1399. เขตอาคมวิญญาณโบราณ

นางตกตะลึงไปชั่วขณะ ใบหน้าเผยความมืดมนแต่กลับคืนเป็นปกติในเวลาไม่นาน นางเผยรอยยิ้มอ่อนโยนพลางค่อยๆ โค้งเล็กน้อยหาหวังหลินและเอ่ยขึ้น “สาวน้อยได้รับบทเรียนแล้ว ผู้อาวุโสบอกชื่อท่านได้หรือไม่”

นางถามชื่อหวังหลินไปสองครั้งแล้วและหวังหลินจึงเกิดความสนใจ แม้จะไม่รู้จักวิชาใดที่ใช้กับชื่อของผู้คน แต่ยอดปรมาจารย์แห่งสภาราชันย์นั้นประหลาดยิ่งและมีวิชาที่หยั่งไม่ถึงแน่

หวังหลินคิดว่านางสามารถคำนวณตำแหน่งที่เขาซ่อนตัวได้อย่างไรราวกับเห็นด้วยตาตัวเอง หวังหลินอดไม่ได้ที่จะนึกถึงอีกคนที่อยู่ในความทรงจำ…เทียนหยุน!

ความจริงแล้วเทียนหยุนเป็นคนที่หวังหลินมองไม่ออกและหวาดกลัวที่สุด แม้แต่ฉุยต้าวก็ไม่สามารถทำให้เขาหวาดกลัวได้แบบเดียวกัน

ตอนนี้สีหน้าหวังหลินสงบนิ่งแต่จิตใจตื่นตัว เขามองนางและค่อยๆ เอ่ยขึ้น “ซิ่วมู่!” ชื่อเขาไม่เป็นความลับสำหรับคนที่อยากรู้ อย่างไรก็ตามหวังหลินสัมผัสได้เลือนลางว่านางจะรู้ตัวจึงบอกชื่ออื่น

ดวงตาหญิงสาวพลันส่องสว่าง หลังจากเอ่ยชื่อ “ซิ่วมู่” อยู่ในใจสามครั้ง พลันขมวดคิ้วที่ไม่มีใครสังเกตเห็น

‘หากเขาไม่ได้เอ่ยชื่อจริงๆ ข้าไม่สามารถใช้วิชาชื่อหุ่นเชิดใส่เขาได้…’

หวังหลินหันตัวกลับโดยไม่มองสองคนนั้นอีกและเข้าไปในทางผ่านลึกขึ้น ผู้ส่งสาส์นรีบติดตามและทั้งสองคนจึงหายวับเข้าไปไกล

ขณะเดินทาง หวังหลินดวงตาส่องสว่าง สิ่งที่เขาทำลงไปต่อเผ่าลำห้วยและเผ่าวิญญาณอสรพิษถือเป็นการทดสอบมหาจักรพรรดิ มหาจักรพรรดินั้นลึกลับเกินไปและมอบผลประโยชน์ให้หวังหลินหลายอย่างจนเขาอดไม่ได้ที่จะต้องระมัดระวัง

เพื่อรู้ถึงแผนของอีกฝ่าย เขาจึงต้องทดสอบ เรื่องเผ่ามังกรหุ้มเกราะก็เหมือนกัน และเรื่องเผ่าลำห้วยและเผ่าวิญญาณอสรพิษก็ด้วย มีเพียงการกระตุ้นไปเรื่อยๆ เท่านั้นที่จะทำให้หวังหลินเจอเส้นกั้นของอีกฝ่าย!

