให้ด้วย บอดี้การ์ดมองนางพยาบาลอย่างงงๆ “หือ?”

“ท่านจะออกจากโรงพยาบาลเดี๋ยวนี้ค่ะ คุณหมอก็ห้ามไม่ไหว” นางพยาบาลบอก บอดี้การ์ดฟังแล้วยิ่งงงๆ บอดี้การ์ดคนหนึ่งจึงเดินเข้าไปถาม “ท่านครับ ท่านจะออกจากโรงพยาบาลเหรอครับ?”

“ใช่ซิ คุณไปเอาเสื้อผ้าผมมา แล้วเตรียมรถไว้ด้วย เร็วๆ ล่ะ” อากิโอะสั่งทำหน้าขึงขัง บอดี้การ์ดละล้าละลัง “เอ่อ…ถ้างั้นรอสักครู่ครับ”

เขาหยิบมือถือออกมากดโทรรายงานไคโตะทันที อากิโอะมองบอดี้การ์ดที่ไม่ฟังคำสั่งเขา เขาจึงบอกว่า “ผมไล่คุณออก!”

“หะ…หา!?” บอดี้การ์ดตกใจอึ้งงันไป อากิโอะเดินเข้าไปใกล้บอดี้การ์ดคนนั้นแล้วดึงมือถือมา บอดี้การ์ดยืนอึ้ง “อ่า…ท่าน…”

อากิโอะเอามือถือมาแนบหู เสียงปลายสายรับ “มีอะไร?”

“ไม่มีอะไร แค่ผมจะออกจากโรงพยาบาล” อากิโอะตอบคนปลายสายแล้วตัดสายไป เขายื่นมือถือให้บอดี้การ์ดคนนั้นแล้วบอกว่า “คุณไปรับเงินชดเชยแล้วออกไปซะ ลูกน้องที่ไม่ทำตามคำสั่งผม ผมจะจ้างไว้ทำไม”

“ท่าน!” บอดี้การ์ดคนนั้นตกตะลึงไป เขาเป็นคนของยามาโตะ ดังนั้นจึงฟังคำสั่งยามาโตะเท่านั้น แต่จู่ๆ ซึบาสะคนนี้กลับไล่เขาออก!

อากิโอะหันไปมองนางพยาบาลสายตาดุๆ ทำให้นางพยาบาลรู้สึกกลัวเกรงขึ้นมาอย่างไม่มีปี่มีขลุ่ย เธอกลืนน้ำลายเอือก “อึก”

“คุณหมอ จะให้ผมออกจากโรงพยาบาลทั้งชุดนี้รึไง?” อากิโอะมองหมอดวงตาดุๆ หมอรีบโบกมือ “เอ่อ…ไม่ๆ ครับ ผมจะรีบเอาเสื้อมาให้ท่านเปลี่ยนครับ”

ถ้าปล่อยให้ท่านนายกฯ ออกจากโรงพยาบาลทั้งชุดคนไข้แบบนี้ โรงพยาบาลของเขาได้เสียชื่อเสียงแน่นอน ในเมื่อท่านนายกฯ ดึงดันจะออกจากโรงพยาบาลให้ได้ ก็มีแต่ต้องยอมให้กลับไปเท่านั้น เขาจึงล้วงมือถือมาโทรสั่ง “ให้คนไปซื้อเสื้อผ้าไซส์ท่านนายกฯ เดี๋ยวนี้เลย”

“หา!” ปลายสายตกใจ ครู่ต่อมาก็รับคำ “ครับๆ”

หมอวางสายแล้วรีบบอกว่า “รออีกสักครู่นะครับ”

“อืม” อากิโอะพยักหน้าแล้วเดินไปทางห้องน้ำ เขาเดินเข้าไปแล้วปิดประตู พยาบาลมองอย่างละล้าละลังทำอะไรไม่ถูก “คุณหมอคะ จะทำยังไงดีคะ?”

