114. รอคอย
ซินไฮ่มองซางกว้านหยุนและพูดว่า “ท่านพี่ไปทักทายผู้ส่งสาส์นจากหอคอยสวรรค์ ข้าเชื่อว่าจะกลับมาอีกไม่นานนี้”
ขณะเดียวกัน ค่ายกลส่องสว่างขึ้นอีกครั้งทุกคนข้างนอกหุบเขาหยุดพูดคุยและหันกลับไปมองเถิงฮว่าหยวนกำหมัดแน่นขณะที่จ้องค่ายกลอย่างโศกเศร้าจิตใจเขาพร้อมสั่งการเมื่อหวังหลินปรากฎตัวเขาจะใช้คำสาปเพื่อเคลื่อนย้ายไปถัดจากเขาและทำให้มันรู้จักความทรมานในโลกใบนี้
ค่ายกลส่องสว่างขึ้นและคนจำนวนสิบสามคนเดินออกมา
ใบหน้าเถิงฮว่าหยวนยิ่งมืดหม่นมากขึ้นขณะที่เขาบีบวิญญาณอีกดวงในธงเขาเหยียดยิ้มในใจ “หวังหลินหากเจ้าใจเย็นจนไม่สนใจครอบครัวเจ้าและไม่ก็ออกมาหล่ะก็เมื่อนั้นข้ายอมรับว่าประเมินเจ้าผิดไป แต่ตราบใดที่เจ้าหนีไปเมื่อข้าได้เข้าถึงขั้นผลิดอกระดับกลางข้าจะเพิ่มพลังคำสาปเพื่อค้นหาเจ้าให้ได้”
เซียนข้างนอกหุบเขาเริ่มพูดคุยกันอีกครั้ง
“ข้อจำกัดการต่อสู้ครั้งนี้ประหลาดเกินไปก่อนหน้านี้กลุ่มแรกที่ออกมามักจะมีจำนวนเยอะที่สุดและจากนั้นก็ค่อยลดลงเรื่อยๆแต่ทำไมกลุ่มที่สองถึงมีคนมากกว่ากลุ่มแรกกัน?”
“น่าแปลก ข้ารู้สึกว่าเรื่องนี้เป็นเรื่องที่แปลกมาก”
“สำนักอะไรนั่น? ใครพอรู้บ้าง ช่วยพูดเถอะ”
“นั่นสำนักเฮฮวน ข้ารู้จักแม่หนูนั่น หวางหยิง(王穎 Wáng yǐng) ตราบใดที่นังนั่นปรากฎตัวในระยะร้อยฟุต ข้าจำกลิ่นเหม็นของเธอได้…”
“ใช่แล้ว นั่นคือสำนักเฮฮวน”
ขณะที่ผู้คนพูดกันอยู่ ใบหน้าของเซียนขั้นผลิดอกสองคนของสำนักเฮฮวนเฉิงฮวนและเฉินหยวน ต่างมืดมนลง ทั้งสองมองหน้ากันส่งสัญญาณจากนั้นก็กลับเป็นสีหน้าปกติ
เหล่าศิษย์ของสำนักเฮฮวนรีบเร่งมาทางเฉิงฮวนและเฉินหยวนด้วยใบหน้าซับซ้อนหัวหน้าศิษย์สาวรีบโยนหยกสื่อสารไปให้เซียนขั้นผลิดอกทั้งสองคนเมื่อพวกเธอมาถึง
เฉินหยวนขมวดคิ้ว เขาวางหยกบนหน้าปากตัวเองและตื่นตระหนก จากนั้นเขามองไปที่หวางหยิง “เป็นเรื่องจริงหรือ?”
