1308. ต้าเสิน

เซียนคนนั้นขยายตัวออกอย่างรวดเร็วและระเบิดเป็นเลือดจำนวนมาก ทว่าเลือดนั้นควบแน่นกลับมาอีกครั้งและถูกหมอกสีดำดูดซับ

แม้กระทั่งวิญญาณดั้งเดิมก็ถูกกลืนกินไม่มีเหลือ

เสียงกรีดร้องก่อนตายดังกึกก้องในสถานที่อันเงียบสงัดและแพร่กระจายกว้างไกล

ขณะที่เหล่าเซียนในดินแดนชั้นนอกตกอยู่ในอาการตื่นตะลึง ชายคนหนึ่งระดับขั้นทลายสวรรค์ระดับสูงสุดรีบร้องตะโกนออกมา “ตั้งค่ายกล!” เหล่าเซียนถอยร่นในคราเดียว สองฝ่ามือแต่ละคนสร้างผนึก อักขระที่แตกต่างกันเริ่มกะพริบตรงกลางหน้าผาก

ทว่าในตอนที่ชายชราคนนั้นร้องตะโกน สีหน้าพลันเปลี่ยนไปและรีบล่าถอย หมอกสีดำที่ดูดซับเซียนได้พุ่งเข้าหาเขา ไม่กี่วินาทีถัดมามันก็หายไปอย่างไร้ร่องรอย!

ชายชราขั้นทลายสวรรค์สูงสุดใช้พลังดั้งเดิมในร่างทั้งหมดโดยไม่ลังเล พลังดั้งเดิมพรั่งพรูและระเบิดแพร่กระจายโดยมีเขาเป็นจุดศูนย์กลาง

“เขาบาดเจ็บสาหัส หากเรากระจายกำลัง เขาไม่อาจเข้าใกล้…” ทว่าก่อนที่จะทันได้พูดจบ หมอกสีขาวปรากฏขึ้นในความว่างเปล่าด้านหลังเขา ในหมอกสีดวงตาคู่หนึ่งแฝงสายฟ้าสีแดงขอบเขตจวี่ พริบตาเดียวมันก็หนาวเย็นสุดขั้วดั่งค่ำคืนฤดูหนาว!

แสงสายฟ้าสีแดงสะท้อนกับสายตาเซียนทุกคนที่นี่ ขอบเขตจวี่สีแดงโลหิตกลายเป็นสิ่งเดียวในความคิดทุกคน!

โดยเฉพาะอย่างยิ่งในรูม่านตาของชายชราขั้นส่องสวรรค์สูงสุด มันสะท้อนเป็นสายฟ้าสีแดงอยู่ข้างใน สายฟ้านั้นพุ่งออกมาจากหมอกดำและตรงเข้าหาชายชรา

ชายชรากรีดร้อง สองฝ่ามือสร้างผนึก ปรบมือหลายครั้งพร้อมกับล่าถอย มือซ้ายยื่นเข้าหาความว่างเปล่า ทันใดนั้นปรากฏโล่ใบหน้าประหลาดขึ้นด้านหลัง

ชายชราไม่เคยพบเจอวิกฤตความตายรุนแรงเช่นนี้มาก่อน เขาเพ่งสมาธิไปที่สายฟ้าสีแดงอย่างเต็มที่ จักรวาลและอวกาศไร้ขอบเขต กระนั้นที่นี่มีเซียนหลายคน ชายชราจึงไม่เคยรู้สึกโดดเดี่ยว

ในจังหวะนั้นเองดวงดาวทั้งหมด สวรรค์และเหล่าเซียนรอบตัวเขาหายไป สิ่งเดียวที่เหลืออยู่ในสายตาชายชราคือสายฟ้าสีแดงที่กำลังเข้ามาใกล้อย่างรวดเร็ว

แขนขวาบรรจุระดับบ่มเพาะทั้งหมดของตัวเองและปรบมือยิงคลื่นพลังดั้งเดิมอันรุนแรงออกไป พวกมันเปลี่ยนกลายเป็นวิชาที่แตกต่างกันหลายอย่างเข้าหยุดสายฟ้าสีแดง แต่สายฟ้าแดงแข็งแกร่งเกินกว่าจะมีใครจินตนาการถึง!