‘เขาถอนตำแหน่งผู้อาวุโสตกสวรรค์สองคน ให้ข้าเลือกหัวหน้าเผ่ามังกรหุ้มเกราะและกระทั่งปล่อยให้ข้าถอนสิทธิ์การเข้าร่วมสองเผ่าในการคัดเลือกผู้อาวุโส ทั้งหมดนี้อยู่เหนือเส้นกั้นอยู่…บางทีสภาราชันย์อาจไม่มีความหมายอะไรต่อมหาจักรพรรดิ!’ หวังหลินขบคิดเล็กน้อย ดวงตาส่องสว่าง เขาพลันเอ่ยบางอย่างกับผู้ส่งสาส์นด้านหลัง

“หัวหน้าเผ่าแมงป่องทมิฬไม่เลว ข้าตั้งใจให้เขากลายเป็นผู้อาวุโสตกสวรรค์”

ผู้ส่งสาส์นตกตะลึงและลังเลชั่ววูบ หวังหลินกวาดสายตาผ่านผู้ส่งสาส์นและหรี่ตาแคบ รู้สึกเลือนลางว่าผู้ส่งสาส์นกำลังใช้วิธีการบางอย่างเพื่อส่งข้อความให้กับใครบางคน

หลังจากขบคิดเล็กน้อย ผู้ส่งสาส์นดูเหมือนไม่ลังเลและพยักหน้า “ในเมื่อท่านจักรพรรดิน้อยแต่งตั้งเขาด้วยตัวเอง นั่นไม่มีปัญหา!”

หวังหลินเผยรอยยิ้มและก้าวเดินต่อ ทว่ารอยยิ้มค่อยๆ หายไปหลังจากหันกลับมา

‘ข้าเดาถูก! มหาจักรพรรดิไม่สนใจเรื่องสภาราชันย์เลย! เขา…เขาเป็นใครกัน?!’ หวังหลินขบคิดเงียบๆ

หลังจากนั้นไม่นานทั้งสองก็มาถึงดาวเคราะห์มหาจักรพรรดิ พอเห็นดาวเคราะห์ใกล้ๆ หวังหลินระงับความตกตะลึงเอาไว้และมองดูอย่างละเอียด

มีสัมผัสแห่งบารมีรุนแรงหมุนอยู่รอบๆ ดาวเคราะห์ หวังหลินก้าวเข้าไปบนดาวตามการชี้แนะของผู้ส่งสาส์น

“ไม่มีชั้นบรรยากาศ?” ขณะที่เข้ามา เขาสังเกตเห็นเรื่องประหลาดเกี่ยวกับดาวเคราะห์ นี่เป็นครั้งแรกที่เขาไม่เจอชั้นบรรยากาศตอนที่เข้ามา

ทั้งดาวเคราะห์มหาจักรพรรดิไม่มีภูเขาเลย!

มันเป็นพื้นที่ราบทั้งหมดและมีพืชพันธุ์ประหลาดเติบโต หลายต้นมีใบใหญ่เสียจนเข้าไปนอนได้หลายคนจนไม่รู้สึกอึดอัด

เพียงชำเลืองมองก็จะเห็นต้นไม้พวกนี้สุดลูกหูลูกตาและปกคลุมไปทั่วทั้งดาวเคราะห์

มีเพียงทางทิศตะวันตกเฉียงเหนือที่เห็นพืชพันธุ์น้อยลงจนเผยพื้นดินสีเทา มีพื้นที่เปิดกว้างห้าร้อยลี้และมีเขตอาคมวางอยู่มากมายนับไม่ถ้วน

‘นี่มัน…’ แค่จ้องมองเขตอาคม หวังหลินดวงตาส่องสว่างและเกิดความคิดขึ้นในใจ

“นั่นคือตำแหน่งงานคัดเลือกผู้อาวุโสตกสวรรค์” เมื่อผู้ส่งสาส์นเห็นสายตาหวังหลินมองไปทางนั้นจึงรีบอธิบาย

หลังจากอธิบายไป ผู้ส่งสาส์นคำนับฝ่ามือและเอ่ยขึ้น “ท่านจักรพรรดิน้อย ผู้น้อยได้นำทางท่านมาที่นี่แล้ว ยังต้องกลับไปนำเซียนคนอื่นเข้ามาอีก หากท่านไม่มีคำสั่งอื่น ผู้น้อยจะขอตัวลาก่อน”