“จะทำอะไรได้อีกล่ะ ท่านจะกลับก็ต้องปล่อยท่านล่ะ” หมอบอกอย่างจนปัญญา เจอคนไข้ดื้อดึงจะกลับให้ได้แบบนี้เขาก็รั้งไว้ไม่ไหว มีแต่ต้องยอมให้กลับไป เขามองพยาบาลแล้วบอกว่า “เอ้า! รีบไปทำเอกสารให้ท่านออกจากโรงพยาบาลซิ”

คนไข้จะออกจากโรงพยาบาลได้ ส่วนใหญ่มี 3 กรณี

1 กลับบ้าน

2 ส่งตัวไปรักษาต่อที่อื่น

3 ตาย

แน่นอนว่าของท่านนายกฯ ต้องเป็นข้อ 1 ขณะที่สั่งพยาบาล เขาก็เอามือถือออกมาโทรบอก ไคโตะ โกโร่ มือขวาของยามาโตะ ผู้ซึ่งเป็นเจ้าของโรงพยาบาลแห่งนี้ ใช่ ยามาโตะ โทมิ เป็นเจ้าของโรงพยาบาลนี้เพราะเขาถือหุ้นของโรงพยาบาลมากกว่า 50% อย่างไรล่ะ

เมื่อปลายสายรับสาย “ฮาโหล”

“เอ่อ ท่านนายกฯ จะออกจากโรงพยาบาลให้ได้ ผมห้ามไม่อยู่จริงๆ ครับ” หมอรายงาน ไคโตะขมวดคิ้ว “หือ?”

แล้วเขาก็รายงานต่อให้ยามาโตะรู้ “ท่านครับ ท่านนายกฯ จะออกจากโรงพยาบาลครับ”

“ก็ตามใจเขาซิ คงเบื่อละมั้ง กลับไปอยู่ที่บ้านน่าจะอารมณ์ดีกว่ามั้ง” ยามาโตะบอกพลางเงยหน้ามองเลขาแวบหนึ่ง ไคโตะจึงพูดโทรศัพท์ว่า “ตามใจท่านซะ”

“อ่า…ครับๆ” หมอรับคำสั่ง ไคโตะตัดสายไป หมอแอบถอนหายใจโล่งอก “เฮ้อ…”

อากิโอะออกจากห้องน้ำ เขามองหมอไม่พูดอะไร เขาเดินไปนั่งที่โซฟา หมอยืนตัวตรงแหน็ว มองท่านนายกฯ อย่างเกรงๆ อากิโอะได้ยินที่หมอโทรไปรายงานใครบางคน คนๆ นั้นคงเป็นคนของยามาโตะชัวร์! เห็นทีคงต้องจัดการกับหูตาของยามาโตะซะหน่อย โละบอดี้การ์ดทั้งชุดดีไหมนะ? อืม ไม่ค่อยดี โจ่งแจ้งเกินไป จะเป็นการแหวกหญ้าให้งูตื่นซะเปล่าๆ งั้นต้องหามือถือกับโน๊ตบุ๊คเครื่องใหม่ก่อนล่ะกัน

เขาคิดๆ อยู่ในใจ แน่ใจเลยว่ามือถือก็น่าจะถูกฝังมัลแวร์ไว้แน่นอน

ซึบาสะลอยไปอยู่ข้างๆ อากิโอะ เมื่อครู่เขาไม่ได้ตามอากิโอะเข้าไปในห้องน้ำด้วย ทำให้เขามีโอกาสมองหมอกับพยาบาล เขาได้ยินที่หมอโทรรายงานใครบางคน เขาแน่ใจว่าคนๆ นั้นคือไคโตะ มือขวาของยามาโตะแน่นอน เขารู้ดีว่าชีวิตเขาถูกยามาโตะจับตามองอยู่ตลอดเวลา เขาไม่เคยมีอิสระเลยนับตั้งแต่ที่เจอยามาโตะ ขนาดตอนเรียนอยู่อเมริกา ยามาโตะยังให้คนจับตามอง ไม่ว่าเขาจะทำอะไร ไปที่ไหนล้วนอยู่ในสายตาของยามาโตะตลอด ชีวิตที่เหมือนนกในกรงทองนี้เขาอยากหลุดพ้นจากมันซะที!