เสียงดังสนั่นกึกก้องในพริบตาเดียว วิชาที่ชายชราใช้ออกมาไม่มีค่าพอจะหยุดสายฟ้าแดงได้ พวกมันทั้งหมดถูกทำลายในทันที สายฟ้าแดงเจาะทะลวงทั้งหมดและเข้าใกล้โล่ประหลาดนั้นด้วย!

ชายชราใบหน้าถอดสี สองฝ่ามือกันอยู่บนโล่ ร้องคำรามอย่างดุดัน “จิตวิญญาณบรรพชน ปกป้อง…” ทว่าก่อนจะทันได้พูดจบ แสงสีแดงกระแทกเข้าใส่โล่ทันที

เสียงแตกร้าวดังกึกก้องไปทั่วดวงดารา เข้าสู่โสตประสาทของเซียนรอบด้านทั้งหมด พวกเขาจ้องมองอย่างโง่งม ดวงตาเผยความหวาดกลัวและหวาดหวั่นสุดชีวิต!

ใบหน้าประหลาดบนโล่ขยับเคลื่อนไหวตอนที่สายฟ้าแดงเข้ามาใกล้และมันเผยทีท่าว่าจะกลืนกินสายฟ้าแดง สายฟ้าแดงเข้าไปในปากและเกิดเสียงดังสนั่นอยู่ข้างใน ใบหน้าประหลาดส่งเสียงกรีดร้องโหยหวนก่อนจะแตกสลายพร้อมสายฟ้าแดงแทงทะลุออกมาฉีกกระชากโล่ให้เป็นชิ้นๆ

เมื่อโล่พังทลายไปแล้ว สายฟ้าแดงกะพริบวูบวาบเข้าสู่ชายชรา ร่างกายสั่นสะท้าน ดวงตาเหม่อลอย โลหิตไหลซึมออกจากรูขุมขน สายฟ้าแดงพุ่งทะลวงเข้าสู่ร่างกายและสัมผัสกับวิญญาณเขาทำให้แตกดับโดยไร้การต่อต้าน

วิญญาณแตกดับ วิญญาณดั้งเดิมดับสูญ จากนั้นพลังชีวิตทั้งหมดหายไปจากร่างกาย

หมอกสีดำล้อมรอบร่างชายชรา วินาทีถัดมาหมอกก็หายไปเหลือทิ้งไว้แต่เพียงกระดูกและสลายเป็นขี้เถ้า

“นี่คือเซียนดินแดนชั้นนอกหรือ…” น้ำเสียงมืดมนดังออกมาจากหมอกสีดำและสะท้อนไปทั่วดวงดาว

น้ำเสียงนี้จุดปะทุความตื่นตระหนกและหวาดกลัวให้รวมอยู่ในใจเซียน หมอกสีดำเสมือนฝันร้าย เมื่อมันเผชิญหน้ากับใคร คนผู้นั้นจะต้องตายอย่างโหยหวน!

พวกเขาคิดว่าเหล่าเซียนดินแดนชั้นเป็นเหมือนฝูงแกะ ไม่คู่ควรจะเป็นภัยคุกคามเลยด้วยซ้ำ ทั้งยังเชื่อว่าพวกดินแดนชั้นนอกคือเต๋าแห่งสวรรค์ของดินแดนชั้นใน คนทุกคนของดาราจักรโบราณถือว่าเป็นเต๋าสวรรค์ของเซียนดินแดนชั้นใน

ดินแดนชั้นในเป็นเหมือนสถานที่รกร้างที่มีแต่ความป่าเถื่อน!

