1720. เทียนหยุน เจ้าทำแบบนี้ได้หรือไม่?

ณ ดาวเคราะห์เซียน สายลมพัดผ่านใส่หวังหลินแต่ไม่อาจพัดความหนาวเย็นในใจออกไปได้ เขาเงยหน้าและมองออกไปไกล

ห่างออกไปนั้นกลิ่นอายของเทียนหยุนกล้าแข็งขึ้นเรื่อยๆ จนเผยความโอหัง ในสายตาของหวังหลินดูเหมือนจะมองเห็นเงาขนาดยักษ์อยู่ไกลๆ เงานี้สวมชุดคลุม สีขาวปกคลุมทั่วร่าง เผยแต่เพียงสายตาหนึ่งคู่จ้องมองมาที่หวังหลิน

ทั้งหมดนี้เป็นเรื่องหลอกลวง เป็นภาพมายาที่ในใจหวังหลินสร้างขึ้นจากความเย็นเยียบ

“เขากำลังรอให้ข้าไปถึง…” หวังหลินพึมพำ ดวงตาเผยแสงประหลาด หวังหลินไม่ใช่คนประมาท เขายังมีจิตใจที่แข็งแกร่ง

การต่อสู้กับเทียนหยุนมักจำเป็นต้องใช้ความคิดจิตใจอยู่บ่อยครั้ง!

‘เทียนหยุนเป็นคนที่เจ้าแผนการ เขากำลังพาข้าไปยังสถานที่หลายแห่งเพื่อให้ข้าได้ดูดซับร่างอวตารของเขา จนวิญญาณอวตารในตัวข้าเติบโตจนบรรลุเป้าหมายบางอย่าง…หรือว่าเป้าหมายนั้นคือการครอบงำข้า?’

‘มองผิวเผินน่าจะเป็นการครอบงำ…แต่ด้วยความเจ้าเล่ห์ของเทียนหยุนแล้ว เขาอาจจะมีเป้าหมายอื่น!’ หวังหลินดวงตาส่องสว่างพลางจ้องมองไปยังโลกเบื้องหน้า

‘เทียนหยุนคัดลอกแก่นแท้ทั้งหมดที่ข้าใช้เวลาไปหลายพันปีจากการผ่านสถานการณ์ความเป็นความตายหลายอย่าง มันจะง่ายดายขนาดนั้นได้อย่างไร?’

‘ข้าไม่เชื่อว่าเขาจะสามารถได้รับแก่นแท้ทั้งหมดของข้าไปอย่างสมบูรณ์ได้ ไม่มีทาง!’ หวังหลินพุ่งเข้าหากลิ่นอายของเทียนหยุน!

‘ข้าหวังหลิน ไม่เชื่อ! ในเมื่อเทียนหยุน อยากให้ข้าไป ข้าก็จะไป แล้วอย่างไรเล่า!?’ หวังหลินมีสีหน้าดุดันยิ่งพลางขบคิดและทะยานต่อไป

‘วิชาผสานก่อกำเนิด หากเขาเชี่ยวชาญวิชานี้จริง เช่นนั้นความแข็งแกร่งของเขาคงสูงล้ำเกินจินตนาการ ตลอดหลายปีที่ผ่านมาข้าไม่ใช่คนแรกที่ผสานเข้ากับ ร่างอวตารของเขา นั่นหมายความว่ามีอีกหลายคนที่ประสบชะตากรรมคล้ายๆกัน ทุกอย่างของแต่ละคนถูกเทียนหยุนคัดลอก แต่หากเป็นเช่นนั้นเทียนหยุนคงมีแก่นแท้อีกหลายอย่างไม่ใช่เพียงแค่ที่ขโมยจากข้าไปแน่นอน!’

‘ตอนนี้เขาน่าจะมีแก่นแท้อีกหลายอย่าง หากเป็นเช่นนั้นจริง วิชาผสานก่อกำเนิดเช่นนี้นับว่าน่าหวาดกลัวเกินไป แต่หากเกิดแบบนั้นขึ้น ไม่ใช่ว่ามหาชั้นฟ้าทั้งหมดบนแผ่นดินเซียนดาราจะต่อสู้แย่งชิงหรอกหรือ?’

‘หากเป็นเช่นนี้จริง ยังจำเป็นต้องมีเซียนเต๋า เรียนรู้วิชาหรือเข้าใจแก่นแท้ไปเพื่ออะไรอีก? ตราบใดที่บ่มเพาะวิชานี้ได้ ไม่ว่าจะเป็นมหาชั้นฟ้า แคว้นเทพหรือ แคว้นโบราณ ทั้งหมดล้วนเป็นแค่มดแมลง!’