“เมื่อกี้หมอโทรรายงาน คนที่หมอโทรไปหาคงเป็นไคโตะแน่นอน ผมคิดว่าใช่นะ” ซึบาสะบอก อากิโอะไม่พูดอะไร เขานั่งเฉยสีหน้าค่อนข้างบึ้งตึง

จนกระทั่งเสียงเคาะประตูดังขึ้น ก็อกๆ

บอดี้การ์ดที่ถูกไล่ออกจึงเดินไปเปิดประตู เห็นว่าเป็นผู้ช่วยของคุณหมอ ถือถุงกระดาษของห้างอยู่ แน่นอนว่าของในถุงคงถูกบอดี้การ์ดด้านนอกตรวจสอบแล้ว เขามองบอดี้การ์ดที่ยืนอยู่ข้างนอก เห็นบอดี้การ์ดส่งสายตาว่าของในถุงไม่มีอะไรน่าสงสัย เขาจึงเปิดทางให้ผู้ช่วยของหมอเข้ามาในห้อง “เชิญ”

“อ่า…ครับๆ” ผู้ช่วยหมอเดินตัวลีบๆ เข้าไป เขารีบเดินไปหาผู้อำนวยการทันที “ท่านครับ นี่ครับ”

“เอาไปให้ท่านนายกฯ ซิ” คุณหมอที่มีตำแหน่งเป็นถึงผู้อำนวยการบอก ผู้ช่วยจึงหันไปมองท่านนายกฯ ที่นั่งอยู่ตรงโซฟา เขาเดินไปหาท่านนายกฯ ยื่นถุงกระดาษให้ “ท่านครับ เสื้อผ้าครับ”

“อืม ขอบคุณครับ” อากิโอะบอกพลางรับถุงกระดาษพวกนั้นมาแล้วลุกขึ้นยืน พลางไล่ว่า “พวกคุณออกไปได้แล้ว ผมจะเปลี่ยนเสื้อ”

“อ่า…ครับๆ” ผู้อำนวยการรับคำแล้วรีบเดินออกไป ผู้ช่วยก็ตามออกไปด้วย บอดี้การ์ดยังคงยืนเฝ้าอยู่ตรงประตูด้านใน อากิโอะมองแล้วจึงไล่เสียงแข็งว่า “คุณก็ออกไปด้วย!”

“เอ่อ…” บอดี้การ์ดคนนั้นมองแวบหนึ่งแล้วยอมออกไปโดยดี เขารู้สึกว่าตั้งแต่ท่านนายกฯ ฟื้นขึ้นมาก็มีอารมณ์ฉุนเฉียวง่ายผิดปกติมากๆ หรือว่าสมองกระทบกระเทือน? ก็ไม่น่าใช่ เพราะผู้อำนวยการก็ส่งท่านนายกฯ ไปสแกนสมองแล้วนี่นา ผลตรวจก็ปกติดี

เมื่อคนออกไปหมดแล้วอากิโอะจึงหยิบเสื้อผ้าในถุงกระดาษออกมาดู เป็นกางเกงกับเสื้อเชิ้ต มีเสื้อกล้ามแล้วก็กางเกงในด้วย ก็นับว่าคนซื้อๆ มาครบดี เขาจัดการดึงป้ายแบรนด์ที่ติดอยู่บนเสื้อผ้าออกแล้วถอดชุดคนไข้ของโรงพยาบาลออก จากนั้นก็ใส่เสื้อผ้าชุดใหม่ เมื่อใส่เสื้อผ้าชุดใหม่แล้วเขาจึงเปิดประตูเดินออกไป ผู้อำนวยการรีบบอก “เอาวิลแชร์มา”

“ไม่ต้อง ผมจะเดินไปเอง แค่หัวแตก ขาไม่ได้เจ็บซะหน่อย” อากิโอะบอกแล้วเดินผ่านผู้อำนวยการไป ผู้อำนวยการรีบเดินตามไป “ท่านนายกฯ”

คนอื่นๆ ก็รีบตามท่านนายกฯ ไปเป็นพรวน อากิโอะมองหาลิฟต์ เขาเห็นป้ายบอกทางจึงเดินไปตามทางที่ป้ายบอกทันที บอดี้การ์ดรีบวิ่งนำหน้าไปกดลิฟต์ให้ อากิโอะเดินไปยืนรอหน้าลิฟต์ ซึบาสะอยู่ข้างๆ อากิโอะ ไม่มีใครมองเห็นวิญญาณของซึบาสะเลยสักคน เมื่อลิฟต์มาถึง บอดี้การ์ดก็รีบตรวจสอบความปลอดภัย หลังจากแน่ใจว่าปลอดภัยแล้วจึงหันไปผายมือ “เชิญครับท่าน”

