1578. การเปลี่ยนแปลงครั้งใหญ่

‘ชั้นที่สิบแปดของเผ่ารอยสักไม่ได้ตั้งอยู่ในส่วนลึกของดาวซูซาคุ แต่เป็นสนามรบต่างแดน!’ หวังหลินเดินไปที่ผนังและกดแขนขวาเอาไว้ รอยแตกร้าวส่งเสียงระนาวเชื่อมกันและผนังก็พังทลายจนเผยช่องว่าง

หวังหลินยืนอยู่ในช่องว่าง เบื้องหน้าเขาคือสนามรบต่างแดน!

ทั้งสนามรบนั้นกว้างใหญ่มากจนแทบจะไร้ขีดจำกัด หวังหลินเห็นซากศพขนาดใหญ่จำนวนหนึ่งกำลังลอยละล่องผ่านอวกาศอันไร้ขอบเขต

มีสิ่งมีชีวิตคล้ายภูตผีอยู่จำนวนมากกำลังเจาะทะลวงซากศพเหล่านั้น…มองไกลๆ ราวกับพายุกำลังโหมกระหน่ำอย่างเงียบๆ ถึงแม้จะเงียบแต่พวกมันเปล่งเสียงกรีดร้องดังออกมาจากวิญญาณ พายุเหล่านี้ถูกสร้างขึ้นจากสิ่งมีชีวิตคล้ายภูตผี

จิตใจหวังหลินสั่นไหวและแผ่กระจายสัมผัสวิญญาณ เขาเห็นชัดเจนว่าตอนนี้ตัวเองอยู่ใกล้กับโครงกระดูกตัวใหญ่ มันไม่ใช่โครงกระดูกมนุษย์แต่เป็นอสูรคล้ายมังกร

ที่ที่เขาอยู่ใกล้กับหัวกะโหลกของมัน ผนังที่เพิ่งแตกออกมาเป็นส่วนหนึ่งของกะโหลกอสูร! หวังหลินจ้องมองออกไปพลางยืนอยู่ในกะโหลก!

หากมีใครสักคนมองหวังหลินจากในสนามรบต่างแดน จะเห็นได้ชัดเจนว่ามีซากศพนับอยู่นับไม่ถ้วนล้อมรอบกะโหลกยักษ์แห่งนี้!

พายุห่างออกไปพลันเข้ามาใกล้ แต่เมื่ออยู่ใกล้ขึ้นกลับมีวิญญาณเร่ร่อนนับไม่ถ้วนหนีกระเจิงด้วยความหวาดกลัว ราวกับพวกมันหวาดกลัวตัวตนของหวังหลินเป็นอย่างยิ่ง!

ครั้งหนึ่งหวังหลินเคยเป็นวิญญาณกลืนกิน!

หวังหลินจ้องมองสนามรบต่างแดน เขาเคยไปดาวเคราะห์มาหลายแห่งและหลายสถานที่ แต่ไม่เคยเจอดาวเคราะห์ดวงไหนที่มีสนามรบต่างแดนเหมือนดาวซูซาคุ!

ราวกับสนามรบต่างแดนเป็นของดาวซูซาคุเพียงดวงเดียว เป็นของเซียนแห่งดาวซูซาคุเท่านั้น!

หวังหลินก้าวเท้าไปข้างหน้าพร้อมกับขบคิด ผ่านมาสองพันปี เขาได้เข้าสู่สนามรบที่มอบชีวิตใหม่ให้! หวังหลินไม่มีวันลืมวันและคืนที่เขาถูกบรรพชนตระกูลเถิงสังหาร จากนั้นด้วยการช่วยเหลือของลูกปัดฝืนลิขิตฟ้าและซือถูหนาน วิญญาณของเขาจึงเข้ามาที่นี่ แล้วจึงพบร่างศพของหม่าเหลียง ตอนนั้นได้เริ่มชีวิตใหม่ให้กับเขา

ผ่านไปสักพัก สัมผัสวิญญาณของหวังหลินแผ่กระจายข้ามผ่านสนามรบต่างแดนอย่างต่อเนื่อง เขาเห็นซากศพมากมายและวิญญาณเร่ร่อนจำนวนมาก เหล่าวิญญาณเร่ร่อนทั้งหมดส่งเสียงกรีดร้องและล่าถอยด้วยความหวาดกลัว ท้ายที่สุดพวกมันก็มิอาจหลบหนีได้และทำได้เพียงสั่นเทาเบื้องหน้าสัมผัสวิญญาณ