‘ข้ามั่นใจว่าวิชานี้ต้องมีข้อบกพร่อง และมันก็ใหญ่มากพอจนเป็นข้อร้ายแรง นอกจากข้อร้ายแรงที่ว่าแล้ว วิชานี้อาจจะไม่สามารถคัดลอกแก่นแท้ของจริงได้!’ ขณะที่หวังหลินท่องทะยานผ่านดวงดาว เขานึกย้อนไปถึงตอนที่ต่อสู้กับเทียนหยุนด้วยแก่นแท้

เพลิง สายฟ้าและเวรกรรม การปะทะกันของแก่นแท้พวกนั้นได้ฉายขึ้นมาในใจหวังหลินและสังเกตมันอย่างละเอียด

‘ไม่มีเบาะแส…’ หวังหลินขมวดคิ้วและหยุดลงทันที ดวงตาเปล่งประกายเจิดจ้าและเริ่มคิด ชั่วขณะต่อมาจึงเผยสายตามุ่งมั่นและหายวับไป

อีกส่วนหนึ่งในทะลเมฆา ท่ามกลางก้อนหินก้อนกรวด เทียนหยุนกำลังนั่งอยู่บนอุกกาบาตและมองออกไป เขายังมีรอยยิ้มประหลาด

‘ครั้งนี้มาสายไปเล็กน้อย…ศิษย์เอ๋ย เทียบกับอาจารย์แล้ว เจ้ายังอ่อนเยาว์เกินไป’

หลังจากนั้นไม่นาน ลำแสงหนึ่งได้มาถึง เกิดเป็นระลอกคลื่นดังสนั่น หวังหลินก้าวเท้าออกมา เคลื่อนร่างอย่างรวดเร้วและมาถึงภายในระยะห่างจากเทียนหยุน หนึ่งพันฟุต ร่อนลงบนก้อนหินหนึ่งและจ้องมองเทียนหยุน

รอบด้านเงียบกริบ หวังหลินไม่ได้เอ่ยปาก เพียงแค่มองเทียนหยุน จากนั้นยิ้มขึ้นและเริ่มหัวเราะ หวังหลินนั่งลง ใบหน้ามืดมนหายไปและถูกแทนที่ด้วยความสงบนิ่ง

“เทียนหยุน เจ้าพอใจกับแก่นแท้ของข้าหรือไม่?” หวังหลินยิ้มด้วยความผ่อนคลายยิ่ง

“ไม่แย่แต่ก็น้อยไปนิด ยังไม่พอที่จะทำให้ข้าพอใจที่สุด” เทียนหยุนยิ้มและพยักหน้า

“น่าเสียดายที่แก่นแท้เข้าใจได้ยากยิ่ง ตลอดหลายปีที่ผ่านมาข้าจึงทำความเข้าใจได้เพียงเจ็ดเท่านั้น หากเจ้าไม่พอใจ เจ้าส่งมาให้ข้าสักหน่อยจะเป็นไร เมื่อข้าเข้าใจแล้ว เจ้าก็ค่อยเอาไป ว่าอย่างไร?” หวังหลินยิ้มพลางมองเทียนหยุน

เทียนหยุนหรี่ตา การกระทำของหวังหลินทำให้ในใจเขาเกิดความรู้สึก แปลกประหลาด เขาจ้องมองหวังหลิน รอยยิ้มบนใบหน้าค่อยๆ หายไป

“เจ้าคู่ควรกับการเป็นศิษย์ของข้าเสียจริง ถึงกับสงบนิ่งได้รวดเร็วขนาดนี้ ในเมื่อเจ้าขอแก่นแท้จากอาจารย์ มอบให้เจ้าเสียหนึ่งก็คงไม่เสียหายอะไร…” เทียนหยุน ยกแขนขึ้นมาชี้ใส่กลางหน้าผาก จากนั้นเลื่อนนิ้ว มีหยดน้ำผลึกใสปรากฏขึ้น

“นี่คือแก่นแท้วารีที่อาจารย์ได้มาเมื่อนานแล้ว มันเป็นเพียงแค่ร่องรอยเท่านั้น น้อยเกินกว่าจะช่วยใครให้ทะลวงสู่ขั้นที่สาม อาจารย์มีมันนานแล้ว วันนี้ขอยกให้เจ้าแล้วกัน หากเจ้าสามารถทำความเข้าใจมันได้อย่างสมบูรณ์และให้กำเนิดเป็นแก่นแท้วารีได้ อาจารย์จะขอบคุณเจ้ามาก” หลังจากเทียนหยุนกล่าวจบ จึงสะบัดแขนให้หยดน้ำลอยเข้าหาหวังหลิน