อากิโอะจึงเดินเข้าไปในลิฟต์ บอดี้การ์ดรีบตามเข้าไปประกบซ้ายขวา ผู้อำนวยการก็รีบตามเข้าไปด้วยอีกคน ส่วนผู้ช่วยผู้อำนวยการก็ยืนอยู่หน้าลิฟต์ไม่ได้เข้าไปด้วย เขาโค้งคำนับส่งท่านนายกฯ ตรงหน้าลิฟต์ ประตูลิฟต์ปิดแล้วเลื่อนลงไป เมื่อถึงชั้น G ประตูลิฟต์ก็เปิดออก พวกบอดี้การ์ดก็เดินนำออกไปก่อน อากิโอะเดินตามไปท่ามกลางการอารักขาของบอดี้การ์ดอย่างหนาแน่น คนอื่นๆ ที่อยู่แถวนั้นมองเป็นตาเดียว “โอ้! นั่น!”

“ท่านนายกฯ!”

บอดี้การ์ดคุ้มกันแน่นหนา จนกระทั่งถึงรถ อากิโอะก็เข้าไปนั่งในรถ บอดี้การ์ดเข้าไปนั่งข้างๆ ท่านนายกฯ คนนึง อีกคนก็นั่งหน้าคู่กับคนขับ จากนั้นรถก็เคลื่อนออกไป ผู้อำนวยการโค้งคำนับส่ง จนรถเคลื่อนไปไกลแล้วเขาจึงยืดตัวขึ้นถอนหายใจโล่งอก “เฮ้อ…”

อากิโอะมองคนขับรถแล้วสั่งว่า “ไปร้าน GALLERIA esports Lounge ก่อน ผมอยากช็อปปิ้ง”

“หา!” คนขับรถตกใจ

“หา!” บอดี้การ์ดที่อยู่ในรถก็ตกใจเช่นกัน

“จะตกใจอะไรกันนักหนา ไปร้าน GALLERIA esports Lounge เร็วๆ ผมจะไปช็อปปิ้ง” อากิโอะมองอย่างตำหนิ ทั้งบอดี้การ์ดทั้งคนขับรถอึ้งกันไปหมด อากิโอะจึงบอกซ้ำเสียงเข้มอีกทีว่า “ไปร้าน GALLERIA esports Lounge!”

“เอ่อ…” คนขับรถมองบอดี้การ์ด บอดี้การ์ดมองหน้ากันเองแล้วพยักหน้า “ครับท่าน”

คนขับรถจึงรับคำสั่งตาม “ครับท่าน”

อากิโอะเหยียดมุมปาก “ก็แค่นี้”

คนขับรถจึงขับไปย่านอะกิฮาบาระ (Akihabara) ตามที่ท่านนายกฯ ต้องการ

เมื่อไปถึงร้าน GALLERIA esports Lounge อากิโอะก็ลงจากรถแล้วเดินเข้าไปในร้านทันที พนักงานตกใจที่จู่ๆ ท่านนายกฯ ก็มาที่ร้านของพวกเขา “อ้า! ท่านนายกฯ ใช่ไหม!”

“ใช่ๆ ใช่ท่านนายกฯ จริงๆ ด้วย”

ฯลฯ พนักงานในร้านตกตะลึงตื่นเต้นจนออกอาการกรี๊ดกร๊าดกันใหญ่ อากิโอะถูกทีมบอดี้การ์ดคุ้มกันอย่างหนาแน่น จนแทบจะกลายเป็นปิดร้านไม่ให้ใครเข้าออกเลยทีเดียว อากิโอะไม่สนใจคนอื่น เขาเดินตรงไปหาพนักงานชายที่ดูตื่นเต้นน้อยที่สุด พลางบอกว่า “ขอกระดาษกับปากกาหน่อยครับ”

“อ้า…ครับๆ” พนักงานชายคนนั้นสะดุ้ง แล้วรีบหากระดาษกับปากกายื่นส่งให้ท่านนายกฯ มือสั่นๆ “ท่านครับ”

“ขอบคุณมาก” อากิโอะรับกระดาษกับปากกามาแล้วเขียนสเปค PC ที่เขาต้องการลงไป จากนั้นก็ส่งกระดาษให้พนักงานชายคนนั้น พลางสั่งว่า “จัดมาตามนี้”

