21. รับยา
TL: แก้จาก หวังโจว เป็น หวังจั๋ว นะครับ เพราะชื่อจีน 王卓(Wáng zhuō) ส่วน แม่นางโจว 周姓(Zhōu xìng) ออกเสียงต่างกันนิดหน่อย
ชายคนสุดท้ายเป็นเด็กหนุ่มอายุราวยี่สิบใบหน้ายาวคล้ายกับม้า คางชันและพูดขึ้นอย่างดูถูก “ศิษย์น้องหวัง เจ้าได้ปิดด่านฝึกตนไปสามเดือน เรื่องนี้จึงยังไม่รู้ หวังหลินคนนี้เป็นเรื่องตลกที่สุดในสำนักตอนนี้แล้วหละ จากเรื่องที่แม่นางเสี่ยวว่า เขาใช้วิธีแบบนั้นเพื่อเข้าเป็นศิษย์สายใน”
หวังจั๋วได้ฟังดังนั้นหัวเราะลั่น “ข้าเพียงตกใจน่ะที่มันเข้ามาสำนักได้เพราะใช้วิธีแบบนั้น ทว่าตราบที่พรสวรรค์ของมันยังน่าเป็นห่วง ต่อให้ทั้งชีวิตก็คงไม่อาจบรรลุถึงระดับแรกของการรวบรวมลมปราณเลยด้วยซ้ำ เหตุใดเจ้าต้องแสดงความโง่งมแล้วสร้างความอัปยศให้แก่ตระกูลหวังของเราด้วย?”
“ศิษย์น้องหวังเจ้าพูดผิดแล้ว แม้พรสวรรค์จะสำคัญแต่ความเพียรต่างหากเล่าที่สำคัญยิ่งกว่า การฝึกเซียนแท้จริงคือการฝืนกฎสวรรค์ ถ้าไม่มีความเพียรมันไม่สำคัญว่าเจ้าจะมีความสวรรค์มากแค่ไหน” ผู้หญิงที่ชื่อโจวพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน
เมื่อเธอก้าวเข้าไปใกล้หวังจั๋วไม่กี่ก้าว ผู้หญิงที่ชื่อเสี่ยวพูดขึ้น “สิ่งที่พี่หวังว่านั้นถูกแล้ว หวังหลินล้วนแต่ดูโง่เขลา นอกจากนั้นเขาก็ดูไม่เหมือนคนฝึกเซียนเลย”
หวังหลินหัวเราะ เขาเข้าใจเหตุการณ์ซับซ้อนพวกนี้แล้ว หวังจั๋วชอบแม่นางโจว แต่แม่นางเสี่ยวกลับชอบหวังจั๋ว ดังนั้นเธอจึงพยายามทำลายความสัมพันธ์ของทั้งคู่ก่อนนี้
เสียงหัวเราะของหวังหลินทำให้หวังจั๋วทำท่าทางไม่พอใจอย่างมาก เขาฟึดฟัดและพูดขึ้น “หวังหลิน ข้าแนะนำให้เจ้าออกจากสำนักเหิงยั่วซะ ไม่เช่นนั้นถ้าเจ้าไม่ตายก็คงพิการเมื่อถึงการประลองศิษย์ในสิ้นปี”
หวังหลินเคยได้ยินจากผู้อาวุโสซุนว่าลูกศิษย์ทุกคนจะต้องสู้กันในศึกประลองยุทธ์ในช่วงท้ายปี ซึ่งผู้ชนะนั้นจะได้รับสมบัติพิเศษ การแข่งจะแบ่งออกเป็นสองระดับ หนึ่งคือแข่งเพื่อตำแหน่งตำแหน่งสิบยอดฝีมือ อีกหนึ่งคือเหล่าศิษย์ใหม่จะสู้กันเพื่อชิงตำแหน่งสุดยอดหน้าใหม่
หวังหลินใช้เวลารำลึกโดยไม่ใส่ใจต่อคำยั่วยุของอีกฝ่าย “ไม่จำเป็นต้องกังวลเรื่องของข้า ทำไมเจ้าจะต้องมากังวลกับความเป็นความตายกับขยะเช่นช้า?”