“มีอีกหรือไม่?” หวังหลินมองหยดน้ำเบื้องหน้าและยิ้มขึ้น

เทียนหยุนขมวดคิ้วเล็กๆ เขาไม่ชอบท่าทางของหวังหลินในตอนนี้ หวังหลินทำให้เขารู้สึกกลัวบางอย่าง เขาอยากให้หวังหลินเป็นเหมือนก่อนหน้านี้ซึ่งเป็นคนกล้าบ้าบิ่น

“ในเมื่อเจ้าอยากได้แก่นแท้ ข้าจะมอบให้เจ้าอีก!” เทียนหยุนสะบัดแขนขวาปรากฏดินหนึ่งกำมือขึ้นมา ดินนี้ดูเหมือนมีชีวิตและเคลื่อนไหวอยู่ในมืออย่างต่อเนื่อง เขาสะบัดแขนและโยนให้หวังหลิน

“หวังหลิน เราเล่นเกมกันต่อ หากเจ้าสามารถเอาชนะในเกมนี้ได้ เจ้าจะสามารถแก้ไขวิกฤติเร่งด่วนนี้ได้ในทันที และเจ้าจะได้รับของขวัญของอาจารย์ด้วย…ไม่ว่าเจ้าจะชอบมันหรือไม่ เกมนี้ได้เริ่มขึ้นเมื่อหลายปีก่อนแล้ว” เทียนหยุนยิ้มอีกครั้ง ยกแขนขึ้นมาชี้ใส่จุดกลางหน้าผาก เขากำลังจะแทงกะโหลกตัวเองอีกรอบ

หวังหลินสะบัดแขนขวาให้สายลมกรรโชกพัดผ่าน สายลมนี้มีสายโลหิต เต๋าโบราณของหวังหลินอยู่ด้วยและล้อมรอบเทียนหยุน ก้อนกรวดรอบตัวเขาพังทลาย ร่างกายสั่นเทา สายลมดันฝ่ามือออกมา ปลายนิ้วเลื่อนปาดหน้าผากกลายเป็นรอยเลือด

“ไม่ต้องรีบตายไปหรอก ข้ายังพูดไม่จบ”

“หากข้าต้องการสังหารเจ้ามันคงเป็นเรื่องง่ายดาย เจ้าไม่จำเป็นต้องสังหารตัวเองเบื้องหน้าข้าเพื่อพยายามรบกวนจิตใจข้า เทียนหยุน นี่ไม่ใช่นิสัยของเจ้า…เจ้าทำแบบนี้เพราะเจ้ากังวลว่าข้าจะมองออกว่าเจ้ากำลังทำอะไร เจ้ารู้ดี เจ้ารู้เรื่องนี้ดี!” หวังหลินยังคงยิ้มขณะที่มองเทียนหยุน

เทียนหยุนมีสีหน้ามืดมนทันที การกระทำของหวังหลินเป็นสิ่งที่เหนือการคาดการณ์ของเขา เขามองหวังหลินที่กำลังเริ่มสายตาเปล่งประกาย

หวังหลินยิ้มและเอ่ยขึ้นอย่างสงบนิ่ง “เทียนหยุน ข้าขอถามเจ้าหน่อย แม้เจ้าจะสามารถขโมยแก่นแท้และความทรงจำของข้าได้ เจ้าสามารถขโมยสายโลหิตเต๋าโบราณของข้าได้หรือไม่?”

“หากเจ้าสามารถแสดงพลังอำนาจของสายโลหิตเต๋าโบราณได้ เช่นนั้นข้าจะขอยอมแพ้ตอนนี้และกลายเป็นขี้ข้าเจ้า จากนั้นให้ข้าทำอะไรก็ได้ เจ้าทำได้หรือไม่?” หวังหลินเผยท่าทีดูถูก

“เจ้ากล้าหรือไม่?”

เทียนหยุนจ้องมองหวังหลินสักพักและไม่เอ่ยคำใดออกมา เขาไม่ได้แสดงพลัง เต๋าโบราณอันใดออกมาเพราะเขาทำไม่ได้! สายโลหิตเต๋าโบราณไม่ใช่สิ่งที่เขาจะสามารถคัดลอกได้ เขาใช้วิธีการตายอย่างประหลาดพวกนั้นเพื่อปิดบังเอาไว้ เขาต้องการขัดขวางกระบวนการคิดของหวังหลิน!

