1550. ปรมาจารย์หลงผาน
หวังหลินมองดาวเคราะห์เซียนดวงยักษ์ที่มีเซียนดินแดนชั้นนอกคุกเข่าและตัวสั่นอยู่ในนั้น เขามองดูสงบนิ่งแต่ดาวมารโบราณในตาขวาเริ่มกะพริบวาบ พลังต่อต้านทะลวงออกมาแต่หวังหลินระงับมันไว้อย่างต่อเนื่องจนไม่มีใครสังเกต
ขณะที่ระงับพลังต่อต้านในร่างกาย หวังหลินจึงมองดาวเคราะห์ดวงยักษ์ซึ่งมันมีเขตอาคมอยู่รอบดาว สิ่งนี้ต้องเป็นประตูชั้นที่สองต่อจากวังวน!
เขตอาคมนี้สลับซับซ้อนมาก มันใช้ดาวเคราะห์รอบๆ หลายสิบดวงเพื่อสร้างเป็น ค่ายกลจนเกิดเป็นห่วง ทำให้ดาวเคราะห์เสมือนเซียนคนหนึ่งและทำให้มัน บ่มเพาะได้!!
หวังหลินไม่เคยเห็นมาก่อน หลังจากดูแล้วจึงเกิดแววตาส่องสว่าง
“ดาวเคราะห์นี้น่าสนใจมาก…ปรมาจารย์จงเฉิน ตอนที่เจ้าเป็นผู้อาวุโสของพันธมิตรเซียน เจ้าได้ยินเรื่องเกี่ยวกับดาวเคราะห์นี้ไหม?”
ปรมาจารย์จงเฉินตื่นจากอาการตกตะลึง เขารีบกล่าวขึ้นอย่างเคารพ “ผู้น้อยเคยได้ยินเรื่องราวมาบ้าง ดาวเคราะห์เซียนดวงนี้ไม่ใช่ดาวตามธรรมชาติแต่มันถูกพันธมิตรเซียนหลอมด้วยการใช้ดาวเคราะห์หลายดวง การบ่มเพาะอยู่ข้างในจะทำให้ลดความพยายามไปครึ่งหนึ่ง!”
“ภายใต้วิชาบางอย่างของปรมาจารย์หลงผาน มันจึงกลายเป็นค่ายกลแห่งที่สองของพันธมิตรเซียน กล่าวได้ว่าค่ายกลนี้แข็งแกร่งยิ่งกว่าวังวนอีก…กระนั้นคนภายนอกก็ไม่ได้รับอนุญาตให้เข้ามาที่นี่บ่อยนัก ผู้น้อยจึงไม่เคยเห็นพลังอำนาจของค่ายกล มาก่อน”
หลังกล่าวจบ ปรมาจารย์จงเฉินดูเหมือนจะจำอะไรได้บางอย่าง “ปรมาจารย์หลงผานเป็นหัวหน้าผู้อาวุโสของพันธมิตรเซียนและยังเป็นอาจารย์ของปรมาจารย์จงซวนด้วย! แต่เขาตายไปนานแล้ว”
“ไม่จำเป็น” หวังหลินดวงตาส่องสว่างพลางมองไปที่ดาวเคราะห์ดวงยักษ์ เขาสัมผัสถึงกลิ่นอายสี่แห่งข้างในได้ กลิ่นอายทั้งสามกำลังสั่นเทาและต่างก็เคร่งเครียดมาก
กลิ่นอายสุดท้ายดูเหมือนกำลังหลับใหล…
เซียนหลายหมื่นคนกำลังคุกเข่ารอบตัวเขาด้วยอาการสั่นเทา ความคิดจิตใจเต็มไปด้วยความกลัว พวกเขาไม่อาจควบคุมชะตาชีวิตของตัวเองได้อีกต่อไป ตอนนี้ ถูกควบคุมด้วยจ้าวดินแดนปิดผนึกชุดขาว
มังกรทมิฬสามตัวกำลังสั่นเทาและม้วนตัวไปด้วย สายตาแต่ละตัวเต็มไปด้วยความหวาดหวั่น แม้แต่เสียงคำรามยังร้องครวญคราง
หวังหลินถอนสายตาออกมาจากดาวเคราะห์เซียน ขณะที่ระงับพลังต่อต้านข้างในไปด้วย เขายกแขนขวาและยื่นออกไปหามังกรทมิฬทั้งสามตัว พวกมันลอยเข้ามาหาหวังหลิน