ทว่าตอนนี้ความคิดทั้งหมดนั้นพังทลายไป แววตาแต่ละคนเต็มไปด้วยความหวาดกลัวมหาศาล ทั้งหมดล่าถอยโดยไม่ลังเล ไม่กล้าสู้กลับและสิ่งเดียวในหัวคือหนี หนี หนี!

ในหมอกสีดำมองเห็นร่างหวังหลินกำลังเลียริมฝีปากได้อย่างเลือนลาง วิชากลืนกินนี้ทรงพลังยิ่ง หลังจากกลืนกินไปหลายคน อาการบาดเจ็บของหวังหลินฟื้นฟูได้อย่างรวดเร็ว

ความรู้สึกไม่อึดอัดหลังจากกลืนกินคนเข้าไปเป็นเหมือนการกินผลไม้สวรรค์ มันหอมหวานและยากจะหยุดได้

ดวงตากะพริบสีแดง ยามที่เหล่าเซียนหลายร้อยกระจายตัวกันออกไป หวังหลินหัวเราะและก้าวออกมาจากหมอกสีดำเข้าหาพวกเขา

ร่างกายผอมเพรียว ก้าวเดินออกจากหมอกราวกับพึ่งเดินออกจากขุมนรก เขาพุ่งเข้าหาเซียนใกล้ๆซึ่งไม่ได้แก่ชราแต่ยังเยาว์วัย แววตาอีกฝ่ายเต็มไปด้วยความหวาดกลัวเกินอธิบาย เมื่อหวังหลินมาถึงเขาถึงกับลืมต่อต้านและกรีดร้องสุดเสียง

ทว่าเสียงกรีดร้องที่พึ่งเริ่มต้นนั้นพลันหยุดชะงัก แขนซ้ายหวังหลินคว้าเข้าที่คอและจากนั้นพุ่งไปข้างหน้าโดยไม่หยุด

ชายหนุ่มสำลักจนไม่สามารถร้องออกมาได้ ร่างกายสั่นเทาพร้อมกับมีหมอกสีดำโผล่จากร่าง ร่างกายแห้งเหี่ยวในทันที วิญญาณดั้งเดิม วิญญาณตนเอง พลังดั้งเดิมและพลังชีวิตต่างถูกแขนซ้ายหวังหลินดูดซับไป

ดวงตาเบิกกว้างและพร่ามัวในวินาทีต่อมา ร่างกายระเบิดออก แม้กระทั่งโลหิตยังถูกหวังหลินดูดซับ ราวกับทั้งร่างเขาโดนแขนซ้ายหวังหลินกลืนกิน

เมื่อเขาแตกสลาย หวังหลินจับเซียนอีกคนได้ คราวนี้เป็นหญิงสาวดูเปราะบาง ดวงตาของนางเต็มไปด้วยความหวาดกลัวไร้ก้นบึ้ง เป็นครั้งแรกที่หวังหลินกลืนกินคนตอนที่ยังถูกหมอกปกคลุม และถึงแม้จะน่ากลัวแต่ไม่มีฉากนองเลือด ทว่าสิ่งที่กำลังเกิดขึ้นตอนนี้มันส่งผลกระทบต่อจิตใจ

เมื่อเขาเข้าไปใกล้ กลิ่นคาวเลือดแตะจมูกนางจนกรีดร้อง นางพยายามถอยหนีแต่กระแทกใส่หน้าอกหวังหลินและถูกผลักไปข้างหน้า

เสียงกรีดร้องรุนแรงและร้องเสียงแหลม ร่างกายนางสั่นเทาและหดเหี่ยวอย่างรวดเร็ว ความน่ารักงดงามไม่เหลืออยู่อีกแล้ว เหลือเพียงแต่กระดูก…

“ปีศาจ!!! เขาเป็นปีศาจ!!!” ขณะที่เสียงกรีดร้องดังระงม เหล่าเซียนทั้งหมดวิ่งหนี ทั้งหมดมีแต่ความตื่นตระหนก

หวังหลินเริ่มจะกลืนกินเร็วขึ้นและเร็วขึ้น ต้องขอบคุณวิชาบิดมิติ เหล่าเซียนหลายร้อยที่นี่จะหนีไปไหนพ้น!