ร่างศพส่วนหนึ่งเป็นของเซียน แต่ส่วนใหญ่เป็นอสูรรูปร่างประหลาด มากกว่าครึ่งเป็นอสูรที่หวังหลินไม่เคยเห็นมาก่อน

สัมผัสวิญญาณแผ่กระจายกว้างไกลยิ่งขึ้น ข้ามผ่านทุกสถานที่ที่เขาเคยมาก่อนหน้านี้ กระทั่งเหนือกว่าทุกที่ที่เหล่าเซียนบนดาวซูซาคุจะสำรวจหมด หวังหลินเห็นซากศพมากยิ่งขึ้น ชั่วขณะต่อมาสัมผัสวิญญาณของหวังหลินจึงสัมผัสกับชายขอบของสนามรบต่างแดน ดูเหมือนจะมีม่านบางๆจำกัดเขาเอาไว้

ดวงตาหวังหลินส่องสว่าง สัมผัสวิญญาณไม่หยุดลงแต่ผลักดันออกไปข้างนอก เสียงดังสนั่นกึกก้องข้ามผ่านสนามรบต่างแดน เสียงราวกับกระจกแตกกระจาย สัมผัสวิญญาณของหวังหลินทะลวงม่านและเห็นสิ่งที่อยู่นอกเหนือจากนั้น

มันยังคงเป็นสนามรบต่างแดน แต่มันใหญ่กว่าเดิม! หากเทียบกับในม่านพลังแล้ว ราวกับแม่น้ำกับมหาสมุทร!

จิตใจหวังหลินสั่นเทา สัมผัสวิญญาณแผ่กระจายไปอย่างต่อเนื่อง ภายในสนามรบต่างแดนที่อยู่นอกม่านพลัง หวังหลินได้เห็นซากศพเปล่งแสงสีทอง! เหล่าศพที่เปล่งแสงสีทองนี้คือเหล่าเทพ!

เขายังได้เห็นอสูรนับไม่ถ้วนที่มีร่างศพท่าทางดุร้ายยิ่งและเปล่งกลิ่นอายทรงพลัง เห็นได้ชัดว่าตอนพวกมันมีชีวิตจะทรงพลังมากแค่ไหน สัมผัสวิญญาณแผ่กระจายออกไปยิ่งขึ้น เขาเห็นซากศพอสูรยุงจำนวนมาก เห็นซากศพกิเลน และเห็นอสูรมากมายที่มีขนาดใหญ่หลายแสนฟุต!

นอกจากอสูรโลกันตร์แล้ว อสูรอื่นๆทั้งหมดที่เขาเห็นในชีวิตล้วนมีอยู่ในสนามรบต่างแดน!!

ความคิดหวังหลินสั่นสะท้านเหมือนระลอกคลื่น สัมผัสวิญญาณแผ่กระจายออกไปทะลุทะลวงผ่านซากศพและท้ายที่สุดก็กระทบกับชายขอบจริงๆ สัมผัสวิญญาณของหวังหลินจึงปกคลุมไปทั่วทั้งสนามรบต่างแดน

วินาทีนี้หวังหลินหรี่สายตาแคบลงและหวาดกลัว

ตอนที่สัมผัสวิญญาณของเขาปกคลุมไปทั่วสนามรบต่างแดน เขาเห็นว่าทั้งสนามรบเป็นเพียงแค่ชิ้นส่วนขนาดใหญ่แห่งหนึ่งเท่านั้น ชิ้นส่วนนี้เชื่อมต่อกับดาวซูซาคุอย่างประหลาด ราวกับดาวซูซาคุถือกำเนิดขึ้นมาได้ก็เพราะมัน!

ชิ้นส่วนนี้มีรูปร่างบิดเบี้ยวราวกับมันเป็นส่วนหนึ่งของบางสิ่งบางอย่าง!

จิตใจหวังหลินสั่นไหว วินาทีนี้เขาคิดถึงความลับอันน่าตกตะลึงที่จักรพรรดิ วิหคศักดิ์สิทธิ์คนเก่าได้ส่งต่อมาให้เขา ดาวซูซาคุเป็นส่วนหนึ่งของประตู…

คำพูดเหล่านั้นดังกึกก้องในใจหวังหลินและค่อยผสานเข้ากับสนามรบต่างแดนภายในสัมผัสวิญญาณ หลังจากได้รับความเข้าใจจำนวนหนึ่ง หวังหลินจึงนึกออกว่าสนามรบต่างแดนเป็นส่วนหนึ่งของประตูลึกลับบานนั้น!