เพียงแค่เขาสะบัดแขน หนึ่งในสามตัวนั้นก็ลอยเข้ามาจนถูกหวังหลินจับลำคอ
เจ้ามังกรทมิฬราวกับงูที่ขดร่างกายด้วยความหวาดกลัว หวังหลินมองมังกรทมิฬด้วยแววตาส่องสว่าง สายตาดูเหมือนเจาะทะลุเข้าไปในร่างมังกรและเห็นโลก เพลิงนรกานต์ข้างใน ข้างในนั้นมีวิญญาณเพลิงนรกานต์อยู่หลายพันดวงและแน่นอนว่าพวกเขาคือเซียนดินแดนชั้นในทั้งหมด…มีบางส่วนที่ดูคุ้นตาเสียด้วย
แววตาหวังหลินกะพริบเย็นเยียบและบีบรัดอย่างโหดเหี้ยม เจ้ามังกรทมิฬส่งเสียงกรีดร้อง แขนขวาหวังหลินยื่นเข้าไปข้างใน เหล่าเซียนดินแดนชั้นในหลายพันคนที่ถูกมันกลืนกินจึงถูกนำออกมาและสามารถไปเกิดใหม่ได้
หวังหลินโยนมังกรทมิฬใส่ปรมาจารย์จงเฉิน
“เจ้าจำได้ไหมว่าตอนที่ข้าและเจ้าพบกัน เจ้าพูดว่าข้าเป็นคนต้องชะตากับเจ้า…ข้ามอบมันให้เจ้า สำหรับข้าเพลิงนรกานต์เป็นพิษ แต่สำหรับเจ้าแล้ว บางทีประโยชน์ของมันดียิ่งกว่าข้อเสีย ด้วยเพลิงนรกานต์นี้ หากเจ้าจะมีโอกาส เจ้าอาจจะกลายเป็นเซียนขั้นที่สามได้!”
ปรมาจารย์จงเฉินถึงกับร่างสั่นเทา เผยอาการตื่นเต้นมหาศาล เขาคว้ามังกรทมิฬที่หวังหลินผนึกเอาไว้แต่ไม่รู้ว่าจะพูดอะไรดี ความรู้สึกเต็มไปด้วยความตื่นเต้นและซับซ้อน สุดท้ายจึงโค้งตัวให้กับหวังหลิน!
เขาจะลืมตอนที่พบกันครั้งแรกได้อย่างไร? ตอนที่เขาบอกว่าถูกชะตา นั่นเป็น แค่เรื่องตลก เขาไม่คาดคิดว่าเรื่องตลกนั้นท้ายที่สุดก่อเกิดเป็นเวรกรรมครั้งนี้!
“ตระกูลเฉินกงมีเด็กที่ชื่อเฉินกงฮู่ เขายังมีชีวิตอยู่หรือไม่?” หวังหลินมองไปที่เซียนดินแดนชั้นนอก สำหรับเขาแล้วคนเหล่านี้ได้ตายไปแล้ว
ปรมาจารย์จงเฉินถึงกับแขนสั่นเทาพลางเก็บมังกรทมิฬไป เขาเป็นเซียนเฒ่าที่ บ่มเพาะมานานหลายหมื่นปี รีบระงับความตื่นเต้นและเอ่ยขึ้นด้วยความเคารพ “เฉินกงฮู่? ผู้น้อยจำได้ เขายังอยู่ที่ดาราจักรทุกชั้นฟ้า”
หวังหลินเผยความคิดถึง ความทรงจำของเฉินกงฮู่ปรากฏขึ้นในใจ ตอนนั้น เขาอ่อนแอกว่าเฉินกงฮู่ แต่เฉินกงฮู่ตัดสินใจยอมรับหวังหลินเป็นนายท่าน ทุกครั้งที่หวังหลินคิดเรื่องนี้ เขามักจะยิ้มออกมา
“เฉินกงฮู่ช่วยข้าไว้ก่อนหน้านี้ เมื่อเจ้ากลับไปที่ดาราจักรทุกชั้นฟ้า จงดูแลเขาแทน ข้าด้วย…” หวังหลินสะบัดแขนขวา มังกรทมิฬตัวที่สองลอยเข้ามา หลังจาก นำวิญญาณของเซียนดินแดนชั้นในออกมาแล้วและผนึกมัน จึงโยนให้กับ ปรมาจารย์จงเฉิน
“ช่วยข้าส่งสิ่งนี้ไปให้เฉินกงฮู่ บอกเขาว่านี่คือของขวัญที่เขายอมรับข้าเป็นนายเหนือหัว!”