หวางหยิงตอบด้วยความเคารพ “ท่านบรรพชน พวกเราเห็นมันกับตาตัวเอง”
เหล่าศิษย์ด้านหลังเธอรู้เรื่องราวที่อยู่ข้างในหยกและทั้งหมดพยักหน้าอย่างรวดเร็ว
เฉิงฮวนมองทุกคนจากนั้นนำหยกจากเฉินหยวนมา หลังจากตรวจสอบหยกเป็นเวลานาน เธอก็หัวเราะเย็นเฉียบและทำลายหยกกลายเป็นฝุ่นผง
ทันใดนั้นสายตาอีกหนึ่งคู่จากสำนักดั้งเดิมมองมาทางพวกเขา เฉินฮวนและเฉิงหยวนหันกลับไปมองและเห็นซินไฮ่พยักหน้าให้
เฉินฮวนและเฉิงหยวนสังเกตปฏิกิริยาของซินไฮ่เมื่อศิษย์ของสำนักเปียวเมียวออกมาได้แต่ไม่สามารถเดาได้ว่าเกิดอะไรขึ้นทว่าหลังจากตรวจสอบหยกไปแล้วทั้งคู่จึงรู้ได้เกิดอะไรขึ้นในนั้น
เถิงฮว่าหยวนขมวดคิ้วขณะที่มองเฉินฮวน เฉิงหยวนและซินไฮ่ทันใดนั้นเขารู้ว่ามีเรื่องใหญ่เกิดขึ้นในนั้นแต่ไม่รู้ว่าเกิดปัญหาอะไรขึ้นหลังจากสังเกตอยู่เล็กน้อยเขาก็ไม่สามารถหาสาเหตุได้ว่าอะไรผิดพลาดดังนั้นจึงได้ทำลายวิญญาณอีกดวง
ขณะเดียวกัน ไม่เพียงแต่เถิงฮว่าหยวนแต่สำนักอื่นทั้งหมดต่างสังเกตได้ว่ามีบางสิ่งบางอย่างผิดพลาดพวกเขาไม่รู้ว่าเหล่าศิษย์พวกนั้นพูดอะไรถึงทำให้เซียนขั้นผลิดอกทั้งสามคนมีสีหน้ามืดหม่น
แม้กระทั่งตระกูลเล็กๆสำนักขนาดเล็กและเซียนอิสระที่สังเกตเห็นสิ่งผิดปกติพวกนี้ได้ดังนั้นพวกเขาจึงรวมตัวกันทั้งหมดและเริ่มสนทนากัน
ทันใดนั้นท้องฟ้าได้มืดครึ้มและวงแหวนแสงหนึ่งวงปรากฎขึ้นอย่างเงียบๆวงแหวนแสงลอยขึ้นไปใจกลางท้องฟ้าจากนั้นขยายออกเป็นรัศมีสิบเมตรมีคนสี่คนเดินออกมาจากในวงแหวนนั้น
คนด้านหน้าเป็นชายร่างอ้วนราวกับลูกบอลมีสีหน้ายิ้มแย้มแต่ขณะที่เขาปรากฎตัวขึ้นเหล่าเซียนขั้นผลิดอกทั้งหมดที่ลอยอยู่บนอากาศนั้นได้ยืนข้างเขาอย่างสุภาพ
คนผู้นี้คือผู้ส่งสาส์นของแคว้นจ้าว หลินยี่
หลินยี่หัวเราะออกมาพลันพูดขึ้น “ทุกคนข้ามาที่นี่เพื่อช่วยผู้ส่งสาส์นของแคว้นอันดับสูงกว่าเพื่อเปิดประตูสนามรบต่างแดนข้าไม่ก่อกวนสิทธิ์ในการเข้าร่วมของพวกเจ้าหรอก โปรดสบายใจได้”
คนด้านหลังหลินยี่ทั้งสามคนคือพั่วหนานจื่อ เซียนผมขาวจากสำนักเปียวเมียว และเซียนร่างผอมจากสำนักเทียนต้าว
ทั้งสามคนมาพร้อมกันหลินยี่และร่อนลงใจกลางพื้นที่โล่ง เซียนขั้นผลิดอกทั้งหมดรีบติดตามไปและยืนอยู่ด้านข้างพวกเขา
