1112. เรียกให้ช่วยในแดนสวรรค์พิรุณ
เพียงแค่คว้าจับ พลันเกิดคลื่นโกรธเกรี้ยวขึ้นมาในทะเลโลหิตปลดปล่อยเสียงคำรามสั่นสะเทือนสวรรค์
ท้องฟ้าสีแดงโลหิตบิดเบี้ยวราวกับมีพลังอันแข็งแกร่งกำลังแตกออก จากนั้นมิติก็ถูกฉีกกระชาก
รอยแตกร้าวนี้ยาวมากกว่าแสนฟุต จิตสังหารที่ระงับไว้มานานหลายพันหลายหมื่นปีได้ระบายออกมาเป็นครั้งแรก ซึ่งเพียงพอจะทำให้ทะเลโลหิตสั่นเทา
แรงกดดันผุดออกมาจากรอยแยก ทะเลโลหิตไม่เกรี้ยวกราดอีกแล้วแต่กลับเป็นแรงกดดันผลักมันให้ออกไป รอบรอยแตกร้าวมีสายฟ้าระเบิดผุดออกมาเกาะกุมไปทั่ว
ต้าเสินเงยศีรษะเผยท่าทางเหี้ยมโหด “หอกสังหารเทพเจ้า สมบัติแห่งราชวงศ์ ในนามต้าเสิน จงลงมา!”
สิ้นเสียงเอ่ย พลันเกิดเสียงคำรามดังออกมาจากรอยแยก แสงสายฟ้ากระพริบวูบวาบ ลำแสงสีแดงสายหนึ่งพุ่งออกมาเข้าหาแขนขวาของต้าเสิน
ต้าเสินคว้าเอาไว้ทันที!
แสงสีแดงดิ้นรนอยู่ชั่วครู่จากนั้นก็หยุดลง มันเปลี่ยนกลายเป็นหอกสีแดงเข้มยาวพันฟุต เส้นแสงโค้งรอบตัวมันส่งกลิ่นอายน่าเหลือเชื่อ
ต้าเสินถือหอกเผยรอยยิ้มกระหายโลหิต จากนั้นโยนออกไปอย่างรุนแรง! หอกสังหารเทพเจ้าทะลวงผ่านท้องฟ้าแห่งโลกทะเลโลหิตจนเกิดเสียงระเบิดสั่นสะเทือนสวรรค์ ท้องฟ้าดูเหมือนกำลังล่มสลาย!
วินาทีที่หอกแทงทะลุออกไป มันเคลื่อนไหวเร็วยิ่งขึ้น ทะลุทะลวงพื้นที่หลายแห่งในดินแดนเทพโบราณจนกระทั่งมาถึงขุมนรก! มันเร็วมากและมีกลิ่นอายที่แม้แต่เซียนขั้นทลายสวรรค์ยังต้องตกตะลึง หอกกระพริบวาบสีแดง เคลื่อนไหวดุจมังกรเข้าหาเหล่าเซียนที่กำลังต่อสู้กับอสูรดุร้ายพวกนั้น!
เมื่อหอกสังหารเทพเจ้าปรากฏขึ้น เหล่าเซียนทั้งหมดสั่นสะท้าน เสียงกรีดร้องดังระงมก่อนที่จะมีเวลาตอบสนองเสียอีก
ทว่าขณะที่แสงสีแดงกระพริบวูบวาบ เหล่าเซียนทั้งหมดที่อยู่ใกล้พลันแตกสลายกลายเป็นกองโลหิต แต่โลหิตนี้ไม่ได้สลายไปไหน มันถูกแสงสีแดงดูดซับเข้าไป!
ไม่มีใครต่อต้านหอกสังหารเทพเจ้าได้ เพียงกระพริบตาเซียนมากกว่าครึ่งที่เข้ามาต่างก็ตายตกกันไป เหลืออยู่ไม่กี่คนที่กำลังถูกอสูรดุร้ายเข้าต่อสู้ เซียนประมาณพันคนต่างก็เผยอาการตื่นตระหนก
หอกสังหารเทพเจ้าห่อหุ้มด้วยแสงสีแดงไม่ได้ติดตามพวกเซียนที่กระจัดกระจายกันออกไป มันพุ่งเข้าหาทางเข้ารูปทรงวงรีและพุ่งออกไปแทน!
เมื่อมันออกไปจากดินแดนเทพโบราณได้และปรากฏตัวในทะเลปิศาจ ทั้งดวงดาวเกิดการสั่นเทา กลิ่นอายมิอาจบรรยายได้พลันปรากฏ!
