1537. ร่างเผ่าเทพอมตะ
แม้แก่นแท้สายฟ้าของหวังหลินบรรลุระดับความสมบูรณ์ แต่มันก็ยังไม่สมบูรณ์แบบ! แต่ด้วยพลังของสายโลหิตใหม่นี้ ร่องรอยที่ไม่สมบูรณ์แบบได้หายไป สายฟ้าของเขาจึงพลันเปลี่ยนกลายเป็น…สายฟ้าสวรรค์! สายฟ้าสวรรค์ที่แท้จริง!
เปลวเพลิงสีทองในตาซ้ายนั้นเพียงแค่สภาวะไร้ตัวตนและห่างไกลจากเพลิงเต๋าอยู่ไกลโข ทว่าด้วยพลังจากสายโลหิตใหม่พุ่งเข้าใส่ เปลวเพลิงจึงวิวัฒนาการกลายเป็นเพลิงไร้ลักษณ์ที่เหนือล้ำกว่าเพลิงอื่น!
เพลิงสวรรค์ที่แท้จริง!
เพียงแค่เพลิงสวรรค์และสายฟ้าสวรรค์ก็มากพอให้หวังหลินสังหารเซียน ขั้นสวรรค์ดับสูญระดับต้นได้ทุกคนแล้ว แม้กระทั่งระดับกลางเองก็คงยื้อไว้ได้ไม่นานและตายในที่สุด!
กระทั่งเซียนขั้นสวรรค์ดับสูญระดับปลายก็คงถูกเพลิงสวรรค์และสายฟ้าสวรรค์โจมตีใส่จนต้องเลือกถอยหนี!
ขณะที่สายโลหิตใหม่จากไขกระดูกไหลผ่านไปทั่วร่างหวังหลิน แก่นแท้ที่เหลืออีกสามอย่างคือ ชีวิตและความตาย เวรกรรม และจริงเท็จ เริ่มค่อยๆ บรรลุระดับความสมบูรณ์ใหม่อย่างช้าๆ พวกมันเพียงต้องพบเจอกับโอกาสอันดีสักครั้งถึงจะบรรลุเต๋าอันยิ่งใหญ่!
การปรากฏตัวของชายเสียสติผู้นี้เสมือนเป็นโชคลาภอันยิ่งใหญ่ซึ่งเทียบได้กับการได้รับการสืบทอดในดินแดนเทพโบราณ มันมากพอจะเปลี่ยนแปลงชีวิตเขาไปทั้งหมด!
โชคลาภมหาศาลนี้ยังไม่หมด!
จิตใจหวังหลินแจ่มชัดแต่ยังไม่สามารถขยับเขยื้อนร่างกายได้เลย เขารู้สึกถึงการเปลี่ยนแปลงภายในร่างอย่างเงียบๆ ความรู้สึกแตกต่างชัดเจนนี้ทำให้เขาสังเกตถึงอะไรบางอย่าง
โลหิตใหม่ที่ถูกสร้างขึ้นจากไขกระดูกได้เปล่งกลิ่นอายทรงพลังยิ่งยวด มันคือ พลังปราณสวรรค์! รวมถึงพลังดั้งเดิมที่กำลังเปลี่ยนแปลงอย่างรวดเร็วด้วย!
สิ่งที่หวังหลินไม่รู้ก็คือในแดนสวรรค์ทั้งสี่แห่ง แม้กระทั่งจักรพรรดิเทพทั้งสี่คนแบบฉิงหลิง ก็คงเป็นแค่คนธรรมดาเมื่อเทียบกับเขา!
สายโลหิตในตัวหวังหลินบรรลุถึงระดับสั่นสะเทือนสวรรค์!
อย่างไรก็ตามร่างกายเขาล้วนพิเศษเป็นอย่างยิ่ง เป็นสิ่งที่ไม่เคยพบเคยเห็นที่ไหนมาก่อน! ร่างเขาก่อนหน้านี้เป็นเทพโบราณ สืบทอดใหม่จากบัญชาโบราณ ทว่าสายโลหิตที่ถูกชายเสียสติเปลี่ยนแปลงจนกลายเป็นสายโลหิตของเทพ!