“ครับท่าน” พนักงานชายรับกระดาษไปมือสั่นๆ อย่างตื่นเต้น เขาก้มดูกระดาษแผ่นนั้นแล้วรีบจัดของให้ท่านนายกฯ ตามสเปคที่เขียนไว้ทันที อากิโอะก็เดินไปดูโน๊ตบุ๊ครุ่นใหม่ๆ พวกบอดี้การ์ดก็ทำหน้าที่คุ้มกันอย่างแข็งขัน พนักงานหญิงในร้านพยายามเข้าไปใกล้ท่านนายกฯ อย่างตื่นเต้น

“ท่านนายกฯ คะ ขอถ่ายรูปด้วยได้ไหมคะ?” พนักงานหญิงคนหนึ่งตะโกนขอเสียงสั่นๆ อย่างตื่นเต้นดีใจ อากิโอะพยักหน้า “ได้ซิ”

“กรี๊ด!” พนักงานหญิงส่งเสียงกรี๊ดกร๊าดดีใจมาก เธอรีบก้าวไปหาท่านนายกฯ ทันที บอดี้การ์ดจึงปล่อยให้พนักงานหญิงคนนั้นไปยืนข้างๆ ท่านนายกฯ พนักงานหญิงรีบส่งมือถือของตัวเองให้บอดี้การ์ดคนหนึ่ง บอดี้การ์ดรับมือถือมาแล้วกดถ่ายรูปให้ “1…2…3…แช๊ะ”

อากิโอะยิ้มขณะที่ถ่ายรูปคู่กับพนักงานหญิงคนนั้น ทำให้มีพนักงานคนอื่นๆ รีบเบียดเข้าไปอยากถ่ายรูปคู่กับท่านนายกฯ ด้วย “ฉันขอถ่ายด้วยค้า—”

“มาๆ” อากิโอะบอก พนักงานหญิงหลายคนจึงเบียดเข้าไปยืนข้างๆ ท่านนายกฯ เป็นกลุ่มใหญ่ บอดี้การ์ดที่ถือมือถือของพนักงานหญิงจึงเริ่มนับ “1…2…3…แช๊ะๆๆๆ…”

“เอ้า! ถอยไปได้แล้วครับ” บอดี้การ์ดบอกพลางไล่ต้อนพวกพนักงานหญิงออกห่างจากท่านนายกฯ ทันที พวกพนักงานหญิงกลุ่มนั้นจึงรีบถอยไปอย่างตื่นเต้นดีใจ พนักงานหญิงเจ้าของมือถือรีบรับมือถือของตัวเองไปดูอย่างตื่นเต้น แล้วพวกเธอก็ดูรูปพลางกรี๊ดกร๊าดกันอย่างตื่นเต้นสุดๆ

ผู้จัดการร้านก็เร่งจัดของให้ท่านนายกฯ ตามที่เขียนไว้ในกระดาษ เขาตรวจของจนครบแล้วก็รีบเดินไปบอกว่า “ท่านนายกฯ ครับ ของที่ท่านสั่งได้แล้วครับ”

“อ่อ ดี ยกไปใส่รถเลย” อากิโอะบอกแล้วสั่งบอดี้การ์ดว่า “รูดการ์ดด้วย”

บอดี้การ์ดจึงเอาเครดิตการ์ดไปชำระเงินค่าสินค้า จากนั้นอากิโอะก็เดินออกจากร้านไป เขาเดินไปดูร้านขายมือถือ ไม่ว่าเขาจะเดินไปทางไหนผู้คนก็กรี๊ดกร๊าดส่งเสียงดังเจี๊ยวจ๊าวไปหมด ก็นะ เป็นนายกฯ ก็แบบนี้แหละ ไปทางไหนก็เป็นจุดสนใจของผู้คน

อากิโอะเลือกมือถือรุ่นใหม่มา 2 เครื่องพร้อมกับซิมการ์ด 2 เบอร์ เมื่อได้ของแล้วบอดี้การ์ดก็จัดการไปรูดเครดิตการ์ดชำระเงินให้ท่านนายกฯ ส่วนอากิโอะก็เดินไปดูร้านขายโน๊ตบุ๊คต่อ เขาเลือกโน๊ตบุ๊ครุ่นใหม่ล่าสุด สเปคสูงๆ มาเครื่องหนึ่ง บอดี้การ์ดก็จัดการรูดเครดิตการ์ดชำระเงินให้ เมื่อได้ของครบแล้วอากิโอะก็กลับไปที่รถพลางสั่งว่า “กลับได้แล้ว”