หวังหลินไม่มีเจตนาจะให้อยู่ที่นี่ จึงคำนับฝ่ามือและเอ่ย “ขอบคุณมาก!” หวังหลินมีนิสัยปฏิบัติกับคนอื่นเหมือนที่คนอื่นปฏิบัติมา ในเมื่อผู้ส่งสาส์นเคารพเขาทั้งสองครั้งที่เจอกัน หวังหลินจึงไม่สร้างปัญหาอะไรให้อีกฝ่ายเป็นธรรมดา

“ท่านจักรพรรดิน้อยทำความคุ้นเคยกับดาวเคราะห์มหาจักรพรรดิก่อน เมื่อการคัดเลือกเริ่มขึ้นพรุ่งนี้จะมีคนมาแจ้งท่านจักรพรรดิน้อย” ผู้ส่งสาส์นโค้งตัวก่อนจะหายออกไปไกล

หลังจากออกไปแล้ว ราวกับหวังหลินอยู่คนเดียวบนดาวเคราะห์กว้างใหญ่แห่งนี้ สายตาเขามองอยู่บนสนามทางทิศตะวันตกเฉียงเหนือก่อนจะถอนสายตาและหายวับไป

หวังหลินปรากฏตัวอีกครั้งอยู่นอกสนามต่อสู้ พื้นที่ระยะห้าร้อยลี้นับว่ากว้างใหญ่เกินจินตนาการสำหรับคนธรรมดา คงใช้เวลาทั้งวันควบม้าด้วยความเร็วกว่าจะข้ามผ่าน แต่สำหรับเหล่าเซียนสนามประลองนี้ถือว่าขนาดพอดี

สนามต่อสู้ล้อมรอบด้วยเขตอาคม หวังหลินยกแขนขวาขึ้นกดลงไป พลังแข็งแกร่งรวมกันจากความว่างเปล่าและพุ่งเข้าหามือหวังหลิน พริบตานั้นสิ่งของคล้ายกระดองเต่าก่อตัวขึ้นมาบนมือขวา

กระดองเต่าหมุนอย่างรวดเร็วต่อเนื่อง หวังหลินยื่นมือเข้าสัมผัสกระดองและสัมผัสพลังมหาศาลโผล่ออกมา มือขวาด้านชาและเขากระเด็นกลับไปสามก้าวก่อนจะหยุดลง

ทั้งยังสัมผัสถึงกลิ่นอายวิญญาณโบราณข้างในพลังสะท้อนได้

‘เขตอาคมทรงพลังอะไรกัน!! นี่มันไม่ใช่เขตอาคมทำลายล้าง เขตอาคมแห่งชีวิตและความตาย หรือเขตอาคมแห่งเวลา…มันดูเหมือนสุดยอดเขตอาคมที่สี่ที่สูญหายไปตามกาลเวลา เขตอาคมวิญญาณโบราณ!!’ หวังหลินดวงตาส่องสว่าง ตอนที่ผู้ส่งสาส์นอยู่ด้วยเขาสังเกตเรื่องประหลาดเกี่ยวกับเขตอาคมนี้ได้แล้ว ดังนั้นจึงเข้ามาตรวจสอบจนตอนนี้มันเผยขึ้นมาทำให้เขาประหลาดใจ

‘น่าสนใจ!’ หวังหลินดวงตาส่องสว่าง เขารู้ว่าจะมีคนที่ผู้ส่งสาส์นพาเข้ามาในอีกไม่นาน ดังนั้นจึงไม่ต้องการเสียเวลา ทะยานลอยขึ้นไปอยู่บนอากาศ สายฟ้ากะพริบในตาขวา ฝ่ามือสร้างผนึกให้อักขระสายฟ้าลอยออกมา

อักขระสายฟ้าขนาดยักษ์ก่อตัวขึ้นเบื้องหน้าหวังหลิน

เมื่ออักขระสายฟ้าปรากฏขึ้น มันดึงดูดสายฟ้าในโลกมากมาย ท้องฟ้ากลายเป็นสีเทา ทั้งดวงดาวมืดลงเนื่องจากมีก้อนเมฆสายฟ้าปรากฏขึ้น

หวังหลินผลักอักขระสายฟ้าพุ่งเข้าหาสนามต่อสู้ดุจอุกกาบาต!