เรื่องแบบนี้หาได้ยากยิ่ง!
พลังสุดขั้วทั้งสองอย่างห้ำหั่นกันอย่างต่อเนื่อง แม้พลังบัญชาโบราณจะถูกระงับเอาไว้ โลหิตเทพก็มิอาจทำลายมันได้ จึงทำให้ร่างหวังหลินไม่สมบูรณ์แบบ!
ระหว่างกระบวนการที่ไม่สมบูรณ์นี้เอง ท่อนร่างของเขาฟื้นคืนมาและถูกทำลายไปอย่างรวดเร็ว วิญญาณดั้งเดิมมีสติแต่ถูกขังเอาไว้!
หากเป็นเช่นนี้ต่อไป หวังหลินคงเป็นคนตายที่มีชีวิต หรือคงถูกหลอมเป็น สมบัติสวรรค์สักทางใดทางหนึ่ง!
สมบัติที่บัญชาโบราณและเหล่าเทพสามารถใช้งานได้!
ตอนนี้เขาต้องเลือกแล้ว เขาต้องเลือกระหว่างมรดกบัญชาโบราณก่อนหน้านี้และล้มเลิกโชคลาภมหาศาลในครั้งนั้นหรือ หรือเลือกโชคลาภใหม่และทิ้งมรดก บัญชาโบราณที่อยู่กับเขามาครึ่งค่อนชีวิต!
เป็นทางเลือกที่ยากมาก แม้หวังหลินอยากจะเลือกก็เลือกไม่ได้ วิญญาณดั้งเดิมของเขาไม่สามารถขยับได้ ราวกับแยกออกมาจากร่างกาย!
“บัดซบ ข้าเหนื่อยแทบตาย…” ยามนี้ชายเสียติซึ่งสลบจากการขาดโลหิตได้ตื่นขึ้น แม้จะดูเหน็ดเหนื่อยแต่มองหวังหลินด้วยความตื่นเต้น
หลังจากมองดูแล้ว ความตื่นเต้นจางหายไปและถูกแทนที่ด้วยความโกรธถึงขีดสุด!
“เจ้าบัดซบ!! เจ้ายังไม่ฟื้นมาอีกหรือ!! โลหิตของข้า อาาาา โลหิตที่สามารถแลกเปลี่ยนอะไรได้หลายอย่าง โลหิตขนาดนั้น อ๊าก!!! โลหิตทั้งหมดที่ข้ามอบให้เจ้ามันมากพอจะได้ลูกนกเจ็ดสีเสียอีก!! หากพี่ใหญ่ข้ารู้คงเป็นบ้าไปแน่ๆ อ๊า!!” ชายเสียสติกระโดดผึงและคว้าไหล่หวังหลินเอาไว้ เริ่มเขย่าหวังหลินอย่างบ้าคลั่ง
“เอาโลหิตข้าคืนมา!! เจ้าเอาโลหิตของข้าไปแต่ยังไม่ฟื้นคืนชีพอีก เจ้าพยายามทำให้ข้าโกรธ น้องอวี่ พาเขาไปตัดหัว!”
ชายเสียสติร้องคำรามด้วยความรู้สึกโกรธแค้น เขาจ้องหวังหลินและกัดไหล่ หวังหลินตรงๆ จากนั้นหอนออกมาเหมือนสุนัขบ้า
“ข้าจะกัดเจ้าจนตาย กัดเจ้าจนตาย!!” หลังจากวิ่งวุ่นอยู่รอบๆ ไปสักพัก ชายเสียสติหายใจหนัก ดวงตาแดงฉาน ใบหน้าดุดัน จ้องมองหวังหลินและคลายส่วนที่กัด เขาหุบปากและร่ำร้องอย่างเจ็บปวด
“ข้าเกลียดเซียนชนชาติโบราณ ร่างกายแข็งเกินไป ฟันข้าแทงใส่ตัวเอง!! น้องแดง ไปเอาของที่ตระกูลโจวมา เอ่อ ข้าลืมแล้ว รีบไปเถอะ หากพวกนั้นไม่ให้ ข้าจะบอกให้ พี่ใหญ่ไปขโมยพรุ่งนี้!”