พลังดั้งเดิมเบื้องหน้ามันทั้งหมดถูกผลักกลับไป ราวกับไม่ว่าหอกสังหารเทพจะอยู่ที่ไหน พลังดั้งเดิมไม่อนุญาติให้มีอยู่!
แสงสีแดงส่องสว่างเจิดจ้า หอกสังหารเทพพุ่งออกไปจากทะเลปิศาจ ลำแสงสีแดงพุ่งเข้าสู่ท้องฟ้า ชั้นบรรยากาศแยกออกห่างทำให้หอกเข้าสู่อวกาศโดยไร้การต่อต้าน!
ผ่านไปหลายหมื่นปี ในที่สุดอาวุธของเผ่าเทพโบราณสายเลือดราชวงศ์ก็ปรากฏขึ้นอีกครั้ง!
เหล่ากองกำลังด้านนอกดาวซูซาคุต่างก็สัมผัสถึงกลิ่นอายสั่นสะเทือนสวรรค์ ขณะที่พวกเขากำลังตอบสนอง หอกสังหารเทพเข้ามาใกล้กับตำหนักแห่งหนึ่งของอารามเทพอัสนี!
หอกสังหารเทพเจ้าแทงเข้าใส่ตำหนักจนเกิดแสงกระพริบสีแดง ตำหนักสั่นเทาและแตกสลายเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อย หอกไม่หยุดแค่นั้น มันแทงทะลุผ่านตำหนักทั้งหมดของฝ่ายทุกช้นฟ้าจนพวกมันพังทลาย
แม้กระทั่งสำนักซากศพก็ยังได้รับผลกระทบไปด้วย โลงศพทั้งหมดแตกสลายทีละโลง แม้กระทั่งหุ่นเชิกซากศพด้านในก็ยังเปลี่ยนกลายเป็นผุยผง!
กองกำลังพันธมิตรเซียนประสบความยากลำบากมหาศาล หอกสังหารเทพเจ้าทะลุผ่านฝูงชนและส่งเสียงกรีดร้องดังระงม ใครที่อยู่ใกล้จะถูกสังหารทันที!
ในหมู่พวกเขามีหญิงชราขั้นทลายสวรรค์จากพันธมิตรเซียนอยู่ด้วย!
นางคิดว่าตนเองสามารถหยุดหอกสังหารเทพเจ้านี้ได้ชั่วขณะด้วยระดับบ่มเพาะขั้นทลายสวรรค์ระดับต้นและใช้วิชาเซียนได้ ทว่าหอกสังหารเทพเจ้าไม่สนใจวิชาทั้งหมดและพุ่งทะลุหน้าอกนางออกไป สายตาไม่เชื่อกับสิ่งตรงหน้าพลางมองบนหลุมในหน้าอก วินาทีต่อมาร่างกายก็แตกสลายแม้แต่วิญญาณดั้งเดิมก็ไม่มีเหลือ
ปรมาจารย์จงเฉินหรี่ตาแคบ เขาและผู้อาวุโสคนอื่นๆเหาะเหินออกมา สำนักซากศพส่งเซียนออกมาเข้าโจมตีหอกสังหารเทพเจ้าด้วยเช่นกัน!
ขณะที่เซียนเหล่านี้กำลังจะโจมตี หอกสังหารเทพเจ้าหันตัวกลับสู่ดาวซูซาคุ กลับสู่ทะเลปิศาจและหายกลับเข้าไปในดินแดนเทพโบราณ
ยามที่หอกเทพเจ้าหายไป น้ำเสียงแหบพร่าดังสะท้อนไปทั่วดวงดาวและเข้าสู่อวกาศ!
“ข้ากำลังรอคอยพวกเจ้าอยู่!”
ปรมาจารย์จงเฉินเงียบสงัด ผู้อาวุโสเผยสีหน้าเคร่งเครียด บางคนใบหน้าซีดเซียวและไม่เชื่อกับตาตัวเอง
“นี่…นี่มันอะไรกัน?!”
“ที่หวังหลินพูดเป็นเรื่องจริง!” ดวงตาปรมาจารย์จงเฉินส่องสว่าง เขามาที่นี่เพราะมีคำสั่งจากคนในฝ่ายทุกชั้นฟ้าที่เขาเคารพ เขาจึงต้องมา!