หวังจั๋วหัวราะอย่างเยือกเย็น “ข้ากังวลเพราะว่าเราต่างเป็นญาติกัน ตั้งแต่เจ้าไม่รับความหวังดี ในงานประลองเจ้าก็อย่ามาโทษข้าทีหลังล่ะ เพราะข้าจะไม่ปราณีเจ้าแน่!” ดวงตาอันเย็นเหยียบนั้นส่องประกายอย่างวาวโรจน์
หวังจั๋วโตขึ้นมาโดยเหยียดหยามตระกูลของหวังหลินมาตั้งแต่วัยเด็ก แม้ไม่เคยพบเจอกันมาก่อน แต่เขามักจะได้ยินพ่อของเขาพูดถึงพ่อของหวังหลินบ่อยๆว่าพยายามเกลี้ยกล่อมปู่เพื่อหวังฮุบมรดกก้อนโตและกระทั่งหักหน้าพ่อเขา นี่เพราะว่าตระกูลอื่นไม่ได้ตาบอดเรื่องพ่อของหวังหลิน ทั้งนี้ต้องขอบคุณคนอื่นๆในตระกูลซึ่งคอยช่วยพ่อของหวังจั๋วจนได้รับความยุติธรรมและชัยชนะกลับไป โดยความเที่ยงธรรมนี้ก็มีส่วนแบ่งคือมรดก ดังนั้น ตลอดมาเขาจึงรู้สึกว่าตระกูลของหวังหลินเป็นความเสื่อมเสียต่อตระกูลหวัง พ่อและลูกนั้นเหมือนกันทั้งคู่เป็นความอับอายของตระกูล
ถึงกระนั้นเมื่อโตขึ้นเขาก็รับรู้ได้ว่าพ่อของเขาพูดต่างกันออกไปแต่เขาก็เป็นคนหยิ่งทนงมากตั้งแต่เด็กแล้ว บางครั้งเขาก็มองไปที่พ่อตนเอง จนเริ่มโดดเดี่ยว
เสี่ยวชิงกระอักกระอ่วน จากนั้นจึงเอ่ยต่อหวังจั๋วอย่างนุ่มนวล “พวกเจ้าเป็นญาติกันเหรอ?”
ทั้งสองล้วนประหลาดใจ เหมือนนี่จะเป็นครั้งแรกที่ได้ยินว่าพวกเขาเกี่ยวข้องกัน
เสี่ยวชิงเห็นหวังจั๋วแสดงสีหน้าไม่พอใจ จนเธอต้องรีบกล่าว “พี่หวังจั๋ว เขาไม่เข้าใจความปรารถนาดีของท่านๆก็ไม่ต้องโกรธไป พี่เป็นยอดบุรุษ ช่างชาญฉลาดกว่าเขานัก ฉะนั้นไม่ต้องหวังให้เขาเข้าใจต่อความเมตตาของท่านนักหรอก หลังจากนี้ เมื่อเขาประสบกับความสูญเสีย เขาจะเข้าใจทุกอย่างในสิ่งที่พี่พูดเอง ครอบครัวของเราๆก็มีญาติเช่นนี้อยู่มากมาย บางคนก็อย่างที่เห็น ไม่ใช่ทุกคนหรอกที่สามารถเป็นคนยอดเยี่ยมได้แบบพี่ ความจริงข้าเข้าใจความรู้สึกนะ ท่านอยากให้เขาแกร่งขึ้น”
หวังจั๋วมองเสี่ยวชิงพูด จนเขินอายเล็กน้อย เขาจ้องเธอโดยไม่อาจบอกได้ว่าเป็นการเหน็บแหนมหรือเห็นด้วย
หวังหลินฟังสาวน้อยคนนั้นว่า ทันใดนั้นจึงระเบิดเสียงหัวเราะออกมาเสียงดัง “หวังจั๋ว ดูเหมือนข้าจะเข้าใจเจ้าผิดไปสินะ ใช่เจ้าดีต่อข้า ข้าจะจำไว้ให้ขึ้นใจเลย ต้องขอขอบคุณเจ้าแล้ว หึ!”