ชายเสียสติก้าวเดินไปข้างๆ พลางพึมพำและร่ำร้องอย่างเจ็บปวด เขาหันมาจ้องหวังหลิน ค่อยๆ เผยความบ้าคลั่งขึ้นอีกครั้ง
“ข้าไม่เชื่อ!! เจ้ารอประเดี๋ยว ขอข้าคิดสักครู่!”
โลหิตสีแดงของชายเสียสติพลันกะพริบวาบ หลังจากคิดอยู่สักพักเขาก็ยังคิดไม่ออก ยิ่งรู้สึกฉุนเฉียวมากขึ้นและหันไปคำรามใส่หวังหลิน
คนทั่วไปคงไม่เข้าใจความโกรธเกรี้ยวของคนเสียสติ คิดอยู่นานก็ไม่รู้ว่าต้องทำอะไรดีจึงยิ่งโกรธขึ้น ท้ายที่สุดยกแขนขวามาจับแขนซ้าย กระชากมันออกจากร่าง รอยแผลเรียบลื่นไร้โลหิต
ขณะที่ถือแขนซ้ายอยู่นั้นก็ยังไม่ได้หันไปมอง เขาจ้องหวังหลินและเอ่ยคำพูดบางอย่างที่แม้แต่ตัวเองก็ไม่เข้าใจ
เขาโยนแขนซ้ายไปบนพื้นจนเสียงดังสนั่น แขนขวาขยับรวดเร็วยิ่งขึ้นจนเกิดเสียงอึกทึก ท้ายที่สุดชายเสียสติก็กระโดดและเริ่มดุด่าสาปแช่งหวังหลิน
การสาปแช่งดำเนินไปอยู่หลายวัน!
เมื่อไรที่ลำคอของเขาแห้งผากก็จะเหนื่อยและหยุดลง เขาวางแขนซ้ายไว้บนหลัง แสงสีทองกะพริบวาบ อักขระเวทย์ปรากฏขึ้นบนบาดแผลเปล่งกลิ่นอายเก่าแก่และ ดูซับซ้อน เพียงแค่มองดูก็ทำให้คนเหม่อลอยได้แล้ว
อักขระเวทย์นี้เปล่งกลิ่นอายดั้งเดิมของโลกนี้ มันทั้งลึกลับและประหลาดยิ่ง!
พอมองดูอักขระเวทย์บนแผลในแขนซ้าย ชายเสียสติตกตะลึงไปชั่วขณะ ไม่นานแววตาจึงส่องประกาย
“ใช่แล้ว ฮ่าฮ่า ใช่แล้ว!” เขาเลียริมฝีปากและลูบฝ่ามือ วิ่งอย่างตื่นเต้นไปข้างๆ หวังหลิน ในสายตาเขาซากศพร่างนี้คือของเล่น เขาต้องหาเรื่องสนุกเพื่อแก้ความ เบื่อหน่าย
อย่างไรก็ตามคนวิ่งเล่นอยู่รอบๆ อย่างบ้าคลั่งก็คงน่ากลัวไปจริงๆ
“ข้าลืมสามประทับแห่งบรรพชนเทพไปได้อย่างไร? ฮ่าฮ่า สามประทับแห่ง บรรพชนเทพ ใช่แล้ว!” ชายเสียสติรู้สึกว่าโลหิตตัวเองกำลังเดือดพล่าน มองหวังหลินและหัวเราะไปด้วย อย่างไรก็ตามในแววตาเกิดความงุนงง
“มีบางอย่างผิดพลาด…ดูเหมือนพี่ใหญ่จะบอกว่าถึงแม้ข้าตาย ข้าก็ไม่สามารถมอบสามประทับแห่งบรรพชนเทพให้ใครที่ไม่ใช่เผ่าเทพได้…เขาบังคับให้ข้าสาบานอีก ข้าสามารถมอบโลหิตจำนวนหนึ่งให้ผู้คน แต่สามประทับแห่งบรรพชนเทพไม่สามารถให้คนอื่นได้กระนั้นหรือ?” ชายเสียสติเริ่มลังเลและมองดูหวังหลิน