หลังจากขบคิดเล็กน้อย ปรมาจารย์จงเฉินร้องตะโกน “เซียนทั้งหมด ตามข้าไปที่ดาวซูซาคุ!” สิ้นคำพูดเขาก็ลอยเข้าหาดาวซูซาคุ เหล่าผู้อาวุโสและเซียนมากมายติดตามเขาไป!
ส่วนทางสำนักซากศพขบคิดเล็กน้อย และเอ่ยน้ำเสียงเหมือนก้อนหินกำลังเสียดสีกันดังกึกก้อง
“สำนักซากศพ มุ่งหน้าไป!” ทั้งสำนักเคลื่อนไหว กลุ่มเซียนพร้อมด้วยโลงศพเหาะเหินเข้าหาดาวซูซาคุ ด้านหน้าเป็นคนจำนวนแปดคนล้อมรอบด้วยหมอกสีดำและปลดปล่อยแรงกดดันทรงพลัง!
ทางฝ่ายพันธมิตรเซียนขบคิดชั่วครู่และไม่ได้ส่งกองกำลังทั้งหมดไป พวกเขาเหลือคนเพียงครึ่งเดียวและคนที่เหลือติดตามผู้อาวุโสที่ตนเองเคารพเข้าหาดาวซูซาคุ!
ขณะเดียวกัน ตัวตนในส่วนลึกสุดของชั้นนรกในดินแดนเทพโบราณก็พลันตื่นขึ้นจากการผันผวนของพลังดั้งเดิม
ร่างอันพร่ามัวของมันค่อยๆเผยออกมา!
ร่างมันไม่ได้สูงมาก เพียงแค่ยี่สิบฟุตเท่านั้น มันรูปร่างเหมือนมนุษย์ เหมือนเป้นชายหัวล้านแต่สิ่งที่ทำให้ทุกคนอ้าปากค้างได้ก็คือคอของมัน!
ตรงคอแยกออกมาเป็นกิ่งก้านจำนวนสิบแปดกิ่ง หนาเท่างูเหลือมราวกับสร้างขึ้นมาเป็นอสรพิษสิบแปดตัว!
แต่ละกิ่งก้านมีหัวมนุษย์อยู่หนึ่งหัว มีทั้งชายและหญิง หนุ่มและแก่ เพียงแค่ชำเลืองมองก็บอกได้ว่ามันไม่ใช่มนุษย์แต่เป็นอสูรดุร้ายลึกลับ! ตำนานเกี่ยวกับมันมีอยู่แต่ไม่แม่นยำนักและไม่ได้มีแค่รูปแบบเดียว!
ตำนานหนึ่งบอกว่ามันเป็นจิตวิญญาณจากยุคบรรพกาลซึ่งเรียกกันว่า “จื่อ” และมีรูปร่างเหมือนมนุษย์ แทนที่จะถือกำเนิดขึ้นมา มันกลับถูกสร้างขึ้นมาและกลายเป็นตัวเต็มวัยในสามวัน มันฝืนลิขิตสวรรค์และตายด้วยการถูกตัดศีรษะ อสูรร้ายนามว่าจื่อเซี่ยงจึงถือกำเนิดขึ้นมาจากซากศพ!
ยามที่มันถือกำเนิดมีเพียงแค่หัวเดียว ทุกครั้งที่มันกลืนกินโลกก็จะได้รับอีกหนึ่งหัวและมีวิชาใหม่ มันกล้าเผชิญหน้าต่อสู้กับโลกาและสามารถหลับใหลได้เป็นนิรันดร์
ณ ตอนนี้ในแดนสวรรค์พิรุณ เมื่อเทียบกับแดนเทพโบราณแล้ว ทุกอย่างที่นี่สงบสุขยกเว้นรอยร้าวที่ปรากฏขึ้นในท้องฟ้าและเกิดการสั่นสะเทือนอย่างต่อเนื่องจากพื้นดิน
กลุ่มของหวังหลินมีระดับบ่มเพาะก้าวล้ำเกินกว่าที่แดนสวรรค์พิรุณจะทนรับได้ ขณะที่พวกเขาเข้ามา ชิ้นส่วนจุดหนึ่งแตกสลายก่อเกิดเป็นแรงดึงดูดขนาดใหญ่ดึงชิ้นส่วนอื่นๆเข้ามาใกล้
หวังหลินยืนบนสถานที่สูงมองชิ้นส่วนแดนสวรรค์พิรุณอันคุ้นเคย ดวงตาเปล่งประกายนึกถึงอดีตที่ผ่านมาและค่อยๆพบชิ้นส่วนที่เขาเคยได้ยินเสียงเรียกให้ช่วยเหลือ! [1]
รอบด้านมีอีกหลายสิบคน ทั้งหมดมองมาที่หวังหลินเพียงคนเดียว พวกเขาต้องติดตามหวังหลินเพื่อทำภารกิจช่วยเหลือจักรพรรดิมังกรฟ้า อีกทั้งหวังหลินก็เป็นจักรพรรดิวิหคเพลิง สิ่งสำคัญที่สุดก็คือมีเพียงหวังหลินคนเดียวที่รู้ตำแหน่งจักรพรรดิมังกรฟ้าถูกขังเอาไว้!