‘ประตูที่สำนักจตุรศักดิ์สิทธิ์ค้นพบ…มันเป็นประตูแบบไหนกัน…บรรพชนในดินแดนตกสวรรค์รู้เรื่องนี้หรือไม่…’

หวังหลินยืนอยู่นานและค่อยๆ ระงับอาการตกตะลึงในใจ ท้ายที่สุดเขาคิดถึง สตรีผมเงิน เสียงกรีดร้องที่นางปล่อยออกมาตอนที่เห็นรูปปั้นเซียนเจ็ดสี

‘ข้าไม่ได้เปิดประตู…ข้าไม่ได้เปิดประตู…’ หวังหลินขบคิดเงียบๆ

เขาไม่รู้ว่าสองประตูที่อ้างอิงถึงคือบานเดียวกันหรือไม่!

หวังหลินค่อยๆ ถอนสัมผัสวิญญาณกลับมาจนคืนสู่ร่างกาย เขามองสนามรบต่างแดนด้วยสายตาอธิบายไม่ถูกและจากนั้นก็จากไป

หวังหลินค้นพบหลายสิ่งหลายอย่างในการกลับมาดาวซูซาคุครั้งนี้ สิ่งเหล่านี้ มีมากเกินไปและทำให้ดาวซูซาคุเป็นดาวที่ไม่คุ้นเคย

‘ผีเสื้อสีแดงไม่ตาย…’

‘ชั้นสิบเก้าของเผ่ารอยสักเป็นที่ผนึกเกาทัณฑ์ของลี่กวง…’

‘สนามรบต่างแดนเมื่อครั้งอดีตเป็นเพียงพื้นที่เล็กๆและยังมีโลกกว้างกว่าอยู่ด้านนอก มันเป็นส่วนหนึ่งของประตู…’ หวังหลินนั่งลงบนยอดเขาแห่งหนึ่งบนดาวซูซาคุ เขาเผชิญหน้ากับสายลมแรงๆ จนพัดเสื้อผ้าและเรือนผม ในแววตาบ่งบอกความซับซ้อน

‘ยิ่งระดับบ่มเพาะของข้าเพิ่มขึ้น ข้ายิ่งค่อยๆ เรียนรู้ความลับของดาวซูซาคุ…มันคงเป็นแบบนั้น’ หวังหลินมองท้องฟ้าอันมืดมิดเบื้องหน้า ก้อนเมฆสีดำรวมตัวกัน สายฟ้าดังลั่นอยู่ไกลๆ และฝนเริ่มตก

วิหคสีขาวกระพือปีกอย่างรวดเร็ว บินถลาอยู่หน้าก้อนเมฆเพื่อพยายามหลบเลี่ยงก้อนเมฆสีดำที่จะนำพามันไปสู่ความตาย อย่างไรก็ตามกลับเกิดเสียงดังลั่นขึ้น ร่างของวิหคตัวนั้นสั่นเทาและถูกก้อนเมฆสีดำกลืนกิน

พอเห็นเช่นนี้ หวังหลินหรี่ตาและรู้สึกว่ามีบางอย่างผิดพลาด

สายฝนที่พัดมาด้วยสายลมและยังไม่มาถึง ลมพัดเอาอากาศชื้นเข้าหาหวังหลินและนำพาความหนาวเย็นมาให้

สายฝนนี้คือฝนของฤดูใบไม้ร่วง

ท้องฟ้าค่อยๆ ดำสนิทและส่งเสียงดังสนั่นอย่างต่อเนื่อง มันเข้ามาใกล้ยอดเขาที่หวังหลินมากขึ้น ก้อนเมฆสีดำดุจน้ำหมึกที่แผ่กระจายไปบนเศษกระดาษ

ฝนยิ่งรุนแรงมากกว่าเดิม

เสียงสายฝนดังกระทบเข้าสู่หูของหวังหลินยิ่งรุนแรงขึ้น ฝุ่นบนพื้นถูกสายฝนเทลงใส่และมิอาจขยับออกไปจากที่เดิม