ปรมาจารย์จงเฉินตกตะลึงและรู้สึกอิจฉา เขารีบพยักหน้าและเก็บมังกรทมิฬเพลิงนรกานต์ตัวที่สองไป
สายตาสีทองของหวังหลินจับจ้องไปยังมังกรทมิฬตัวที่สาม แววตากะพริบเย็นเยียบและเอ่ยขึ้น
“เจ้าสามารถเข้าใจคำพูดข้า จงกลืนกินเซียนที่นี่ทั้งหมดและทำลายค่ายกลนี้ให้ข้า ข้าจะมอบโอกาสให้เจ้ามีชีวิตรอด!” มังกรทมิฬสั่นเทาและมองขึ้นไป จากนั้น หันกลับมาร้องคำรามก่อนจะพุ่งใส่เซียนดินแดนชั้นนอก
เสียงกรีดร้องดังระงมไปทั่วดวงดาว แม้แต่ปรมาจารย์จงเฉินยังต้องมีสายตาบิดเบี้ยวเมื่อได้ยินเสียงกรีดร้องเหล่านี้ แม้เขาจะเป็นเซียนดินแดนชั้นใน การเห็นเซียนดินแดนชั้นนอกซึ่งอ่อนแอและดิ้นรนเอาตัวรอดเบื้องหน้ามังกรทมิฬ ยังน่าตกตะลึงอยู่ดี
ขณะที่มองทั้งหมดนี้พลันเกิดความรู้สึกพึงพอใจ เขารู้สึกเคารพความโหดเหี้ยมของหวังหลินมากยิ่งขึ้น
เหล่าเซียนหลายหมื่นคนไร้พลังอำนาจเกินจะต่อต้าน มังกรทมิฬเต็มไปด้วยความกลัวและสิ้นหวัง เมื่อมันได้ยินหวังหลินมอบโอกาสมีชีวิตรอด มันแทบจะบ้าคลั่งไปทันที มันใช้เวลาไม่ถึงสิบห้านาที แทบไม่เหลือเซียนดินแดนชั้นนอกอยู่แม้แต่คนเดียว!
เซียนดินแดนชั้นนอกทั้งหมดถูกกลืนกิน วิญญาณแต่ละคนกลายเป็นส่วนหนึ่งของดินแดนเพลิงนรกานต์ในร่างมัน เลือดเนื้อของเซียนเหล่านี้ผสานเข้ากับร่างมัน ทำให้เจ้ามังกรเรืองแสงสีม่วง!
หนามแหลมรอบร่างกายขยายใหญ่ขึ้นอีกเล็กน้อย เขาบนหัวยาวออกไปหนึ่งนิ้ว
พอมันร้องคำราม เจ้ามังกรทมิฬร่างกายขยายใหญ่ขึ้น ร่างกายที่ยาวหลายแสนฟุตพลันพุ่งใส่ดาวเคราะห์เซียน
มันเร็วมากจนเกิดเป็นภาพลวงตา เข้ากระแทกใส่ดาวเคราะห์เซียนในเสี้ยววินาทีจนเกิดเป็นเสียงดังลั่น
ดาวเคราะห์เซียนสั่นเทา จากนั้นดาวเคราะห์ดวงเล็กคล้ายจะถูกพลังบางอย่างควบคุมพุ่งใส่มังกรทมิฬ
คลื่นกระแทกแผ่กระจาย มังกรทมิฬตัวสั่นและกระเด็นกลับออกไปไกล
ดาวเคราะห์ยักษ์เองก็สั่นสะเทือนด้วย ปรากฏรอยแตกร้าวขึ้นจำนวนมาก!
หวังหลินยืนอย่างสงบนิ่ง พลังต่อต้านในร่างกายค่อยๆ อ่อนลง เมื่อรอยแตกบนดาวเคราะห์ปรากฏขึ้น กลิ่นอายที่สี่ซึ่งหลับใหลอยู่พลันตื่น!
ยามที่มันตื่นขึ้นมา ดาวเคราะห์ยักษ์ดูคล้ายมีชีวิต ดาวเคราะห์ดวงเล็กรอยตัวมันกลายเป็นเส้นสองสายและมีแสงน่ากลัวเชื่อมต่อกัน พวกมันเรียงกันเป็นแนวยาว สองข้างของดาวเคราะห์ยักษ์
แสงสีขาวโผล่ออกมาจากดาวเคราะห์ยักษ์ พุ่งขึ้นไปในอากาศและจากนั้นปรากฏร่างเงาชายชราผมขาว
ร่างเงาชายชราผมขาวถูกเชื่อมต่อกับดาวเคราะห์ ราวกับเขาคือดาวเคราะห์เสียเอง!