หวังหลินขยับร่าง พุ่งลงไปด้านล่างจนเกิดเสียงดังสั่นสะเทือน ไม่มีใครลังเลใจในการติดตามหวังหลิน
พวกเขาไม่สามารถอยู่ที่นี่นานเกินไปได้ ไม่เช่นนั้นจะทำให้แดนสวรรค์พิรุณล่มสลายในระดับกว้างใหญ่ ถึงตอนนั้นลืมการช่วยจักรพรรดิมังกรฟ้าไปได้เลย แม้กระทั่งการช่วยฉิงหลินก็ทำไม่ได้
ดังนั้นพวกเขาจึงต้องรวดเร็ว!
ทุกคนที่นี่ต่างก็รู้เรื่องนี้ดี หวังหลินเคลื่อนไหวรวดเร็วแต่ไม่ได้ใช้ความเร็วเต็มที่ เหาะเหินอย่างอ่อนโยนไม่ไปกระตุ้นให้เกิดการแตกสลายมากกว่าเดิม
ระหว่างทางพวกเขาไม่ได้พบเจอเซียนคนใด แม้จะมีเซียนเข้ามาที่นี่ผ่านทางเตาหลอมพิรุณ เมื่อพวกเขาเห็นสถานการณ์ที่นี่จึงตระหนักได้ว่ามันไม่ม่นคง และเลือกจะจากไปด้วยความหวาดกลัว
เวลาผ่านไปจนเหลือเวลาไม่มากนัก รอยร้าวในแดนสวรรค์พิรุณปรากฏมากขึ้น เสียงดังสั่นสะเทือนออกไปไกลและชิ้นส่วนอีกแห่งแตกสลาย หวังหลินพลันมาถึงชิ้นส่วนที่เขาได้ยินเสียงร้องขอความช่วยเหลือ!
หวังหลินจำได้ชัดเจนว่าเสียงเรียกขอความช่วยเหลือดังออกมาจากภูเขาที่ดูเหมือนเป็นที่กักขัง หลังจากร่อนลงบนนั้นจึงส่งสัมผัสวิญญาณออกไปและพบภูเขาที่ห่างออกไปห้าพันลี้!
หวังหลินรีบเหาะไปทางนั้นอย่างรวดเร็ว
เขาเข้าไปใกล้ขึ้นและใกล้ขึ้น! เหล่าผู้อาวุโสสำนักมังกรฟ้าด้านหลังหวังหลินต่างก็เต็มไปด้วยความตื่นเต้น พวกเขารอคอวันนี้มานานเกินไปแล้ว!
ยิ่งคาดหวังไว้สูงก็ยิ่งหวาดกลัวต่อความผิดหวัง วินาทีนั้นจิตใจเต็มไปด้วยความกังวล แม้กระทั่งจิตใจแห่งเต่าก็ยิ่งไม่มั่นคง
ครู่ต่อมา ภูเขารูปร่างกรงขังจึงปรากฏเบื้องหน้าสายตาทุกคน!
“ที่นี่แหละที่ข้าได้ยินเสียงเรียกขอความช่วยเหลือ!” หวังหลินชี้ไปข้างหน้า!
ผู้อาวุโสสำนักมังกรฟ้าพุ่งออกไปหาภูเขา
“ช่วยข้าด้วย…ช่วยข้าด้วย…” น้ำเสียงอ่อนแรงดังสะท้อนขึ้นมาตอนที่พวกเขาเข้าไปใกล้ หวังหลินหยุดชะงักทันทีแต่ทุกคนรอบตัวเขาดูเหมือนจะไม่ได้ยินมันเลย
หวังหลินดวงตาส่องสว่างขึ้นและเอ่ยออกมา “พวกท่านได้ยินไหม…เสียงเรียกขอความช่วยเหลือ?”
1.ตอนที่ 297 ที่หวังหลินได้ยินเสียงเรียก