ซินไฮ่ถือโอกาสยืนถัดจากผู้เฒ่าผมขาวและส่งคำพูดบางอย่างผู้เฒ่าผมขาวนี้คือผู้เชี่ยวชาญอันดับหนึ่งของสำนักเปียวเมียว นามว่าเย่เม่ย
หลังจากได้ฟังคำพูดของซินไฮ่ เขาก็พยักหน้าอย่างใจเย็น
ค่ายกลส่งแสงขึ้นอีกครั้งและคนจำนวนห้าคนเดินออกมาจังหวะที่ทั้งห้าปรากฎตัว คลื่นพลังเย็นสายหนึ่งกระจายออกมาสายตาทั้งห้าคนต่างเปื้อนเลือด พวกเขามองไปรอบๆเมื่อพบมุมหนึ่งจึงนั่งลงไป
“พวกนั้นมาจากสำนักไหนกัน?” ทุกคนเริ่มพูดคุยกันอีกครั้ง
หลังจากผ่านไปเวลานานจนไม่มีใครออกมาอีก ดังนั้นทุกคนเริ่มจะเดาว่าสำนักที่ทั้งห้าคนนั้นเป็นสำนักไหน
เย่เม่ยที่ยืนด้านข้างหลินยี่หัวเราะออกมา “ท่านผู้ส่งสาส์นดูศิษย์ของสำนักซากศพพวกนั้นสิ เต็มไปด้วยการต่อต้านข้าได้ยินมาสำนักซากศพมีวิชาลับที่สามารถทำให้ลูกศิษย์รวมเข้ากับหุ่นเชิดของตัวเองได้ข้าเดาว่าทั้งห้าคนนั้นคงเรียกว่ามนุษย์หุ่นเชิดกระมัง”
หลินยี่พยักหน้าและพูดขึ้น “ทั้งห้าคนนั้นเป็นมนุษย์หุ่นเชิดจริงๆ”
ชายร่างผอมจากสำนักเทียนต้าวมองไปรอบๆและขมวดคิ้วขึ้นพลางพูดออกมา “ทำไมสหายเย่ไม่อยู่ที่นี่…”
หลินยี่ส่ายหัวและพูดขึ้น “สำนักซากศพไม่ทำตามกฎการเก็บป้ายสิทธิ์ในหุบเขาจูหมิงไว้ได้ดังนั้นพวกเขาถือว่าไม่มีคุณสมบัติเข้าร่วม หากเขาไม่มาก็ไม่สำคัญหรอก” เช่นนั้นเขามองเหล่าฝูงชนทางทิศเหนืออย่างลวกๆพลางคิดขึ้น ‘สำนักซากศพ…เวลานี้มีหลายคนที่จะเสร็จสิ้นการกลืนกินและกำลังฟื้นฟูพลังฝึกคนของตัวเอง…’ พอคิดเช่นนี้หลินหยี่หันไปทางเซียนขั้นผลิดอกของหุบเขาหวู่เฟิงทันที “หุบเขาหวู่เฟิงก็เช่นกันที่ไม่สามารถเก็บป้ายสิทธิ์ไว้ได้จึงขาดคุณสมบัติเข้าร่วมแต่กลับนำป้ายสิทธิ์ให้กับสำนักอื่นดังนั้นสำนักแห่งนั้นจึงมีป้ายสิทธิ์สองชิ้นแต่เพราะไม่มีข้อจำกัดจำนวนการครอบครองป้ายสิทธิ์จึงไม่ผิดกฎ”
เซียนขั้นผลิดอกของหุบเขาหวู่เฟิงเป็นชายชราชุดดำ สีหน้าไม่เปลี่ยนไปขณะที่มองไปยังเถิงฮว่าหยวน
เถิงฮว่าหยวนเงียบเสียงเช่นกัน แม้ว่าเขาจะเป็นแขกคนหนึ่งของผู้อาวุโส เขายังต้องจ่ายราคามหาศาลเพื่อได้ป้ายสิทธิ์มา
ค่ายกลส่องแสงขึ้นอีกครั้งทันใดนั้นหัวใจเถิงฮว่าหยวนบีบรัดขณะที่เขารู้สึกถึงคำสาปได้เขาจ้องไปที่ค่ายกล รอให้หวังหลินปรากฎกาย จังหวะที่หวังหลินปรากฎตัวนั้นเขาจะเคลื่อนย้ายระยะไกลออกไปทันที