“ครับ” บอดี้การ์ดรับคำสั่งอย่างโล่งอก “เฮ้อ…”

ท่านนายกฯ จู่ๆ ก็ไปเดินช็อปปิ้งโดยไม่มีการบอกกล่าวล่วงหน้าแบบนี้ทำให้พวกเขาทำงานยากมากจริงๆ ไหนจะต้องกันคน ไหนจะต้องคอยระวังเรื่องความปลอดภัยของท่านนายกฯ อีก พวกเขาทำงานแบบหายใจหายคอไม่ทั่วท้องเลยทีเดียว

เมื่อไปถึงบ้านพักประจำตำแหน่ง อากิโอะก็เดินเข้าบ้านอย่างคุ้นเคย เขาเคยอยู่ที่นี่มาก่อน ดังนั้นความคุ้นเคยนี้จึงไม่ทำให้รู้สึกแปลกที่อะไร ข้าวของเครื่องใช้ต่างๆ ก็ยังคงเดิม เหมือนกับตอนที่เขา ‘อากิโอะ เอบะ’ เป็นนายกฯ นั่นแหละ ที่เปลี่ยนไปก็มีเพียงแค่รูปภาพที่เปลี่ยนเป็นรูปของ ‘ซึบาสะ’ นายกฯ คนปัจจุบัน

“เอ่อ…ของที่ท่านซื้อมา ให้ผมช่วยประกอบไหมครับ” บอดี้การ์ดคนหนึ่งอาสา อากิโอะบอก “ไม่ต้อง ผมทำเอง พวกคุณแค่ยกของไปวางไว้ในห้องนอนก็พอ”

“เอ่อ…ครับ” บอดี้การ์ดรับคำสั่ง อากิโอะก็ขึ้นไปที่ห้องนอน ซึบาสะอยู่ข้างๆ พลางเอ่ยว่า “ต่อให้คุณซื้อมือถือใหม่ ซื้อโน๊ตบุ๊คใหม่ ซื้อ PC ใหม่ เดี๋ยวก็ถูกใส่โปรแกรมสปายแวร์อยู่ดีแหละ”

“เรื่องนั้นไม่ต้องห่วง ผมมีวิธีจัดการ” อากิโอะพูดเบาๆ กับวิญญาณซึบาสะ ซึบาสะพยักหน้า “ก็หวังว่าคุณจะจัดการได้นะ”

“หึ! มือชั้นนี้แล้ว แฮกเกอร์กระจอกๆ ทำอะไรไม่ได้หรอกน่า” อากิโอะพึมพำเบาๆ พลางเดินเข้าห้องนอนไป เขามองกวาดไปทั่วห้องนอนแล้วสั่งว่า “มือถือเก่า โน๊ตบุ๊คเก่า PC เก่า พวกคุณเอาไปใช้กันเองเถอะ”

“หา!” บอดี้การ์ดฟังแล้วอึ้งไป “ท่านจะทิ้งของพวกนั้นเหรอครับ!?”

“ก็ทิ้งซิ ของเก่าแบบนั้นผมไม่ใช้หรอก” อากิโอะบอกพลางชี้นิ้วสั่ง “เอ้า คุณเข้ามายก PC เครื่องนั้นออกไปซิ”

“เอ่อ…ครับๆ” บอดี้การ์ดรับคำสั่งแล้วเดินไปที่โต๊ะ จัดการถอด PC บนโต๊ะยกออกไป อากิโอะมองอย่างพอใจ พวกบอดี้การ์ดก็ยกของที่ซื้อมาใหม่ไปไว้ในห้องนอนตามคำสั่ง อากิโอะชี้นิ้วสั่ง “วางไว้ตรงนั้น เสร็จแล้วก็ออกไปให้หมด ถ้าผมไม่เรียกก็ไม่ต้องเข้ามา”

“ครับ” บอดี้การ์ดวางของไว้ที่พื้นแล้วพากันถอยออกไป อากิโอะก็นั่งลงเปิดกล่องทีละกล่องแล้วจัดแจงประกอบ PC เครื่องใหม่