หวังหลินไล่จับกลืนกินทีละคน ไม่ว่าจะเป็นชายหรือหญิง ทั้งหมดคือศัตรูของเขา!

ไม่มีเหตุผลให้กับการต่อสู้ระหว่างดินแดนชั้นในและดินแดนชั้นนอก มีเพียงการเข่นฆ่าเท่านั้น!

ฉากนองเลือดนี้ดำเนินต่อไปนอกค่ายกลดินแดนปิดผนึก ค่ายกลเป็นเพียงสักขีพยานให้กับการนองเลือดครั้งนี้

“วันหนึ่งเมื่อชนรุ่นหลังทะลวงผ่านค่ายกลนี้ไปได้จะทำให้คนนอกเช่นพวกเจ้าทั้งหมดต้องสูญสิ้น! สายธารโลหิตจะไหลนองในดินแดนชั้นนอก!”

โลหิตไม่ได้ก่อตัวเป็นสายน้ำ แต่มันน่าตกตะลึงยิ่งกว่าสายน้ำเสียอีก!

ขณะที่กลืนกินอย่างต่อเนื่อง หวังหลินฟื้นคืนพลังมาได้ในระยะเวลาสั้นๆ วิญญาณดั้งเดิมฟื้นคืนและเป็นรูปเป็นร่าง มีเพียงอาการบาดเจ็บบนหน้าอกที่กำลังฟื้นตัวอย่างช้าๆ!

เหล่าเซียนส่วนใหญ่โดนเขากลืนกินไป ที่เหลือประมาณร้อยคนมีระดับบ่มเพาะสูงที่สุดหลบหนีไปได้ไกลด้วยแววตาหวาดกลัวและขนลุก

หวังหลินเลียริมฝีปาก พลันหันกลับมามองเซียนที่กำลังหนี หมอกสีดำแพร่กระจายออกไปและปกคลุมพื้นที่!

“ไม่มีใครหนีรอดไปได้!” ทันใดนั้นหวังหลินเริ่มสร้างวังวนด้วยหมอกสีดำและหมุนอย่างรวดเร็ว

วังวนขยายขนาดขึ้นและปลดปล่อยพลังดึงดูดทรงพลัง เซียนที่กำลังหนีเกิดอาการช้าลงและต่างก็หวาดกลัวเมื่อพบว่าร่างตนเองกำลังถูกดูดเข้าไป

ความหวาดกลัวสุดชีวิตและฉากนองเลือดก่อนหน้านี้ทำให้เซียนที่กำลังหนีรู้สึกสิ้นหวัง!

ทว่าวินาทีนั้นหวังหลินมีสีหน้าเปลี่ยนไปมหาศาล เขามองขึ้นไปไกล โบกสะบัดแขนให้หมอกสีดำเปลี่ยนเป็นท่อนแขนคว้าจับเซียนรอบๆด้านโดยไม่ลังเล หมอกสีดำพัวพันกับเซียนคนหนึ่งและเริ่มกลืนกิน!

เสียงกรีดร้องดังระงม ทุกคนที่เฝ้าระวังค่ายกลตายกันหมด!

หลังจากกลืนกินเซียนพวกนี้ไป หวังหลินรีบก้าวเท้าและหายวับอย่างไร้ร่องรอย จังหวะที่เขาหายไป เสียงคำรามบ้าคลั่งดังออกมาไกล

“หวังหลิน!!!”

ร่างใหญ่ยักษ์เทียบกับท้องฟ้าดวงดารากำลังมุ่งหน้ามาที่นี่!

……………………………….