ก้อนหินเล็กๆ ที่อยู่บนภูเขารอบหวังหลินเดิมทีถูกสายลมพัดใส่แต่ตอนนี้ราวกับมีพลังที่มองไม่เห็นกดพวกมันเอาไว้ ทำให้อยู่นิ่งไร้การเคลื่อนไหว ประกายสายฟ้าเชื่อมต่อสวรรค์และปฐพีได้โผล่บนเส้นขอบฟ้าเบื้องหน้าสายตาหวังหลิน พวกมัน ส่องสว่างขึ้นในก้อนเมฆราวกับอสรพิษสีเงินหรือไม่ก็ดูเหมือนอักขระ

หวังหลินมองก้อนเมฆที่กำลังม้วนตัวจึงถอนหายใจยาว สัมผัสอันลึกลับคล้ายก่อความรำคาญพลันเข้าสู่จิตใจเขา หวังหลินขมวดคิ้วและเก็บสิ่งที่เขาค้นพบในดาวซูซาคุ ไว้ก่อน ตอนนี้เขากำลังจะทำให้แก่นแท้อีกสามอย่างสมบูรณ์!

จากนั้นก็จะหลอมแก่นแท้สังหารจากกระบี่ที่ฉิงชุ่ยมอบให้และใช้หกแก่นแท้เพื่อทะลวงเปิดประตูดับสูญ!

หวังหลินยืนขึ้นและกำลังจะจากไป ด้านหลังของเขามีก้อนเมฆม้วนตัวกำลังพุ่งเข้ามาราวกับข้างในเป็นเทพสังหารจดจ้องมาที่หวังหลิน มันต้องการกลืนกินและทำลายเขาเหมือนวิหค

ประกายแสงวูบวาบ ขณะที่ฝนตกลงมา จิตสังหารระเบิดออกมาจากก้อนเมฆสีดำอย่างฉับพลัน!

เท้าขวาของหวังหลินที่เพิ่งยกขึ้นไปพลันหยุดชะงัก เส้นผมทั้งหมดบนร่างตั้งชูชัน สัมผัสวิกฤตแห่งความเป็นความตายอันรุนแรงได้ย้ำเตือนใส่ร่างเขาให้จ้องมอง ก้อนเมฆสีดำ สีหน้าท่าทางจึงเคร่งขรึม

‘มีบางอย่างผิดพลาด!!’ ภาพทั้งสามที่หวังหลินได้เห็นก่อนหน้านี้แล่นผ่านในหัว วิหคตาย ฝุ่นไม่ม้วนตลบและก้อนหินไม่เคลื่อนไหว

สัมผัสวิกฤตความเป็นความตายที่เหนือกว่าตอนที่เขาสัมผัสได้ในสุสานโบราณและเหนือกว่าสิ่งใดที่เขาเจอหลังกลับมาจากดินแดนชั้นใน มันเสมือนหายนะแห่งความเป็นความตายที่ผีเสื้อสีแดงนำมาและเป็นสิ่งที่หวังหลินต้องเผชิญ!

มีเพียงการเอาชีวิตรอดจากหายนะแห่งความเป็นความตายนี้เท่านั้นจึงจะมีค่าพอให้อยู่รอดต่อไปได้! นี่คือความเข้าใจที่เขาได้รับตอนที่เห็นก้อนเมฆสีดำม้วนมาตั้งแต่ไกลๆ!

ก้อนเมฆที่ม้วนตัวเข้ามาไม่ได้มีจิตสังหารจริงๆ จิตสังหารนี้โผล่ออกมาจากการเปลี่ยนแปลงในสายฟ้าที่ก้อนเมฆสร้างขึ้น มันมาจากความหยั่งรู้ของหวังหลินเอง การเปลี่ยนแปลงนี้ไม่ได้เกิดขึ้นก่อนหน้าหรือตอนนี้ แต่ทว่าตอนที่หวังหลินรับรู้ได้ มันคือการเปลี่ยนแปลงครั้งใหญ่!

‘การเปลี่ยนแปลงครั้งใหญ่!’ หวังหลินหรี่สายตา แผ่กระจายสัมผัสวิญญาณข้ามผ่านไปทั่วดาวเคราะห์โดยไม่ลังเลและพุ่งเข้าไปในอวกาศ เมื่อเขาได้เห็นอวกาศด้านนอก สีหน้าท่าทางจึงเปลี่ยนไป!