“ใครที่รุกรานพันธมิตรเซียนจะต้องถูกทำลาย!” น้ำเสียงเก่าแก่ดังออกมาจากวิญญาณข้างในชายชรา เสียงนี้เข้าสู่วิญญาณหวังหลินและร่างของปรมาจารย์จงเฉิน
เมื่อปรมาจารย์จงเฉินได้เห็นชายชราผมขาว ดวงตาเบิกกว้างและร้องอุทาน “ปรมาจารย์หลงผาน!!!”
มองไกลๆ กองบัญชาการพันธมิตรเซียนดูน่าตกตะลึงยิ่ง ดาวเคราะห์ยักษ์เหมือนร่างกายที่ไม่มีขา และดาวเคราะห์เรียงกันข้างทางสองสายคือแขนของเขา!
ขณะที่ชายชราเชื่อมกับดาวเคราะห์ เขาจึงเสมือนศีรษะของร่างนี้!
นี่มันดาวเคราะห์แบบไหนกัน? เป็นคนชัดๆ!
‘กล้าอะไรขนาดนี้! เขาผสานวิญญาณดั้งเดิมเข้ากับดาวเคราะห์จริงๆ อีกทางหนึ่งเขาก็ได้รับความเป็นอมตะไปด้วย!’ หวังหลินสังเกตถึงสิ่งผิดปกติมานานแล้ว นั่นเป็นเหตุผลที่เขาให้เจ้ามังกรทมิฬเข้าโจมตี ตอนนี้ในที่สุดจึงเข้าใจทุกอย่าง!
ปรมาจารย์หลงผานซึ่งเป็นอาจารย์ของปรมาจารย์จงซวน ต้องใกล้สิ้นอายุขัยจึงผุดความคิดนี้ขึ้นมา เขาคิดมาได้และทำให้มันเป็นจริง!
ไม่มีเซียนเฒ่าคนใดถูกประเมินค่าต่ำต้อยได้ ใครที่สามารถคิดวิธีนี้ขึ้นมาได้ช่างเป็นคนฉลาดยิ่ง หวังหลินมองชายชรา แม้อีกฝ่ายจะเป็นศัตรู เขายังรู้สึกชื่นชมในใจ
ปรมาจารย์จงเฉินมองดูทุกอย่างตั้งแต่เริ่ม เขาเป็นคนฉลาด ขบคิดเพียงเล็กน้อยจึงอ้าปากค้าง
“ข้าพบปรมาจารย์หลงผานเพียงแค่ครั้งเดียว ข้าคิดว่าเขาตายไปแล้ว ข้าไม่คิดว่า…ข้าไม่คิดว่าจะเป็นแบบนี้!!”
หวังหลินดวงตาส่องสว่างและชี้ไปข้างหน้า มังกรทมิฬที่กระเด็นกลับไปเริ่มดิ้นรนและร้องคำราม มันรีบทะยานเข้าใส่ร่างยักษ์นั้นและคำรามใส่ดาวเคราะห์เซียน!
เสียงคำรามดังอย่างต่อเนื่อง มันอ้าปากเปิดดินแดนเพลิงนรกานต์ขึ้นมา เหล่าวิญญาณเพลิงนรกานต์จำนวนมากลอยเข้าหาดาวเคราะห์เซียน!
ทว่าในจังหวะนั้นเกิดการเปลี่ยนแปลงน่าตกตะลึงขึ้น! เสียงคำรามโหยหวนและคลุ้มคลั่งดังออกมาจากดาวเคราะห์เซียน เสียงคำรามนี้บ้าคลั่งมากและมีแต่จิตสังหารเกินกว่าจะบรรยายได้!
มีเพียงคนที่ฆ่าสังหารมาหลายชีวิตเท่านั้นจึงจะมีจิตสังหารเช่นนี้ได้ เห็นได้ชัดว่าจิตสังหารนี้คือแก่นแท้สังหาร!!
หวังหลินคุ้นเคยกับเสียงคำรามนี้ วินาทีที่เสียงผุดขึ้นมา สีหน้าท่าทางหวังหลินเปลี่ยนไปเป็นครั้งแรก ระเบิดเสียงอุทานขึ้นในทันที!
“ศิษย์พี่ฉิงชุ่ย!”