“ดูเหมือนจะไม่ใช่ บางทีพี่ใหญ่จะบอกว่าสามประทับแห่งบรรพชนเทพสามารถมอบให้คนอื่นได้ ไม่ใช่หรือ?” ชายเสียสติถึงกับขมวดคิ้ว ยกแขนขวาขึ้นมาเคาะศีรษะตัวเอง ยิ่งเคาะก็ยิ่งสับสนขึ้นไปอีก
“ข้าต้องฟังคำพูดของพี่ใหญ่ รูปภาพยังมอบให้คนอื่นได้ นั่นสิ ข้าก็มอบให้ได้!” ชายเสียสติพยักหน้าอย่างขึงขัง
“ใช่แล้ว แม้แต่น้องแดงก็บอกว่าข้าความจำดี ไม่มีผิดพลาด” ชายเสียสติถึงกับตื่นเต้นอีกครั้งหลังจากพึมพำกับตัวเอง เขาเลียริมฝีปากและจากนั้นรีบสร้างผนึก ทั่วทั้งดาวเคราะห์เซียนสั่นไหว ร่างชายเสียสติเกิดการสั่นเทาอย่างรุนแรง
อักขระเวทย์ที่ปรากฏขึ้นบนรอยแผลในแขนซ้าย ค่อยๆปรากฏขึ้นกลางหน้าผาก!
“เปิดฟ้าดิน บรรพชนจุติ สามประทับก่อกำเนิดความอมตะ! ประทับแรกอัญเชิญสวรรค์! ประทับที่สองอัญเชิญเต๋า! ประทับที่สามอัญเชิญ…อัญเชิญอะไร? น้องแดง ประทับที่สามอัญเชิญอะไร?” ชายเสียสติแข็งค้างและส่ายศีรษะ
“ช่างมัน…บัดซบ ความทรงจำข้าดีขนาดนี้ ข้าต้องจำได้แน่นอน!” เขาพึมพำพลางใช้แขนขวาตีใส่กลางหน้าผาก กลิ่นอายพวยพุ่งออกมาเป็นพลังแข็งแกร่งเกินบรรยายและเต็มไปทั่วโลกภายในอสูรโลกันตร์!
ชายเสียสติยื่นแขนขวาออกไปคล้ายชุดอักขระบนหน้าผาก จากนั้นประทับลงระหว่างดาวเทพโบราณของหวังหลิน!
“สามประทับแห่งบรรพชนเทพ พลังแห่งร่างเผ่าเทพอมตะ!” วินาทีนั้นแขนขวาได้ร่อนใส่หวังหลิน พลังเหนือจินตนาการประทุออกมาจากร่างกายหวังหลิน ร่างกายเขาพุ่งเข้ามาและชนกับแขนขวา
เสียงดังสนั่นกึกก้อง ชายเสียสติกระอักโลหิตและกระเด็นออกไปไกล พอร่อนลงไปได้จึงรู้สึกงุนงงและพึมพำ “ข้าพอจำได้แล้ว…มันสอนให้ไม่ได้…ยิ่งคนที่เป็นสาม เผ่าบัญชาโบราณจะทำให้เกิดปัญหาครั้งใหญ่…เฮ้ ทำไมข้าต้องกังวลเล่า? ข้าไม่ได้สอนอะไรเลย ข้าความจำดีและข้าไม่ได้สอนไปแน่… ” พอคิดแบบนี้เขาจึงกรอกตาและสลบไป
หวังหลินร่างกระตุก เปลือกตาสั่นระริก หวังหลินร้องคำรามอยู่ในใจ เขาสัมผัสได้ชัดเจนถึงการเคลื่อนไหวของชายเสียสติ ในตอนที่ชายเสียสติประทับฝ่ามือลงไป หวังหลินรู้สึกว่าพลังบัญชาโบราณที่เขาระงับเอาไว้ได้เกิดการปะทุราวกับมันคลั่งไปแล้วเรียบร้อย
“เจ้าคนบ้า!!” หวังหลินพลันลืมตาตื่นขึ้นมา!