ขณะนั้น ประตูก็เปิดออกกะทันหันและปรากฏเด็กหนุ่มคนหนึ่งออกมาด้วยใบหน้าอันสดใส นั่นเป็นหวังเฮ่า
เขากระแอมดังหลังออกมา ดึงดูดทุกความสนใจด้วยท่าทีจองหองและพูดด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม “วันนี้ยาวิญญาณยังคงไม่เสร็จดี เจ้าจะต้องรอรอบของตัวเองเนื่องจากอาจารย์กำลังกลั่นตัวยาอยู่ ฉะนั้นข้าจะเรียกพวกเจ้ามาแบบตัวต่อตัวเมื่อทำเสร็จแล้ว”
หวังจั๋วจ้องหวังเฮ่าเขม็ง เขาขบฟันแต่ความจริงคงเกรงต่อการกระทำผิดกฎของสำนัก หลังจากที่หวังเฮ่าได้กลายเป็นลูกมือของผู้อาวุโสลำดับสาม เขารับผิดชอบการแจกจ่ายยาในคลังสมุนไพร ถ้าข้าไปรุกรานเขาแล้วผู้อาวุโสลำดับสามสืบสาวเอาเรื่อง ถึงตอนนั้นข้ามั่นใจเลยว่ายาเดือนนี้ได้ถูกงดแน่
หลังจากหวังเฮ่าพูดจบ ก็กวาดสายตาแล้วก็ประหลาดใจเมื่อพบหวังหลิน มันรีบก้าวฉับเข้ามาแล้วดึงเขาเข้ากระซิบ “พี่ไท้จู ยินดีด้วยที่กลายเป็นศิษย์เต็มตัว ช่วงที่ได้ยินเรื่องของท่าน ข้าก็อยากจะไปหาเพื่อพูดคุยเสียอยู่หรอก แต่ข้ามีงานอยู่ที่นี่เลยไม่อาจออกไปพบท่านได้ ไม่ต้องกังวลที่เขาลือกันหรอก เพียงแค่ท่านจดจ่อฝึกฝนทักษะเซียนก็พอ ท่านก็จะสามารถล้างแค้นพวกที่ดูหมิ่นท่านได้ทั้งหมดนั่น”
หวังหลินรู้สึกอุ่นใจ พร้อมตอบกลับด้วยรอยยิ้ม “ขอบใจนะ หวังเฮ่า”
หวังเฮ่าถอนหายใจดัง “ที่บ้านตระกูลวันนั้น ข้าจะไปพูดบางอย่างกับท่านด้วย แต่ข้าถูกท่านพ่อเขม่นเอาซะก่อน พี่ก็รู้ว่าเป็นยังไง ข้าไม่อยากเออออตามพวกเขา พี่ไท้จูโปรดอภัยให้ข้าด้วย”
หวังหลินส่ายหัวแล้วว่า “มันเป็นอดีต ทำไมต้องเอ่ยถึงมันเล่า ข้าแค่ต้องการฝึกฝนและไปถึงระดับแรกด้วยการรวบรวมพลังปราณให้ได้ไวๆก็เท่านั้น”
หวังเฮ่ามองโดยรอบขณะที่ไม่ใครดูอยู่ เขาดึงตัวออก ยัดสิ่งหนึ่งแก่มือของหวังหลินแล้วกระพริบตาให้ ระหว่างนั้นเสียงเย็นเยียบดังออกมาจากในห้อง
“ลูกมือ ทำไมเจ้ายังไม่กลับมาอีก?”
หวังเฮ่าสบถขึ้นดังๆ แล้วรีบวิ่งกลับเข้าคลังสมุนไพร
หวังหลินดูของที่อยู่ในมือ และพบว่ามันคือยาสามเม็ดสีออกหม่นจนระยิบระยับ เขาเก็บเข้าช่องกระเป๋าเงียบๆแล้วนั่งลงกับพื้นขัดสมาธิเพื่อฝึกการหายใจระหว่างรอคอย
หนึ่งในสี่คนนั้นได้เห็นหวังหลินนั่งลง จากนั้นเขาก็นั่งตามและเริ่มฝึกฝนวิชา ขณะนั้นก็เหลือผู้ยืนอยู่สามราย
หวังจั๋วพยายามทำให้แม่นางโจวชิงรู้สึกดีแต่เสี่ยวชิงก็ขัดจังหวะเขาเมื่อตอนต้น
เวลาผ่านไปอย่างเชื่องช้าและท้องฟ้ายามมืดก็เข้ามาถึง ขณะนั้นดวงจันทร์จึงลอยขึ้นหรา ประตูคลังสมุนไพรเปิดออกอีกครั้ง หวังเฮ่าดูเหนื่อยล้าแล้วออกมาพร้อมกับถาดในมือ
หินวิญญาณคุณภาพต่ำและเม็ดยาโปร่งใส 5 เม็ดบนถาดดูระยิบระยับ
แต่ละคนออกมารับไปหนึ่งต่อหนึ่ง หวังหลินเป็นคนสุดท้าย หลังจากดึงมันออกมาจากส่วนแบ่ง เขาก็ยิ้ม ประสานมือให้หวังเฮ่าก่อนจากไป
ชายหนุ่มจดจำบุญคุณของหวังเฮ่าขึ้นในใจ เม็ดยาทั้งสามที่เขาได้รับมานั้นเป็นเม็ดยารวมปราณ!