“เจ้าทำไม่ได้ เจ้าไม่มีความสามารถ ความลึกลับทั้งหมดของเจ้าเป็น เรื่องหลอกลวง! เจ้าคิดว่าข้ายังเหมือนข้าคนเดิมที่เคยเข้าไปในดาวเทียนหยุนหรือ? เจ้ายังคิดว่าข้ายังเหมือนข้าคนเดิมตอนที่กลับมาจากในดินแดนวิญญาณปิศาจหรือ…เทียนหยุน ระดับบ่มเพาะของเจ้าไม่สามารถเหนือไปกว่าข้าได้ และสายโลหิตของเจ้าก็ไม่ได้สูงส่งเท่าข้า สถานะของเจ้าเทียบกับข้าแล้วก็เหมือนกับมด ข้านำดินแดนชั้นในไปต่อสู้กับดินแดนชั้นนอกในขณะที่เจ้าซ่อนตัวเองอยู่ในความมืด รูปปั้นของข้าถูกวางไว้ในแดนสวรรค์และจะถูกเคารพเทิดทูนไปชั่วลูกชั่วหลาน แต่กับเจ้าไม่ใช่!”

“ข้าสร้างแดนสวรรค์ขึ้นมาและถูกเซียนมากมายยกย่องเทิดทูน เจ้าทำไม่ได้! แม้เจ้าจะวางแผนเป็นอย่างดี ที่เจ้าทำทั้งหมดก็แค่การเล่นกลอยู่ในความมืด เจ้ามีสิทธิ์อะไรมาเล่นเกมกับข้า?”

“เจ้ามีคุณสมบัติหรือไม่?” หวังหลินยิ้ม แต่คำพูดที่เปล่งออกมาจริงจังหนักแน่น

“ข้าให้เจ้ามีคุณสมบัติก็ได้ แต่นั่นไม่ใช่ให้ข้าเล่นในเกมเจ้า แต่เจ้าต้องมาเล่น ในเกมข้า! ข้าไม่ชอบแผนการซ่อนเร้น ข้าชอบแผนการแบบเปิดเผย!”

“เจ้าไม่มีแม้แต่กลิ่นอายเต๋าโบราณ! วิชาผสานก่อกำเนิดคืออะไร? เจ้าไม่สามารถคัดลอกสายโลหิตเต๋าโบราณของข้าด้วยซ้ำ! การที่สามารถตายได้ซ้ำแล้วซ้ำเล่านั่นหมายความว่าทั้งหมดคือร่างอวตาร…เช่นนั้น เทียนหยุน ร่างดั้งเดิมของเจ้าอยู่ ที่ไหน?” หวังหลินยิ้มกว้าง สีหน้าเทียนหยุนไม่เปลี่ยนไปตั้งแต่ที่ได้ยินคำพูดของ หวังหลิน เขาเพียงแค่ดูมืดมนเล็กน้อยแต่หัวใจสั่นระรัว

“กฎของเกมนี้ไม่ได้ตั้งขึ้นจากเจ้า แต่มาจากข้า! ในเกมนี้ เราจะมาดูกันว่าข้าจะหาเจ้าเจอและสังหารร่างดั้งเดิมของเจ้าได้ก่อน หรือเจ้าจะสามารถเข้าครอบงำ ร่างอวตารของข้าแล้วบรรลุเป้าหมายอื่นได้ก่อนกัน!”

“แต่ไม่ว่าจะเป็นแบบไหน เจ้าก็สูญเสียไม่ได้ ข้าแค่ใช้ร่างอวตารมาเล่นเกมนี้กับเจ้า หากเจ้าชนะก็ชนะร่างอวตารเท่านั้น แต่หากเจ้าแพ้ นั่นคือความตาย!”

“ตอนนี้ ถึงแม้เจ้าไม่อยากเล่นเกมนี้แล้ว ถือว่าสายไป ในเมื่อเจ้าอยากเล่นกับข้านัก ข้าจะเล่นกับเจ้า!” หวังหลินมีแววตาเย็นเยียบ แต่รอยยิ้มบนใบหน้าไม่เคยจางหาย

เทียนหยุนจดจ้องไปที่หวังหลิน หรี่ตาแคบลง

“ร่างดั้งเดิมของข้าจะค้นหาร่างดั้งเดิมของเจ้า เจ้าต้องหนีให้เร็ว ไม่เช่นนั้นเจ้าจะแพ้…” หวังหลินยกแขนขวาและสะบัดแขน

พลังเต๋าโบราณพุ่งเข้าหาเทียนหยุน

“ตอนนี้เจ้าตายได้แล้ว”