สนามต่อสู้เรืองแสงกะพริบวาบ แสงสีเทาราวกับเมฆหมอกผุดขึ้นมาในอากาศ มันควบแน่นก่อตัวเป็นกระดองเต่า!

ขนาดกระดองเต่าใหญ่กว่าที่หวังหลินทดสอบก่อนหน้านี้ มันมีเส้นเกลียวหมุนติ้วอย่างรวดเร็วบนขอบกระดองเต่า

สายฟ้าสั่นสะเทือน จากนั้นหวังหลินดวงตาส่องสว่าง วินาทีนั้นกระดองเต่าขยายขนาดทันทีจนปกคลุมทั้งสนามต่อสู้

หวังหลินหรี่ตาแคบและสูดลมหายใจหนาวเหน็บ กระดองเต่าอะไรกัน? นี่มันเป็นเต่าขนาดห้าร้อยลี้ชัดๆ !

มีศีรษะยักษ์อยู่ใต้กระดองทางทิศตะวันตกของสนาม มีขาสี่ข้างอยู่ในกระดองพร้อมกับหางอยู่ทางทิศตะวันออก

เพียงชั่วเวลาสั้นๆ นี้ปรากฏเต่ายักษ์ขึ้นมา!

กลิ่นอายเก่าแก่แพร่กระจายไปบนดาวเคราะห์! เต่ายักษ์เป็นสีเทา ดวงตาสดใส เมื่อหวังหลินเข้าใกล้มันจึงส่งเสียงคำราม!

เสียงคำรามสั่นสะเทือนสวรรค์และทำให้อากาศรอบๆ บิดเบี้ยว ท้องฟ้าเปลี่ยนสี เสียงดังกึกก้องออกไปไกล

ฉากเหตุการณ์นี้น่าตกตะลึงยิ่ง เต่ายักษ์กู่ร้องคำรามใส่ท้องฟ้าดูดุร้ายยิ่ง ทั้งร่างของมันเรืองแสงสีเทาพร้อมกับมีขาสี่ข้างผุดออกมา เล็บอันแหลมคมบนเท้าสามารถฉีกเปิดท้องฟ้าได้ทีเดียว!

บนหางเกิดเสียงตึงตังและมีหนามสีเขียวโผล่ขึ้นหลายจุด พวกมันมีพิษรุนแรงอย่างเห็นได้ชัด

จากนั้นมีเขางอกออกมาบนหัวมัน รัศมีแม่น้ำแผ่ออกมาจากเต่ายักษ์ทำให้หวังหลินเห็นภาพมายาราวกับกำลังมองดูมหาสมุทร!

ราวกับสถานที่แห่งนี้ได้เปลี่ยนกลายเป็นทะเลอันกว้างใหญ่!

หวังหลินสะบัดแขน อักขระสายฟ้ากลับเข้าสู่ตาขวา เขาไม่ได้มีเจตนาจะโจมตีสนามต่อสู้แห่งนี้ เขาเพียงแค่ใช้อักขระสายฟ้าเพื่อบังคับให้เขตอาคมรอบๆ สนามเปิดใช้งานอย่างสมบูรณ์

ตอนนี้เขาบรรลุจุดประสงค์แล้ว หวังหลินรีบถอยมา ดวงตาเผยแสงประหลาด

‘มันคือเขตอาคมวิญญาณโบราณจริงๆ !!!’

ขณะที่หวังหลินถอยร่น เจ้าเต่ายักษ์ลดศีรษะลง ร่างกายค่อยๆ หายไป ครู่ต่อมาทุกอย่างกลับเป็นปกติ

ท่ามกลางสุดยอดเขตอาคมทั้งสี่ เขตอาคมวิญญาณโบราณนั้นลึกลับที่สุดและสูญหายไปนานหลายปี อย่างไรก็ตามเบาะแสที่เหลืออยู่แสดงให้เห็นว่าเขตอาคมวิญญาณโบราณนั้นเกี่ยวข้องกับเหล่าอสูร มันใช้วิญญาณของอสูรเป็นร่างเขตอาคมด้วยวิธีพิเศษและมันทรงพลังยิ่งยวด!